Spud

Goedemiddag! Ik zou graag terug willen komen op de discussie van gisteren, naar een feestje gaan waar je geen zin in hebt en dan maar besluit om toch wat te drinken recht tegen je goede voornemens in. Het heeft mij ook gesteund. Want ik heb vanavond ook een feestje, en heb er eigenlijk geen zin in om naartoe te gaan, al wil ik anderzijds die vriendin die het feestje geeft wel ondersteunen door middel van mijn aanwezigheid. Dus ik ben bij mezelf te raden gegaan waarom ik er zo tegenop zie? Nou gewoon omdat daar behalve alcohol ik ook in de verleiding kan komen voor andere verdovende middelen en de omgeving best onveilig voor me aanvoelt. En dus de keuze maken om alles wel tot mij te nemen zodat ik het allemaal niet bewust meemaak. Toen ik dat eenmaal van mezelf door had, zie ik er nu een hele leuke nieuwe uitdaging in. Namelijk mijn eigen weg volgen in het feest gedruis en de optie dat ik altijd kan vertrekken als ik het niet leuk meer vind, ik hoef daarvoor geen alcohol of drugs tot mij te nemen, dan heb ik mijn neus toch laten zien, wat ik graag wil. Maar blijf ik ook beter bij mezelf. En ja, ik twijfel wel aan mijn standvastigheid, maar als het me lukt dan heb ik voor mezelf weer een mijlpaal behaald in nieuwe en andere dingen doen als ik onzeker en bang ben. En sta ik morgen met een stukje meer zelfvertrouwen en tevredenheid op. Want dan heb ik niet alleen goed voor mezelf gezorgd, maar voor andere ook, alleen anders dan dat ze van mij gewoon zijn. Ik ben zeer benieuwd of ik mezelf ga teleurstellen of trots op mezelf kan zijn? We zullen zien. Voor nu heeft mijn tegenzin in ieder geval plaats gemaakt voor er zin in hebben en hik er niet de hele dag verder tegenop.

Hier maakt mijn kattenvanger hartje weer een huppelsprongetje van. Ik heb een kat, waarvan het onmogelijk leek om nog thuis te komen, toch aan hun personeel kunnen matchen. Hoewel ik een haatliefde verhouding heb met mijn oude job als kattenvanger, was het ook de beste job die me overkomen is. En vind het nog steeds jammer dat ik dat niet meer kan uitvoeren. Maar ja, doordat en omdat, voer ik zwerfkatten altijd bij en kijk heel veel om me heen. Zodoende dat ik een kat spotte, die mogelijk hier nog zou kunnen lopen en vermist was. Dus ik ben uiteindelijk gaan duiken in de vermiste dieren. De vraag is nog steeds hoe deze kat over het kanaal gekomen is? Maar woonde zonder kanaal praktisch bij mij om de hoek. Met samenwerking van haar personeel, hebben we haar kunnen vangen. Dus die kat zit weer veilig thuis. Maar mocht ik nog wel met liefde en plezier mijn trucje als kattenvanger doen, en eerlijk gezegd proeft het naar meer. Die kat kwam vooral in mijn kijker te staan, omdat ze enorm op mijn kat leek qua uiterlijk. Na het lezen van haar karakteromschrijving bleek dat ook gelijk te zijn. Dan weet ik wat ik kan verwachten en ook niet, want elke kat gedraagt zich onvoorspelbaar maar dan blijft het nog fantastisch om een snoekduik te maken, die kat te grijpen die zich vast nagelt en bijt in je handen, terug te bezorgen aan hun personeel. Qua bijten, is voor mij jij hebt mij vast en ik jou ook. De verzorging van mijn wonden komen later wel. Dus mijn greep verstrakt zich. En ik werk naar mijn doel toe, de kat weer thuis bezorgen. En inmiddels weet ik ook wel, hoe ik mijn kattenbeten kan verzorgen. Goed laten weken in Biotex en paracetamol slikken tegen de pijn, en aspirine tegen de ontsteking. En ja het gaat een paar dagen vervelend worden, maar weegt niet op tegen mijn blijheid dat ik die kat weer thuis heb weten te brengen, en niet gestrand is als zwerfkat. Dat blijft echt iets voor mij.

Ik sluit me bij dit advies aan. Al vind ik het eigenlijk nooit gewoon stoppen, het blijft voor mij toch als een bijzonder cadeautje voelen, dat ik mezelf gun op zo een moment dat ik in de winkel sta en ervoor kies om totaal geen drank in huis te halen. En het me zelf gun , om een rustig en duidelijk avondje te hebben. Want net genoeg halen of in ieder geval halen om toch iets te kunnen drinken, lopen altijd uit op craving naar meer willen hebben. Wat dan eigenlijk een stressvolle avond geeft. Omdat ik dan steeds aan het piekeren ben over hoe ik toch mijn voldoening kan krijgen. Als ik niks in huis haal, roept zo een flesje of blikje ook niet, dan vermaak ik me eigenlijk beter met mijn potje thee, of zelf gebrouwen frisdrankje. Omdat het dan duidelijk is, dat er geen alcohol in huis is. Ik doe dan veel leukere dingen, zoals echt een boeiende film of documentaire kijken, of een goed boek lezen. En ik ga veel rustiger slapen en lekkerder ook. En het wakker worden is dan ook leuker, want als ik bijvoorbeeld wel 1 fles wijn in huis gehaald heb en dat niet genoeg was, sta ik met dat zelfde gevoel ook op, en weet ik niet hoe snel ik naar de winkel moet rennen om net die dosis die ik gisteren gemist had in te halen. En dan is mijn hele dag weer om zeep en doe ik niks behalve drinken. Wat betreft alcoholverslaving, ben ik nogal een lastige en eigenwijze leerling, vooral dat advies van nooit meer alcohol drinken, vind ik lastig om aan te nemen. Maar na, alles geprobeerd te hebben van matig proberen te drinken en gecontroleerd drinken is niks in huis halen zodat je niet in de verleiding komt om te drinken, het meest beste advies wat ik ooit had kunnen krijgen. Ik vervang de woorden dan ook van nooit meer drinken, in ik laat de eerste staan vandaag dus hoef die fles niet te kopen. En dat geeft heel veel rust. En nog prettiger is, de zelfzekerheid die je bij jezelf ervaart, dezelfde avond nog, maar ook de volgende dag. Je hoeft niet meer op jacht naar je volgende dosis drank en je hoeft je ook niet meer te schamen. En je bent ook veel productiever. Ik zeg niet dat ik nooit meer ga drinken hoor, maar deze benadering voelt voor mij uitermate goed en niet bedreigend alsof er iets van mij afgenomen wordt. Dit voelt beter, omdat ik het afnemen, veranderd heb in mezelf iets gunnen. En dat is een drive voor mij, om de eerste te laten staan. Ik hoop dat je er iets aan hebt. Veel succes, Spud

Ik denk dat ik een beetje vals speel qua lezen, want behalve de boeken uit mijn boekenverzameling te lezen, beluister ik nu tijdens het werk ook luisterboeken. Maar ik heb weer 2 interessante leestips, Liften naar de hemel van Lex Paleaux (ook in luisterversie) En Het stroeve touw, van Alan Bradley. Ik ga de inhoud wederom niet verraden, (want dat kan je gewoon zelf vinden) maar opnieuw zette die 2 boeken mij weer aan tot nadenken. En mijn eigen aannames en vooroordelen nog eens te bekijken. En vooral iets nieuws te proberen buiten mijn comfort zone. Kijk zelf maar hoe je vindt.

