Indigo

Mooi draadje Smart! Enneuh..... Mocht je de titel willen aanpassen (want ik denk elke keer huh? waarom 'Ik zit verkeerd' dan kun je even een berichtje aan de moderator sturen. Mijn titel was ook niet meer van toepassing, en hebben ze toen voor me aangepast. Zoiets van: ik zit hier helemaal goed?! ; ))

Mooi!

Welkom Akkie, yep hier ook een bingedrinker. Ooit begonnen alleen op de zaterdagavond, kon het heel lang 'goed praten', want ach 1 keer per week. Maar het werd meer, vaker, tot ik merkte dat de trek om de dag/twee dagen kwam. Heeeel goed om op tijd in te grijpen, veel succes, en schrijf vooral lekker van je af. Je bent hier in goed gezelschap

Poppy wat fijn om te horen dat je steeds beter leert omgaan met het crisisgevoel, je beter afstand leer nemen. Blij voor je!! En Smart, dat besef kwam bij mij na een tijd niet drinken, verslaafd aan de ups en downs, waarschijnlijk nog wel meer dan aan de alcohol zelf. Een soort routine die jaren lang bleef, inderdaad beroerd en rot voelen na het drinken, beetje bijtanken en bijkomen, om vervolgens me na een aantal dagen weer zo te voelen. Uitschieter omhoog door het drinken, en vervolgens compleet naar beneden de dagen erna. Pffff wat kan een mens hardleers zijn. Begin dit jaar gestopt, nog een keer uitgegleden en het gevoel nog 1 keer mee gemaakt. Wat een ellende, wat een rollercoaster brrrrr en dat was vorig jaar nog 'gewoon routine' De rust van het niet drinken is fysiek maar vooral mentaal zo goed voor mij. Wil nooit meer terug naar dat crisisstandje, want dat was het. Constant heen en weer geslingerd worden, en nooit echt bij mezelf komen. Dank jullie voor het delen, herkenning doet zo goed!

Oeps, herkenbaar Cas! Dacht ik ook heeeel lang. Valt toch allemaal mee? Doe er toch niemand kwaad mee? (stiekem 's avonds laat, of in de weekenden alleen drinken). Kwam uiteindelijk wel 1 flink besef: ik doe er mezelf heel veel kwaad mee! Het gaat niet over hoe goed katers te camoufleren zodat kids niks merken, of hoe goed ik zaken kon verbergen... Of er iemand anders last van heeft. IK had er enorm veel last van, en alcohol werd steeds belangrijker. En achteraf zie ik pas duidelijk de spiraal, neerwaarts, vaker, meer. Blij dat ik daar uitgestapt ben, het heeft een tijd gekost en 1 uitglijder, maar voor mij is het duidelijk, leven zonder alcohol is echt, puur, zonder zelfverwijten, stiekem gedrag, katers. Het is enorm de moeite, zo veel fijner. Hang in there, dag voor dag!

Hoe gaat het met jou Poppy? Mooi, visualisatie kan zo helpend zijn! Ben ook weer begonnen met visualisatie van het 'drankmonster', heeft me enorm geholpen op het gebied van alcohol. Alle geniepige gedachtes over drank visualiseerde ik alsof ze niet van mij waren, maar van dat lelijke drankbeest. Zo kon ik beter onderscheid maken, het 'los' zien van mezelf, mijn wil. Kan me voorstellen dat het op veel meer gebieden kan helpen, zoals het loslaten van zaken, mooi om te lezen. Mmm, nu ik dit lees, weer eens vaker meditatie oppakken. Compassie-oefeningen... 'Ik ben goed zoals ik ben', Zennnnnn. Pfoe wat valt er nog veel te leren ; ) Nu als de sodemieter aan het koken, kids hebben honger straks na het sporten.. lieve groet

