Spud

Even een puur praktische tip nog, jij als kind van je ouder, kan de erfenis gewoon heel makkelijk weigeren maar zo simpel is dat niet als je zelf toevallig minderjarige kinderen hebt. Als je ouder wel geld achterlaat is dat niet zo erg, maar stel je ouder sterft met schulden dan zoeken ze jou kind als eerst volgende erfgenaam op als jij weigert. En dan zit het in ieder geval in het Nederlandse erfrecht systeem zo, dat je de rechter erbij moet betrekken om je eigen kind ook de erfenis te kunnen laten weigeren. Tsja is een hele suffe regel, om te voorkomen dat kinderen benadeeld worden, maar ze hebben toen met die regel opstellen alleen aan geld gedacht en niet aan mogelijke schulden. Bij het overlijden van onze mum die beginnende dementerende was, kregen mijn broer en schoontje daarmee te maken. Gelukkig liet ons mam geen schulden achter, maar anders hadden ze dus met mijn neefje van 14 enorm veel rechtszaken moeten gaan doen. Van een Belgische klant weet ik, die notabenen zelf haar kinderen op de hoogte moest stellen van het overlijden van haar ex partner. Weet ik dat het haar dochter, per kind, ze had er toen 2 ongeveer 450 euro heeft gekost om ook haar kinderen te kunnen behoeden voor de enorme schulden die deze man achterliet. Hoe het helemaal werkt, zou ik mijn broer en schoonzus moeten vragen, maar wilde het toch even gezegd hebben.

Hoi Sanity, Je noemde mij in het bericht van het overlijden van je vader, gecondoleerd nog. Niet zo dat die wens wellicht helpend is, maar dat kreeg ik te horen toen mijn vader overleden was. En hoewel die formaliteit me toen zinloos leek, durf ik nu wel te zeggen dat het helpend was om het binnen te laten komen. Dat hij werkelijk dood was, qua er iets bij te kunnen voelen of iets van vinden voor mezelf lag nog heel erg open. En nog steeds nog wel. Geen idee, of ik je in jou geval heel erg goed kan adviseren? Ik bedoel, ik heb gelukkig geen levend mensje gemaakt door mij en mijn partner op aarde rondlopen. Bij mij stopte de vechtscheiding bij het overlijden van mijn ma en uiteindelijk mijn pa. En heel dat gedoe tussen jeugdzorg en dergelijke. Maar persoonlijk passeerde het wel de revue, wat mij en mijn broers overkomen is. Dus ja, ik heb niet zo beziggehouden met wat ik er nu bij zou moeten voelen nu mijn pa dood was. De boodschap was heel duidelijk en totaal niet onverwacht, je vader is dood, je bent niet welkom op zijn uitvaart en je bent onterft. Verder gecondoleerd hè! Naar de uitvaart was ik toch niet gegaan, maar omdat er zo geheimzinnig over gedaan werd en ik zelfs niet mocht vragen, hoe hij overleden was en waaraan, vond ik wel lastig. Omdat mijn broers nog wel bij de uitvaart mochten zijn en ik niet. Vooral toen het net speelde, vroeg ik me echt af, waarom ik zo uitgesloten werd? Ik werd er achterdochtig van of hij wel werkelijk dood was? Omdat onze vader wel vaker net alsof deed dat hij dood was om dan je ineens te overvallen met een bezoekje. Gelukkig volgde mijn middelste broer mij, en ging ook niet naar de uitvaart, en heeft mijn vragen ook gesteld naast zijn eigen vragen. Dus toen wist ik waaraan hij gestorven was, namelijk nierfalen of het via euthanasie ging of natuurlijk niet, maar wel de dag dat de uitvaart zou zijn. Die dag ben ik compleet dronken op de fiets gaan zitten en maar gaan fietsen. En heel grappig ik kwam toen op een veldje terecht met elektrische vliegtuigjes, en ik mocht meedoen. Ik dacht wel aan zijn uitvaart maar had ook heel veel plezier met het vliegen want ik mocht meedoen. De klap kwam echt pas, toen ik lastig gevallen werd door een notariskantoor. Want hoewel onze vader ons onterft had, zijn we voor de overheid niet helemaal afgeschreven. Onze vader heeft meer dan eens geroepen dat we onterft werden en ik wist wel wat van erfrecht, maar toen gezegd werd je vaders is dood, je bent onterft en je bent niet welkom bij de uitvaart. Had ik me ingesteld, prima en verder niks meer, fijn nu kan ik het afsluiten. En er een weg in vinden omdat ik nu geen vragen meer kan stellen. Vooral, dat er toen gezegd werd, dat ik volgens de wet nu wel erkend werd als zijn kind heeft me echt een tijdje uit het veld geslagen. Dat kwam harder en dieper aan, dat welke situatie die ik al met mijn psycholoog besproken had. Dus, ja volgens mij is het heel prima, dat je niks voelt bij je pa, ik snap wel dat je je kind nu extra mist , maar volgens mij helpt drinken daar dan niet zo bij. Dan bevestig je de kinderbescherming ook alleen maar. Ik ben zelf een kind van een vechtscheiding geweest, de scheiding was toen ik anderhalf jaar oud was en heeft 15 jaar geduurd. Mijn vader hield wel altijd contact met mij aan, hij bezocht me op school of onderweg, liet zichzelf gewoon regelmatig zien. Voor de tegenpartij vrij lastig om te behapstukken en gaf mij als kind ook druk. Maar naast dat ik vanuit mijn prille jeugd altijd heel veel enge verhalen over mijn vader heb gehoord. Kon ik als kind toch ook wel de mogelijkheid zien dat mijn vader wel heel leuk was. En toen ik zelf kon bepalen heb ik mijn vader ook beter leren kennen, en ja hij was dan ook erg leuk! Alleen raar, hij beschadigd en ik ook, ik heb wel heel even van mijn vader kunnen genieten, maar is toch anders dan dat je met je pa opgegroeid zeg maar. Dus wat ik jou zou willen adviseren, stop met drinken en neem je voor om welk moment dan ook in je leven, open te kunnen staan voor je kind. Want ondanks de misschien rotte verhalen zal deze uiteindelijk je toch komen opzoeken. Je blijft als kind toch je echte ouder missen, ik tenminste wel. Schrijf een kaartje, toon interesse, laat je niet weerhouden door de ruzies, ben er voor je kind.

