Spud

Verder heb ik gisteren een opleidingsochtend gehad, omgaan met hulpbehoevende klanten. Ik vond het erg leuk om eens te zien wat voor mensen mijn collega´s zijn en hun ervaringen te horen. Ik heb ook nog een spoedcursus reanimeren gekregen. Maar met die 30 tellen voelen en ervaren hoe hartmassage gaat geloof ik niet echt dat ik een mensenleven daarmee kan redden. Ik denk dat ik dat mens meer schade berokken dan goed voor deze is. Maar ik heb er wel van opgestoken dat ik mijn plaats hierin ken en mensen dus wel durf aan te spreken om te helpen en durf toe te geven dat ik niet kan reanimeren. Dus wie dat beter kan nu naar voren mag stappen. In het lelijkste geval ben ik alleen met mijn klant en moet ik wel, dan hoop ik dat ik goed begeleidt wordt door de hulpdienst aan de telefoon. Maar ik hoop dat dat nooit gebeurt, want dan breek ik waarschijnlijk alle ribben in die borstkas door mijn onkunde en gedrevenheid. Best wel een beetje een enge gedachte, dat de nadruk erop gelegd werd dat je zoiets moet doen nu je het ongeveer weet omdat het verschil zou kunnen maken. Als ik heel eerlijk ben, zou ik zo een mens als ik, niet eens mezelf laten reanimeren. Dan werd er wel gezegd daarmee kan je je dierbaren redden, maar mijn dierbaren zijn bijna allemaal al dood en verder hebben ze allemaal een niet reanimeren verklaring. Ik vind het gewoon een enge gedachte, dat met een 5 minuten introductie met reanimeren mensen belast worden met te doen waar je eigenlijk niks van weet. Ik wil niet discriminerend overkomen ofzo, maar ik voer wel een beroep uit waar ongeschoolde mensen werken. Daardoor wordt je ook vaak onderschat en in de eerste instantie minderwaardig behandeld, dus als er iets is waar je jezelf wel in uit kan laten uitblinken zou dat reanimeren kunnen zijn. Terwijl je het niet eens hebt geoefend. Want ik was 1 van de 3 die het wilde ervaren de rest 14 andere mensen namen het als iets geleerd aan. Qua mensen geneeskunde ben ik een nitwit, dus volgens mij is mijn rol dan om te delegeren maar niet actief te reanimeren. Dat is eigenlijk het enige wat ik minder vond aan de cursus, dat we daarna niet echt begeleiding kregen in het echte EHBO werk. Ik heb bijvoorbeeld klanten die zich vaak verslikken, en soms voelt het kloppen op de rug niet genoeg. Ik ben zelf ooit eens geholpen door een heimlich greep en had deze ook wel willen leren. Maar dan zou ik een EHBO cursus voor volgen. Niet gegeven door mijn werk. Maar dat wil ik niet, want dan ben ik ook altijd verplicht om iets te doen. Omdat ik het geleerd heb. Ik weet dat ik dat niet wil en ook niet kan. En ik heb ook gehoord dat je aangeklaagd kan worden als je het niet doet of wel iets doet wat misging. Ik ben gewoon beter in de rol van delegeren omdat ik weet dat ik sommige dingen gewoon echt niet kan.

Ik hoef gelukkig niet te kiezen, mijn steun was niet nodig. Hoewel ik er wel wat stress van ondervonden heb qua regelwerk ben ik wel weer blij met deze levensles. Is ook een beetje een mengelmoes van je nuttig willen maken en inpassen in wat gezond voor jou is. Een valkuil voor mij. De uitvaart vindt op verzoek van de overledene in besloten kring plaats, daar heb ik alle respect voor. En voor de rechter een getuigen spelen is wat praktischer steun en hulp geven geworden. Mee helpen met de grote schoonmaak zodat ze tenminste niet uit het huis gezet worden wegens achterstallig onderhoud. Daadwerkelijk iets praktisch doen en met mijn handen werken ligt me beter dan dure en statige gesprekken te voeren. Dus zit helemaal snor.

Tjonge, de asielmedewerkers van die hond zagen het kei goed, ik ben blij dat ik het niet geworden ben. Want ik heb er ook helemaal geen tijd voor, misschien in de toekomst een hulphond die met mij alle bizarre dingen op mijn pad, wat simpeler maakt? Ik kreeg vandaag een appje van mijn broer dat zijn schoonmoeder overleden is, hij had niks laten weten omdat ze in alle stilte en rust wilde sterven. (haar streven was altijd, om zo te kunnen gaan als onze moeder dus ik hoop dat dat haar gelukt is) Vanzelfsprekend zou ik uit respect als schoonfamilie wel aanwezig willen zijn bij de uitvaart, die hele schoonfamilie was er immers ook bij de uitvaart van onze moeder en dat deed me deugt voor mijn broer en schoonzus. Maar de vraag is misschien wil ze de uitvaart wel net zo sober als ze gegaan is? Dus past het misschien helemaal niet voor mij om daarbij aanwezig te zijn? Voor beide heb ik respect maar heb wel alvast een optie op een taxi geregeld voor het geval dat dat wel wenselijk is. Maar dan, krijg ik een dringende oproep van een vriendin, met de vraag of ik eventueel getuigen zou willen zijn in de rechtbank? Ik weet niet of ik er goed aan doe om de hele situatie hier uit te leggen? Kort, levenspartner die ziek was, overleden is, vruchtgebruik van het huis overgelaten aan vriendin die hem verzorgde, erfgenamen die geld willen zien. Als collega ben ik getuigen geweest dat onze werkgever het haar niet altijd gemakkelijk gemaakt heeft om voor hem te zorgen dus daar zou ik best over kunnen getuigen. En dat is de bedoeling, dat het aantoonbaar gemaakt wordt dat ze daadwerkelijk mantelzorger was. In het ergste geval, valt alles samen en mag ik een keuze maken. En dat is misschien heel hard, maar dan kies ik wel voor de rechtbank en niet voor de uitvaart. Omdat er misschien bij de rechtbank nog redding mogelijk is en bij de uitvaart niet. Maar mijn broer en schoonzus afvallen voelt ook niet goed. Dus ja, ik heb nog geen tijd voor een hond, mijn pad loopt weer heel anders.