Pfoe veel herkenning Akk. Tenminste, wat voor mij van toepassing is: er is zo over mij heen gelopen, als kind, daarna, heb mijn grenzen nooit goed bewaakt. Het afgelopen jaar gingen bij mij de haren ook steeds vaker omhoog staan als ik dacht dat 'men' weer over mijn grenzen heen ging, men mij 'onrecht' aan deed. Soort van overcompensatie, zo van: niemand gaat mij meer commanderen of zaken voor mij bepalen.... Zo zwart/wit is het natuurlijk nooit, dus ook daarin ben ik weer hard op zoek naar een middenweg. Soms is het gewoonweg conformeren aan bepaalde regels. Zaken die voor een ieder gelden, dus ook voor mij. Alleen waar het echt gaat over grenzen waar het pijn doet, waar echt mijn gevoel vertrapt wordt, dáár grijp ik nu direct in. Misschien is het bij jou ook iets dergelijks? En misschien ook helemaal niet, ik kan er zo naast zitten, en een ieder is anders. Ook hierin maar dag voor dag? En niet (te) veel vooruit denken? Dikke knuffel!

Zo zie ja maar Meya, iedereen is anders. Het is mij wel overkomen, uit het niets, vlak na de drie maanden. Alsof er een bende hondsdolle beesten op mijn nek sprongen, beesten die schreeuwden om drank. Er was nul komma nul veranderd in omstandigheden, gevoelsleven, etc etc. Was nog op het oude forum, en ben gelijk paniekerig gaan schrijven toen ik me zo voelde. Kreeg toen van een aantal mensen te horen dat het een 'bekend fenomeen' was, en van anderen dat ze er totaal geen last van hadden gehad. Dus het hoeft bij jou helemaal niet het geval te zijn!! Maar mocht het je overkomen, het duurde bij mij zo'n 24 uur, alles uit de kast getrokken aan afleiding en niet toegeven, en daarna zijn de 'beesten' weer heel braaf gaan slapen. Moet een beetje denken aan de uitleg van Els Noorlander, dat rond de drie maanden de celletjes zich herstellen daarboven. Misschien is zo'n enorme craving nog een restverschijnsel, een soort noodroep van de verslaving om nieuwe aanvoer? Zijn zo maar wat bedenkingen van mij, niks is gebaseerd op bewijs oid. Ondertussen maar niet druk over maken, lekker gewoon dag voor dag, je bent een warme, mooie aanwinst hier op het forum Meya

Dank jullie, alweer! Hartverwarmend Hier gewoon de draad weer opgepakt, gewoon het rustige ritme van niet drinken. De enige manier voor mij, heeft de uitglijder wel heel erg duidelijk gemaakt. Was me er niet bewust dat ik ergens nog een extra bevestiging nodig had, maar zo heeft het inderdaad wel gewerkt. Nooit meer terug, die weg is geen optie, brrr. Zal niet meer het woord walging gebruiken, want dan wordt Monster weer boos : ) Maar wel een vreselijke afkeer van alcohol na die zaterdag. De associatie met vroeger, de herbeleving, alles staat haaks op hoe ik wil leven en wie ik nu ben. Inderdaad ook een enorme oefening in vergeving, en weet honderd procent zeker dat dat niet zonder jullie gelukt was. Het voelt nu' klaar', gebiecht, al jullie mooie reacties gelezen, en herlezen. En gewoon weer doorrr. Gaat weer vanzelfsprekend goddank. En inderdaad Kwispel, ik denk niet meer in 'een jaar volmaken', eigenlijk helemaal niet meer in termijnen. Gewoon door, dankbaar dat dat kan en mag. En vooral heel dankbaar dat ik het niet alleen hoef te doen