Ik weet dat ik vooruit loop maar wil Sinterklaas niet helemaal voorbij laten gaan zonder er toch stiekem iets mee te doen, en eigenlijk kan ik gewoon niet meer wachten. Dus dit Sinterklaasberichtje wat ik met Sint en de crew heb kunnen maken. Lieve medewerkers en deelnemers van Alcoholdebaas, Sinterklaas en zijn vrolijke pieterbazen, zouden jullie graag met een berichtje verrassen. Want wat zij zien – van dichtbij en van ver – is hoe hard jullie werken, keer op keer. Achter de schermen én in de praktijk, is jullie inzet echt bewonderenswaardig gelijk. En dat mag best eens hardop worden gezegd, want Sint vindt dat complimenten geven hier zeker komt tot zijn recht. Hij ziet hoe jullie naar elkaar toe bewegen, hoe jullie steunen – een ware zegen. Een warme groep, uit hart en hand, al voelt het soms als een eenzaam land… Want als mens, in je eentje, je verslaving aangaan, kan zwaar zijn, met soms een traan. Maar vaker nog, zo ziet de Sint vandaag, komt er kracht, een glimlach, misschien zelfs een lach. En wat is het fijn, zo denkt de oude man, dat je met twijfels, flaters, vragen altijd ergens terecht kan. Dat dit hele systeem je draagt en vangt, precies op het moment dat jij dat verlangt. Moderators die waken, deelnemers die delen, Tactus die achter de schermen helpt helen. En onder het genot van koffie, thee, of wat jij graag drinkt, is een warme huiskamer ontstaan die iedereen verbindt. Een plek gebouwd door velen hand in hand, een forum als een veilige thuishaven in dit digitale land. Daarom dankt Sint iedereen, groot en klein, voor het samen-zijn, het samen-doen, het samen-laten zijn. En voor wie even struikelt, terugvalt of vastzit in de nacht, fluistert de Sint zachtjes: “Kijk eens hoeveel je al hebt gebracht.” Wees trots op elke stap, elk beetje moed, want echt waar – het gaat al zoveel beter dan je soms vermoedt. Dus hierbij een warme groet van Sint en zijn crew, met respect voor wat jullie doen, nu en in het vervolg nóg meer toe. Blijf moed houden, blijf delen, blijf staan— met elkaar komen jullie heel ver, jaar na jaar voortaan. Sint en Piet.

Gevolgd met

Hoewel ik wel een goede band had met mijn moeder, blijft dit nummer toch heel mooi voor mij en een uitlaatklep.

Ik vond het heel erg om een paar van mijn bomen af te doen. Maar toen ze mijn geliefde boom met een bijl gingen bewerken om om te leggen. Vond ik dit wel een grappig arbeidsvitamine nummer, want is blijkbaar zwaarder dan in een boom klimmen met een kettingzaag.

Zou iemand mee kunnen denken en/of tips kunnen geven zodat mijn creatieve idee (en werkzaamheden) niet enkel verloren gaan aan 2 periodes in het jaar? Tot zover heb ik een boomstam aan de weg laten staan, omdat ik de boom niet helemaal kwijt wilde. En met Halloween nu een heksenjurk aangeef een make-up poppen hoofd heeft met een masker en een muts en bewegende armen, om de weggebruikers te laten schrikken. En als ik 50 wordt is het plan deze om te turnen tot een Sarah, maar daar mag ik nog een jaar mee wachten. Al heb ik alle spullen daarvoor wel al in huis. Wat de Sarah betreft, zit een achterliggende reden achter, omdat ik dan semi geoorloofd ook aan alle automobilisten en motorrijders aan kan geven, dat hoewel aan het begin van deze weg een bordje staat dat je 70 km/uur kan rijden het voor de dieren in het bos en de bewoners die een huis hebben in de gevaarlijke bochten het handiger lijkt om 50 km/uur te rijden. Regelmatig vergist iemand zich weer in een bocht en rijdt dan een hekwerk aan puin en nog geen maand geleden is er nog iemand die in het kanaal gereden is. (Wel erg uitzonderlijk, want daar moet je auto hard genoeg voor kunnen gaan omdat je een heuvel op moet die anderhalve meter hoger ligt dan het weggedeelte) Enfin, die automobilist is heelhuids naar de overkant kunnen zwemmen om daar druipend aan te bellen voor hulp. Aangezien de gemeente het niet wil veranderen en ik die boomstronk aan de kant van de weg heb staan. Vroeg ik me af of ik deze niet nog meer zou kunnen gebruiken om het verkeer wat te bedaren op een vriendelijke en grappige manier? Maar voor nu blijven de creatieve gedachtes een beetje uit dus ben benieuwd of er nog iemand een leuk idee heeft? Het is wel dat sowieso het verkeer een beetje vaart mindert ter hoogte van die boomstam, ze komen net om de hoek rijden en dan lijkt het alsof daar iemand staat. Maar ik geloof niet dat dat helemaal de reden is en bovendien, de gevaarlijke gedeelten bevinden zich ook pas 5 huizen verder van dat van het mijne. Ik heb ook weleens gedacht, ik schilder een zebrapad op de straat en kleed mijn boomstronk aan als verkeersbrigadier, maar schijnbaar is dat dan weer vandalisme en kan ik daar een boete voor krijgen. Dus wie heeft nog leuk idee, zonder woede of agressie die afgezaagde boom nog een doel in het leven te geven? Mijn ergernis ligt, bij dat ik het zonde vind om doodgereden dieren te ontdekken die ik niet eens in levende lijven heb gespot, en bij de rest van de straat ligt de ergernis dat hun mooie spullen opnieuw aan diggelen gaan. De 1 lost het op met betonblokken plaatsen en de ander door geen hulp meer te willen verlenen en meteen met een verzekeringspapier afkomen. Niet helemaal mijn ding, snap het wel, maar meestal zijn het beginnende chauffeurs die eigenlijk pas op dat moment pas leren, dat je niet altijd van de plaatselijke km aanduiding uit kan gaan, en beter zelf een vreemde weg wat langzamer mogen ontdekken.

Ga goed! En heel veel succes! Je kan het!

Met craving, heb ik gewoon meer tijd om mijn katten te waarderen en te genieten van ze, en zie en merk ik hoe zij ook van mijn heldere brein genieten. Je leert je katten dan nog beter kennen. En verder, maak ik gebruik van de term halt, hungry, angry, lonely, tyred. Bij mij is het meestal dat lege gevoel van drank opvullen, dus drink ik dan een chocolademelk met tegenwoordig mashmellows, zit je snel van vol en voel je geen ruimte meer voor drank.