Het is een roman, maar er werden zulke wezenlijke dingen in geschreven dat ik het de moeite waard vond om het boek te delen. Omdat mensen die er anders uit zien en niet doorsnee zijn, als minderwaardig worden gezien. In dit verhaal een Albino. En rake opmerkingen, die ik nu meeneem in mijn eigen schrijven over de overgrote manier hoe wij met de dieren en de natuur omgaan. Zo vind ik een hele sterke, dat dieren zich gedragen naar hun oorsprong.

Mijn klant liet me vandaag de dode mol die hij gevangen had zien. Ik heb een mol nog nooit van zo dichtbij kunnen bekijken maar kon mijn teleurstelling niet onderdrukken door hem wel te zeggen dat ik het zonde vond dat dat beestje dood moest. Dan kan ik dat irritante geluid, wat bij mijn buren afkomt een beetje beter accepteren. Want die denken dat ze daar mollen mee afweren. Tegen mijn klant heb ik gezegd, dat ik denk dat ik ook een mol ben, omdat ik echt wel last ervaar van die hoge tonen als ik in mijn eigen tuin kom. Maar dat ik dat dan toch beter kan waarderen dan zo een klem. Dat is een dier dat zich compleet als dier gedraagt gewoon kansloos maken in iets bij te leren. Ik kan dan een beetje hard en ongevoelig uit de hoek komen, door te durven vragen ga je dat kadaver aan de kippen voeren? Of wat ga je ermee doen? Zijn kippen eten graag slakken maar mollen verwachtte hij niet dat ze zouden opeten. En hij wist eigenlijk niet wat hij met het kadaver zou doen. Toen ik van de zoldering naar beneden kwam voor de koffiepauze (waar ik heel veel verstofte opgezette dieren ontweken had tijdens het afstoffen) Zag ik hem een stukje gazon aantrappen. Dus vroeg hem, heb je die mol weer terug in zijn gang begraven? Nee, die mol lag er nog en hij gaf eerlijk toe dat hij niet goed wist wat hij ermee kon doen. Deze klant en ik delen een soort van lugubere humor, dus toen ik zei dat ik op de zoldering bezig geweest was, begon hij zelf over de opgezette dieren die daar stonden te vergaan en dat die inmiddels ook uit de tijd waren. Vroeg ik, overweeg je om die mol ook op te zetten dan? Dat was zijn plan ook niet, want eigenlijk weet hij ook niet meer wat hij met al die opgezette dieren moet, maar weggooien vind hij respectloos voor die dieren. Daarna vertelde hij dat dit pas de 2de mol die hij had kunnen vangen in de 60 jaar dat hij daar woont. En verder hebben we zitten grappen in hoe die mol zou staan in de bek van de opgezette Fred of de klauwen van de Buizerd die boven de inkom hangt. We waren het er allebei over eens dat de mol op zichzelf opgezet niet echt naast het opgezette ijsvogeltje paste. Tja ik weet niet, dat maakte alles wel een beetje goed. Want toen ik op de zoldering stond zo tussen al die opgezette dieren, vond ik het gewoon zonde om ze daar te laten vergaan en misschien wel weggegooid zien worden. Gelukkig weet ik dat het meestal om dieren gaat die dood gevonden zijn en dat ze niet weten dat er een kunstwerk van ze gemaakt is. En ik heb ook echt respect voor hoe mooi zo een preparateur dat kan. Maar ik zou het zelf nooit in huis willen hebben. Want ik voel me daar ongeveer hetzelfde verantwoordelijk in als mijn klant. Vernietigen is geen optie. Ik neem dus aan, dat hij de mol netjes begraven heeft en mij over 2 weken laat zien waar hij deze begraven heeft.

Ik ben van mening dat slaan bij welk dier of mens dan ook, niet echt een toegevoegde waarde is. En ook niet helpend. (al mag ik toegeven dat de zeldzame draaien om mijn oren en tikken op mijn billen in mijn jeugd, me wel een bepaalde grens die bereikt was leerde. Vooral de machteloosheid van mijn opvoeders die op dat moment ook niet zo goed meer wisten hoe ze me beter konden waarschuwen voor gevaar) Maar fijn om te horen dat jij ook niet slaan doet Bumperjim. Jammer te horen dat ze zo gammel is, maar ergens mag dat ook wel op die leeftijd verwachten toch? Leuk te lezen wat je allemaal met haar doet, en ze blijft een leuke uitstraling hebben op de foto.

Lekker om even mijn ongenoegen van me afgeschreven te hebben, maar hoefde niet te blijven staan.

Nieuwe boekentip, Olifantenmeisje van Ellen Marie Wiseman Het gaat over een kind dat in de jaren 30 op tienjarige leeftijd verkocht wordt aan een circus.

Jep, ik ben er altijd nogal verbaasd over en het maakt wel een behoorlijke indruk op mij, als het weer eens gebeurt. Ik help altijd mijn buren, dat is eigenlijk vrij normaal voor me, maar dan zeggen ze altijd je mag ons ook wel voor hulp vragen hoor. Tsja ik weet niet ik vind dat lastig, vooral omdat ik dan de controle los mag laten en mag hopen dat ze het zoals ik willen doen? Het geeft gewoon behoorlijk veel stress wat betreft hulp vragen en mijn dankbaarheid tonen vind ik ook lastig. Overlaatst ben ik sinds eeuwen meer dan 1 nacht van huis geweest, en hebben mijn buren 2 dagen op mijn katten gepast. Het vertrouwen bij mij ontbreekt dan, in tegenstelling tot hen, want ja mij kunnen ze zelfs de dag vooraf nog vragen of ik wil inspringen en dat zijn ze dus gewoon van mij, maar ik had de week voor mijn vertrek de grootste moeite om alleen maar te vragen of ze er nog aan gedacht hadden? Dat vond ik al not oké van mezelf, omdat ik nooit een hele cursus gekregen heb om op hun dieren te passen en zelf een beetje mijn invulling kon bepalen. En ik dat eigenlijk helemaal geen slechte samenwerking vond, behalve bij de buren waar ik de Pony´s voor zou verzorgen en de waterleiding afgesloten was en de brokken en het hooi ook op waren. Tsja dan dan denk ik pas dan maak je misbruik van mijn dierenhart en mijn hulpvaardigheid. Dus toen ze terug kwamen, heb ik ze wel een gepeperde rekening gegeven, want in mijn boosheid ben ik toen wel gegaan voor de meest luxe brokken en ook duur hooi met extra kruiden. Als ik beloof om voor je dieren te zorgen doe ik dat, maar als je zelf zo laks bent om dingen van te voren te regelen. Dan neem ik ook eigen besluiten en presenteer dat wel met een zeer grote rekening, nou ja ik heb er niks aan over gehouden maar ik had er al genoegdoening van dat ik tenminste wist dat die paardjes die week, gezien, gewaardeerd en het beste voer in hun leven gehad hadden. Ik heb er wel bij gezegd, dat ze me nooit meer hoefde te vragen. De opstart bij mijn katten voelde niet goed, maar toen ik een paar dagen voor mijn vertrek toch aan de bel durfde te trekken. Is het uiteindelijk wel goed gegaan, en zelfs voor herhaling vatbaar. Nee, ze zorgen niet voor mijn katten zoals ik zou doen, maar dat kan ik ze ook niet vragen. En qua kattenbakken verschonen en kots opruimen wilde ik ze ontlasten. Dus daar ben ik zelf een lastige in. Eigenlijk hebben ze meer gedaan dan dat ik vroeg en dat merkte ik ook aan de katten. Ze waren er voor mijn katten, wat het meest belangrijke voor me was. En hebben ook kak en kots opgeruimd. Maar wat ik het mooiste vond om te merken, dat mijn katten zich onder hun hoeden ook goed en veilig voelde. Hoe lastig ook om het ooit nog eens te vragen, ik vind het wel voor herhaling vatbaar. En nu, de bomen kwestie, ik houd van mijn bomen die ik bij het kopen van mijn huisje er zomaar bijgekregen heb. En ja ze laten hars vallen en soms takken ook, maar dat vind ik minder opwegen tegenover, dat ik hier een uil heb gehad die haar nest in een boom had. Eekhoorns heb zien overspringen via de bomen zodat ze niet de weg over hoefde te gaan. En dat ik van mening ben dat als je kiest om in een bos te gaan wonen, de bomen dan ook respecteert. Daar denken mijn buren allemaal anders over, dus stukje bij beetje verdwijnen de bomen uit mijn straat, en ben ik de enige nog die veel bomen in haar tuin heeft staan. Die bomen vangen nu echt heel veel wind, die de bomen onder elkaar altijd verdeelde dus ik voel me nu noodgedwongen om ook een paar bomen te laten verwijderen. Gelukkig blijft het bij een paar, 2 maar nog voelt het alsof ik ze in de steek laat. En qua prijs ben ik gewoon gematst, omdat mijn passie altijd was om boomverzorger te worden en ze op hoogte te kunnen snoeien. Omdat ik de klimkunsten heel erg kan waarderen ben ik als grondwerker gaan helpen. En die mannen kunnen mijn enthousiasme en enthousiast hulp zo goed waarderen dat ik geen bonusprijs hoef te betalen voor het vellen van die 2 bomen van mij. Dubbel, maar heel erg leuk en mooi!

