Spud

En ik heb een nieuwe hobby gekregen. Wel kijken en je winkelwagen helemaal vol gooien maar niet kopen. Helpt mij bij het strippen van mijn keuken. Als ik weer effe gefrustreerd erbij wegloop. Of zeg maar gewoon meer dan helft slopen is. Ik heb tenminste de deurtjes en lade geleiders er netjes uitgekregen. Aangezien ik nog heel veel hout verzameld heb, kan ik zelf wel de kastjes maken. Daar de deurtjes weer op en voilà ik heb mijn oude keuken weer terug. Alleen nu wil ik deze wel demonteerbaar maken dus hoe verder ik kom met het uitbreken, hoe meer ik op ideeën kom om het zo te maken zoals ik wil. Ik wil overal bij kunnen, zonder te hoeven slopen, qua schoonmaken en lekkages maar ook katten die daar onder aan het liggen doodgaan. Is maar 1x gebeurt maar nu het zicht op waar hij lag, duidelijker is. Ben ik wel heel blij dat hij nog een stervenskreet gaf voordat ik doorhad dat hij daar lag. En hem met grof geweld onderuit heb kunnen halen om tot de conclusie te komen dat ik hem niet meer kon helpen. Als hij dat niet gedaan had, die kreet geven bedoel ik, dan wist ik het pas als ik maden plaag had gehad. Ik wil dat never nooit niet meer meemaken. En dat kan alleen maar als ik een mobiele keuken maak. Hihi, dat is enkel voor mij en niet om mijn huis interessanter te maken voor verkoop. Ik heb een huis die waarschijnlijk plat gegooid word nadat ik er tussen 6 planken vertrek. Dus voor dat hoef ik het niet te doen, maar wel voor mijn eigen woongenot.

Ik ben vandaag geweldig geholpen in mijn zoektocht naar een oogarts die geen klantenstop heeft. Helemaal top! Mijn klant van vandaag, kent mijn hele proces qua ogen en kent het reilen en zeilen hier in dit dorp een beetje beter dan ik dus toen ze hoorde welke oogartsen ik al gebeld had en omdat ze weet welke huisarts ik heb, kon zei een verband leggen tussen mijn afwijzingen. Namelijk dat sommige artsen onder elkaar een politiek spelletje spelen dus patiënten van elkaar afwijzen of juist aannemen. En toevallig schijn ik dus de oogartsen gebeld te hebben die samenwerking met mijn huisarts blijkbaar niet zo prettig vinden. (zou niet moeten kunnen, maar zo werkt het schijnbaar hier in mijn Belgische dorp) Zij heeft me dus doorverwezen naar haar oogarts, waar ze een goede band mee heeft en sterker nog persoonlijk heel goed kent. Dus ze stelde voor om samen met mij te bellen, zodat ze op de achtergrond misschien een opmerking zou kunnen maken als ik nog tot volgend jaar zou moeten wachten of wederom afgewezen zou worden. Ik vond dat wel heel raar, omdat ik van mening ben dat ik mijn boontjes zelf moet doppen, maar ik heb die hulp toch eens aangenomen voor de verandering. En zo gebeurde het dus, dat de onderhandeling begon met pas in september een afspraak te kunnen krijgen tot aan dat ik nu volgende maand een afspraak heb. Ik was al heel blij dat ik niet afgewezen werd en al in september daar terecht kon, maar mijn klant was daar niet tevreden mee dus heeft heel tactisch het gesprek overgenomen waardoor ik nu eerder een afspraak heb. Normaal krijg ik er nogal een rot gevoel van als iemand een gesprek over mij van mij overneemt, dan voel ik me net een klein kind die zelf niks kan ofzo of dat ik dom ben ofzo. Maar dat bedoel ik met hoe tactisch die klant het gesprek overnam, mijn klant sprak niet over mij alsof ik niet voldoende informatie gegeven heb, maar haar ervaringen met mij en hoe zij ze ervaart hoeveel last ik ervan ondervind. En dan ook nog met die persoonlijke vriendschap voelde het wel oké. Je hebt in deze wereld dus kruiwagens nodig. Dat wist ik al wel maar zoek ze nooit doelbewust. En vaak zie ik ze niet of wijs ik ze af. Maar dit keer heb ik er wel gebruik van gemaakt en ben ik heel blij mee! Ik heb spontaan ook minder pijn aan mijn ogen. Mijn klant zei achteraf, jij bent gewoon open en transparant, je komt soms ook werken als je eigenlijk ziek in bed zou moeten liggen en bent er open en eerlijk over of je de hele shift af kan maken of niet. Wij weten vanaf de minuut dat jij hier binnen stapt waar wij aan toe zijn. Dus als wij dan horen hoe lang je al over je ogen praat en klaagt, willen wij daar bij helpen waar we kunnen en dat was nu dus. Mooi toch hé? Dat vind ik wel bijzonder.