Helemaal eens met Lady Jane, als je iets probeert ligt een fiasco om de loer. In mijn therapie heb ik geleerd, om te zeggen ik ga dit doen, daarmee ga je het doen. Als je zegt ik ga proberen om op te staan, blijf je meestal ook gewoon in je stoel zitten. Dat is de gedachte erachter. Succes!

Hoi LoukePetouke, je intro raakt me omdat dieren weg moeten doen vanwege een ander me gelukkig nooit gebeurt is maar ik de pijn en de frustratie daarover wel heel goed kan invoelen. Dat maakt je ziel in mijn beleving nog veel meer kapotter dan ze af moeten te geven omdat ze ziek zijn of oud. Maar in antwoord op je vraag wanneer ben jij begonnen met drinken? Mijn ouders waren geen alcoholist ofzo, maar dronken soms weleens iets. En vonden dat vrij normaal, waardoor ze ons vrij vroeg al kennis lieten maken met alcohol. Een slokje van de trappist proeven op een feestje of een sneeuwitje met nieuwjaar dat kon gewoon. Na mijn anderhalf jaar zijn mijn ouders in een vechtscheiding beland, daar ga ik verder niet over uitweiden omdat het niet ter zaken doet. Maar toen had mijn moeder elk weekend een fles Sangria die ze niet helemaal opdronk en ik gevonden heb als kleuter van 5 jaar oud. Het begon met een slokje proeven, wat lekker smaakte en me ook een rustig gevoel gaf. En omdat dat ene slokje niet gemist werd, en de bodem van de fles opdrinken ook geen problemen gaf, werd dat mijn verslaving in het weekend. Ik heb 2 oudere broers, dus mijn moeder had niet zo snel door dat ik de dief was. Uiteindelijk kreeg ze het door en stonden er geen restjes sangria meer in het weekend. Maar ik denk dat daar een plantje gezaaid is. Ik heb verder altijd mogen proeven van alcohol en mocht op mijn 14de ook alcohol drinken. We hadden afdank wijn gekregen, wijn die eigenlijk niet meer goed is. Maar als ik daarvan dronk, hoe vies ook, raakte ik in een status van en een achtbaan doen en rust. Voor mij een haven van rust en fijn voelen, omdat ik veel gepest werd. En nu sla ik een heleboel fases over en kom bij mijn 20ste levenjaar, net een studie afgerond en op naar de volgende. Ik was onzeker omdat ik de mensen die ik vertrouwde los moest laten en nieuwe vrienden mocht gaan ontdekken. En dus heb ik me toen opgegeven voor een studentenvereniging en daar bleek mijn verdraagzaamheid tegen alcohol echt goed te zijn. Ik durfde veel meer en ik was zowaar een soort van goeroe waar iedereen tegenop zag en leuk vonden. Daarna ging het al snel mis natuurlijk, en ben ik van mijn voetstuk afgevallen. Ook vanwege de vechtscheiding van mijn ouders die er nog steeds was. Ik werd heel erg depressief, en ben zelfs opgenomen geweest. Maar wat ik eigenlijk hiermee wil zeggen, is dat ik toen heel veel anti depresivium voorgeschreven kreeg met alle bijwerkingen van dien en daardoor ben ik totaal aan de drank geraakt. Ik ken de bijwerkingen, ik heb het zelf onder controle en met die pillen wist ik niet waar ze me konden brengen. En dat blijft tot op de dag van vandaag nog steeds mijn valkuil en trigger, dat ik drank zie als een soort vervanging voor een rot gevoel. Welkom hier! Ik hoop dat je er iets aan hebt? Groetjes, Spud

Ik heb er veel stress, frustraties en onzekerheden en twijfels over mezelf bij ervaren met mijn weerstand tegen de notarisklerk om iets te ondertekenen wat voor mij niet duidelijk was. (normaal gesproken is de uitslag dan, dat ik weer gewoon een eigenwijze stier ben, die haar kop en hoeven in het zand zet en uiteindelijk dan blijkt dat ik het me veel makkelijker had kan maken en mag toegeven dat ik een foute beslissing heb gemaakt) Maar vandaag heeft deze notarisklerk voldoende uitleg gegeven waardoor ik wel voor akkoord wil tekenen. Het zal niet zijn door mijn weerstand alleen, ik verwacht dat ze van ons de legatarissen en ook de erfgenamen gewoon weerstand ontving. Heel erg, professioneel vind ik het nog niet, (ze geeft aan dat het waarschijnlijk een fout van haar laptop was dat de documenten niet overkwamen) Maar de rest is wel heel eerlijk en duidelijk, dat ze met pensioen wil gaan en dit dossier af wil ronden. En alles is ook helemaal geregeld, het is alleen nog afwachten totdat de belastingdienst met de definitieve aanslag moet komen. En nu snap ik het ook gewoon, als we nu tekenen voor akkoord, dan hoeven haar collega´s die het dossier overnemen alleen maar het restant van de erfenis uit te keren als de definitieve aanslag er is. Of verrekenen als deze afwijkt. Dan hoef ik nooit meer geconfronteerd te worden, met de groepsmails waarin alle persoonlijke informatie staat, van de erfgenamen en van mij en mijn broers. Van 1 broer hoef ik het niet te weten en van de ander weet ik het wel want dat verteld hij mij gewoon, en van die erfgenamen had ik liever ook niet willen weten waar ze wonen. Dat we onterft werden was een zekerheid, want dat zei onze vader altijd als we niet luisterde naar hem of niet vaak genoeg langs kwamen. Dus het viel me niet op mijn koude dak toen het bevestigd werd. Maar je blijft een kind van, dus hebt ook nog recht. Eigenlijk zou ik alles van mijn pa weigeren, maar toen mijn ouderlijke huis verkocht zou worden, en letterlijk de stenen die mijn moeder aan dat bijdrage heeft, en ik wel wat geld kon gebruiken, heb ik toch mijn legitieme deel durven te accepteren. Maar ik had het de erfgenamen het ook gegund. Alleen aan vaderskant, zit mijn familie nog al stalkend en manipulatief in elkaar, als er dingen gebeuren waar ze niet vrolijk van worden. Dus ja, daardoor vond ik het heel lastig om om te gaan met de manier van werken deze notarisklerk. Ze communiceerde alles, maar dan ook alles, in een cc naar allemaal. Dus met privacy hield ze niet echt veel rekening. Ik heb haar daar weleens op gewezen, maar ze weigerde om daar rekening mee te houden, en daardoor was het voor mij al stress als ze weer een mail stuurde met alle persoonlijke documenten van iedereen. Dus ja ik heb niet alle documenten goed kunnen lezen, vanwege de privacy. Maar oké, als ik dat word document gewoon teken, hoef ik alleen nog maar bij de definitieve aanslag geconfronteerd te worden met alle persoonlijke informatie die ik niet wil weten. Dus ja, vandaag ben ik ondanks dat het veel energie koste blij, dat ik me heel stierig gedragen heb. En verder weiger ik elke erfenis nog die op mijn pad komt. Want na zoveel geld op je rekening krijgen, gaf het mij de motivatie om nog beter te kunnen sparen. Dus vrijwel alles wat ik nu heb durven doen, heb ik zelf nog betaald.