Weer zo warm en mooi, dank jullie Voor iemand die alles meestal in haar eentje doet is dit zo'n warme, veilige haven. Het gevoel er niet alleen voor te staan. Goud waard. Bijna een week geleden nu. Geen enkele trek, iets waar ik nog het meest bang voor was. Blijkbaar hebben mijn grijze cellen het me letterlijk en figuurlijk vergeven. De naweeën zijn er wel. Over mijn schouder kijken en huiveren. Me weer enorm bewust van het gevaar op een nare, verloren avond. Ik kan niet in de toekomst kijken, maar het lijkt inderdaad alleen maar een gigantische bevestiging; het is iets wat niet meer bij me hoort. Iets waar ik niets meer in vind. Iets waar ik van gruwel. Had dit gevoel veeeeel liever bereikt zonder uitglijder, voelt anders nu om hier te zijn en te schrijven. Maar dat zal ook wel weer slijten. Notitie aan mezelf: fouten maken mag... en vooral: er van leren. Kids komen zo uit school, sluit af voor vandaag. Binnenkort kom ik weer bij jullie schrijven.. lieve groet

Pfff tranen, wat een mooie reacties, stuk voor stuk. Had het gister op het forum gegooid en gelijk mijn laptop afgesloten. Meer kon ik even niet opbrengen. Nu lezen doet zo ontzettend goed. Dank dank lieve mensen. Het is inderdaad geen wedstrijd, het gaat om een verandering van levenswijze. Het is een investering in de rest van mijn leven, een leven zonder slavernij en daar blijf ik voor de volle 100% voor kiezen. Jullie hebben het over hoe verder om te gaan met trek. Ik heb dit jaar trek bevochten met alles wat ik in huis heb, ken ondertussen heel veel trucs om niet toe te geven aan trek. Zaterdag ging alles anders, en HALT was eigenlijk voor 100% van toepassing. Ziek geweest, weinig gegeten, boos en teleurgesteld dat er nog zo weinig veranderd is op sociaal gebied, alleen, eenzaam, en heel moe, maar dan vooral van mezelf. Het begon niet met trek. Wat jij zo treffend omschrijft Kohtje, het begon met een dag niet kiezen voor leven. Klinkt dramatisch, maar eigenlijk zo de schijt hebben van alle zaken die ik tegen kom sinds ik niet meer drink. Het begon met een dag niet willen leven met mezelf. Heel gevaarlijk. En die gedachten draaiden zo lang in cirkeltjes, dat 1 smoes voet aan de grond kreeg. De smoes dat ‘het allemaal niks opleverde, dat niet drinken’, dat het echt wel de moeite was om 1 keer, 1 keertje maar even te mogen ontsnappen aan mijn veel te drukke gevoels- en denkleven. De walging waar ik zo uitgebreid over schreef geldt vooral voor de herbeleving. Van het controleverlies, van herleven van iets wat ik dacht nooit meer mee te hoeven maken. Walging van het beest verslaving, hoe alles, maar dan ook alles net zo ging als ‘vroeger’. Deze nieuwe smoes, dat ‘droog blijven niks oplevert’ heb ik op de stapel andere smoezen kunnen gooien. De smoezen waar ik niet meer naar wil luisteren. Want inderdaad, dit jaar kon ik er zijn voor mijn pubers, zonder katers of stiekem gedrag. Dit jaar hoefde ik me niet zo te voelen als zaterdag, zwak, een slaaf. Eigenlijk ben ik heel blij dat ik walg, dat ik het als een nachtmerrie heb ervaren. Er niks maar dan ook niks goeds in beleefd heb. Dat dit niet meer hoeft. Dat ik mezelf dit niet weer hoef aan te doen. Trek heb ik niet, nul komma nul. Het heeft het tegenovergestelde effect, nog meer overtuigd dat het de enige weg is. De weg zonder alcohol. Heb Jan een berichtje gestuurd, dat ik even niet mee doe aan het jaarpact. Ik moet voor nu het ‘wedstrijdelement’ los laten. Het gaat inderdaad alleen om vandaag, altijd om vandaag. Dankzij jullie mooie, mooie berichten, en de steun die ik van een paar mensen hier persoonlijk heb mogen ontvangen, kan ik verder. En begint vergeving. Warempel. Zo blij met jullie

