karin123

Dat is triest dat je familiebanden moest doorsnijden. Ik snap dat er redenen kunnen zijn dat dat nodig is voor herstel. Misschien ooit weer....In mijn slechtste periode wilde ik ook niemand zien en kwam ook niet buiten. Mijn moeder is allang overleden en mijn vader respecteerde dat ik niemand wilde zien. Toen ik weer iets opkrabbelde zocht ik hem weer vaker op en het laatste jaar meestal 5x per week. Hij woonde vlakbij in een verzorgingshuis. Het was ziekenhuis in en uit, ha bellen om de haverklap en dan in de rolstoel er naar toe. Zijn haren wassen want daar deden ze het niet goed. Kleren voor hem kopen als het nodig was en boodschappen doen. Dan was hij zijn telefoon weer kwijt en heb daar het hele huis afgezocht en toch gevonden. Had mijn nachtspul al aan, maar dat boeit mij niet zoveel meer. Op het laatst lag hij weer in het ziekenhuis en wilden ze hem laten revalideren ergens anders, de man kon nauwelijks meer lopen, waanzin. Daar hadden ze in de gaten dat het niet meer ging en moest hij naar een hospice. Ik moest dat met hem bespreken. Nooit niet! Geen getrek meer met mijn vader. Het was mooi geweest. Op een ochtend belden ze of ik wilde komen. Mijn vader was op en vroeg of het goed was dat hij ging. Hij wilde mij niet achterlaten, zei hij. Die avond begonnen ze met morfine en langzaam zakte hij weg. Ging elke dag even naar hem toe en hij wist dat ik er was. Pakte zijn handen en streelde zijn hoofd. Het was goed zo. Heb nog een gouden hartje dat ik gevonden had in zijn kist gelegd. Het was een moeilijke man met een gouden hart en ook veel te gevoelig voor deze wereld. Ben blij dat hij rust heeft nu. Dat was vorig jaar februari. Weet niet waarom ik dit vertel maar het kwam opeens naar boven:) Oh ja, wat je zegt over lotgenoten. Bij de opname waren mensen die verschillende problemen hadden, depressief, schizofreen, manisch-depressief enz. Het waren/zijn onvoorstelbaar lieve mensen, die zwaar beschadigd waren/zijn door het leven. Twee meiden hebben nog mijn haren geverfd. Soms zongen we keihard mee met de muziek die opgezet werd. Moet zeggen dat ik mij daar best thuisvoelde. Jij ook bedank, voor het naar boven halen van deze verhalen en emoties. Moet je ook nooit meer doen, die medicatie nemen. Die gaan niet helpen. Antibiotica kan soms echt nodig zijn, dat is geen probleem. Goed van jou dat je van de genotsmiddelen af bent. Ik vape al twee jaar en de conditie is stukken beter. En nog een paar peuken per dag. Dat is iig stukken minder dan 35 stuks per dag. Alcohol is denk ik een jaar of 8, 9 geleden. @Claudius heeft het ons geleerd om het te veranderen. Deed ik ook vaak als het een lange tekst was. Eerst even ergens anders en dan kopiëren en plakken. Laat je nooit opjagen, iemand kan wel van alles van je willen, maar jij bent de baas en moet verder met jouw lichaam en geest.

Dat scheelt echt heel veel. Hier in het Oosten is het al dik 15 jaar een drama in de zomer. Toen ik nog werkte moest man mij wegbrengen in de zomer anders zou ik flauwvallen op de fiets. Altijd natte handdoek om de bek als ik naar buiten moest. En fles water mee om leeg te gooien over mijn hoofd als het echt niet ander kon. Sterkte!

@Rodha Quetiapine vonden ze voor mij ook een goed idee:) Alles werd wazig en slappe benen. Was zeker helpend, dan weet je dat bij andere mensen ook hele grote fouten worden gemaakt. Probeer niet onzeker meer te zijn. Nergens voor nodig! Jij bent ook een doorzetter anders was je niet van de medicatie afgeraakt! Dat ik niet meer werken kan vind ik geen probleem. Ga elke dag met mijn hond naar het grote park in de buurt waar wij veel honden ontmoeten. Allebei blij. Je gaat vooruit dat is het belangrijkste! Niet laten opjagen door werkgevers e.d. Zij weten niet wat jij voelt. En neem genoeg rust. Dan komt het echt weer goed. Met die laatste dame heb ik het echt getroffen. Zij zag dat er iets niet klopte. Jij ook bedankt voor jouw verhaal. Alleen al om te lezen dat je niet de enige bent. Ik wens je het allerbeste toe. In JOUW tempo opbouwen, is het allerbelangrijkste! Sorry voor wisseling letters, ging vanzelf.