Hmmm, ik weet niet of het helpend is? Maar ik drink vaak als ik in gezelschap niet wil drinken Tonic. Dan heb ik dat bittertje tenminste toch! (wat ik met bier drinkende mensen soms denk te missen) en valt het niet zo op dat ik niet drink. Voor mijn gevoel is dat toegankelijker dan spa of water bestellen.

@Mormel, dankjewel voor je reactie nog. Klopt ik ben niet stabiel genoeg voor een hond. Je voelde het dus heel goed aan. Er gaat hier in huis nog een hele verbouwing komen waar geen plaats is voor een nieuw huisdier en er staat ook nog een reis van 3 maanden door Zweden op de planning. Maar ja, kan er niet omheen dat mijn trots wel een beetje gekrenkt was toen ik dit dier wel mocht opvangen en mee aan de socialisatie mocht werken. Ik had het fijn gevonden dat het asiel de kracht en durf ook had om dit tegen mij te zeggen. Want genegeerd worden en opeens overal buiten gehouden te worden is niet leuk. Maar ook dat snap ik ergens, ik ben ook vrij lastig in dingen loslaten en me te laten aanspreken als ik dingen in mijn hoofd heb. Nou ja, ik vond het fijn om jou te treffen op de adb in ieder geval en daarvoor mijn dank. En misschien mag ik het idee van een hond naast me ook wel laten liggen. Omdat er gewoon teveel katten altijd mijn pad kruisen. Alsof mijn richting al een beetje bepaald is ofzo? Ik heb geen idee. Dat ik gewoon ook goed met honden om kan gaan en dat weet te combineren met katten is denk ik ook wel een cadeautje. Maak ik me toch een beetje nuttig. En ik heb een leuke baas mogen zijn voor diverse honden die ik heb mogen verzorgen. Dus ja, ik sta misschien wel weer op een zwarte lijst wat betreft een asiel betreft. Maar misschien doe ik het daar wel om, omdat ik zelf werkzaam geweest ben voor vele asiels. En weet dat het ook heel lastig werk is. Maar me als buitenstaander daar niet echt aan wil aanpassen. Want ik heb er meer leuke ervaringen mee opgeslagen dan lelijke. Dus blijf wel respect houden.

Dat kan ik hebben Mormel, maar zeggen nadat ik weken aan het werk ben geweest met die hond en me nu elk contact onthouden ben ik het niet mee eens. En verder ben ik benieuwd waarom jij mij niet geschikt vind want in dit soort situaties sta ik open voor feedback, omdat ik zelf ook twijfel.

Ik vlam het er maar hier in, want inmiddels bij de betrokken asiels geblokt. Ik was zoals gewoonlijk aan het wandelen in het bos en toen kwam ik een kruising herder tegen die met me meeliep. Uiteindelijk heb ik dat beestje een lijn om gegeven toen ik thuis was, heb een afspraak gemaakt bij de dierenarts om de chip uit te lezen. Ja ik moet wel toegeven zo af en toe zoek ik bij asielen rond naar een hond die met mijn katten samen kan en die bij mij past. Het asiel had op het moment geen ruimte, de chip was niet geregistreerd en het was al na sluitingstijd, dus mij werd gevraagd of ik de hond voor die nacht zou kunnen opvangen? De optie was om haar tijdelijk in mijn garage te plaatsen. Mijn katten reageerde zo goed op haar dat ik besloot om haar binnen te houden. En het ging ook gewoon goed. Maar toen kwam de papier kwestie, om een hond te kunnen en mogen adopteren, tellen alle voorgaande ervaringen niet. En moeten eerst 2 weken in het asiel zitten voordat je ze mag adopteren. Ik voelde een band met die hond en aangezien de match met mijn katten ook goed bleek, had ik niet anders verwacht dan dat ik de eerste was. En zo ben ik alvast ook met haar aan het werk gegaan om haar te leren kennen. En nu ben ik afgewezen voor adoptant omdat de hondenverzorger opgemerkt heeft dat als deze de hond in de kattenruimte neemt. Zich onbetrouwbaar voordoet. En mogelijk zou kunnen aanvallen. Tsja ik weet niet, maar heeft die gast ooit rekening gehouden met het feit dat een hond binnen brengen in een kattenverblijf, behalve spannend is ook een hond onzeker kan maken. Ik mag haar dus niet adopteren, omdat het mogelijk is dat ze katten aanvalt. Terwijl toen ik haar noodgedwongen opving, ze tussen mijn katten lag te soezen. Volgens mij past het wel gewoon, maar ik mag het loslaten denk ik. Ik vind het alleen heel vervelend dat ik door mijn kritische vragen ineens weggezet wordt als een nitwit. Alsof ik die hond niet heb leren kennen en het vertrouwen heb gehad om deze bij mijn ziel en zaligheid wel toe te laten. Ik voel me eigenlijk wel gebruikt, omdat ik voor opvang zorgde. Maar ook heel erg ongezien als dierenmens. Verder hoop ik, dat ze snel een gouden mandje vind, en niet heel lang in het asiel moet verblijven. Want hoe goed de verzorgers ook hun best doen, er is ook voor een dier geen betere plek dan een thuis. Of tenminste een veilige haven waarop ze terug kunnen vallen, leerde ik van mijn aanloop zwerfkat. Die qua chipt en castratie op mijn naam staat, maar naast het leven met mij er ook nog een heel ander leven op nahoudt. Ik heb hem Robin hood genoemd. Maar dacht vandaag nog, Robin is goed want hij zorgt wel voor ons. Maar qua prooien dat ie meebrengt is ie een echte killer. Ik verbaas me er wel eens over, dat er dan bruine rat voor me gelegd wordt, die zonder staart al 37 cm is. Ik weet dat ratten terugvechten, dus dan vind ik het heel knap dat hij dan ongeschonden uit de strijd komt. Voor mij hoeven ratten niet dood, maar heb dan toch het gevoel dat ik beschermt ben door die kater. Je zou het niet verwachten omdat hij zo rauw is in de natuur. Ik had iemand aan mijn deur waar ik me ongemakkelijk bij voelde. En dan komt ie pal voor me staan en gaat die persoon kopjes geven. Dat was toevallig iemand die angst had voor katten dus was snel weg. En ja, op 1 punt heeft asiel gelijk waarom ik de hond niet mag adopteren. En dat is dat ik nog op reis wil en oppas regelen voor je kat makkelijker is dan voor je hond. En als ik een hond neem het mijn bedoeling is dat deze overal meegaat. Leuke wens van mij, maar dan ben en blijf ik ook afhankelijk van of mensen dat accepteren. Tenzij ik mijn hond een opleiding voor hulphond kan laten doen en zo een jasje bemachtig dan zijn ik en mijn hond overal welkom.