En ja, ik ben ook voor raar aangezien in mijn buurt. Maar na 15 jaar mijn hartje volgen, en te blijven zoals ik ben. Merk ik steeds meer dat ze mij eigenlijk heel graag zien. Ik blijf wel raar voor hen, maar ze hebben ook zoiets, dat ik veilig ben, en tot gesprek in staat. Aan mijn Nederlandse directheid zullen ze nooit wennen. Haha, en ik nooit aan hun Belgische geslotenheid, ik durf er dus nooit heel lang te blijven zitten als er koffie aangeboden wordt bijvoorbeeld. Maar ik ben ook een gewoon een einzelgänger denk ik altijd. Ik ben gewoon altijd een beetje anders geweest dan andere mensen. Ik ben in therapie geweest, ik heb een officieel document wat bewijst dat ik voor gek verklaard ben door de maatschappij. Ik heb ook van een jong gehandicapte uitkering mogen genieten. Maar ik voelde me daar met mijn gevoel gewoon niet helemaal thuis. En ook niet gehoord of gezien. Door een boek wat ik las wat over hsp ging, vind ik het nog moeilijk om mezelf daaronder te klasseren, maar ik voel me bij die gedachten wel goed thuis. En krijg ook ondersteuning van die mensen. Daardoor durf ik meer in mijn voelsprieten te geloven en daar ook naar te handelen en daar de consequenties ook van te dragen. En mede dankzij de woorden van mijn moeder, die in 29 december 2020 euthanasie kreeg. Dankzij mijn steun. Die me zei, alles wat je probeert is goed, hoe twijfelachtig ook. Het is goed. En daardoor durf ik wel echt heel veel confrontaties aan te gaan. En sta er niet meer zolang bij stil wat dat mogelijk met de ander kan doen. Maar ik heb wel mijn respect behouden wat betreft mijn medemensen. Ik heb de uitvaart van mijn moeder misschien echt uitgebuit, om te oefenen in mezelf zijn en mijn gevoel te volgen. Met haar oké. Ja, natuurlijk zijn mensen achteraf boos op mijn moeder dat ze te vroeg doodging voor hen. En ja dan is het toch vanzelfsprekend om mij dat te verwijten, want mijn moeder hoort je niet meer. Ik weet alleen, dat ons mam en ik echt wel geprobeerd hebben om afscheid van haar te nemen toen de euthanasie datum duidelijk was. Dus ik zie het meer vanuit hun falen dan dat ons mam en ik iets misdeden. Ik heb mijn ruimte genomen om gewoon ook met mijn rouw bezig te zijn. Het was niet simpel, maar door de laatste woorden van mijn moeder wel makkelijker. Al die mensen hadden ook altijd de strijd en oorlog tussen mij en mijn moeder meegemaakt, dus ergens is het ook wel logisch in combinatie met hoe ik me gedroeg, namelijk plaatsvervangend opgelucht zijn voor mijn moeder. En haar dankbaar zijn voor hoe mooi ze doodging. En in die tijd hadden al heel wat mensen gezegd als je moeder dood is dan gaan wij voor je zorgen. Aardig bedoeld hoor, maar zoals ik nooit mijn vader heb laten vervangen toen mijn moeder nieuwe vriendjes kreeg, vond ik mijn moeder ook onvervangbaar. Dus daar was ik behoorlijk defensief in. En heel oprecht, het was een lastige strijd met ons mams euthanasie te realiseren. Dus alles bij elkaar was ik eigenlijk heel trots op mijn moeder, dat ze het doorgezet heeft, omdat ze altijd een leeuwin is geweest die mij en mijn broers beschermde. Ik denk dat dat haar besluit uiteindelijk moeilijker heeft gemaakt, dus heel sterk van haar dat ze eindelijk voor haar zelf koos ondanks alle zorgen nog voor haar kinderen. Ik ervaar dat als zeer liefdevol, en heel vertrouwen hebben in je kinderen hebben. Want loslaten is op zich al moeilijk, vind ik wel als ik weer een dierbaar mens of dier verlies. Maar zelf doelbewust loslaten en voor jezelf kiezen, onderhand eens. Vind ik heel speciaal. En denk bij mezelf dat is ook best wel krachtig. Ik heb het in ieder geval als compliment gezien van mijn mam, en daar gedraag ik me ook naar. Ik volg mijn gevoel wat meer, omdat ik nu de veiligheid voel dat ik zonder handje loop, dus nu al mijn keuzes en besluiten helemaal zelf neem, dus ook niemand meer de schuld kan geven. En gewoon de vrijheid heb, om te kunnen denken, oh ja ik ben gewoon een beetje raar en daar gaat een gesprek fout. Nieuw leerpunt, niet meer de twijfel, van had ik wel of niet naar dat advies moeten luisteren? Ik heb nu meer het gevoel dat ik leef. Omdat ik me niet meer achter mijn ouders kan verschuilen als je fouten maakt, nu maak ik nog steeds fouten. En krijg ik de ruimte om ze zelf weer op te lossen. Maar dan ook diep van binnen uit mijn hart en helemaal mezelf gebleven.