Tsjonge die had ik met of zonder bril niet zien aankomen! (is een cynistisch woordgrapje van mij om met afwijzingen om te kunnen gaan) Ik ben al 2 jaar bezig om een doorverwijzing te krijgen van mijn huisarts naar een oogarts. Maar elke keer laat hij mij andere dingen proberen. Druppeltjes, opticien, bril, suiker en cholesterol te hoog, de laatste 2 waren zo raar voor mij omdat ik niet echt veel snoep en juist vette dingen eet om op gewicht te blijven. Omdat ik altijd te mager ben. Daarvoor kreeg ik wel een doorverwijzing naar een diëtist. Maar werd ook maar 2x vergoed en ik werd er niet wijzer van. Dus vandaag heb ik de stoute schoenen aangetrokken, omdat met die te dure bril en het dieet wat ik nu volg mijn zicht niet beter wordt. Eigenlijk alleen maar slechter wordt. Maar nu kom ik er dus achter dat ook oogartsen een patiënten stop houden. Bij de eerste praktijk dacht ik nog dat deze met pensioen wilde gaan en daarom die stop had. Maar 6 praktijken verder met dezelfde boodschap en als ik de vraag stel hoe ik wel binnenkom ik doorverwezen wordt naar de volgende praktijk en zelfs een doorverwijzing van een huisarts niet meer helpt. Ben ik een beetje uit mijn doen. Ergens snap ik het wel en ken het ook van huisartsen en tandartsen, maar was me er niet van bewust dat het nu ook zo werkt bij specialisten. En nu snap ik mijn huisarts ook beter. Het was geen onwil of slechte diagnose maar hij wist al dat het zo gaat. Ik vind het niet leuk om te vernemen dat ik op de wachtlijst gezet ben van prangende problemen. Jep ik weet met mijn handicap en daarmee pijntjes, kwaaltjes en minder leuke ervaringen om te gaan. Maar ik vind het niet zo grappig, dat ik dus moet wachten totdat de last van mijn ogen overspel gaat krijgen op mijn inventieve en oplossingsgerichte vermogen. Ik heb het gevoel dat ik daardoor juist mezelf kapotter maak. En juist daarom ben ik in de telefoon gevlogen vandaag. Dus ik ga die ogen van mij, vanaf vandaag rust geven, dicht voel ik geen pijn meer. Maar ik ga niet meer met een podcast op in bed liggen. Maar ik geef mijn brein gewoon de kans om oplossingen te bedenken voor dit probleem. Nog meer achterstand in mijn klussen, maar misschien vind ik in mijn gekke brein wat nooit stil staat wel oplossingen voor mezelf en de rest van de mensen ook. En verder is het niet zo dramatisch. Ik kan mezelf nog steeds wel behelpen en zolang ik nog een discussie durf te voeren en nog kan kijken en bezig ben met oplossingen te bedenken. Is het voor mij oké, ik maak me alleen een beetje zorgen over die mensen die inmiddels wel thuis zitten en een handicap gekregen hebben omdat ze ook niet op tijd gezien werden of geholpen. En nu gezien worden als een soort belast van de samenleving en zelfs in hun hulpvragen tegen een stop aanlopen. Volgens mij had dat niet zo hoeven zijn. Als ze maar aan het begin al gezien werden.

Behalve dat ik het geld er niet voor heb, vind ik het ook heel leuk om deze puzzel zelf te doen. En het leven moeilijker te maken dan dat het is.

Goh, zit hier toevallige een handige Harry die me tips zou kunnen geven om een keuken te demonteren die uit het jaar stillekes komt? Of me tenminste een tip kan geven hoe ik mijn zoekvraag op internet kan verbeteren? Ik loop namelijk tegen geoxideerde en kapot gedraaide schroefkoppen en spijkers die heel diep in het hout geslagen zijn aan. Dus mijn oorspronkelijke plan van hergebruiken is al een beetje van de baan. Al zijn er sommige items die ik nog wel graag zou willen gebruiken omdat ik die op de huidige markt niet meer kan vinden en ik me nog niet zelfzeker genoeg voel om een heel verbouwingsproject op mijn hals te halen. En verder wil ik die oude look ook wel behouden. En is het meest belangrijke dat ik dit zelf wil doen en niet uit wil besteden aan een vakman. Op dit moment ben ik de trotse bezitter van een schroefkop uitboor set en een spijkertrekker en dat gaat heel goed, alleen juist bij die allerlaatste belangrijke schroef of spijker waarmee alles los is, gaat het dan weer mis. En kan ik een nieuwe tip heel goed gebruiken. Voor nu is dat de geleider van mijn besteklade, ik heb een vakantie woning en de keukens zijn daar gewoon kleiner in gemaakt dan doorsnee keukens dus die zou ik heel graag heel houden. Dus ik ben op zoek naar de gouden tip, qua hulpvraag stellen op internet, bouwmarkten die onderdelen verkopen wat vakantie huizen, woonwagens en chalets verkopen betreft en ervaringsdeskundigen die ook tegen dit soort dingen aangelopen zijn. Ik vind het namelijk heel leuk om met dank aan tips van anderen deze klus zelf te kunnen klaren.

@herman0167dat klopt en woman heeft er ook een mooi draadje van gemaakt. Ik wil alleen geen eigen draadje want juist opmerkingen en feedback zoals jij doet vind ik eigenlijk wel heel fijn. En dat gaat niet op een eigen draadje. Dus ik blijf het hier gewoon proberen. In tegenstelling tot vroeger ontvang ik je opmerking echt als feedback op mij en geen aanval en dat maakt het voor mij zo leuk om er iets mee te willen doen. Dus nogmaals dankjewel daarvoor. Al kan ik het niet laten om te vertellen over mijn half uur tuintelling en ik helemaal gegrepen werd door een aanval van een roofvogel en mijn interesse weer verloren was in het tellen maar meer uit aan het zoeken ben of het nu een havik was of een buizerd? Voor mij werkt het leven voor mij, door altijd vragen te stellen en dat kan ik alleen met andere mensen doen. Het is wederom een lang verhaal geworden maar weet gewoon dat ik mijn best doe.

@herman0167 bedankt voor je feedback, was me er niet van bewust dat ik met van me afschrijven mensen ook weleens zou kunnen storen. Ik wil wel iets met je opmerking doen dus ik ga mijn best doen om dat te veranderen. Voor de rest, mocht ik toch weer in de fout gaan, mag je ook gewoon bij mijn berichten door scrollen hoor. Of niet lezen maar wel weer even feedback geven dat ik weer doorgeslagen ben in mijn mededeelzaamheid. Want ik merk dat ik het nu al een beetje lastig vind omdat ik nu van jou aanneem dat je alles irritant vind dus ook de verhalen over wat ik met dieren meemaak. Maar volgens mij doelde je juist op de psychische analyses die ik hier soms neerpen. Enfin leuke uitdaging, ik ga mijn best doen! Dus nogmaals dank voor je feedback.