Om terug te komen op mijn hulp inkopen ervaring van maandag, als ik over ga tot hulp inkopen, dan verwacht ik ook perfectie en professionaliteit, en dat ik mezelf geen zorgen meer hoef te maken omdat ervoor gezorgd wordt omdat ik daar ook voor betaal. Maar die verwachting is dan te groot. Want ja mensen kunnen fouten maken, ik ook. Dat begrijp ik. Maar ik heb er nu ook van geleerd dat ik zelf een soort specialist mag zijn, nou ja tenminste kunnen begrijpen hoe het ongeveer werkt en dus een beetje meer zelfzeker ben over waarover je praat dus ook opmerkingen kan en durf te maken. Ik had al een eerdere ervaring, met mijn gasfornuis, die ik speciaal heb laten installeren omdat ik ombouwen van aardgas naar propaan niet helemaal begreep, dus dacht dat weet die vakman wel. Die blijkbaar ook niet, ik ben daar zelf soort van specialist in geworden. Nou, ja ik weet nu hoe het werkt met de verschillende sproeiers. Hoewel ik het zelf al een beetje vreemd vond, hoe de plaatsing van mijn gaskachel ging en ik ter plekken eigenlijk die mannen moest aansturen en boter bij de vis mocht doen omdat er bepaalde items behoorlijk scheef waren of niet paste. Voelde een beetje alsof ik zelf aan het klussen was met vreemden. Nou ja ik ben geen Kenau, maar als ik iets uitbesteedt sta ik op dingen waarvan ik wel weet dat ze me gaan storen er wel op dat ze goed en netjes weggewerkt worden. Uiteindelijk is die gaskachel aangesloten een dag later en ook niet volgens de planning, en moest er een dakdekker bij komen om mijn dak waterdicht te maken, omdat de verkoper zich vergist had in de dakbedekking. Maar ik kan mijn gaskachel nu nog steeds niet gebruiken, want zoals met mijn fornuis, had niemand rekening gehouden met de sproeiers. Wel deftig dat ze zelf al met die conclusie kwamen, voordat ik kon klagen. Maar het valt me toch een beetje tegen, dat als ik dan mijn lot in handen ga leggen bij een vreemde die zich vakmens noemt en dus ook verwacht dat zij het allemaal beter weten. Ik zelf echt op mijn tellen mag passen of het goed gebeurt. Ik ben benieuwd hoe de rekening gaat uitvallen? In de offerte is namelijk wel gezet dat onvoorziene werken in rekening gebracht werden aan mij. En nee daar ben ik niet van plan om voor te betalen. Omdat al deze problemen en extra uren werk, niet mijn schuld zijn. De verkoper had beter op mogen letten, de vakmensen hadden beter alert mogen zijn op de werkvloer. Eigenlijk zou ik zelf wel uurloon mogen vragen, omdat ik hele wijze opmerkingen maakte waar de mannen tijdens het werk niet aan gedacht hadden. Hé hallo, jullie zijn nu wel de schoorsteen op elkaar aan het wringen omdat het niet past, hoe gaan jullie controleren of de verluchting en koolmonoxide eruit kunnen? Afdichtringen, ook niet meegeleverd, en zo was er wel meer. Dit laat ik nog netjes afmaken door hen. Maar ik heb wel nu zoiets, voordat ik nog een keer gemakzuchtig ben door hulp in te kopen. Wil ik tenminste het 1x zelf gewoon geprobeerd hebben, want vakmensen zijn in beleving niet beter dan ik. Gelukkig heeft dat niks met stroom en gas te maken, gewoon een raam zetten. Als Jopie nog meeleest, zin om je bus hier even te stallen en me te helpen met de kozijnen? En verder kan ik een bus gebruiken om bouwmaterialen op te halen, ik heb namelijk nogal keuze stress qua auto, ik ga misschien een hele oude camper kunnen erven, ik rijdt nu in huurauto´s en als ik een auto weer koop, vind ik het gewoon lastig om een keuze te maken. Ik moet erin kunnen slapen, mee kunnen kamperen en bouwmaterialen mee kunnen vervoeren. Mijn plan is namelijk, behalve 1 kat die ik heb, zit geen graag in de auto, dus ik wacht tot dat ze allemaal dood zijn, deze waarschijnlijk dan ook. Maar dan wil ik met een camper of busje met tentje richting Noorwegen en Zweden reizen, en ja ook met vervroegd pensioen maar ik doe niet mee aan de lotto en ik doe nergens aan mee, dus gaat wel echt een beproeving worden, en juist dat is heel erg leuk! Omdat ik nu een rampenpakket heb maar niks mee doe, behalve de houdbaarheidsdatums in de gaten houden. Voorlopig ga ik dus niks meer uitbesteden, ik ga het zelf gewoon doen.

@Zbb, Chaotisch! Ik slik dan wel geen Champix maar ik ervaar lichamelijk wel de weerstand tegen nicotine zoals ik dat met Champix ooit ervaren heb. Misselijk bij het idee om een sigaret te roken, ziek voelen als je het wel doet, vooral het gevoel dan alsof je slokdarm ontstoken is. Zolang ik afleiding heb ben ik helemaal niet meer met een peuk bezig. Ik merk wel dat de gewoonte er nog steeds heel erg in zit, bij bijvoorbeeld rust nemen en net niet voldoende afleiding hebben. Tv kijken, boekje lezen, achter de pc zitten, dan mis ik iets nog erbij te doen kunnen hebben. Noten pellen is een goede handeling dan, maar omdat ik er dan tussendoor ook van snoep zit ik snel vol en zit ik nog steeds met mijn overactieve brein. Ik heb mezelf nu een kubus gekocht, zeer helpend! Maar lastig, als ik een interessant programma aan het kijken ben of een goed boek aan het luisteren ben, want dan ben ik zo bezig om die kubus op te lossen dat ik steeds terug moet spoelen. Ik zit nu te denken aan een cursus haken of breien, dat zou je blind en zonder erover nadenken kunnen doen. Maar ik heb ook nog heel veel knopen te leren leggen die ik ook blind wil leren doen. En dat touw heb ik al liggen en een knopenboek ook. Ik mag me er alleen even op toeleggen om die knopen eerst zeer geconcentreerd te bestuderen voordat ik dat kan gaan doen bij het tv kijken, in saai gezelschap zitten of op andere momenten. Dus ja ik stoei nog wel met mijn nicotine verslaving. Jij bent dus wel lekker bezig? Heb je nu ook helemaal de Champix afgebouwd? Gebruikersdromen heel herkenbaar! Ik word alleen dan niet teleurgesteld wakker, ik heb daarna dan letterlijk weer last van afkickverschijnselen. Ik heb die gore smaak weer in mijn mond, mijn longen doen weer pijn en ik heb het weer paar dagen benauwd. En nee, ik slaapwandel niet