Dankjewel,@Bumperjim! Ik word heel vrolijk van de uitstraling van je hond, op de foto lijkt deze een happy hond met humor. Als ik daar elke ochtend mee wakker zou worden, dan zou ik nooit meer een slechte dag hebben. Maar ja, ik snap ook wel dat het een foto momentje is dus leuke foto! @Mormel, de foto van jou hond maakte me ook vrolijk hoor, maar tsja ik weet niet, bij welke staff of pitbull dan ook, zie ik ook een stukje twijfel en bezorgdheid in de blik. Net alsof ze van binnen ook weten dat ze gediscrimineerd worden en geen foutje mogen maken. Ik zie dat toch wel als een grote fout van ons mensen hoor, die deze hondenrassen als een verlengstuk van hun ego zagen en er stoer mee wilde doen. En dus hun vechtdrang activeerde en ook op fokte. (ik zeg niet dat jij dat doet voor alle duidelijkheid) Maar ik denk dat ik van deze mening ben, omdat ik het ras op zich heel mooi en lief vind maar heel veel onbegrepen honden die betrokken waren bij een incident de revue heb zien passeren toen ik nog op asielen werkte. Altijd bijt incidenten met een mens, dus dan hadden ze hun kans eigenlijk al verkeken. Als ze eenmaal bijten, blokkeert dat gebit, dus zelfs als de honden zelf zouden denken, nu is het genoeg, ik heb mijn punt gemaakt, dan kan deze met de beste wil van de wereld gewoon niet loslaten. En dat komt omdat ze daarop juist gefokt zijn. En ook voor gebruikt worden. En wij mensen kunnen op zo een moment niet anders, dan dat geweld bestrijden met met nog meer geweld. We gaan deze honden nog eens met geweld bestrijden, door pepperspray te gebruiken, ze met een breekijzer te slaan en vervolgens hun gebit met hetzelfde martelwerktuig te manipuleren. Terwijl het van oorsprong, lees de oude raskenmerken maar eens na, een echte actieve gezelschapshond was en ook een ware kindervriend. En zoals elke hond beschermde deze zijn roedel, dus beet ook wel eens. Maar toen schoten die kaken niet op slot en kon een baasje ook nog zeggen nu los! Ik vind het jammer, dat de meeste stafs, pitbulls en bulterriër vaak in hun energie laag gehouden worden, in een hok of rustig moeten zijn in de huiskamer. En vrijwel alleen maar uitdaging krijgen als ze ingezet worden om het ego van de baas te verrijken en dus hun teveel aan energie alleen maar kwijt kunnen in agressie. Ik snap die bijt incidenten dus wel, maar geef het hondenras niet de schuld, volgens mij ligt het echt aan de broodfokkers en ondoordachte bazen. Ik weet van iemand, die altijd stafs adopteert uit een asiel, dat haar laatste hond Europees kampioen is geworden, bij infinity (maar zoals ik begrijp, noemt het anders) Dat kampioenschap doet me niks, maar ik vind het gewoon leuk, dat deze dame de soms ADHD energie weet om te zetten in geen gevechten maar haar hond op afstand te kunnen aansturen op een bepaalt parcours zodat deze ook zijn ei kwijt kan qua energie level. Zodat deze niet zijn of haar frustratie en verveling uit hoeft te voeren met agressie. Het zijn gewoon hele leuke en in de kern vrolijke honden, en heel actief. Je verliest het contact met ze, als je ze alleen maar dwingt om rustig in huis te blijven of geen prikkels geeft in hun kooi. Als ze dan ineens wel prikkels krijgen en van low naar high mogen gaan, dat bijten niet anders is dan een beloning voor deze hond, want elke hond wil zijn baasje trouw zijn. ik heb met verbaasde ogen gekeken naar stafs met een incident verleden, waarbij geslagen is en ook pepperspray is gebruikt. Hoe lief en behandelbaar ze waren bij de dierenarts en voor mij echt soms een knuffeldier waren. Wel hing er altijd een bordje code rood bij hun verblijf, want deze kon nog een keer bijten. En dan vond ik het op het asiel zo stom, omdat voor mijn gevoel die hond dan zo kansloos werd gemaakt. Hoewel ik van de zwerfkatten vangen afdeling was, stelde ik me als vrijwilliger voor het uitlaten van deze hond beschikbaar. Immers de collega`s hadden papieren niet om de dierenarts te assisteren en ik wel. En nope ik had geen papieren voor een goede honden opvoerder, maar ik werd wel altijd ingeschakeld als een code rood hond onderzocht moest worden. Ik heb verder geen invloed gehad op hun verdere adoptie. Nooit meer horen hoe een plaatsing is gegaan was lastig. Maar ik hoop dat ze een goede basis meegekregen hebben. Uiteindelijk had ik zoveel meer zwerfkatten te vangen en discussies met die mensen. Dat ik de honden moest loslaten.

Natuurlijk niet! Mormel Leuk die foto van je hond! En @bumperjim wat maakt het uit wat voor hond je hebt, schijnbaar zijn we allemaal wel van de grote honden houden en willen verzorgen. En ja ik ben er met beide benen in getrapt, ik dacht wel dat je zo een hond had, vond het alleen een beetje raar dat je geen foto plaatste van je hond maar zo een rashonden foto. Maar ook daar ben ik met beide voeten ingetrapt en vind ik niet erg. Ik zou het wel leuk vinden als je ook een foto zou willen plaatsen van je echte hond.