Tjeetje, hoe knuffel- en hanteerbaar mijn aanloop zwerfkat voor mij is, is hij met zijn 6 kilo toch ook wel een grote killer hoor! Afgelopen week kreeg ik een in takte bosmuis (dood) cadeau van hem op mijn gazon. Mooi beestje en dankzij de obsidentify app leerde ik wat voor knaagdier het was. Liever dat ik zoiets levend van op een afstand spot maar toch wel heel erg bijzonder om zo een beestje van dichtbij te kunnen zien. Want anders had ik nooit geweten dat dat dus een bosmuis was. Mooie grote muizen zijn dat. Ik zal u de gruwel van de foto besparen omdat ik nogal laat besefte dat ik met deze app die mooie muis kon identificeren. Dus toen ik me dat de volgende ochtend bedacht had, hadden de naaktslakken zich al te goed gedaan aan het brein van de muis. Best heel smerig, maar wel knap van de app dat ze ondanks de vretende slakken op de muis mij nog steeds konden vertellen dat het een bosmuis was. Maar nu vandaag, lag er in de garage bij mijn fiets, een nieuw cadeau/jacht trofee ( ik bekijk het graag vanuit mijn menselijk perspectief en dat van de kat zodoende dat ik het dubbel benoem) Een hele mooie, zeer grote en ook weer in takte bruine rat. Ook hier weer had ik deze liever levend mogen aanschouwen. Maar het is ook wel als ratten liefhebber zo een dier van zo dichtbij te mogen aanschouwen ook weer heel bijzonder. En daarmee steeg mijn achting voor mijn zwerfkat ook wel eerlijk gezegd. Want ratten in het nauw zijn absoluut niet flauw en geduchte tegenstanders. Daar ben ik ooit getuigen van geweest toen ik op een kattenasiel werkte en een rat zich vergist had of overliep van zelfvertrouwen, ik heb geen idee? Het beestje heeft uiteindelijk besloten om een terrein met over de 100 katten te trotseren. Waar deze rat dus te grazen genomen werd door meerdere katten, maar zijn mannetje of vrouwtje wel echt stond. Uiteindelijk is het de rat gelukt om te ontkomen door het gaas. Tot op de dag vandaag had ik zoveel respect voor die rat dat ik echt heel erg hoopte dat deze zou kunnen herstellen van zijn wonden. Want deze ging niet echt ongehavend door het gaas. Zodoende mijn respect nogmaals aan ratten. Doorzetters en terug vechters, volhouders. Daar mogen de meeste mensen nog wel iets van leren. Zodoende dat ik wel even een foto wil plaatsen. Omdat de rat geen vechtwonden had en mijn zwerfkat ook niet. Dus ik neem aan, dat mijn zwerfkat die rat waarschijnlijk al dood of bijna dood gevonden heeft door toedoen van ons mensen. Namelijk gif korrels. Omdat we te lui zijn om onze eigen rotzooi op te ruimen en als dan een ander wezen het wel doet, we ze als ongedierte zien. Nope ik hoef ook geen wilde muizen of ratten in mijn huis, daarom zorg ik ervoor dat ik niet veel rotzooi laat rondslingeren of juist wel een stukje van mijn huis af die dieren bewust voeren. Ik heb de rat een grafje gegeven en bloemetjes op geplant, want blijft toch weer een reminder voor me dat ik wel commentaar kan hebben op andere mensen, maar eigenlijk eerst bij mijn eigen voordeur mag gaan kuisen want blijkbaar doe ik het zelf ook nog helemaal niet zo goed.

@Freekie, leuk tamme ratten! Van welk ras was de jouwe en mag ik vragen waar deze aan overleden is? Zelf heb ik een Japanse rat gehad die maar liefst 4.5 jaar mocht worden, oud beestje dus en vel over been. Uiteindelijk is hij toch genekt door kanker helaas. Jammer hoor! Want het zijn echt heel leuke en slimme dieren.