En verder, gaat nog iemand meedoen aan de vogeltuintelling? Die hebben we nodig! Vogelbescherming/tuinvogeltelling

Ik heb vroeger getennist, weet er alleen niet zo heel veel van. Ik weet wel als je 15, 45 en dan pas een punt, een heel lang spel gaat zijn

Even een leeswaarschuwing voor de heren hier, dit gaat een nogal gore weekverslag zijn van Spud. Maar helaas wil ik het wel even kwijt. Nondeknetter! Dacht ik onderhand in de overgang te zitten en blijkt dat helemaal niet zo te zijn. Mijn lijf laat me wel in de steek. Ik ben inmiddels in de leeftijdsklasse dat ik om de zoveel tijd een oproep krijg van het bevolkingsregister onderzoek, die van de borsten doe ik altijd wel maar die van de baarmoederhalskanker skipte ik de vorige keer. Behalve dat ik het niet zo fijn vind, wist ik toen ook helemaal niet wanneer ik die afspraak moest maken omdat ik onregelmatig was. En verder was ik te druk met andere dingen bezig, want toen was ik bezig met dieren redden. Maar afgelopen jaar kreeg wel weer zo een uitnodiging en aangezien ik ruim een half jaar geen last meer had van menstruatie, ging dat wat makkelijker voor mij om een afspraak te maken. Maar ik heb het nog wel lang uitgesteld en deed het alleen maar omdat ik vragen had over de overgang. Afgelopen dinsdag was de dag en verdomd als ik in dat ziekenhuis nog even naar de plee ga, bloed ik ineens weer. Ik dacht echt mijn lijf is in opstand ofzo. Omdat ik daar gewoon niet wilde zijn. Maar ik ben het ziekenhuis niet uitgerend hoor. Ik heb netjes zitten wachten in de wachtzaal. En mezelf weer bewust geworden van het feit hoe mensen die vroeger een boek in de hand hadden nu met een gsm in de hand zaten. Terwijl ik van de stempel ben dat je je gsm moet uitzetten in een ziekenhuis. Ik heb het meteen gezegd tegen de gynaecoloog. Maar blijkbaar was ik met mijn afspraak maken onbewust nogal duidelijk geweest in mijn ontwijken van dat soort onderzoeken. En heeft die assistente daar notitie van gemaakt. Dus die dokter vond dat niet zo erg. En vroeg juist door. En daardoor kreeg ik nog meer onderzoeken die niet fijn waren, maar waar ik me wel serieus genomen bij voelde. In mijn leven, is altijd de vraag geweest of dat ik als baby misbruikt was? Omdat dat altijd de stok is geweest om mee te slaan, in de vechtscheiding van mijn ouders en de hulpverleners daar omheen. Ik gedraag me blijkbaar als een misbruikt kind met als gevolg dat je je zo ook gaat voelen. Maar voor zover ik wist, kon dat allemaal niet, ik ben wel vaak uit het oog geraakt van mijn ouders bij opvangadressen. Maar als peuter, ik weet niet waar ik het vandaan had, maar als iemand niet goed voelde riep ik heel hard nee en rende dan naar de mensen toe die ik wel vertrouwde. Het was heel vaak een onveilige situatie ervaren, maar ervan weglopen. Dus eigenlijk kon het niet voor mij. En snapte ik wel dat het mij gek in mijn hoofd kan maken. Zo jong, anderhalf jaar oud, grote broers kwijt, ouders kwijt, kan je niet mee lastigvallen. Maar toch dacht ik, mocht het wel gebeurt zijn dan kan je dat later zien. Dus altijd als ik een inwendig onderzoek moest ondergaan, vroeg ik of ik normaal uitzag? Dat was gewoon niet zo duidelijk van mij. Nu ik dat beter weet te verwoorden, heb ik nu eindelijk een antwoord gekregen en er zijn geen vroegere beschadigingen te zien. Het zit dus in mijn hoofd. En daar kan nog steeds iets aan gedaan worden. Mijn eierstokken zijn nog actief, helaas. En ik heb er cystes op en die wil de arts over 3 maanden opvolgen. Omdat ze weet dat ik wat dat betreft een zorgmijder ben. Ik heb een borstonderzoek gehad. En ze heeft zelfs een punctie genomen van de moedervlek op mijn rug. Die soms jeukt, soms bloed en die ik al tig keer heb laten zien aan de huisarts. Dat ik nu weer heftig ongesteld ben en maandverband heb moeten kopen, voel ik me wel gehoord en gezien. Dus over naar de oogarts, want mijn ogen doen pijn. En staar zit in mijn familie. De oma van mijn moeder is daar blind door geworden. Mijn oma is op een streng dieet gegaan om niet blind te worden. En in de tijd van mijn moeder, was er een oog behandeling en die kon een tijdje kijken zonder bril. Mijn pa heeft het ook gedaan, dus welllicht is het dubbel erfelijk. Nee, helemaal niet geweldig om weer ongesteld te zijn. Voelt nog steeds wel een beetje alsof mijn lijf weerstand bood. Maar het heeft me wel verder gebracht. Ik ben niet misbruik. Helaas andere mensen wel, die geloof ik. Ik kan er alleen niks aan doen dat hij mijn vader was en dat ik soms ook wel heel blij met hem was. En trots op hem was. Hij is nu dood, kan niks meer doen. Alleen maar als hij zich gebeterd heeft en daardoor andere kinderen erfgenamen heeft gemaakt. Als de erfenis afgerond is, gun ik die kids de hulp van mijn pa ook wel als ze met zijn andere kant geen problemen hebben gehad. Geen psychische of lichamelijke dingen. Ik ben weg met mijn kindsdeel. En verder kan ik daar niet zoveel aan doen. Waardoor ik onterft ben, komt omdat ik mijn vaders gedrag niet oké vond, wat betreft de omgang met die kleine meisjes. Ik vond het niet oké dat hij foto`s maakte terwijl ze op de wc zaten. Ik vond dat net een lijntje naar nog intiemer. Hij wilde het niet horen, dus na heel lang nadenken heb ik toch een melding gemaakt. En ook gezegd dat mijn vader mocht weten van wie die melding kwam. En toen wist ik ook dat ik mijn vader nooit meer zou zien. Ik neem daar mijn verantwoordelijkheid voor, het is ook wel erg als je je vader weer in de focus zet. Mijn broers zijn er ook niet zo blij mee, want dat was nu juist het grootste kwetspunt van ons pa. Als je die beschuldiging krijgt kom je er niet snel vanaf. Maar mijn punt was, waarom voer je het dan zo pa? Ik heb er geen spijt van. En hoop dat ik het verkeerd gezien heb. En dat die erfgenamen verder geen psychische of lichamelijke problemen gaan ondervinden. Helaas ben ik voor hen een boze tante Spud.