Ik noem het enge band, want blijft altijd spannend of hij het overleeft als ik hem spot en hem mij. Maar ik vind het ook wel ergens diep in mijn hart heel leuk en fijn. Wat betreft die 70 km borden, ik denk dat de gemeente gewoon vergeten is om de borden weg te halen. Vanaf dat pad (zoals ik het noem) kom je op een t splitsing en heb je een soort van geasfalteerde tweebaansweg, waar auto´s elkaar wel goed kunnen passeren. Maar wel effe achter een fietser moeten blijven hangen. Er zijn geen belijningen op de weg maar staat wel een bord dat je opnieuw 70 mag. Dat is de straat waar ik aan woon, enerzijds huizen, andere zijde bos. En heeft ook wel wat venijnige bochten waarin automobilisten elkaar niet kunnen passeren en je met 70 km per uur het eigenlijk niet redt. Mijn buren verder in de straat hebben dan ook regelmatig een auto door hun hekwerk, omdat iemand het gewoon niet wist. De buur met de scherpste bocht heeft er sinds een aantal jaren betonblokken neergezet omdat door zijn hekwerk elke maand wel een auto vloog. We geven het als buurt altijd al aan dat dit een gevaarlijke weg en 70 echt niet gezond is, reclameren ook bij de gemeente maar tot op heden is er niks aangedaan. (ik denk dat ze wachten totdat er echt iets misgaat) Want bij die buur met de betonblokken inmiddels, kan je ook te water raken met je auto in het kanaal. Ik denk dat het een gemeente en provincie kwestie is, want mijn straat heeft in een bepaalde gemeente vakantiehuizen langs deze weg staan en de volgende provincie en gemeente 3 bochten verder heeft woonhuizen aan weerszijden van de straat staan. Daar zie je dan ook ineens een 50 km bord staan en staan er ook flitspalen. Qua dierenhulpverlening geeft het ook best grappige verhalen, ik ben geadresseerd in de provincie Limburg. Maar als er een aangereden ree is, die nodig uit zijn lijden verlost moet worden, zou ik in principe moeten meten aan welke kant van de weg deze ligt? Want anders moet ik de politie van Antwerpen verwittigen. Vanuit gemakzucht bel ik nu meteen maar iets in de provincie Antwerpen, omdat vanuit het bos, wat gelegen is in de provincie Antwerpen vaak de verloren gelopen dieren en aangereden dieren van komen. En mijn aanloopzwerver, die geen rekening houdt met welke grens dan ook. Is inmiddels omdat ik hem heb laten castreren en maar meteen ook heb laten chippen toen mijn verantwoordelijkheid. Dus als er iets gebeurt tijdens onze ontmoeting kan ik meteen met hem bij mijn dierenarts in Limburg terecht. En mocht er iets gebeuren met hem tijdens zijn andere uitstappen, houd ik er rekening mee dat ik gebeld kan worden vanuit Limburg, of Antwerpen. Alleen heb ik niet zoveel vertrouwen in chips, vanwege mijn werk als kattenvanger op asielen. En mijn ervaring met aanloop en zwerfkatten, soms willen ze ook nooit meer gevonden worden. Dit is inmiddels mijn 7de kat die zich in de 16 jaar dat ik hier woon zich thuis voelt bij mij en met mij. De eerste 2 zijn uiteindelijk toen ze ziek en oud werden met de noorderzon vertrokken. 1 die echt angstig was voor mensen en mij ook, heeft zich voor mijn ogen dood laten rijden, omdat ik gehaast uit mijn deur kwam lopen en al wel achteruit liep om haar plaats te geven. Maar inmiddels zo teleurgesteld in mensen er toch voor koos om tussen 2 passerende auto´s door proberen te rennen. En heel lief dat de tegemoetkomende auto toen stopte, maar toen die kat zo stuipstrekkingen aan het maken was op straat heb ik alleen maar kunnen roepen, Afblijven dat is een verwilderde kat! Ze maakt je kapot als je haar pakt! En het is jou schuld niet! Het arme mens bedoelde het gewoon goed, maar ik kon mijn dankbaarheid voor dat gewoon niet echt tonen op dat moment, ik moest die kat gewoon van de straat afhalen. Ze was gewoon meteen goed geraakt, dus weg. Maar ik had het mezelf niet vergeven als die vrouw door pure paniek van deze kat krassen of bijtwonden opgelopen had. Mijn andere 2 zwerfkatten, werden gewoon heel erg ziek, en 1 liet het me toe om nog met hem naar de dierenarts te gaan. Deze bleek ernstig nierfalen te hebben. En toen werd ik voor de keuze gesteld, behandelen (en dus verplicht in huis nemen) Euthanaseren, zodat hij niet hoeft te lijden. Of gewoon in de natuur dood te laten gaan? Ik was hem toen zo dankbaar dat hij mij het vertrouwen gaf om met hem naar de dierenarts te gaan. Dat ik het behoorlijk grof vond, om hem in te laten slapen. Hij had altijd al aangegeven dat hij niet bij mij in huis wilde wonen, hij had zijn speciale thuis in mijn garage als hij niet op reep was. Dus hem laten behandelen leek me ook geen optie. Ik heb de keuze aan hem gelaten. Hoe moeilijk een lastig ook. Een oud forumlid was hier zelfs toen ik het gewoon liet gebeuren. En die kat, heeft me een hele mooie en ook gruwelijke les meegegeven. Want ja hij liep weg en ging een stil plekje opzoeken om te sterven, dacht ik. En ik vond dat best moeilijk, ook al kon hij voorheen ook een half jaar wegblijven. Ergens blijft er in je dan toch een hoop misschien zie ik hem toch nog een keer? En toen was dat ook, want je gunt die gekke zwerfkatten altijd het beste. Ik weet niet waarom, maar na een dag kwam Puck terug in zijn oude en vertrouwde garage om daar rustig dood te gaan. Het meest gruwelijke maar ook het meest mooiste cadeau wat hij mij had kunnen geven. Ik begrijp nu beter waarom dieren een stil plekje opzoeken om te sterven. En mensen ook. Het is gewoon een naar gezicht om een dierbare van je dood te zien gaan. Dan wil je nog van alle kanten dat dier of die persoon helpen, het comfortabel maken voor degene. Maar dat juist belast jou erg veel, en de stervende ook. Je mag meer door je eigen comfort heen kijken en echt kijken. En dan is het eigenlijk niet zo gruwelijk. Ja voor jou wel, omdat je je niet kan inbeelden dat je je daar comfortabel bij voelt. Maar bij een stervend mens of dier, is juist rustig blijven en niks willen doen om het te veranderen juist het prettigste. Ik ben Puck dus heel dankbaar. Maar ja ik had er nog niet genoeg van geleerd, wat betreft loslaten. Dus na mijn moeders euthanasie, wat gewoon doorgesproken was en gepland en voorbereid, was er nog een zwerfkat die naast me sliep, ook in huis kwam, maar ik nooit mocht aanraken. Macho, die werd ook ziek en oud. Tsja ik weet niet, in de eind tijd van Macho haalde die katten gewoon een mindfuck met me uit. Ik heb een oog voor zwerfkatten te onderscheiden, maar toen had ik ineens 3 Macho´s lopen. En nee ik was toen niet dronken. Het was echt grappig, dan zat Macho aan de straat en dan liep hij ineens binnen. En wilde wel geaaid worden. Ze leken alle 3 echt op elkaar. Kei grappig! Ze mankte ook allemaal en hielden hun voorpoot dan naar voren. Dit is dan weer inside grapje, ik hoop dat niemand zich eraan stoort? Maar bij Macho vond ik het soms wel moeilijk om niet te zeggen jij bent Adolf Hitler. Ik ben geen fan van Hitler laat dat duidelijk zijn. Maar ja, ik denk dat zijn nazaten van Macho mij gewoon die mindfuck gaven. Dus die kregen de naam al snel Adolf en Hitler. Macho liep ook op zijn eind, en behalve in vlees gerolde medicatie kon ik voor hem niet zoveel doen. Immers na mijn laatste poging om hem te aaien had ik hem beloofd dat nooit meer te proberen. En ik dacht eigenlijk dat hij een stil plekje op zou zoeken om te sterven. En daar was hij volgens mij ook mee bezig, en toen zat er bij de grens van mijn tuin, naast Macho 1 van die zoons van hem, zoals ik ze wil noemen. En het leek wel of ze het stokje van huiszwerfkat overdroegen op dat moment. Macho is daarna naar mijn kattenren gestrompeld en daar gaan liggen creperen. Ja, volgens mij noemt het zo in de levende mensen taal om aan te moeten zien, ik denk niet dat hij er zelf nog bij was. Voor het eerst en het laatst heb ik die kat aangeraakt bij leven, en in een mandje op zijn favoriete kant van het bed gelegd. Om dood te laten gaan. Het is echt niet fijn om die doodskreten te horen, ik zal er nooit aan wennen. Maar voelt wel respectvol en goed. Op een gegeven moment weet je wel het verschil tussen een doodsreutel en lastig adem halen. Op alle momenten is het gruwelijk om aan te horen en niks te doen, omdat je intern het gevoel hebt om wel nog wat te moeten te doen. Maar achteraf zeg ik, dankjewel voor deze moeilijke levensles, want het heeft me wel makkelijker gemaakt om mensen liefdevol los te laten. En na het overlijden van Macho, kwam Robin Good in mijn leven. Gekke, soms vervelende zwerfkat weer in mijn leven. En vandaag opnieuw, auto`s passeren ons, ik zie hem, hij mij en hij komt enthousiast weer achter me aan. Ja dat is echt leuk thuiskomen.