Hilarisch dit! Aangezien de dierenarts tegenwoordig best duur is, vroeg ik me af of een dierenverzekering wat soelaas zou brengen. Hoewel ik al aan het zoeken was naar het addertje onder het gras, werden mijn katten gewoon bij voorbaat al afgewezen voor de verzekering omdat ik vrijwel niks voor ze betaald heb toen ik ze opving. Ik heb nog wel de vergoedingen in kunnen zien, je kan voor brons, zilver en goud kiezen, de premie die je daarvoor betaald niet, maar het verzekerde bedrag wel. Gezien de tegenwoordige dierenarts kosten, best hoog zijn. Is het maar min waarin de verzekering bijdraagt. Dus ik hanteer nog steeds een spaarpot voor mijn katten, dan ben ik veiliger. Maar gewoon het idee dat zo een verzekering mijn katten uitsluit omdat ik ze niet duur gekocht heb vind ik wel raar. Ik heb wel inzage kunnen krijgen wat dan de vergoedingen zouden zijn, brons, zilver of goud, vind ik de teruggave van 1000 t/m 3000 euro best wel min. Aangezien je bij heel complexe dingen soms wel in de 10000 euro terecht komt als je je dier wil helpen. Ik hoorde ook dat degene die mij deze verzekering toch nog wilde verkopen, dat ze 386 per jaar betaald voor de verzekering. Aangezien ik mijn dieren niet mag verzekeren, en wat er wel verzekerd wordt en wat niet ben ik blij dat ik niet in de fuik gelopen ben van de geld aftroggelaars.

Mega goede tip, als je onterft bent accepteer dat legaat niet, bespaard je een heleboel gedoe. Ik ben erin gestapt uit pure nieuwsgierigheid en dat ik schuldenvrij zou zijn. Maar de afwikkeling kost me eigenlijk meer dan dan wat ik wel of niet ga ontvangen. Wat na de dood van mijn ouders nog rest zijn een tante van vaders kant en van mijn moeders kant nog alle 6 levende broers en zussen en daar wil ik niet mee praten. Ik wil gewoon heel graag vragen stellen over mijn ouders. Maar als ik dat aan mijn tante vraag, ja ik heb haar nooit echt gesproken, en mijn broers zijn wel met haar opgegroeid, voel ik toch als ik mijn vragen stel, dat ik geen eerlijk antwoord krijg. En dat ik weer weggezet wordt als een dronken mens en dik in de problemen zit. Ja dat is ooit zo geweest en ik ben daar ook voor opgenomen. Maar is wel extra stoot in je buik, waarin je je niet kan verweren en enkel kan incasseren. Want wat je ook emotioneel doet doe je toch niet goed! Ik ben er wel een beetje klaar mee eigenlijk om die pijn en teleurstelling te verdragen. Ik verwacht niks meer van familie banden ophalen mijn familie is gewoon dood of kapot. En verder heb ik niet zo veel aan het verleden op te halen. Na een jaar weet ik de exacte sterfdatum pas van mijn pa, en dat is al speciaal voor mij. Nu nog even te horen krijgen hoe hij om het leven gekomen is dat doet er nog voor mij toe. Maar dat legaat, iedereen behalve de staat mag dat wat mij betreft hebben wat er nog van overgebleven is na dit hele gedoe. Maar ik mag het mijn neefjes niet schenken van mijn broer, zoals bij onze moeder, nu ligt het gewoon enorm ingewikkeld in elkaar en is ook een veel groter bedrag waar het om gaat dan dat van ons mam. Wel klote dat dat herinneringen ophalen in de weg staat en boelveel wantrouwen. Wat mij betreft had dat niet gehoeven, ik had het ook gedaan met de boodschap dat ik onterft was, immers dat wist ik mijn hele leven al dat dat eraan zou komen. Wat ik wel graag had willen weten, ongeacht of ik nu wel bij mijn vaders uitvaart mocht zijn, gewoon horen hoe hij gestorven is? Ook met hulp zoals ons mam of gewoon dood gegaan? Maar dat zal een eeuwig verborgen blijven omdat iedereen weet dat je me daar het beste mee kan pakken. Lekkere familie heb ik dus.

@bumperjim in reactie op je geintje van gisteren, ik denk juist dat zo een offerdier juist perfect moet zijn van ziek vlees eet niemand toch? Maar ja een gebedje vooraf zal een heleboel goed maken.

Pfff, vandaag wezen werken en toen hoorde ik een schaap blaten. En toen kwam ik erachter dat het binnenkort weer suiker feest is. Ik ken het allemaal wel maar vandaag raakte het mijn dierenhart even heel diep. En vond het eigenlijk heel hypocriet van mezelf omdat ik gisteren nog vlees had gegeten. Tsja gewoon het idee dat dat dier daar als groepsdier nu alleen in een hok zit om de rituele slachting af te wachten. Baarde me zorgen en tevens werd ik een beetje boos op mezelf dat zo in mijn gezicht een dier te zien en te horen me wel raakt en dat die frikandel van gisteren niet zoveel emotie bij mij teweeg bracht. Voor mij was het vooral het mogelijk dierenleed wat er aan vooraf kan gaan en waar je niks aan kan doen. Terwijl de buurt alleen klaagt over dat ze slachtafval achter de poort dumpen waar de politie dan niks mee doet. Ik heb mezelf een behoorlijk moeten corrigeren, hoe wij vee slachten is ook wel wat op aan te merken. En toen ik de ramen aan het wassen was, zag ik dat schaap een texelaar en die leek eigenlijk vrij relaxed onder de situatie. En goed verzorgd eigenlijk. Er stond zelfs een stoel in het verblijf (waarvan ik maar aanneem dat ze het schaap tot de rituele slachting echt wel goed zullen behandelen) Het schaap blate ook niet heel paniekerig, eerder nieuwsgierig. Waardoor ik wel een zekere bewustwording kreeg van dat als ik dit schaap van de dood zou willen redden ik meer mis zou doen dan goed en er nog steeds geen dieren mee red. Ik hoop wel dat de mensen de rituele slachting snel en goed kunnen doen, maar dat blijft bij hopen en niet weten. En verder heeft het me getriggerd om uiteindelijk toch wel het vlees te kunnen laten staan, zelfs slachtafval snacks. En/of wederom opnieuw mijn lapje vlees of stukje echte kaas extra te kunnen waarderen. Voor nu effe geen vlees, vis, eieren of kaas uit de supermarkt. Ik heb er nog steeds wel een beetje een knoop van in mijn maag, maar dat is dan weer goed voor je gewicht. Hoe misselijk ik me nu ook voel en super verdrietig, ben ik wel blij met deze spiegel. Fijne dag nog!