Voor nu weer de rust gevonden, was ook niet heel handig van mij om op de verjaardag van mijn moeder dit hele nieuwe weer te plannen. Dan komen tegenslagen dubbel zo hard binnen omdat je je moeder mag missen en dus al een beetje emotioneel bent. Om dat te beseffen gaf rust, en deze les meenemen ook. Niet altijd een bepaalde datum kiezen die symbolisch is voor je. Want dan kom je jezelf gewoon enorm tegen als het niet volgens planning gaat. Dus nieuwe dingen doen en ontdekken kan ik in het vervolg beter inplannen op een datum die me niks zegt. Voor nu weer veilig, maar ik houd er wel rekening mee dat dit nog wel vaker gaat gebeuren, omdat ik nog steeds hulp in wil kopen en van mezelf vind dat ik daar ook mee om mag leren gaan.

Pfff, ik denk dat ik hulp aanvaarden en er blij en dankbaar voor zijn minder lastig vind dan hulp in kunnen kopen. Het begint wel met dezelfde spanning maar ik merk aan mezelf, dat ik nu meer de neiging heb om toe te geven aan mijn nicotine en alcohol uitlaatklep om de spanning en de teleurstelling uit te schakelen. Zou het kunnen zijn omdat ik al jaren bezig ben met hulp kunnen aanvaarden en emotioneel binnen te laten komen met alle twijfels die erbij komen kijk en inmiddels dus ook mijn valkuilen wat verslavingen daarin betreft heb leren kennen ik daar wel wat sterker in geworden ben? Routine zeg maar. En dus totaal bij iets nieuws doen, zoals nu hulp inkopen weer de neiging heb om op het oude terug te vallen? Ik ben benieuwd! Voor nu, heb ik lekker gegeten en een pyjama aangetrokken, zit aan de thee, en zeg steeds tegen mezelf ik ga niks halen. Maar het volgende moment ben ik me weer aan het aankleden en sta ik bij mijn fiets om toch maar even naar de nachtwinkel te gaan. Het zal nog wel even duren totdat ik weet dat de nachtwinkel dicht is. Maar zo heftig heb ik het in lange tijd niet meer zo meegemaakt met mezelf. Zo stom! De kou helpt wel en de regen ook!

Ik heb gewoon behoefte om iets van me af te schrijven en dat kan hier hoop ik. Zonder dat een mens zich ermee gaat bemoeien of tips geeft, daar ben ik zelf al mee bezig en daarom is het gewoon vaak lastig om ook de neven gevoelens ernaast te kunnen laten bestaan. Omdat ik groot en sterk moet zijn en zelf gekozen heb voor deze kant van het leven. Ik heb er ook geen spijt van dat ik die mensen geholpen heb om te mogen doodgaan, dat ik ze los kon laten. Maar de andere kant is wel dat ik ze mag missen en soms gewoon mis, en daar ook verdrietig over ben. En in die fase zit ik nu, de mensen die ik ooit in mijn leven had intens missen en zoals in het begin toen ze weg waren me een gat van eenzaamheid gezogen voelen. Gelukkig weet ik dat ik dat dus overleef, maar op dit moment lijkt het even een moeilijk obstakel, en geen gevoel of situatie waar ik nog naar terug wil. En dan helemaal op te gaan in het gemis van hen en herinneringen van ze ophalen steunt me. Voor wat mogelijk nog komen gaat. Het is en blijft niet leuk om een dierbare los te mogen laten en zelf weer verder te gaan. Maar daardoor juist, de gesprekken die ik met mijn dierbaren had, de leuke ervaringen die ik met ze had, mee te nemen in mijn leven, steunde me. Maar nu staan nieuwe vriendschappen weer op een richting eindpunt en heb ik soms het gevoel dat ik de kracht er niet meer voor heb om met hun in mijn gedachten een nieuw hoofdstuk aan mijn leven te breien. En ja ik weet 100 procent zeker dat ik dit ook wel weer overleef en me opnieuw open kan stellen, maar naar die eenzaamheid en diepte kijk ik niet uit en ik ben ook even niet nieuwsgierig genoeg en krachtig om van een verlies een mooie les te maken. Nu, ben ik liever even bezig met niet wat komen gaat, maar her te beleven hoe het voelde voor mij om afscheid te moeten nemen en die persoon los te laten. Nu kom ik pas aan mijn rouw toe. Omdat ik werkelijk zonder invloed van wat dan ook toe kom aan wat ik diep van binnen voelde. Mijn dierbaren hebben er geen zorgen meer over, want ze zijn dood en anderen praten er ook niet graag met mij over omdat ik omwille van degene mijn verdriet en gemis aan de kant zet en eerder op zou komen voor de keuze van de overledene. Maar nu jank ik effe en praat tegen ze, dat ik ze mis en graag nog meer herinneringen met ze had willen maken. Lekker effe je tranen over je wangen te lopen. En je heel erg kwetsbaar te voelen. Ze komen er niet mee terug, maar geeft me kracht en moed om opnieuw verbinding aan te durven gaan en heel leuke dingen in het leven weer te ervaren. Dus ja nu ben ik weer even sip, omdat ik stilsta bij het feit dat mijn moeder maandag jarig zou zijn en het de zoveelste keer gaat zijn dat ik wel aan haar denk, samen met mijn broer en ze dat niet ontvangen kan. Dit keer laat ik op die dag een gaskachel plaatsen, ik vond het een symbolisch iets om dat ding te laten plaatsen toen ik het eenmaal kon kopen dankzij dat mijn vader ook dood was en hun huis waar ze beide aan gewerkt hadden verkocht werd, met de erfenis van mijn vader had ik niet zoveel maar toen ik mezelf bedacht dat onze moeder daar ook aan meegewerkt had vond ik dat ik het wel mocht aanvaarden. En nu dankzij, mijn mum zit ik er aankomende maandag echt heel lekker warm bij. Zo ervaar ik dat, want ik vind het maar lastig dat er vreemde mensen in mijn huis komen en waar ik een paar uur afhankelijk van ben. En daarom mis ik mijn moeder nu eigenlijk en andere dierbaren van mij ook, die waren zo makkelijk in hulp aanvaarden. Hoewel ik er voor betaal, blijf ik me zorgen maken of ik mezelf sociaal genoeg gedraag. Ja, kopje koffie schenken, vrij normaal om te doen, voor mij heel ingewikkeld, ik ben gewoon niet zo sociaal zoals normaal is, ik ben gewoon heel sociaal op een ander vlak. Als het over leven en dood gaat. En ik hoor ze nu al lachen vanuit hiernamaals, maar eigenlijk zou ik ze gewoon even gezien en geknuffeld hebben dan zou ik daar op kunnen teren de volgende tig jaar. Nope ik geloof niet dat ik ze wel zou ontmoeten als ik zelf dood ga, maar ik geloof wel dat ik achter mijn hart een soort van rugzakje heb dat al die leuke ervaringen en herinneringen aan ze bewaard, dus als ik dood ga, en zij zin alweer een level verder, ik daar liefde en steun uit kan putten. En dat maakt het idee dat ik de mensen van het hier en nu dus ook mag loslaten minder hopeloos en eenzaam. Ik heb gewoon een rugzak met liefde op mijn rug hangen. Dat klinkt allemaal heel leuk en aardig, maar als ik eerlijk ben, heb ik er nu wel meer moeite mee om iemand los te laten. Ik begin steeds meer last te krijgen van mijn verlatingsangst, die ik vroeger had. Toen deed ik daarom gewoon niks, niemand toelaten en geen contact maken. En nu doe ik dat wel, maar denk ook een beetje meer aan mezelf, in die zin dat ik niet meer ga helpen om dood te gaan, maar luister naar hoe de stappen gaan. Nog steeds niet leuk maar dat is het risico van het vak om Spud te zijn denk ik dan. Nu nog even janken, heerlijk om je tranen over je wangen te voelen biggelen, dan heb ik toch het gevoel dat ik tenminste nog kan voelen. En wel leef. Fijn dat ik dit even van me af kon schrijven.