Gewoon even een gedachten gang ventileren, een beetje van me afschrijven, een beetje delen en mezelf weer beter te leren begrijpen. Mijn inspiratie komt van de nieuwe versie van de Lion King. En wat frustraties die ik altijd beleef wat betreft de dieren hulpverlening. Uit die film met levensechte beelden, ontdekte ik dat ik wel trots ben om een kind te zijn van mijn moeder, vroeger schaamde ik me wel voor haar gedrag maar nu ze niet meer in mijn leven aanwezig is ben ik er wel trots op dat ik haar kind geweest ben. Ze heeft me een soort van basis gegeven waarop ik mezelf heb kunnen door ontwikkelen. En sommige dingen probeer ik anders te doen en andere dingen doe ik hetzelfde als haar. Zo houd ik de nagedachtenis aan mijn moeder een beetje in stand. En dat doet mij weer goed in mijn rouw. De eerste 2 jaar na haar overlijden, leek er een soort van mijn moeders vleugels over mij te liggen, want ik kwam alleen maar liefde en begrip tegen en kon een beetje meer mezelf zijn dan de stugge, wantrouwige die ik daarvoor was. Het leven werd zogezegd een beetje milder, minder weerstand, onbegrip en minder hoeven te vechten. Dat deed me deugt maar ik had ook snel zoiets, ik lijk op mijn moeder en heb ook trekken van haar, maar ik ben en blijf nog steeds ook mezelf. Dus met mij mag je weer anders omgaan dan met ons mam. Mijn moeder was altijd vergevingsgezin, hoe ze ook gekwetst werd en dagen van slag was. Zij had de gave om dan iemand zo goed weer te kunnen vertrouwen als daarvoor en in mijn woorden gezegd haar opnieuw weer te laten naaien. En opnieuw gekwetst te raken. Omdat ik die pijn bij mijn moeder zag en er ook last van had, want dan was ze een behoorlijk tijdje een verdrietige mam die er wel voor me was maar ergens ook niet. Dus daar heb ik wel van geleerd, dat ik nog wel kan vergeven, maar mensen maar 2 kansen geef. En het ook niet vergeet maar nog een kans gun. En als je hetzelfde nog eens flikt het na de 2de keer gewoon over is. Ik vond het gewoon lastig dat mijn moeder wel in die onzekerheid kon leven en ik niet. Ik heb gewoon duidelijkheid nodig anders word het nog ingewikkelder. En verder qua dieren hulpverlening, snap ik vaak niet waarom het zo lastig is om informatie te krijgen. Dan vind je een dier, maakt contact met een opvang daarvoor bestemd. En vrij vaak krijg je te horen dat ze vol zitten. Dus omdat je tijd en ruimte hebt en ze wil ontlasten vraag je advies. Ik ben altijd zo geweest van mijn kennis en ervaring te delen, want hoe meer je ervaringen deelt hoe meer dieren er geholpen kunnen worden. En ik ben me ervan bewust dat ik de hele wereld niet kan helpen. Dus ik geef liever door wat ik ervan geleerd heb dan dat ik me de enige expert wil noemen. Ja, is natuurlijk ego strelend als ze je als katten expert aanspreken omdat ik een levenslange ervaring heb met katten. Maar elke kat is anders en ik heb zelf nog heel wat bij te leren. Ik deel dan vaak vanuit mijn ervaring Maar andere denken dan dat zij de specialist zijn en willen hun kennis gewoon niet met je delen omdat ze denken dat jij het niet kan. Ik heb dat gehad met een baby egel die ik spontaan in mijn tuin vond en wilde helpen dus advies vroeg aan de egelopvang. Die zaten vol, ik heb toen gevraagd welke melk ik deze het beste kon geven en dat was wel aardig dat gave ze mij, maar op mijn vraag hoe ik darmen kon stimuleren dat het de voeding er ook weer uit kon masseren kreeg ik dan weer geen antwoord. Met papfles kittens masseer je gewoon, maar zo een egel rolt zich op en dan weet ik niet wat goed is? Het is na 3 dagen ook doodgegaan omdat het geen stoelgang gaf. En zo heb je dat ook met minder gewaardeerde dieren, zoals een duif die niet zelf kan eten. Laat het maar doodgaan want is een vies dier. Op internet heb ik toen gevonden hoe ik dat beestje wel kon voeren. Gewoon zaadjes in een fles doen en dat beestje zijn snavel in de opening duwen. Die vogel vliegt weer, het zou makkelijker geweest zijn als iemand zoals ik zegt de gek, me meegenomen had in de kennis en ervaring die ik heb. Ik ben geen beter weter, ik leer liever bij, zodat ik kan blijven doen waar mijn hart in ligt En dat is een hele andere dan mijn moeder, want die stond altijd klaar voor mensen, dan ben ik toch anders dan ons mam want ik ben haar kind wel maar ben actief aan de hele andere kant