Goh, ik ben echt niet snel bang, maar vanavond was ik toch wel effe bang toen ik thuis kwam. De planten waren uit de potten gerukt, de voordeur was besmeurd met ketchup en mijn tuinkas was vernield. Ik had net 8 uur poetsen bij anderen mensen erop zitten dus had niet zoveel zin om thuis ook nog te moeten poetsen, dus ik ben naar binnen gegaan, (waarbij 2 katten ontsnapte maar dat mocht leek veilig) Ik ben wel gaan bellen met de politie om een melding te maken van dit gebeuren. En ik zit net een minuut te bellen met de agent. En dan wordt er op mijn voordeur geramd, niet normaal! Alle katten binnen springen alle kanten op een grote chaos en wie zie ik aan de deur staan? Mijn oudste broer, waar ik gewoon tegen zeg, ik laat je als je zo woest bent niet binnen en voor jou informatie ik heb de politie nu ook aan de lijn dus ze kunnen je nu ook horen. Daar werd hij alleen maar woester van, ging harder tegen de deur schoppen. En dreigen dat hij de katten buiten dan wel iets zou aandoen. Gelukkig waren de katten die buiten waren niet sociaal, dus dat lukte hem niet. Werd ie nog kwader van. Maar toen hij sirenes hoorde, niet eens nog voor mij, vertrok hij met piepende banden. Ik heb net het bezoek van de politie achter de rug. En uitgelegd wat de situatie is. Ze hebben wel al notitie gemaakt maar ik moet het nog even op het bureau bevestigen. Goh ik was best wel bekend met dat ik mensen soms boos kan maken. Maar dat is meer in situaties dat ik mensen in hun nek zit als partij voor dieren. Maar je eigen broer die doorslaat om een stomme erfenis is wel echt heel raar. Nou dat niet, maar dat hij zo gek en agressief kan gaan doen, als ik zijn opdrachten niet meer uitvoer en zelf besluit. Ik kan natuurlijk niet met alle zekerheid zeggen dat mijn broer die schade heeft gemaakt, en ik vind het ook lastig om mijn broer daarvan te beschuldigen. Omdat ik hem toch ook wel een beetje uitgedaagd heb. Maar dat hij daardoor zo woest zou worden had ik niet verwacht. En toen we nog wel door 1 deur konden, kon ik een beetje beter met zijn agressie omgaan, omdat die agressie in ons allebei was toen. Ik had mensen geslagen die me dierbaar waren en hij ook. En daar baalde we eigenlijk van. Niet dat we als een frontje dan op oorlogspad gingen, maar in plaats van te gaan slaan, het verbaal tegen elkaar op te nemen dus de persoon uit de luwte houden. Dat werkte heel goed, totdat ik doorkreeg dat mijn broer me daarin ook wilde bepalen. Toen ben ik overstapt op de wijsheid van mijn bro wel nog aan te willen horen. Maar me niet meer te laten bepalen in mijn keuzes. En dat gaf kink in ons verbond, met overlijden van ons mam waar ik heel intens mee bezig was en 4 jaar later het overlijden van ons pa is daar wat mis gegaan, wat mij betreft. En niet dat stomme geld. Verder is dat een oud verhaal, en heb geen zin om het over te hebben. Omdat het alleen maar speculaties zijn. Maar zo agressief vind ik niet normaal meer. En zo laag inmiddels bij de grond qua controle drang ook niet. Hij heeft geen controle meer over mijn denken en handelen. En dat mag hij loslaten. Maar mijn katten bedreigen mag hij absoluut niet, dus ik ga naar het bureau om nog eens het verhaal te doen om melding te maken. En nog steeds niet aangifte doen. Rechtszaken en alles tot in den treuren herhalen heb ik geen zin in. Wel dat hij mij voor altijd met rust laat. Want mensen die me verder lastig vallen of stalken blokkeer ik gewoon.

ruggesteuntje voor iedereen.

Misschien is stoer doen en soms denken het beter te weten voor andere niet oké. Een dierbare voor mij is een levensbedreigende operatie ondergaan en gaat nu over tot de orde van de dag. Ik merk nu pas hoeveel zorgen ik me over hem gemaakt heb en dat projecteerde op andere mensen. Nu kan ik alleen janken en muziek luisteren want dan komt alle stress eruit en belast ik de ander er niet mee. jep ik heb mijn verlatingsangst weer goed kunnen bestrijden en de ander er niet mee hoeven te belasten. Ik ben heel blij dat hij leeft nu, maar ik ben dubbel zo verdrietig omdat ik mijn ware bezorgdheid niet heb kunnen tonen en het nu plaatsvervangend blij zijn is voor de ander. De stress en de zorgen komen er nu uit, fijn dat ik mijn gedrag inmiddels kan aanpassen, maar ik ben zo moe gestreden nu dat ik de winst samen niet kan vieren.