Efkes wennen dat ik hiervoor naar mijn eigen draadje ga en het niet op de ditje en datjes dump en daarmee wellicht weer mensen stoor. Maar eigenlijk is het ook oké, ik vind het gewoon leuk om dingen te delen die ik mooi en bijzonder vind. Maar daar hoeft niet meteen expliciet aandacht aan gegeven te worden of op gereageerd te worden. Omdat het opschrijven, mij al een gevoel geeft dat ik het tenminste gedeeld heb. (ik geloof nu dat ik het beter begin te begrijpen, ruimte maken voor jezelf op een forum En verschil maken tussen waar je echt aandacht voor wil en wat je plomp verloren gewoon efkes wil delen, dus nogmaals mijn dank voor het advies) En nu hetgeen wat ik toch wel bijzonder vind. Ik was boodschappen doen bij een winkel die ongeveer 6 km verder ligt en waar ik een nauw bospad voor door mag gaan. Wel verharde weg, maar zeg maar 2 auto´s kunnen elkaar niet passeren. En sommige automobilisten zijn zo galant dat ze voor een fietsertje als ik ook plaats maken. (dat op zich vind ik altijd al heel mooi om te ervaren dus ik roep altijd dankjewel en steek mijn duim op) Halverwege dat pad, ik denk nog een kilometer van thuis, trof ik mijn aanloopzwerver aan die langs de kant van de weg zat. En heel duidelijk schrok van die naderende auto, terwijl die auto juist uitweek voor hem. En er overduidelijk rekening mee hielt dat hij in zijn paniek weleens voor deze zijn auto zou gaan rennen. (invulling van mij want, ik krijg er ook altijd de kriebels van als ik die kat dat zie doen) En ik weet van die kat, als hij mij dan ook nog spot dat hij zijn omgevingsbesef helemaal kwijt is. Dus pas toen de auto veilig gepasseerd was, durfde ik iets te zeggen. Nou ik weet niet of die automobilist nog in zijn of haar achteruitkijkspiegel heeft gekeken? Maar plaatsvervangend had ik daar evengoed een berichtje over kunnen plaatsen hier. Want vanaf het moment dat ik Robin riep, draaide hij zich om en leek wel een hondje die meeliep met de fiets. Ik vind dat altijd helemaal geweldig! Maar ook reuze stresserend, dan vergeet die domme grote kat heel zijn omgeving en heeft alleen nog maar oog voor mij en tot overmaat ramp, houd hij niet rechts aan maar gaat dan midden op de weg lopen. En moet ik hem corrigeren en richtlijnen geven. Altijd als zoiets gebeurd, is het ook maar twijfelachtig voor mij of het goed gaat? En vraag ik me soms af, als ik zo gebaren zit te geven aan die kat, of automobilisten misschien denken dat ik ze attendeer op die kat, immers ik geef die kat dezelfde tekens als verkeersagent. En op dat moment ben ik zo bezig met die kat, dat ik zelfs vergeet om dankjewel te roepen tegen de automobilist of mijn duim op te steken. Terwijl ik ze dan toch ook wel dankbaar ben, en het bijzonder vind dat ze hun snelheid aanpassen, want ondanks de overstekende herten, zwijnen en vossen, blijft die weg toch een 70 km weg waar iedereen dus ook graag doorgast. Enfin, ik vind het dus bijzonder dat ik zo een band heb met mijn zwerfkat. En te merken, als ik ook op de weg zit, dat automobilisten zich ook inhouden, terwijl er reuze veel mensen zijn die een kat haten. Dat, maar ook, en dat is een stukje invulling van mij, dat ze zich bewuster zijn geworden dat er hier ook meer wilde dieren lopen die spontaan over kunnen steken. Dat omdat ik ze dan verder ook langzaam de weg zie hervatten, terwijl ze daar dus gewoon 70 mogen rijden volgens de borden. Als ik nog dagelijkse autorijder geweest zou zijn, had ik dat dingetje met de zwerfkat en iemand anders echt heel bijzonder gevonden. Maar ja als ik in een auto zit, is mijn grootste angst een dier aan te rijden. Helaas wel gebeurd en dat neem ik mezelf nog steeds kwalijk. Een mens ook niet leuk, maar dan kan je nog wat doen, 112 bellen. Gelukkig nooit gebeurt en hoop ik ook nooit mee te maken. En gelukkig waren de dieren die ik aangereden heb ook meteen morsdood. Want ik moet er niet aan denken dat zo een dier dan ligt te creperen en je niks kan doen. Wat katten en honden betreft heb ik die zelf al genoeg gezien en wel opgehaald. Dus ik weet hoe misselijk het kan zijn. Maar ik wil het leuk houden en effectief merk ik dat de meeste automobilisten in onze straat het rustiger aan doen, en ik zie weldegelijk de kadavers langs de weg verminderen. Dus er is echt wel hoop.

Hihi, gelukkig las ik even terug, want ik wilde exact hetzelfde boek aanprijzen als bovenstaande. Hebben jullie ook een traantje gelaten bij het einde? toevoeging op traantje gelaten, in dit geval heb ik het boek geluisterd en op het einde heb ik even mijn werkzaamheden losgelaten, me even terug getrokken van de mensen en het volledig binnen laten komen. Als ik echt geroerd ben door iets vind ik het wel prettig als ik mijn tranen dan ook even de vrije loop mag laten gaan zonder te hoeven uitleggen of te verantwoorden. Voor mij geeft dat een bevestiging van dat ik nog wel kan voelen zeg maar.

Goedemorgen deze morgen! Ik ben gisteren met een deelauto weer eens bij mijn familie geweest. En het was reuze gezellig! Ik vond het wel spannend, omdat ik al een jaar geen auto meer gereden had en de voorlaatste keer dat ik zo een auto leende het alleen maar stress gaf. Het blijft wennen, elektrisch en in een automaat rijden en dat ik uiteindelijk het laatste stuk op de fiets te doen. Maar de ervaring was deze keer zo goed en de kosten vielen zo goed mee. (een stilstaande auto op je oprit kost in verhouding meer) Wil ik het wel als tip meegeven, voor iedereen die om wat voor reden dan ook geen auto meer kunnen of willen kopen en toch ook niet (help me even? want ik vind er de juiste bewoording niet voor) hun rijvaardigheid in het verkeer willen verliezen. Ik mag toegeven, de voorlaatste keer die minder meeviel. Was 1 ik deed iets nieuws en ben dan sowieso al gestrest omdat ik dan niet weet waar ik aan toe ben. 2 in mijn gemeente was het toen ook erg nieuw dus toen ik eraan begon had ik ook veel publiek die zich er ook even tegenaan ging bemoeien. Nu wist ik een beetje wat er kon komen en was ik meer voorbereid en wist ik ook wat ik niet moest doen. Het ging nog steeds niet helemaal soepel, zoals de oplaadstekker eruit krijgen. Maar ja, zoals ik uit de handleiding begreep mag je ook wel weten waar dat knopje zit. Toen dat eenmaal gelukt was, kon ik terugvallen op de fouten bij de voorlaatste ervaring en ging het vele malen beter. Mijn conclusie is, hoe vaker dat je het doet, hoe handiger dat het gaat. Want de gewoonte van je in het verkeer te begeven, zit al in je, net zoals fietsen. Dus ik zie nu die deelauto´s als een verbreding van je horizon. Minder afhankelijkheid van andere en meer kans om je sociale contacten te kunnen onderhouden. Dus, echt een proberen, hoe eng en spannend het misschien ook kan zijn.