@Rodha Jij ook al! Medicatie kan hele rare dingen met je doen. Bij afbouwen van pammen wordt normaal alles omgezet naar diazepam omdat die langer werken. Alleen werkte het bij mij op de spieren en niet op de angst. Klopt wat je broer zegt. En als alles dan in 1x wordt omgezet naar iets dat niet werkt, weet je niet meer waar je het zoeken moet. Dan ben jij ook door de hel gegaan. En je snapt er niets van op dat moment. Nu ben ik dokter in de pammetjes:) onderhand. Ben nu uit de burn-out maar het blijft oppassen. Teveel dingen achter elkaar doen is een valkuil, vooral met mensen in de buurt. Hoop dat jij ook uit je burn-out bent! En dat de rest ook beter aan het worden is! Er was 1 vrouw bij het GGZ, hier noemen ze dat mediant, de laatste, die mij heeft kunnen overhalen om langzaam te stoppen met de olanzapine (want ik durfde niets meer te veranderen). Het was een sprong in het duister. Totaal opgedraaid op straat lopen en de wereld leek van goud. Heb het doorgezet, had niets meer te verliezen. Ze dachten ook dat ik 1 of andere vorm van autisme had. Zij beeldde van alles uit en ik moest raden wat dat was. Zij was degene die wel interesse had en echt haar best deed. Ben haar ooit nog eens tegengekomen en heb haar bedankt voor alle inzet. Nu al jaren andere medicatie die de trauma's bedekken en mij minder gevoelig maken toz van alles. Ben daar heel erg blij mee. Probleem in deze tijd is dat je geen andere huisarts meer krijgt, ze zitten allemaal vol. Anders zou je dat nog kunnen proberen. Dank je wel voor je lieve berichtje! Wens jou ook het allerbeste. Oh ja, ken je de film The Green Mile? Het is al een oudje. Daar speelde een grote neger in mee, John Coffey. Hij zat in de dodencel en vond dat helemaal niet erg, hij wilde graag dood. De hele dag voelde hij de ellende van de hele wereld. Hij kon dat niet meer verdragen. Zo voelde mijn leven ook vanaf kinds af aan.

@Yana Dat de hersenen niet meer functioneerden kwam meer door de medicatie die ik kreeg. Ik weet dat de overgang dat ook kan doen. Dit was heftiger. Kon niets onthouden en alleen nog simpele spelletjes doen. Kon ook niet lezen, ik begreep niets. Bij een opname om van de pammen af te komen kreeg ik Olanzapine, bedoelt voor iemand met een psychose, die ik niet had en niet heb gehad. En ik ben al heel gevoelig voor medicatie. De ha die ik heb weet totaal niets van de overgang. Hij gelooft niet in al die klachten. Ik heb na jaren wel hormonen gekregen en heb ze twee jaar geslikt, wat een rust:) Bio identieke hormonen ken ik ook. Ik ben er nu gelukkig doorheen, maar vergeten doe ik het nooit. Heb zelf de hormonen afgebouwd. Dank je wel voor je reactie!

@ikkanhet

Mooie woorden allemaal. Bij mij waren het geen "teleurstellingen". Het was pure domheid en desinteresse, dat uitmondde in de hel. Dus als mensen kinderen op de wereld zetten moet je tegen ze zeggen, accepteer alle verdriet en wees blij dat je dood gaat. Dan duik je ook in een religie.

Mooi!

Graag gedaan.

Hoi Rodha, er staat een link die je kunt downloaden. Dan heb je het boek.