Ik ben nu 48 jaar inmiddels en mijn pa en ma zijn overleden. Ondanks hun bezorgdheid lieten ze mij wel de wereld ontdekken. En was er een zekerheid tussen alle nieuwe dingen die ik ging ontdekken dat ik terug kon vallen op hen. Liften lijkt een uitgestorven bestaan inmiddels, heb dat dus ook nooit kunnen meemaken. Want dan waren er mijn ma of pa, die me een eindje op weg hielpen in het openbaar vervoer of brachten naar waar ik wilde zijn. Daarvan heb ik wel geleerd, dat je op ze kan terugvallen en dat geeft ruimte om dingen toch te ontdekken want op de terugreis had ik de vrijheid om zelf op ontdekkingstocht te gaan. En als ik vastliep kon ik hen voor advies bellen. Je hebt hier een oudere man, die zijn moeder graag bezoekt in het rusthuis. Hij lift nog wel, ik heb hem weleens meegenomen terug naar Nederland en de verhalen die je dan hoort zijn bijzonder. Wat het liften betreft. Ook van hem begrijp ik dat er meer achterdocht is dan vroeger, maar dat het nog wel kan en mogelijk is zet me wel aan het denken om het ook te willen en durven doen zonder veilige thuishaven waar ik op terug kan vallen. Jammer maar helaas ben ik inmiddels een te oud vel dat niet op haar mondje gevallen is dat is best onhandig wat liften betreft. Maar misschien ooit weet ik de juiste snaar wel te raken. Zodat ik ook kan proeven van het liften bestaan, in plaats van andere mensen op te pikken en enkel de verhalen te horen en iets onverwachts te doen zoals ze gewoon aan hun voordeur af te leveren. Ook leuk! Maar leuker is om het zelf eens te mogen ervaren. En ja, mijn ouders hadden koppijn gekregen van mijn avontuurlijkheid maar dat hadden ze ook vlak na mijn geboorte. Hun deal was, zoek het lekker uit maar als je hulp nodig hebt trek aan de bel. De reactie was niet altijd even leuk, maar ze waren er wel voor mij.

Hoe pijnlijk en verwarrend ook, je kind vertrouwd je en daarmee haal je haar gevoelens die ze nu denkt niet weg, maar als je blijft luisteren voelt ze zich vertrouwd. Je uitzichtloos voelen is zo ingewikkeld, en is dan fijn als iemand gewoon luistert en zijn of haar onkunde aangeeft. Bijvoorbeeld, dat iemand gewoon zegt ik ben geraakt door je verhaal en voel me schuldig. Het is open staan voor het verhaal van je kind en de nadruk ligt op het te willen lossen. Mijn pa die Leeuw was, vond dat ik maar normaal moest doen. En had me fijngeknepen als vlinder. Omdat ik daardoor teveel op mijn moeder leek. Uit eigen ervaring kan ik wel zeggen als je depressief bent als kind, is het juist fijn als iemand het wantrouwen en de bezorgdheid aan de kant zet maar als de ouder gewoon naar je luistert en jou ziet. En waardeert zonder consequenties. Wat je schreef over de vlinder en de stier, juist dat doet deugt. Gewoon het gevoel er laten zijn en geen aanpassingen zoeken of oplossingen durf gewoon dat wat niet in de maatschappij mag bestaan te laten bestaan. Als ik zo een vader gehad had zoals jou, die me aan wilde horen, was dat qua vertrouwens band zo heel erg fijn kunnen zijn. Ondanks de pijn die je nu voelt, dan kan het op een dag gedeeld verdriet zijn en trots zijn op de stappen die behaald zijn. Volgens mij zoekt je dochter dat en daarom deelt ze dingen met je die je als vader machteloos maken. De kunst is dan niet willen oplossen en niet te verdrinken in het leed. Gewoon zeggen wat je voelt, en luisteren. Een mens te worden, waar je alles mee kan delen, zonder consequenties. Dat had mij geholpen, dus ik weet niet of het waar is. Maar ik denk wel dat kinderen daar behoefte aan hebben. Vragen stellen dus en contact houden. Niet kijken naar wat voor leed het al gehad heeft. En vooral jezelf niet de schuld geven. In het hier en nu blijven.

Tjeetje heftig wat je schrijft en tevens mooi en eerlijk ook. Misschien mag je de vlinder dat ook wel laten lezen? Dan hoeft er even niet gesproken te worden? Ik heb geen idee in welke vorm ik dit kan plaatsen? Vader, kind gesprek? Vriend, een ander wezen? Iemand die je dierbaar is in ieder geval. Dat jullie in gesprek zijn, is al mooi en winst. Ik ben zelf stier en ondanks de intense gesprekken die ik met vlinders mocht voeren, heb ik ze wel moeten laten vliegen op een dag. Omdat ik soms ook niet wist wat te zeggen of wist wat goed was. Zelf heb ik ook wat pogingen gedaan en wat ik daaruit heb geleerd als iemand dat met je delen wil en vertellen, luister hoe erg ook wat je te horen krijgt. Het is een stukje van de eenzame trauma verwerking wat iemand doormaakt. Heel veel sterkte!