Hoewel het nu al bijna 5 jaar geleden is dat mijn moeder me liefdevol losliet, denk nog altijd aan haar bij alles wat ik doe. Wel is het verwarrend omdat ze van spiritueel ooit een witte heks werd, dus dat ik daar ook allemaal van heb mogen proeven. Wat mij gewoon een hele lastige spiritueel maakt en een lastige heks. Ik voel me meer een Kenau soms. Maar brengt me well tot mijn verslavingen nader te onderzoeken. Zonder komen alle die gevoelens nog directer binnen en overspoelen me waardoor ik ook weer een dronken gevoel krijg. Die fantasie, en die warmte wil ik niet kwijt, maar inmiddels heb ik de ervaring ook, mogen ervaren op water, en toen voelde het het beste. Dus wat mijn moeder en vader niet konden wil ik wel uitproberen, zonder roken jezelf kunnen laten gaan. Zweven, en op tijd weer aarden want dat zijn mijn verslavingen. Als ik teveel contact gemaakt heb met een ander, ga ik daarna drinken om mijn denken te verdoven en rook me te pletter als het niet goed ontvangen is. Ja, ik weet wel dat mijn verleden mij ook gemaakt heeft, maar ik ben dat ontgroeit ik vind het gewoon belangrijker om stil te staan bij mijn ouders, hoe ze streng konden zijn en onmogelijk en tegelijkertijd me leerde om een hele snelweg plat te leggen om eendjes te redden. Ik zie veel in verkeer gebeuren maar die standvastigheid heb ik nog niet ontwikkeld. Mijn ouders maakte ruzie met elkaar maar waren gewoon in het echt hele leuke mensen. En ik kan niet anders zeggen dat onze pa het niet echt trok dat onze moeder op ontdekkingstocht ging naar andere mannen. Hij is ook gestorven in het bijzijn van mensen die zijn hulp konden gebruiken en zijn geld. Ik vond mijn vader altijd een akelige kerel, maar nu ze allebei dood zijn, ben ik eigenlijk gewoon blij met allebei en ook trots op dat ze mijn ouders geweest zijn. Vrienden kopen is mijn dinge niet, en ik mag ook opletten dat ik me niet om goodwill verlies. Mijn ouders waren eigenlijk gewoon heel goed, maar geen goede mix samen maar die mix zijn mijn broers en ik nu. best grappig!