Deel je ervaringen ajb, ik woon niet naast het water, maar alle vocht kan mijn in mijn lijfstijl niet aan. De voornaamste vraag, hoe ga je hout bewerken als het door en door nat is. Ik ben van mening dat je het eerst moet laten drogen en dan pas kan behandelen. En dat weet ik, omdat ik vorig jaar mijn drempel nogal mishandeld heb en toen tot de conclusie kwam dat het de drempel niet was maar de onderkant van de deur die aan schimmelen is. Nou ja, ik leef met bomen, ik ben van mening dat ik een afspraak met ze heb dat ze niet op mijn huis vallen. Maar het is altijd een enerzijds afspraak want ze bevestigen het nooit. De grote takken vallen altijd wel handig, dus ik ben van mening dat ik goede verstandhouding met mijn bomen heb.

Ik heb mijn aanmelding alweer stopgezet. Want ik wil er voor mijn dieren blijven en daar kreeg ik maagpijn van omdat ik dan niet zeker weet of ik er nog voor hen ben? Ja het is gewoon heel stom, als je voor een asiel gaat werken, gaat dat ten kosten van je eigen dieren. En dat ga ik nooit meer doen, mijn dieren aan de kant zetten. Dus nee ik ga geen pleeg gezin worden. Samen met mijn katten, thuis komen met leuke verhalen over hoe je een dier hebt proberen te helpen.

:Maar dan mis ik het erin springen en doen wat je kan nog steeds nog. Dus niet een verantwoordelijke taak, gewoon Spud zijn en van mijn baas en klanten het begrip krijgen, dat Spud zich niet aan alle regels houd maar plaats maakt om een dier te helpen. En dan met een prachtig verhaal weer komt. Als ze dat niet snappen of geen begrip voor op kunnen brengen en alleen maar beginnen over mijn verplichtingen naar het werk. Dan wissel ik meestal van baan, want dan hoor ik daar niet thuis. Gelukkig was de laatste keer, na de euthanasie van mijn mum. Die begrepen de hele euthanasie van mijn moeder niet, terwijl ik ze dat het hele proces had uitgelegd en ook het hele jaar al aangaf en mijn vrije dagen daarvoor spaarde om 4 weken vrij te hebben. Mijn moeder was nog geen week dood en ik werd al op het werk verwacht. Nou behalve het leegruimen van haar huis, besloot ik, ik kom daar straks niet meer terug. Want ze snappen het echt niet. Pas op week 4 hadden ze door dat ik niet meer terug zou komen. Best grappig! Een vriendin werkt nu daar en er wordt niet gesproken over hoe het werkelijk gegaan is. Maar ik ben de poetsvrouw die van de ene op de andere dag ineens verdwenen is en daarom hebben ze voor een mobiel poetsbedrijf gekozen zodat ze geen last meer hebben van wegblijvende poetsvrouwen. Dan ben ik toch wel een gehaaide en mijn vriendin ook. Met dat poetsbedrijf kan ze zichzelf net iets meer permitteren dan poetser in loondienst. Dus die heeft gevraagd, is ze echt vertrokken of duurde haar rouw jullie te lang? Ze is namelijk mijn vriendin waar jullie het over hebben en ik weet van haar dat ze bijna een jaar voordat haar moeder euthanasie kreeg al aangegeven heeft dat ze haar vrije dagen opspaarde om haar rouw optimaal te benutten. En dat ze niet weggelopen is maar haar tijd genomen heeft, maar jullie daar geen geduld voor hebben. Toen waren ze wel even stil en zeggen ook niks meer over mij. En mijn vriendin werkt daar nog steeds.