Ha die hoi, Ik ga verder niet om toestemming vragen, ik pleur mijn beklag hier effe neer en dan ga ik weer vrolijk verder. Ik ben nu weer 2 weken aan het werk na mijn gebroken hand. Ik heb mezelf een soort van revalidatie aangemeten waar ik ook mijn complimenten voor gekregen heb. Maar het was allemaal wel een beetje wazig toen ik vertrok zeg maar, de boodschap was niet over je pijngrens gaan maar er tegenaan werken en niet overdrijven. Zodoende dat ik mijn full-time dag gesplitst heb over 2 dagen, kenbaar heb gemaakt waarvan ik dacht dat nog niet ging en wat wel. En daar ook heel fijn begrip en ondersteuning van mijn klanten bij kreeg. En ervaarde dat de dingen ik tegenop zag en mijn manco aangaf eigenlijk beter meevielen dan de dingen waarvan ik dacht dat ik ze wel kon doen. Daar heb ik soms wel mijn koppie aan gestoten. Enfin, aangezien ik geen donder weet van een breuk te ervaren en de revalidatie daarna, ben ik toch maar is even gaan vragen of het normaal is dat ik nog zoveel stramheid en een schrijnende pijn ervaar in desbetreffende hand? En nu is de boodschap dat dat overbelasting is. Omdat je normaliter na 6 weken gips, niet zelfstandig de werkvloer weer opgestuurd kan worden omdat er een voorzichtig revalidatie traject aan vast zit. Ik heb wel een compliment gehad, voor mijn nauwkeurigheid van mijn eigen grenzen aangeven en te oefenen tot aan de pijngrens. Maar verders heb ik te horen gekregen dat mijn hand alsnog overbelast is en dat ik mag rekenen op chronische pijnen. Gelukkig zijn ze niet zo erg. Maar als nog word ik met een kluitje in het riet gestuurd, omdat ik naar huis gestuurd ben met de boodschap overbelast geen andere ledenmaten en leer je hand anders te gebruiken. Toen ik vroeg, kan ik daar dan begeleiding in krijgen? Omdat ik als onwetende blijkbaar toch teveel gedaan heb terwijl ik het voor mijn gevoel echt heel rustig aandeed. Komt het antwoord erop neer, zoek het lekker zelf uit. Voelt gewoon een beetje teleurstellend maar ik zet me er wel weer over. Blijkbaar begrijp ik dokters taal niet en tandartstaal wel. Daarom ga ik ook liever naar een tandarts dan een dokter. Omdat ze in je mond kijken, is het gesprek vaak eenzijdig en kan je dus niet heel veel moeilijke vragen stellen. Bij specialisten is dat heel anders, misschien is dat het verschil wel. Ik zie ze als normale gesprekspartners die ook naar het toilet gaan en toevallig hoger gestudeerd hebben maar ook normale mensen zijn. Dus als ze afkomen met latijnse termen, vraag ik of ze dat in het Nederlands kunnen vertalen omdat ik geen latijn spreek. En volgens mij stopt daar het gesprek een beetje, omdat ze dat niet gewoon zijn. Hun woorden weer terug in het Nederlands te vertalen. En omdat dat mogelijk teveel werk is, word ik weer met een kluitje in het riet gestuurd en staat heel groot in mijn dossier. Dat is een lastig mens, want ze toont geen respect voor onze medische taal en eist dat we Nederlands spreken. Fijn dit effe gezegd te kunnen hebben.

Ik schijn, een zwartkop in mijn tuin te hebben en een tjiftjaf ook, ik heb ze nog nooit gespot maar wel heel leuk om te horen te krijgen dat die vogels ook in je tuin foerageren. Jep helaas kan ik nog niet de zang van een pimpelmees, koolmees, roodborst of merel van elkaar onderscheiden. Maar de staartmees en de specht wel (ben nog niet helemaal zeker over welke specht het is dus houdt bij een specht voorlopig) herken ik wel. En het merelvrouwtje wat mijn tuin bezoekt is gewoon heel makkelijk om te herkennen vanwege haar witte staartpen en dat is gewoon leuk als beginnende vogelspotter. Nu ik te horen heb gekregen dat kattenbelletjes omhangen en zelfs mijn katten soort van koebellen omhangen de vogels niet beschermd. Zou ik mijn katten wel heel graag voorlopig huisarrest geven maar het zijn echt wel heel slimme uitbrekers. Terwijl ze ook gewoon lekker in hun 80m2 kattenren buiten kunnen zijn en van de zon kunnen genieten, maar het gras is nu ze het buiten ook kennen natuurlijk veel groener. De gulde middenweg is dan ook, dat ik nu samen met ze buiten ben, want ik heb wel ontdekt dat ze de boodschap geen vogels vangen niet helemaal snappen. Toen zijn er toch nog wel een paar gesneuveld helaas. Maar samen met ze in de tuin zijn werkt als een tierelier ook voor kikkers en padden. Nou ja ze snappen nog niet helemaal dat ik liever ook niet heb dat ze daarop jagen. Maar als ik ze zie springen als een kikker omdat ik ze gewoon in de gaten houd heb ik wel heel veel padden en kikkers kunnen redden en vriendelijk met mijn katten dennenappels gaan gooien zodat ze nog steeds wel bleven springen in gras als een kikker en een pad. De padden en de kikkers zijn inmiddels weer overgebracht naar de vijvers en sloten in de omgeving. Geen idee hoe mijn moeder het duidelijk gemaakt heeft aan onze katten vroeger. Dat we liever levende prooien krijgen zodat we ze nog kunnen helpen dan doden. Ik weet wel dat ze ze tot mijn ergernis een tijdje genegeerd heeft en buiten heeft laten zitten omdat ze haar kanarie opgegeten hadden met huid en haar omdat ze toen op dieet zaten. Sindsdien ben ik bevoorraad geweest met de meest uiteenlopende dieren die nog wel te helpen zijn. Een kanarie hoe hilarisch met een gebroken vleugel die ze voorzichtig binnen kwamen brengen. Tot dwergpapegaaien die verzwakt waren vanwege de kou, schildpadden, een jonge rat waar iedereen misselijk van werd omdat ratten vies zijn. Jep ik heb zelfs een wilde bruine rat gehad die mijn tamme rat werd en die ik zelfs een keer naar de middelbare school mee genomen heb onder mijn kleren om te bewijzen dat ratten ook gewoon heel leuk en lief kunnen zijn en eigenlijk ook gewoon heel erg netjes zijn. Tjeetje waarom schrijf ik dit nu weer? Omdat ik bezig ben met een boek te schrijven over alle rare dingen die ik met katten vangen meegemaakt heb. En nu in mijn schrijf modus zit omdat ik met mijn hand nog niks mag doen maar wel kan tikken op mijn toetsenbord. Ik me eigenlijk verveel en blij ben dat ik maandag weer gedoseerd aan de slag mag en het gewoon fijn vind om te merken dat als ik mijn eigen katten begeleidt in het buiten zijn. Ik ze eigenlijk met een gerust hart onder de voedertafel kan laten liggen zonder dat ik actie hoef te ondernemen als er een vogel komt eten. En dat voelt fijn maar als ik dat niet doe die begeleiding ben ik wel bang dat ik niks meer dan vogelveren zie en waarschijnlijk uiteindelijk een uitgebraakte vogelresten. Dus als ik maandag aan de slag ga, zorg ik ervoor dat mijn katten binnen in de ren zitten. Ja zonder mijn toezicht vertrouw ik ze niet, en het verschil maken tussen muizen mee naar binnen nemen en vogels is nog niet zo goed gelukt. En nu ik een overlevingspakket heb vind ik het niet zo een leuke gedachte als de muis gaat eten van onze voorraad. Dus die heb ik graag buiten en voer ze daar wel bij met het vogelvoeren.