Moed verzamelen om te schrijven….. Zaterdagavond ‘uitgegleden’…. Kan er met mijn kop nog steeds niet bij. Stemming; stik alleen, kids bij hun vader, hormonendans zorgden voor een zwart gat qua gevoelsleven, iets wat de laatste tijd weer enorm opspeelt. Gedachten: tien maanden lang zit ik alleen in de weekenden in die weekenden, durf ik niks zonder drank, dit is ook geen leven, bla bla bla. Mijn weerstand brak. Niet 1-2-3, heb uren getwijfeld, wel, niet, wel. Maar wat overheerste: ik wil niet meer denken en voelen. En ben toen naar de supermarkt vertrokken. Voor mij bleek dat alles wat er gezegd is over verslaving klopt. Dat hersencellen gelijk weer op standje ongevoelig springen, wat nou een flesje wijn, bijna geen effect . Dat ik niet kon stoppen. Zodra fles 1 leeg was wist ik niet hoe snel ik fles twee in huis moest halen. Toen die bijna leeg was, pas effect. Stomme berichtjes naar een ex-vriend gestuurd. En in bed neer gevallen en gelijk slapen. Klokslag vier uur recht in bed, zoals vroeger altijd. En alleen maar paniek, wat heb ik gedaan. WAT heb ik GEDAAN!!! Dagen van slag geweest, nog steeds. Het enige gevoel wat ik er aan over heb gehouden is walging. Walging van het oude gedrag, me weer als een slaaf gedragen, walging van het hele proces, tot aan de walk of shame naar de glasbak om de twee lege flessen met schaamrood op mijn kaken snel weg te gooien. Zou het liefst vergeten, nooit meer aan denken. Dacht onlangs goh, zou ik in januari een jaar droog mogen vieren, wat lijkt me dat geweldig. Die glazen heb ik ingegooid. Nu denk ik, als in januari blijkt dat ik in een jaar 1 maal gedronken heb, dat is nog steeds flinke winst, wat had ik anders allemaal achterover gegooid. Maar het vieren op het jaarpact elke maand, dat heerlijke gevoel van langere tijd droog staan. Dat heb ik weg gegooid. Het is het niet waard. Het is verschrikkelijk, het gevoel erna. Trek heb ik niet, voel alleen gigantische walging. Nu weer letterlijk buikpijn. Proberen te vergeven. Maar vooral nooit vergeten. Heb dit op mijn Ipad getypt, ga het zo kopiëren naar het forum. Voel me een loser….. En wat is ‘biechten’ moeilijk. Maar wegblijven of zwijgen is geen optie

De opmerking over Wie is wie kwam van mij. Denk dat ik iets duidelijk moet zijn.... Dit is toch de virtuele huiskamer, gesprekjes over van alles en nog wat. Als er gekissebis is, of zaken lopen uit de hand, dan ga je in het eggie toch ook even naar een andere ruimte in plaats van midden in de huiskamer? Anders loopt een huiskamer in het echt en virtueel leeg. Is uitwijken naar eigen draadje of pb in sommige gevallen geen betere oplossing? Dat bedoelde ik ermee. Blondie, beterschap! Je krijgt het vaak voor je kiezen wat griepjes betreft zeg. En Meya, voor je uit staren? Was je in shock? ; )

Laatst las ik een opmerking... 'Waarom zou er toch een Wie is wie gedeelte nodig zijn, laten we met zn allen op de dagdraad blijven'. Mijn idee hierover; Wie is wie geeft ruimte aan een ieder die zeer uitgebreid over besognes wil praten, wel of niet direct alcoholgerelateerd, 100 x per dag als je wilt. En geeft een ieder de keus, wil ik dit draadje lezen of niet. Misschien een suggestie... Hoi Jet! Zal binnenkort je blog weer even bij lezen, heel veel sterkte kanjer Nu snel koken, pasta met tonijn