Pfff, ik ben nerveus. Ik heb me zojuist aangemeld als opvanggezin voor zieke en revaliderende dieren, bij het asiel waar ik de opstart meemaakte en nu al door de 6de uitgebaat gaat worden. 2x ben ik daar in dienst geweest, en 2x is dat mij niet zo goed bevallen en ben ik ook niet bevallen. De 1e keer heb ik zelf ontslag genomen omdat ik te doen had met mijn baas die geen overwicht had op zijn personeel en daardoor de ene na de andere klacht kreeg van dierenwelzijn en zelf overspannen werd. Hij was een hele lieve man en bedoelde het allemaal goed maar in het asielwezen moet je helaas kei hard en zakelijk zijn. En ik met hem aan de leiding had ik niet zo vertrouwen had in het welzijn van mijn zwerfkatten die ik gevangen had. Ik voelde me verantwoordelijk over elke kat die ik gevangen had en sprak de mensen ook waar ik ze kwam vangen, ik beloofde dan altijd dat ze weer heelhuids terug kwamen en aan die belofte kon ik niet voldoen. Al werkte ik meer dan 80 uur. Ik stopte ermee, toen ik wanhopig was omdat mijn collega van de tamme katten met de auto naar de dierenarts was dus ik niks kon doen. En maar gewoon even op de pc zat en op de asiel site en daar een vacature zag van mijn job. Aangezien ik mijn job ook op een hypocriete manier verkregen had en toen tegen mijn baas gezegd heb bij het tekenen van het contract dat hij dat bij mij niet zou moeten flikken en gewoon zou moeten zeggen als hij ontevreden was en dan zou ik de nieuwe gewoon inwerken. Op dat moment kwam mijn baas zijn belofte gewoon niet na. En heb ik ontslag genomen. Later bleek dat mijn baas ook niet wist dat die advertentie gezet was maar iemand van de provincie. Maakt verder ook niet uit, ik had mijn gevoel gevolgd. Uiteindelijk is mijn baas ook gestopt en kwam er een nieuwe uitbater en toen stond er groot in de krant de rotte appels zijn weg! En toen voelde ik me zo geraakt en aangesproken. Omdat ik eigenlijk altijd met mijn directe Nederlandse mond durfde te zeggen wat er misging op het asiel. En ik qua kattenvanger zijn, mensen heb weten te overtuigen om de gevangen katten weer terug te zetten. Dat waren vaak agressieve gesprekken maar ik weet niet waarom ik wist ze vaak wel te overtuigen dat het zo beter was en het ook nog voor elkaar te krijgen dat ze de katten gingen bijvoeren. Ik heb mijn baas dus gevraagd of ik echt een rotte appel was? En hij heeft gezegd, je was moeilijk voor mij maar uiteindelijk wel de betrouwbaarste want je doet ook wat je zegt. Dat asiel is mijn kindje een beetje, ik heb eraan meegeholpen om het te bouwen en ik weet 100 procent zeker dat iedereen wilde dat het zou slagen. Maar er hangt een zware bui overheen, van allemaal inwoners die het niet willen laten slagen maar wel verwachten dat als hun hondje of katje kwijt is, het asiel ze meteen vindt. Altijd maar slecht berichten en klachten, hoe goed je je best ook doet. En het ergste vind ik nog wel voor opgezette conflicten. Dan ga je naar een vrouw die zeer emotioneel is om haar kat op te halen, vraagt tig keer mag ik deze meenemen? En het antwoord is ja. En dan staat er op facebook opeens dat je een kat gejat hebt. Van haar kids. Wist ik veel, die kat behoorde die dame toe niet de kids. En zo gaat het altijd, dus ik denk gewoon dat dit dorp liever geen asiel heeft. Ik hoop dat het deze uitbater wel lukt en daar wil ik mijn steentje wel aan bijdragen door zieken opvanger te zijn. Gelukkig heb ik geen facebook, maar ik ben ook niet altijd niet eens geweest met de manier van werken van de uitbaters. Dus ik ben benieuwd bij wat voor wespennest ik me weer aangemeld heb? Ik weet wat ik kan verwachten en ik ken mijn grenzen beter. Ik doe het niet om leuker gevonden te worden, het is een soort van drive dat te willen doen. Maar om later terug te horen dat je het misdeed, terwijl ik dacht ik koos voor dat dier en nam zijn of haar spreekrecht in omdat we dieren niet verstaan. Vind ik wel een beetje raar, dat toen ik dus voor dat dier opkwam en sprak er een hele discussie op facebook gestart werd. Ja ik ben lomp, maar wat er over mij gezegd werd is beslist niet waar. Het is wel omschakelen want soms ga je aan jezelf twijfelen. En beslissingen nemen voor een dier, ik vind besluiten nemen voor mezelf al moeilijk. Maar dat weten die mensen niet en ja ik heb ik achteraf veel foute besluiten genomen. Maar ik heb van het merendeel geen spijt. Van sommige dingen heb ik wel spijt, maar daardoor maak ik dezelfde fout niet meer. Dus ik heb duidelijk gesteld, dat ik alleen maar zieke dieren wil opvangen die opgevolgd moeten worden. Ik hoop dat ik daarmee mezelf in bescherming neem en dat gevoel van je kwaliteiten niet kunnen benutten wel gebruik. En iets doe waar mijn passie ligt. We zullen zien, waarschijnlijk gaan ze me afwijzen omdat ik een slechte naam heb opgebouwd. Niet omdat ik slecht ben voor dieren maar omdat ik wel heel gemeen kan worden naar mensen toe als het om een dier gaat en ik het gevoel heb dat ze verkeerde beslissingen maken. Eigenlijk zou ik rechter voor dieren moeten zijn.