Heb ik al vaak gedaan en kom steeds tot dezelfde conclusie. Maak van verongelijkt maar woede. Hoe meer ik erover nadenk des te meer woede ik krijg. Dus dat doe ik niet meer. En ik word enorm verdrietig en dan loop ik elke dag te janken. Heb ik ook niets aan. Ik ben een hsp'er en heb mijn hele leven al teveel gevoeld. Van mezelf kan ik zeggen dat ik te vertrouwen ben, 100%! En eerlijk! Niet meesmuilend met de rest omdat je er dan niet meer bij hoort. Zal een paar voorbeelden noemen. Woekerpolis, je vertrouwt op iemand die ervaring heeft, 5 miljoen mensen zijn erin getrapt. Puur winstbejag, zoals alles. Een hele ernstige overgang (de huisarts geloofde niet dat dat allemaal kon). In een burn-out belandt. Kon werkelijk nog geen 10 meter lopen. Zes jaar lang met de kop onder de kraan, 2 waaiers en een nat shirt aan in bed. Ik kreeg geen hormonen van hem. Daardoor nog steeds bang voor de zomer. En dat was nog maar 1 onderdeel. Ik werd steeds angstiger. Medicijnen gekregen, tot drie keer toe, die het alleen maar beroerder maakten. Meneer de ha wist het niet meer en stuurde mij naar een psych. Die was alleen met haar telefoon bezig. Had je niets aan. Ondertussen dik aan de pammetjes vanwege angst. Wilde er vanaf en liet mij opnemen op de PAAZ. Daar weer andere medicatie gekregen en kon geen stap meer verzetten en zag alles wazig. Afgebouwd werd er niet. Na een week man gebeld, haal mij hier weg. Kwam er lopend in en in een rolstoel weer uit. Daar is ook bloed opgestuurd om te kijken welke medicatie ik kon verdragen. Cyp-enzymen, was kwijtgeraakt en werd niet opnieuw gedaan. Heel grappig allemaal! Al jaren aan de bank gebonden thuis. Jaar later heb ik mij laten opnemen op de crisisafdeling psychiatrie:) Ik wilde van de pammen af en durfde dat niet meer alleen. Daar werd de oxazepam direct omgezet in diazepam (werkt langer) en ik werd mij toch een potje bang. Bleek dat diazepam bij mij niet werkt en er alleen slap van werd. Ik snapte er allemaal niets meer van en dat beangstigde mij nog meer. Waar ik zelf was wist ik allang niet meer! Voor die angst kreeg ik weer andere medicatie en kon niet meer denken, totaal debiel in mijn hoofd en begon te stampen op de vloer met lopen. Werd er dood en doodmoe van. Daar ging voor de rest ook van alles fout. Na weken naar huis en ik was weer opgebrand, moest ook 3x per dag aan tafel om te eten. Kon eigenlijk niet want ben hsp en aan het afbouwen. Maar NIEMAND luisterde! Naar Tactus door verwezen en Mediant. Moest omdenken, wat niet kon omdat ik niet kon denken. Ik snapte er niets van en de mensen daar ook niet. Weer een cyp-enzym test laten doen en daar kwam uit dat ik veel medicatie niet mocht hebben, eindelijk! Al die tijd dus flink onder de verkeerde drugs gezeten, bedankt! Heb soms iets afgebouwd en dan werd het licht buiten heel helder, de wereld leek wel van goud. Mijn lichaam en geest zijn alle kanten opgedonderd en daardoor was ik mezelf helemaal kwijt! Baan had ik opgezegd net voor de burn-out omdat ik voortdurend ergens heen moest en dat niet meer trok. Maar NIEMAND luisterde! Van die verkeerde medicatie heb ik zwart op wit gekregen omdat ik bewijs wilde hebben! Kan niet meer werken, teveel trauma's aan overgehouden! Dit is nog maar de verkorte versie. Als ik de ha nodig heb vraag ik het via de assistente. Wil hem zo min mogelijk zien. Er zijn nog veel meer dingen gebeurd, men zei dat ik een boek moest schrijven hierover. En daarom vertrouw ik alleen nog op honden. Zij zijn altijd eerlijk en oprecht. Als een hond vals is is het ALTIJD de schuld van de mens.

