Ik vertoon met eten exact dezelfde impulsen.
Maak mezelf wijs dat zolang ik niet drink ik er
mild mee om mag gaan, maar het blijft dwangmatig
op de gekste momenten. Bij zoon is het erger. Die
kan echt niets in huis hebben, moet dus dagelijks op
pad en gaat dan soms alsnog flink de fout in.
Moet het echt hebben van actieve afleiding, maar als hij
middenin zo'n fase zit is sporten ook ver weg. En wordt hij
depri ook nog. Toen ik zijn leeftijd had, had ik last van vreetbuien.
Het blijft gek, is dat de 20% verslavings-genen? Of slap karakter?
Hormonen? Te veel/luxe aanbod in de winkels? een kombi?