Ik werd deze morgen wakker met een wietsmaak in mijn mond. Passief meeroken is blijkbaar ook roken. Ben maar weer begonnen met dag 1 en zit erover na te denken of ik dan beter niet meer naar die vrienden mag toegaan? En toen kwam er een heel harde stem, nee dat gaan we niet doen Spud! Want dit zijn goede vrienden en gisteren had je het gezellig met hen, terwijl zij rookte en dronken en toen je gezegd had dat je niet wilde roken of drinken ze ook niet zo moeilijk deden. Van hé wat doe je ongezellig, niks van dat. Eerder leuk, we hebben ook alcoholvrij en geen peuken en wij storen ons niet aan jou en jij je niet aan ons. Gewoon laten gaan en elkaar in elkaars waarde laten. Dan is het niet zo heel erg als ik deze morgen met een wietsmaak wakker werd, ik steek ook wierrook aan en dan ruik ik naar dat en wiet vind ik gewoon heel lekker ruiken. Dan stink daar liever naar dan dat ik mensen nog meer ga vermijden dan dat ik al doe. Het was gewoon gezellig en voelde warm. Ik vond het verbazingwekkend om te zien dat iemand nog normaal kon praten na een hele krat bier en de nodige jointjes. Stond niet meer zo stevig op zijn benen maar heeft een mank been dus staat nooit zo stevig op zijn benen. Ik voelde me gewoon heel erg welkom, geborgen en geaccepteerd. Dat is geen vriendschap die ik nu meteen zou willen afsluiten omdat ik mijn probleem wel aan het aanpakken ben. Het was wederzijds respect en dat zoek ik in mensen. Want ja, ik vond het wel lastig om te weten dat die van de hele krat zichzelf naar huis ging rijden in de auto. Maar ik ben gewoon lekker op de fiets naar huis vertrokken voordat ik daar weer een hele discussie van zou maken. Ik ben ook maar een mens, en in het mezelf helpen mag ik ook even pas op de plaats maken in het beter te weten voor een ander. Ik heb enkel mijn eigen verantwoordelijkheden, ik mag mijn twijfels en bezorgdheid uitspreken naar een ander maar daar mag ik het ook bij laten. Dat geeft rust. Nu nog wel even wennen aan de nieuwe ik, de loslaten ik en vertrouwen hebben in ik. Vooral onrecht en het niet willen wennen aan dat dieren soms op de 2de plaats komen. Dat gaat nog een zware leerles zijn. Maar misschien als ik een keer niet stop en me er niet mee bemoei, vertrouwen heb in dat het zonder mij ook wel weer goed komt ik zelf een stukje verder kom. Laat mij maar gewoon even bezig zijn met mezelf. Want mijn grootste probleem is denk ik wel, dat ik denk dat ik altijd groter en sterker ben en de hele wereld moet redden. Maar dat is gewoon niet, ik ben nog steeds een grote kleuter die de weg soms ook kwijt is. En dat was vroeger al toen mijn ouders nog leefde en dat is nu nog steeds nu ze allebei dood zijn. Ik ben altijd stuurloos geweest dus het is vrij lastig om dan dingen aan te nemen van anderen. Dat mag ik beter gaan leren.

En er draait een mooie film op npo start, a streetcat called bob

Ik heb even 2 dagen in mijn bed rond gebracht, want ik had geen zin meer om sociaal te doen. En zo heb ik eigenlijk de hele mooie sneeuwtijd weer gemist. Jammer! Ben vandaag boodschapjes gaan halen en het gas was op maar had geen zin om met de fietskar door de ijzel te gaan. Dus na de boodschappen aangeklopt bij een vriendin. De hitte vloog me naar de keel dus dat is daar altijd snotteren en tranende ogen. Gelukkig nieuwjaar gewenst en meteen geduikeld in een fantasie, ze hadden een kelderruimte gevonden achter hun kelderruimte. Spannend dus! Dan gaat mijn fantasie weer aan! Ik zag er al een escape room in of een enge kelder met Halloween, maar mijn vriendin wil geen vreemde in haar huis en die snap ik ook. Het gestopt zijn met roken werpt al zijn vruchten af, want ik kreeg een sigaret aangeboden en ik had er geen moeite mee om deze af te slaan. De pret sigaret vond ik wel lastig maar aangezien er behoorlijk gepaft werd, genoot ik passief mee. Toen mijn dinnetje hoorde dat ik gasflessen moest gaan halen, vertrok ze meteen. En vind het eigenlijk not done dat ik dat met mijn fietskar haal. Ik moet het haar blijkbaar eerder vragen. Daar zijn we het blijkbaar nog niet overeens, want alles wat ik zelf kan doen doe ik liever zelf. En dan verder weer gewoon iets stoms, wat ik gewoon niet snap, mijn vriendin heeft een enge brief gehad van dieren welzijn, dat ze fout bezig is. Ze heeft van de zomer op een oproep van iemand voor kittens gereageerd dat ze 2 halfwas kittens had lopen die half tam waren. Dat ging via facebook. En nu wordt ze weggezet als kattenfokker. Al die katten zijn weg, en ik en andere ploegen mensen zijn daar al katten gaan vangen en gaan neutraliseren. En nu moet zij gaan bewijzen dat ze geen katten meer heeft en daar niet in handelt. Is het dan niet handiger als ze even komen kijken? Het lijkt mij een rotstreek van iemand, maar kan mij dus ook gebeuren. Nu heb ik al mijn katten gechipt inclusief mijn zwerfkat maar het bijvoeren en verzorgen van katten zou toch geen misdaad hoeven te zijn? Ik ga daar nog wel even verhaal bij dierenwelzijn halen, als je niet eens als burger nog katten bij mag voeren en kittens brengen naar het asiel. Ze laat vangen maar als het niet lukt de problemen oplost is mijn beleving raar. Net zo raar als een dier de kogel geven omdat er geen opvang voor is.

Wat bijzonders Oskar. Moeilijk en mooi tegelijk zo ingewikkeld/. Mooi je eerste les in stervensbegeleiding. Ik zou er graag mijn beroep van maken maar ik mag nog de dood van mijn moeder verwerken.. Niet het ergste wat je kan meemaken, maar door haar strijd ben ik wel richting euthanasie mogelijk maken. Daardoor misgun ik mezelf een goed afscheid omdat ik dan bang ben dat ik ze belast met mijn gevoelens. Terwijl ik ook weet, dat ik niks misdoe. Top, dankjewel.

ik was zo boos en wanhopig, dat ik in de cel gezet werd omdat ze dachten dat ik dronken was. Was niet fraai, maar ik kwam tot rust, voor dat hert kon ik niet zoveel betekenen maar voor mij dieren thuis nog wel. Ik blijf het wel een fout vinden in de maatschappelijke vorm maar ook in al de groepen van hulpverlening aan dieren. Dat hert had nog opgegeten kunnen worden en niet afgevoerd te hoeven worden als vuilnis. Niet dat ik haar vlees met smaak had gegeten, maar anderen. Dan had ik er vrede mee kunnen hebben maar een kogel door de kop omdat het een lastig probleem is vind ik gewoon erg. Mij schieten ze geen kogel door de kop, omdat het niet humaan zou zijn. Maar omdat ik niks breek en altijd wel een ingang weet te vinden schieten ze mij niet af. Terwijl ik weet dat sommige mensen die mij kennen me wel kunnen schieten op de negatieve manier.