Omdat ik een te groot dierhart heb, ik noem me vaak de advocaat van het dier. Ik heb heel mooie ervaringen op kunnen doen als soort van assistent dierenasiel uitbater. Dan was ik wel zeg maar een beetje baas over het asiel omdat de uitbaters op vakantie waren. Maar ik moest alles overleggen en akkoord krijgen en als ik dan een besluit voorlegde kreeg ik wel een okè maar moest het verder zelf oplossen. Op dat moment ging de dierenarts waar ze mee werkte ook op vakantie. Dus ik kreeg toen te maken met 3 mogelijkheden van een dier in te laten slapen. Blijkbaar bij een bepaald euthanasie middel ervaren dieren heel veel pijn en dat mocht niet. Dan zou er een middel in de kluis liggen, wat ik die kat dan in de buikholte moest spuiten, zodat dat dier volgens hun normen zou gaan. Ik heb toen als verantwoordelijke gekozen, voor de dierenarts die het misschien niet zou doen zoals mijn bazen graag zagen, maar ik me vertrouwd bij voelde. Want ik had het wel vaak gezien hoe dat ging, maar nog nooit in de praktijk gedaan. En die stomme kluis wilde ik niet aanraken. Het was dan ook behoorlijk indrukwekkend hoe de euthanasie toen gebeurde. Er was een zogenaamd iemand die Fons bij hun gebracht had en dus Fons ook heel erg goed kon aanvoelen. En veel inspraak had. Fons, een rode kater, die op de straat zat en als voetbal gebruikt is kwam op het asiel. Daarna toen hij er pas was heeft hij iedereen geleidt naar een heel zieke verstopte kat. Daarna, kreeg hij kattenaids en een hele nare schimmel, waardoor zijn staart is geamputeerd en dat hij dagdagelijks in een bad moest. Omdat het een taak was wat je af moest ronden, was er nooit tijd om stil te staan bij het gevoel van Fons. En daarom had ik zoiets, kat ik mag de tijd voor je nemen. Maar uiteindelijk heb ik hem het doodvonnis gegeven. En wat ik daar heel pijnlijk aan vind, is dat de persoon die Fons zo goed kende en garant stond voor hem. Toen zich afkeerde van Fons, omdat ze bang was dat ze deze schimmel ook zou krijgen. Voor mijn gevoel werd Fons toen ook totaal afgewezen. Dus toen iedereen zei, jij moet Fons vasthouden als hij zijn spuitje krijgt. Fons was heel ziek en ik moest zijn kopje ook echt tegen mijn schouder leggen, hij heeft me onder gepist en gescheten, maar ik vond die kat niet vies. En toen die kat eenmaal dood was, ben ik niet in overleg gegaan met mijn bazen waar ik deze moest begraven. Nu ik erover schrijf valt nu de enorme bijzonderheid me op. Mijn kat Vida, die toen ook daar woonde zat naast me toen ik Fons aan het begraven was. En later kreeg ik te horen dat Fons exact op die plek iedereen geattendeerd had op die zieke kat. Dus tegen alle principes in had ik iets gedaan zonder rekening te houden met een ander. Dat maakte me meer witte raaf, maar uiteindelijk hebben ze teveel druk gezet op deze witte raaf, en ben ik nu van mening, dat ik mijn mening, mijn advies en mijn ervaringen kan delen. Maar vrij te nemen is. En anders laat ik het los, want zijn mijn dieren niet. Ik zou dolgraag een asiel beginnen, maar ik ben gewoon heel slecht in dieren overdragen als ik ze weer het vertrouwen in mensen terug gegeven heb

Ja, dat klopt! Ik heb er enorm van genoten! Met dieren werken blijf ik toch altijd interessanter vinden dan iemands zijn huis op te ruimen. Je leert dan ook wel wat van mensen of over mensen, maar vind ik niet zo boeiend, omdat je je grote waffel dan dicht moet houden uit respect en privacy blabla. En vanuit zelfbehoud, hihi, want als ik de geïnteresseerde vragen wel zou stellen, dan zouden mensen kunnen gaan denken ach ze kan het ook met minder uren doen. En gaan mij dan voor minder inhuren. En dan moet ik op een klok gaan werken en dat is mijn ding helemaal niet. Wat betreft met die hondjes bezig te zijn en dat te kunnen doen. Is dat ik het van mijn poetstaak afgekoppeld heb dus geen taak was, wat ik goed moest doen omdat ik er voor betaald zou worden. Dus werd het voor mij, ook een soort experiment en grote les, waardoor de druk eraf was als ze dan toch blafte. Ik heb uiteindelijk toch feedback gevraagd aan die klant, en pas toen ik erachter vroeg, besefte ze zich dat ze die dag echt veel minder stress gevoelens ervaren had omtrent het honden geblaf. Dat was leuk om terug te horen. Maar ik heb er ook meteen bij gezegd, dat ik voor het poetsen kom dus dat ze niet van mij kan verwachten dat ik dat elke week zo voor elkaar kan krijgen. Anders ga ik ook stress krijgen als die honden toevallig die dag wel blaffen en niet doen wat ze afgelopen maandag deden. Het zijn en blijven mijn honden niet, en ik kom soms ook met grote tegenzin werken, of druk in mijn hoofd bezig met andere dingen. Waardoor ik wellicht ook even niet zoveel ruimte en tijd kan vrijmaken om die hondjes te leren kennen. Wat voor mij het verschil maakt, is dat ik mijn katten elke dag zie, daar verantwoordelijk voor ben en dus ook zelf kan besluiten wat ik met ze mag gaan doen. Of even niet en daar dan de consequenties van dragen. Met andermans huisdieren, mag ik mijn alle dieren willen helpen drang en probleem oplossende gedachtes onderdrukken, in die zin, dat wat ik observeer bij die dieren soms niet helemaal past in hoe de eigenaren hun dieren ervaren als ik dat overbreng. Ik weet dat ik geen allesweter ben, qua dieren, omdat met dieren omgaan een levenslang leren is. Maar dat kan me soms best frustreren dat die eigenaren het niet anders willen bekijken. En uiteindelijk dat dier daar de dupe van wordt. Zo heb ik weleens ergens gewerkt, daar hadden ze een Boxer Umberto. Toen ik daar voor het eerst kwam, en deze hond zag, had ik niet het idee dat ik zonder toezicht van de verzorgers het pand kon betreden, hoewel er een bordje stond met bel aan en kom binnen. Ik ben net zo lang blijven bellen totdat iemand mij binnen liet. En me eerst voorstelde aan deze hond. Uiteindelijk leerde die hond mij kennen en kon ik wel naar binnen zonder iemand. Maar die hond heeft flink veel mensen gebeten. Die klant heeft zelfs een officiële brief gekregen van de stroommaatschappij dat ze de hond de volgende keer op moesten sluiten als de stroommeter kwam. Wat die mensen zeiden was dat Umberto absoluut niet beet. Zei waren nooit thuis als het gebeurde en ik was wel in hun huis. Ik heb wel heel veel mensen de verbanddoos mogen aanrijken zeg maar. Maar ja ze waren van mening dat hij niet beet en daar viel geen spelt tussen te krijgen. Nou ja een boxer, drukke honden, hoewel de tuin groot was, kon hij zijn energie gewoon niet kwijt. Of raakte hij soms gewoon over enthousiast, ik ben balletjes met hem gooien, en stopte op het punt dat ik het gevoel had dat hij in de bijtmodus geraakte. Ik ben gelukkig nooit gebeten. Maar de kok is gebeten, de klanten aan huis, de schoondochter maar dat bleven enthousiaste bijtwonden volgens die mensen. Totdat Umberto hun peuter kleinkind voor speelgoed aan zag en ernstig verminkt heeft, toen beet hij nog niet, maar moest wel een spuitje krijgen vanwege zijn enthousiasme. Gelukkig was ik toen al jaren weg daar. En om dat te voorkomen. Blijf ik zeggen, met mijn 1x per week bij jullie werken kan je niet verwachten dat het blafprobleem van jouw hond, hierbij opgelost is. Maar voor 25 euro per uur elke dag, wil ik wel een poging wagen om je hond niet te vaak te laten blaffen. Honden blaffen nu eenmaal, leer er maar aan te wennen.