Herkenbaar! Maar dan met mijn katten. Ik ben dan ook van mening dat elke diersoort wel voor iemand steun kan zijn. Zelfs, geen huisdier hebben, maar contact maken met de natuur is al helpend. Ik kan een heleboel vertellen over mijn katten, maar dan deel ik liever dat half jaar dat ik in een studentenhuis woonde waar ik me helemaal niet thuis voelde. Bekende stad, Eindhoven namelijk, mijn oma woonde zelfs in mijn buurt. Maar toch kon ik daar niet landen, omdat je geen huisdieren mocht hebben, terwijl ik een studentenhuis gewoon was, waar zo een beetje alles binnen kwam. Verschil was misschien, dat we allemaal dierverzorging studeerde dus wel een beetje op 1 lijn zaten. En daar in Eindhoven de mensen wat serieuzer waren en anti huisdieren. Ik denk dat daar zo ongeveer mijn alcoholisme is ontstaan. Want daar ben ik bij een studentenvereniging gegaan omdat ik geen aansluiting vond bij mijn huisgenoten en dus niet op mijn kamer wilde zijn. En op die studentenvereniging was het toen heel stoer om heel snel en heel veel te drinken. Dus ik had daar al snel vrienden gemaakt en het was ook wel fijn om totaal verdoofd in mijn kamer te komen, zodat ik niet hoefde te voelen hoe verkeer ik daar eigenlijk zat. Eigenlijk had ik beter gewoon iets mogen zoeken. Nou ja, met die studentenvereniging kreeg het bestuur de meest merkwaardige cadeaus, zoals vissen, die ze dan door de plee wilde spoelen op het einde van de avond. Dat trok ik dan niet en liep dan in het holst van nacht met mijn dronkenkop naar mijn kamertje met een viskom met guppy´s. Thuis aangekomen lagen ze natuurlijk in coma door al het schudden en ging ik ook in coma liggen. En wat was ik dan blij dat ik ze de volgende middag zag rondzwemmen. Ze gaven me zo een thuis gevoel, dat ik van mijn biergeld een aquarium ben gaan halen met verwarming, en voer en plantjes. Ze waren immers stil dus mijn huisgenoten hoefde het allemaal niet te weten. Het gaf mij een reden om naar mijn kamertje te gaan. Alleen toen ging ik dus met mijn studentenvrienden in mijn kamer indrinken, afdrinken what ever, heel erg storend voor mijn huisgenoten. Dus op een dag, waarbij ik voor de zoveelste keer door mijn luidruchtige wekker heen sliep, stond een huisgenoot ineens in zijn boxershort in mijn kamer en was zo boos om die vissen te zien. Dat behalve die vissen, ik ook weg moest, en dat snapte ik. Ik was allang blij dat in ons gevecht die vissen niet tegen de grond zijn gegaan. Want ik kan me voorstellen, dat je als nuchter mens, en al gefrustreerd bent over je huisgenote. Het niet zo prettig is, dat je zonder pardon, bij je keel gegrepen wordt en buitengezet wordt uit haar kamer. Terwijl je wekelijks spieren traint en ze maar klein is voor jou. Ik kon zijn agressie tegen mijn deur dus ook heel goed begrijpen. Is ego technisch ook niet zo fraai. Maar toen stond ik met mijn aquarium dus op straat. Uiteindelijk ben ik toen opgenomen in een kliniek en heb ik mijn vissen in het aquarium kunnen doen van mijn woongroep. En werden de zwerfkatten die er liepen mijn vervanging van thuis. En zo steunde een kiekendief die een duif op zat te eten, in een tuin waar ik me thuis moest voelen, ook een thuis. Dus ja dieren zijn heel belangrijk, voor elk mens wel.

Hoi Renaldo61, rot voor je dat Femke is overleden, zoals ik het een beetje kan begrijpen is ze je in de strijd van 40 jaar alcoholisme ontvallen. Want een dier gaat helaas geen 40 jaar mee. Ik kan uit eigen ervaring zeggen dat het wel heel fijn is om zo een trouw dier naast je te hebben. Rot dat ze gedurende ons pad niet bij ons kunnen blijven. Ik hoop dat je het wel trekt, en de basis die je met Femke gemaakt hebt doortrekt. Ondanks het gemis.

Gave hond! Kan me voorstellen dat mensen daarvan schrikken als zo´n grote hond ze probeert te vertellen dat ze daar niet mogen lopen. (verder mogen ze blij zijn dat deze geattendeerd heeft en ze niet gecorrigeerd) En verder snap ik niet zo heel goed waar die toeristen zich dan druk over maken? Ik stel me dan namelijk voor dat je als toerist, al menig bordjes en signalen wat betreft privé terrein geschonden hebt. Een afrastering staat er toch niet voor niks? Dat is voor zover ik weet, een universeel teken dat je het domein van een ander doorgaat. Daar hoef je volgens mij niet eens de bordjes voor te kunnen lezen in een vreemd land waar je taal niet spreekt. Niet dat ik het ook weleens heb gedaan hoor. Het blijft ook wel leuk en spannend om over zo´n hek te gaan of een waarschuwingsbord te negeren. Ik heb er alleen maar leuke anekdotes aan overgehouden en heb soms op de blaren gezeten. Maar ja, wel met plezier, want boontje komt om zijn loontje en die snap ik heel goed. Ze mogen blij zijn dus, dat je hond niet tot de aanval overgaat (zo vul ik het in ieder geval in) En verder effe een andere vraag? De Kuvasz en de Pyreneese Berghond worden vaak met elkaar verward, welke had ook alweer de berenklauwen? Er loopt hier namelijk altijd een klein en tenger vrouwtje rond met haar grote hond. En dat vind ik altijd zo een mooi gezicht, hoe ze samen eigenlijk zo een beetje het verkeer regelen als ze besloten hebben dat ze over willen steken. En gewoon samen hun ding doen. Ik zou eens wat tegen ze willen zeggen, hoe ik daar van geniet. Maar omdat ik niet helemaal zeker ben welk ras het is durf ik dat niet. Best stom, want gewoon enthousiast zijn om wat je ziet, mag toch ook, zonder up to date hondenrassen kennis meer? Ergens heb ik dat in mijn dierenverzorgingsopleiding opgeslagen maar komt niet meer naar boven. Al denk ik toch dat het de Kuvasz is, want jij hebt het over een kudde en dan lijkt het me niet handig als je hond achter een hek kan blijven met een berenklauw.

Als eerste ga ik dan zoeken naar hoe een Patou hond er dan wel uit zal zien. En daarnaast voel ik me moedeloos, omdat ik mijn beste collega vriendin niet meer kan helpen. Ik vind het wel heel fijn om te lezen dat andere mensen er ook tegenaan lopen dat mensen meestal ook niet hun mening delen. Daardoor ben ik niet de enige dus. Die wetenschap maakt het leven nu juist zo boeiend en interessant voor mij. Omdat ik dan de kans krijg om nog verder te groeien en te worden wie ik eigenlijk wil zijn. Gewoon er tegen kunnen dat iemand jou mening niet deelt, en niet te hoeven willen overtuigen. Ik had een mooie leerles daarvoor, maar heb mezelf opnieuw laten gaan. Ik zie dat als een leerles die ik weer gemist heb.