Dankjewel Rosee Maar voor dat hert kon ik niet zoveel doen, helaas: Terwijl ik ergens wel altijd een grote mond kan hebben dit keer werd ik gewoon stil. Gewoon machteloos, en compleet uitgeschakeld, maar wel daar blijven staan en kijken naar wat niet goed voelt Maar dat hert wel bijstaan ook al schieten ze een kogel door haar kop schieten Die blijft in mijn hoofd, want had zo anders kunnen gaan Ze had kunnen revalideren bij mij en uiteindelijk had ik haar vrij gelaten dat was fijner geweest zou zijn voor mij. ik leef in de natuur en kan niet jagen maar dit hert had voor mij wel dierlijk vlees op kunnen brengen en nu is het als wild en vuil afgevoerd en dat maakt me het me boos en vooral omdat ik de kunst van slachten nog niet ken. En ik dat wil kennen, want als er een oorlog uitbreekt en er hongernoot is dan wil ik mijn katten opeten, want anders doet een ander dat en dan weet ik liever hoe ze dood gingen en dat ze geen pijn hebben gehad. Ik heb er moeite mee maar zou natuurlijk mogen zijn want we eten ook vlees. Ik ga vlees krijgen van dat hert, en dat gaat raar zijn. Maar ik ga het ook niet negeren, misschien met een een knoop in mijn maag ga ik het toch wel eten. Want dan gaat het tenminste niet verloren.

Guus Meeuwis & Vagant - Op Straat (Audio Only) - YouTube Music

Ik haat mezelf en elk mens wel op dit moment. Er was een hert aangereden en vanzelfsprekend bemoei ik me daarmee. Lap op haar ogen gelegd, zodat ze minder bang zou zijn. Poot gebroken. Het natuurcentrum wilde haar niet ophalen, dus ze is doodgeschoten. En afgevoerd als een stuk vuil. Ik ben boos! Dat dier had geholpen kunnen worden en na revalidatie weer uitgezet kunnen worden. Maar iedereen zei nee! We hebben herten teveel en storen ons bij het autorijden. Omdat iemand graag door wilde rijden, maar wel de schade aan zijn auto vergoed wilde hebben, is er eerste hulp aan dat hert verleend, maar verder ook niks. Hier kan ik dus slecht tegen. Pak het dan, vil het en eet het op. Afvoeren naar de destructie vind ik niet respectvol naar de natuur.

Ik ben vandaag gedragen door de wind. Na 9 dagen kluizenaar geweest te zijn mocht ik weer gaan werken. Ik had er geen zin in en verlang al naar mijn vervroegde pensioen. Maar alles viel goed mee. Ten eerste, had ik wind mee dus ik hoefde niet heel erg veel te trappen. Ik mocht mijn inbrekers truc weer uit de kast halen want de deur zat op slot. (wat betekend dat ik via de dokterspraktijk dan gewoon binnen kom) De hondjes leefde nog, mijn klant die van dezelfde leeftijd is was het volledig met me eens, zij zint ook op vervroegd pensioen. En het werken viel ook goed mee. In de middag vroeg ik de wind of deze zou willen draaien? Want na 8 uur werken zag ik het niet zo zitten om met felle tegenwind naar huis te fietsen. Niet gedraaid maar was heel mild onderweg. Dus ja ik voelde me gedragen door de wind. Ook omdat het een frisse wind gaf in mijn verslaafde brein. Bij dat gezin val ik regelmatig terug in mijn tijd te doden door middel van een sigaret. Omdat ik altijd plaats maak, voor ontbijtjes, lunches en studies dus op zijn tijd even even noodgedwongen pauze in moet lassen. Ik wil geen poetsvrouw zijn die iemand in zijn nek staat te hijgen zodat ik verder kan. Eigen keuze dus het moet niet. Dit keer heb ik in plaats van een peuk tot mij te nemen, de honden gekamd, een appel gegeten en een gesprek aangegaan of studies etc. Dat voelde goed! Gewoon lekker normaal blijven doen als je je op sommige momenten gewoon even teveel vind. Het valt dus goed mee, de eerste werkdag weer.

@Spirit, Ik ben nogal een lastige in relaties, ik ben meer van het latten. Dus ik weet niet of je nu echt wel wat zou kunnen hebben aan mijn woorden? Maar ik probeer het toch maar. Wat let je om toch gewoon naar dat koor te gaan? Het is immers altijd jou hobby geweest? Je vriend hoeft het niet leuk te vinden maar daarvoor hoef jij het toch niet te laten? Zolang als ik je ken schrijf je altijd over het koor en in mijn beleving deed het je goed en soms ook wel een beetje slecht maar daar haalde je wel altijd je kracht uit. Dus waarom zou je het niet meer op kunnen pakken? Misschien krijg je er wel energie van? Ik vond het vroeger ook wel lastig, als een partner mijn passie niet met me kon delen. Of mijn vrienden of familie minder leuk vond dan die van hem of haar. Maar dat heeft er nooit voor gezorgd dat ik naast mijn relatie de dingen niet meer deed die ik wel leuk vond. Ik zou gewoon kijken, hoe de relatie verder gaat als je naast dat contact ook gewoon je eigen dingen blijft doen waar je energie uithaalt. Volgens mij is dat beter dan AD te slikken. Als je zelf de Spirit erin zet, volgt de partner vaak wel is mijn ervaring. En zo niet dan geniet deze achteraf plaatsvervangend mee door jou enthousiasme.