Het wereldbeeld dat je hebt is in essentie een zelfbeeld (projectie) Klopt niets van. Belachelijk psychologisch gelul.

Dat herken ik. Mijn vertrouwen in de hele mensheid is weg. Als je jezelf maar vertrouwt! Want daar moet je verder mee.

Komt goed! Als je nog drank in huis hebt, weggooien! Het is de meesten van ons niet vreemd. Angst is de hel, ik weet wat het is. Als je kunt ga dan naar buiten, wandelen. fietsen. Sta weer op die sterke benen van jou. Jij kunt dit!

@Claudius Jij bent er toch echt zelf verantwoordelijk voor dat je Femke-tijd hebt moeten missen. Als je voor iemand of iets moet zorgen kan je geen alcohol drinken, dat gaat namelijk niet samen. Als jij niet had gedronken was je niet opgenomen geweest en had je al die tijd bij Femke kunnen zijn. Het was jouw verantwoordelijkheid, niet die van mevrouw de psych. En als je genoeg hebt van die controles, stop je er toch mee.

Dat is geen racisme, dat zijn feiten. Het is ook geen eenheidsworst. Ik heb de dingen altijd anders gedaan dan anderen. Wilde vroeger geen kinderpostzegels verkopen langs de deuren. Dat werd je als het ware opgedrongen. Ik heb het niet gedaan en was er trots op. Daarom kreeg ik ook geen pen. Wilde nooit kinderen en dat gevoel is altijd gebleven, heb liever haar-baby's. Wij zijn alleen getrouwd met de koffiejuffrouw en een meneer van kantoor. Ik weigerde een jurk, toefje op de kop en struikje in de hand. Niet aan mij besteedt. En nog veel meer dingen.... @Claudius Het drooghouden doe je voor jezelf, niet voor mevrouw de psychiater. Je hoeft aan haar niets te bewijzen. Laat het gaan.

Laat dat "hopelijk" maar weg Claudius. Heel veel mensen willen vluchten voor gevoelens. Dat is niet zo gek hoor, ik ook vaak. Zet het maar om in wandelen en jouw vrijwilligerswerk. Dan maak je mensen ook nog blij als jij ze aandacht geeft. Liedje uit de jaren '70. Past prima in deze tijd.

Ik ben klaar. Kom eraan met de ladder. En nu het bos in.

Ik vond de coronaperiode prachtig, buiten de ellende om natuurlijk. Wat een rust overal. Hoefde bijna niet te socialiseren. Heel rustig op de weg. Lekker naar het bos met de hond, daar trof ik wel andere mensen, maar dat was leuk. En vandaag moet ik het dak nog op om aan te vegen, het water is opgedroogd.

Dan weet je wat je te doen staat! Omkeren! Je kunt het in stukjes doen, twee uur eerder naar bed en twee uur vroeger eruit enz. Ik zeg niet proberen maar doen..

@Claudius Zoals jij Femke beschrijft denk ook ik dat het goed is geweest. Een dierenarts zegt dat ook niet zomaar. Die zijn meestal in dienst van de mensen om alles te doen wat nog mogelijk is. Ik heb mijn vorige hond ook laten inslapen met 15 jaar. Ik moest wachten op mijn man tot hij er klaar voor was. Het was een behoorlijk grote hond. Wij hebben haar uit een asiel gehaald toen ze 3 maanden oud was. Ze heeft een prachtig leven gehad, veel buiten in de bossen. Als ik moest werken namen mijn ouders haar mee naar het bos. Ze liep altijd los. Mocht wel niet, maar er mag zoveel niet. En aan de fiets, dat vond ze helemaal geweldig. Ze kon bijna niet meer opstaan 's morgens en moest zo hard haar best doen dat de stront eruit kwam. Ik kon het niet meer aanzien. Heb toen de dierenarts gebeld om haar thuis te laten inslapen. Het was een hele mooie dag in april. De dierenarts kwam en zij liep nog naar buiten en ging in de zon liggen. Wij zaten bij haar. Die dag hebben wij haar weggebracht naar het crematorium. Weet je Claudius, ik doe altijd net of ze er nog is. Bijna elke middag ga ik met de nieuwe lummel naar het bos en doe ik net of ze meeloopt, wie weet.....