Moet me toch even van het hart, gewoon omdat het mijn draadje voorlopig nog is en ik een beetje van mezelf kan laten zien. En de hele discussie heel veel pijn en verdriet bij me opriep. Ik vind het heel erg rot dat wolf Bram nu afgeschoten moet worden, ik kan me namelijk niet van de mening ontdoen dat Bram zo tam werd doordat wij voedsel in de natuur laten slingeren en hij dus leerde dat wij een voedselbron zijn. Het kan en is ook goed mogelijk, daar zie ik mijn medemensen wel voor aan, dat hij met eten is gelokt en zich nu zo misdraagt. Maar dat wil ik niet als hoofdmoot in mijn gedachten denken. Omdat ik dan weer bevestigd wordt in mijn eeuwen oude gedachte de mensen om mij heen zijn onbetrouwbaar en daarom moet die wolf dood. Behalve dat het me heel eenzaam maakt, maak ik me ook druk om iets waar ik totaal ik geen controle op heb. Ik denk dan, de wolf die hier loopt, vermoord schapen en impala's nog steeds. En ja, ik weet als geen ander om je dier gruwelijk vermoord terug te vinden. Toch heb ik dan zoiets, toen ik de wolf bij ons zag, was ik kei enthousiast! Maar ik deelde mijn enthousiasme eigenlijk met niemand, behalve kennissen waarvan ik wist dat ze daar met een klein hondje liepen. Gewoon om het probleem op de Veluwe te voorkomen. Ik vind het een eer dat de wolf weer is teruggekomen. En ik verwacht dan ook, dat als de wolf een kat van mij zou pakken, ik deze nog niet dood zou willen. Dan had ik maar beter op mijn kat moeten passen en mijn kat gaat ondergaat een nuttige dood. En ja natuurlijk zal ik verdrietig zijn. Zo te denken geeft me rust, maar geeft me ook weer dingen om na te denken over hoe ik zelf iets kan veranderen aan iets waar ik niet blij mee ben. En respecteer ook de mening van mensen die wederom weer blij zijn als ze lezen dat er een wolf doodgereden is. Ik kan nog een speech geven over tal van dieren. Maar als wij mensen, niet de loep leggen op ons eigen gedrag, zal dierenleed en mensenleed altijd bestaan. Ik dacht voorheen altijd ik de waarheid in pacht had, ik ben daar heel erg in veranderd. Zelfdoding, euthanasie, dementie, rouwverwerking, dierenleed zijn onderwerpen die me raken. En in alles dacht ik dat ik er alles van wist. Ik ontdekte toen, dat elk mens en elk dier, anders is en dus ook dingen anders beleefd. En vaak niet bij mijn invulling past. Dus ik vraag veel, omdat ik gewoon heel nieuwsgierig ben en het interessant vind wat andere denken. Omdat ik dan ook durf aan te geven dat ik die mening niet deel, ben ik dan irritant. Ik ben gewoon een filosoof, denk veel maar kom niet met inhoudelijke uitspraken. Ik ben gewoon nieuwsgierig naar kennis. Ik ga eten koken, ik krijg vanavond visite.

Laat maar staan Amalia. Ik laat namelijk ook alles staan.

Ik kan dit toch even niet laten. @Amalia, ik snap totaal je frustratie over je buurkatten die dus blijkbaar bij mensen horen. Ben je er ook van op de hoogte dat wij mensen verantwoordelijk zijn voor alle zwerfkatten op straat? En dat een dikke weldoorvoede kat, het nestje uit je tuin leeg eet, waarvan jij denkt dat is een huiskat. En misschien niet eens is? Daarmee wil ik het niet goedpraten dat er vogeltjes uit het nest gehaald zijn, dat vind ik zelf ook rot. Maar wil ik wel even zeggen, als wij mensen verantwoordelijker met onze huisdieren om zouden gaan en niet zoveel huisvuil zouden laten slingeren, dan zouden er geen niet zoveel katten op straat lopen die vogels dood maken. Volgens mij ligt het probleem niet zo bij de katten, maar bij ons mensen. Ik heb het vermoedde dat de frustratie en ergernis over elkaar zo groot is, dat we elkaar gewoon niet meer durven aan te spreken. Helaas mag ik toegeven, dat er veel mensen zijn die een kat nemen omdat het een zogezegd makkelijk dier is om te hebben. En als het even moeilijk wordt dumpen ze de kat op straat en laten andere mensen het probleem oplossen. WIJ MENSEN VEROORZAKEN DIT EN GEEN ENKEL ANDER DIER

Hmmm, hoewel het leerzaam voor me is, namelijk me buiten de discussie houden en mijn grote mond te houden om niet nog meer olie op het vuur te gooien. En ik opnieuw geconfronteerd word met mijn interne gevoel van dat ik partij moet kiezen of dat ik mijn verantwoording moet nemen om de strijd een beetje te sussen. Want hoewel ik mezelf in de opmerkingen van iedereen kan vinden. Denk ik ook, hoort dit niet weer thuis op een ander draadje? En niet mijn voorsteldraadje? Want eerlijk gezegd, ben ik dit draadje gestart, om me opnieuw nog eens voor te stellen omdat ik merkte dat mijn oude gewoonte van de groep gewoon binnen te vallen en mijn ruimte gewoon nemen niet helemaal meer werkte. En dat vond ik een mooie tip. En wilde ik iets mee doen. Nu zit ik met deze discussie op mijn voorsteldraadje en vraag me af, is dit mijn spiegel, zijn dit de zaken die ik oproep bij andere mensen? En mag ik daar iets mee doen? Of mag ik dit keer de verantwoordelijkheid bij de ander leggen? En voor zover ik dan kan zien en mezelf voel, wil ik mezelf terugtrekken van dit draadje. Althans, dat ik me voorstel in de titel. Want zo voelt het niet meer voor mij. Dus ik overweeg de titel te veranderen, in.... Pijn, verdriet, frustraties, boosheid en ongenoegen delen om de druk van de ketel te krijgen? Maar denk maar mee? Ik ben immers dit draadje begonnen en vind toch wel dat ik daar voor zover ik kan iets mee, aan of iets mag doen. En daarin mijn verantwoordelijkheid te nemen. Maar ook een beetje voor mezelf op mag komen door te zeggen, dat deze hele discussie niks te maken heeft met mijn voorstellen. Wat ik inmiddels geleerd heb, is dat mopperen op een ander die toevallig anders denkt dan jij, je kostbare energie kost, energie die je beter in jezelf kan steken om je eigen voordeur te kuisen. Ik heb veel narigheid gezien voor zowel mens en dier en werd ook bevooroordeeld. Ik werd verbitterd en boos en gefrustreerd. Toen een goede vriendin die Hsper is me zei, je trekt je het lot van de wereld aan en daarom ben je zo boos. Kijk eens hoe je het voor jezelf beter kan doen? Want de verandering ligt bij jezelf. En nu verlies ik eigenlijk zelden nog mijn geduld. En kan ik de andere kant ook bekijken. En ja dan ben ik er het nog niet altijd mee eens, maar dan nog kan ik ook zien waarom zij die kant denken en ik anders denk. Ik hoef niet met ze mee te doen hè, maar ik hoef ze ook niet overtuigen van mijn punt. Mij helpt het om gewoon te doen wat goed voelt voor mij en wat ik misschien zou kunnen veranderen in mezelf.