hihi ik heb de berekening thuis van mijn arbeidsongeschiktheid. Ik ben via dat 52 euro per dag waard, dus ik ben meer waard dan een stuiver. Jammer maar helaas word ik gekort met 60% maar dan nog blijft er meer dan een stuiver over en kan ik weer een goede zak voer kopen voor mijn katten en de zwerfkatten waar ik me over mag ontfermen. Dat is leuker, dan me zorgen te maken over wat mijn broer tegen mij zei in zijn woede? Sommige katten komen gewoon naar me toe en vertrouwen me voldoende en ik kan ze nog steeds helpen met of zonder heel veel geld. Dus wat is mooier? Ik vind een zwerfkat die mijn pad dan kruist en een gebroken poot heeft. En deze mij zoveel vertrouwd dat ik deze kan helpen. Dan maakt het even helemaal niet uit hoeveel ik op mijn bankrekening heb staan die help ik. En het mooiste is, om zo een dier los te laten en heel hard ziet rennen zonder om te kijken. Dan denk ik, ik heb het goed gedaan. Dat is ook echt wel wat betreft zwerfkatten werk het mooiste wat er is.

Jammer dat mijn mailadres nu een soort van spam discussie is geworden. Als alles afgerond is denk ik dat ik een nieuw zakelijk mailadres aanmaak.

@bumperjim dat kan ook niet, mijn vader heeft een notaris aangesteld om de boel te regelen. Hij heeft ons mijn broers en ik onterft en zodoende noemen wij legatarissen. De notaris heeft nu een voorstel gedaan om een voorschot te betalen omdat de erfbelasting nog even op zich laat wachten. En ik weet niet wie de vraag gesteld heeft? Maar toen kwam ter spraken hoeveel de notaris eigenlijk kost en die kost tot nu toe 30000 euro voor 58 uur. En toen is er een vader van de erfgenamen omdat de erfgenamen minderjarige kinderen zijn, een beetje geflipt op de mail. En toen is mijn oudere broer in de discussie gestapt en is de erfgenamen gaan aansturen om dit aanbod te accepteren en vroeg aan ons allemaal openheid van wat we deden. En toen heb ik aangegeven dat hij op deze manier niet om de notaris kan werken en ik niet zeg wat ik doe of hoe ik erover denk. Ik heb het aanbod inmiddels wel aanvaard hoor, de notaris heeft al de mogelijke erfbelasting eraf gehaald en een ruime marge van 30000 euro aan de kant gezet. Dus ik denk, waar zemel je over grote broer? Nu de erfgenamen dwingen om ook oké te gaan met het aanbod? Dat kan en mag jij niet doen want daar gaat de notaris over. Wat ik niet gezegd heb, is dat toen ik hoorde dat ik onterft was, ik van niets uitging en me meer zorgen maakte over schulden dan iets ontvangen. En die schulden komen er niet dus ik ben er in mee gegaan om juist niet moeilijk te doen. Dus het maakt me eigenlijk niks uit of iedereen blijft steggelen met de notaris over haar loon, elk jaar kost dat dus 30000 euro nou ja als onze pa dat graag wilde dan is dat ook prima voor mij. Dan heeft uiteindelijk niemand niks. Ook heel erg prima! Hoewel ik goed geholpen zou zijn met wat nu uitgekeerd zou worden. Is en blijft het geld van mijn pa dus hij mag het uitgeven zoals hij zelf wil. Ik snap er dus geen snars van dat mijn broer zich er overduidelijk wel zo druk over maakt? Ik laat het gewoon los, en ik zie wel. Als ik het verdien dan verdien ik het en zo niet dan ook goed. Ik heb niet zoveel zin om mezelf zo druk te maken over geld.