Ha die hoi! Om terug te komen op de blaffende hondjes, die blaffen nog steeds. Alleen, viel het me wel op dat ze vandaag qua blaffen wel liever waren voor mij. Aangezien ik niet zo veel overleg kan plegen met mijn bazin als ik daar werk, heb ik niet zoiets dat de hondjes heropvoeden mijn verantwoordelijkheid in mijn werk is. Aangezien ik huishoudhulp ben daar. Maar ik vind het wel heel erg leuk wanneer ik even echt klaar ben met het poetsenwerk, te kijken wat ik met al die adviezen van echte hondenbezitters kan doen voor mezelf in contact met die hondjes. En dat was vandaag heel leuk! En ze blafte nog steeds wel maar in mijn beleving veel minder, ik heb echter geen idee of mijn baas dat zo ook ervaren heeft. Maar dat doet er voor mij niet zo toe. Ik zei de gek leerde die 2 gewoon even een beetje beter kennen en mezelf ook. Want als ik ze buiten liet als ik gehaast was, dan blafte ze meer en luisterde ook minder goed. Als ik ze mee naar buiten nam om even uit te blazen omdat het poetswerk te saai werd, en ik de tijd en ruimte nam om rustig met ze mee te wandelen in de tuin en te kijken en te luisteren naar wat zij zagen en hoorde. Had ik sneller door wanneer ze de neiging hadden om te gaan blaffen en kon ik ze afleiden. Door een balletjes te gooien, ze een kambeurt aan te bieden of mijn rug naar ze om te draaien en te vragen of ze mee wilde komen? (dat laatste heb ik geleerd van een paarden coaching en een hondentrainer voor gehandicapte honden, zelf een doel stellen naar waar je heen wil, en niet omkijken) Gelukkig waren er veel ramen waarin ik ze kon zien, dus kon ik nog eens mijn uitnodiging herhalen om mee te gaan maar ik draaide dus niet om. En tot mijn grote verbazing kwamen ze me dan ook echt achterna. Ik heb ze elke keer wel beloond hoor, maar elke keer op een andere manier, begon met een koekje, toen een borstelbeurt, toen een knuffelbeurt en toen enthousiaste woorden dat ze echt heel lief waren en ik trots op ze was. Ik weet niet maar daarna en dat vond ik nog wel het mooiste, liet ik ze weer buiten om even te kunnen plassen en kakken en ging ik gewoon zitten, en kwamen ze me gewoon naast me zitten. En gromde ze alleen nog maar, en blafte een beetje en als ik dan mijn hand op ze legde en dacht het is de bedoeling dat je niet gaat blaffen nu, dan deden ze het ook niet. Voor mij een hele leuke ervaring in ieder geval. Voor vandaag, want kan de volgende keer weer anders zijn natuurlijk. Wat ik wel jammer vond om te merken vandaag, is dat mijn baas, zich dus ergert aan het honden geblaf maar wel met de honden naar de dierenarts gaat als dat moet, maar verder eigenlijk niks met de hondjes heeft. Want toen ik deze vroeg of ze andere brokken hadden gekocht omdat ik voor het eerst tijdens mijn werken daar ze brokken zag eten, had deze geen idee. Verder heb ik een gesprek ingepland met de poetsfirma waarvoor ik werk, hoe ik deftig aan mijn baas duidelijk kan maken dat haar honden opvoeden niet mijn taak is. En dat deze zelf eigenlijk een beetje mag veranderen om iets aan dit probleem te doen. Wat op dit moment eigenlijk alleen deze zijn eigen probleem is. Bij dieren problemen kies ik toch altijd wel de kant van het dier. En dan kan ik nogal hard en kort door de bocht op mensen reageren. En aangezien juist die hondjes mijn werkdag heel leuk maken omdat de kids inmiddels allemaal uit huis aan het studeren zijn gegaan, wil ik het gewoon niet verprutsen met mijn grote mond. Verder ga ik morgen naar de sauna! Lekkerrrr!

Volledige titel; Morgen stop ik echt! Net als gisteren... 'Morgen stop ik echt! ' - Paul Smit | Uitgeverij Samsara Books

Goede avond deze avond, Ik dacht deze ochtend lekker een werkdag te hebben met de hondjes van mijn klant, omdat mijn klant op vakantie zou zijn. (dan kan ik de hondjes gewoon naar lievenlust laten blaffen en in mijn ogen hond laten zijn, mijn klant heeft namelijk een chronische aversie tegen honden geblaf) Maar wegens griep waren ze thuis gebleven, wat betreft de hondjes wel heel erg sneu, maar de partner die natuurfotograaf is heeft me kei gave foto´s laten zien van een wolf die hij gespot heeft. Of nou ja, net toen ze de plek weer wilde verlaten liet de wolf zich zien en die was op jacht naar muizen. Kei gave foto´s waren dat. Tsja, ondanks dat de praktijk gesloten was vandaag en ze dus een vrije dag hadden, leek die aversie tegen het hondengeblaf wel nog extremer dan anders te zijn. Want mijn klant kwam compleet overstuur naar mij toe. Dat ze echt gek werd van dat geblaf en ze zich er ook zorgen over maakte dat de buurt er problemen mee had. Even voor alle duidelijkheid, ik ben daar huishoudhulp en hoewel mijn taak daar niet de honden verzorgen is, hoort de hondjes kammen en qua blaffen in toom houden er blijkbaar ook bij. Omdat ik vanwege mijn dierverzorgingsachtergrond ze ook weleens getipt heb om met ze naar de dierenarts te gaan. Ik werk daar maar 1x per week, dus ik kan niet en mijn werk doen en die hondjes de hele tijd in toom proberen te houden. Buiten dat moeten honden hun behoefte gewoon kunnen doen een paar keer per dag en niet 1x per dag. Dus ik heb de blafband met citronella lucht maar aangeraden. Dat zag mijn klant wederom niet zitten, want dacht dat het met stroom was. Nope! Heeft een hondenverzorger nog tips voor mij? Hoe ik mezelf uit deze situatie kan helpen en mijn klant ook respectvolle tips kan geven? En de hondjes gewoon in hun waarde kan laten.

@Sanity, helemaal prima!

En nu net uitgelezen, De Heksen waren High, van A van Hageland. Hoewel het al een oud boek is, herkende ik wel de problemen van het hier en nu erin.