Mooi, Monster, altijd een feest om jou te lezen, vraag me nu wel af wat je had gedaan als de slaap niet gekomen was? ; ) En Yogajuf, thanks, lees jou ook altijd graag. Uren denken, in rondjes, vierkantjes, desnoods zigzag om weer op hetzelfde punt uit te komen, waar ken ik dat van AU. Denk dat de reacties veelzeggend zijn, een ieder gaat op zijn eigen manier om met acceptatie. Acceptatie komt telkens terug. AA, mindful, mild, etc. etc. En niet voor niets. Toen ik ging accepteren: in mn uppie machteloos tegenover alcohol (check), gevoelens bevechten is een verloren strijd (check), begon het inderdaad te lukken om met alcohol de stoppen. Das enorme winst. Hoe verder in dit leven acceptatie vorm te geven? Ikzelf moet dan blijven passen op twee zaken; zwart/wit, alles of niets. Of te veel op zoek naar 'de Grote Waarheid'. Ikzelf ben van mening dat er geen Gulden weg bestaat. Want het is onze eigen weg, die zal absoluut weer anders zijn dan die van een ander. Als alle mensen hetzelfde waren, was er 1 manier voor allen. Was er 1 levensstijl, 1 manier van zijn die iedereen 'gelukkig' maakt, 1 weg die iedereen heelt. Dus niet. Wel kan ik blijven leren. Van zaken die lang gelee geschreven zijn, zaken die vandaag geschreven zijn. En ook daarin weer keuzes maken. Keuzes hebben we gelukkig altijd. Ik sprokkel hulpmiddelen bij mekaar, wijsheden die mij helpen. Een beetje van dit, een beetje van dat, en een beetje van mezelf. Een soort op maat gemaakt pakketje. Want passend bij mij. En onderweg niet te beroerd om her en der weer wat te laten vallen wat bij nader inzien toch niet past. Vrij daarin goddank

Meld me ook (droog) af. Slaap lekker

Zwarte dag. Kan het gevoel niet van me afzetten, gaat ook niet meer lukken vandaag. Letterlijk misselijk. Wat komt dit binnen, al die slachtoffers. Al die nabestaanden. Van woede naar verdriet naar woede. Naar verslagenheid. Dat waren iemands kinderen, die onbezorgd naar een concert gingen. Om nooit meer thuis te komen. Iemands broer of zus, iemands ouders die even een hapje ergens gingen eten. Het hadden onze gezinsleden kunnen zijn. Laat op de dag, maar alsnog op het dagpact: jowan Meya Wijfie Agnieta Indigo

Oeps plaatje pakt wel erg groot uit

Ook even bij jou bij gelezen Meya... Wereld aan herkenning, qua achtergrond. Braafste meisje van de klas; present! : ) Mooie inzichten, wijsheid, het is te lezen dat je al keihard aan jezelf gewerkt hebt. Tevens herkenning op het gebied van niet boos kunnen worden. Tenminste, kon ik niet. Het is me, jawel, de afgelopen tien maanden toch 2 maal gebeurd. Boos, oké niet agressief, maar terechte boosheid. Want er ging iemand flink over mijn grens en dat kon ik aangeven. En dat voelt enorm bevrijdend! Vroeger gingen er een aantal glazen wijn overheen en ach, maakte ik me niet zo druk meer. Maar ondertussen was ik lekker zaken aan het opkroppen, kan niet gezond zijn. Benieuwd of dat bij jou ook gaat gebeuren nu je gestopt bent met dempen; gewoon eens lekker boos worden. Alvast wat oefenmateriaal : ))

Gelukkig, waarschijnlijk tijdelijk! Weet natuurlijk niet hoe het bij jou werkt, maar bij mij kan overbelasting soms sluipenderwijs te werk gaan. En plots lijkt dan een kleinigheidje de druppel. Je bent laatst toch ook een flink eind wezen wandelen tijdens de meeting? Kan het opgebouwd zijn door meerdere zaken? Even wat meer bij gelezen, mijn lappie crasht de laatste tijd nogal regelmatig maar vandaag lijkt hij er weer zin in te hebben. Wat ik een beetje bij je lees; soms geen voordelen zien in stoppen drinken, het gevoel hebben dat het met de Duveltjes beter toeven was.... Maar gaf de drank niet een schijnbeeld van alles is oké? Vertroebelde het niet de situatie? Je lief en jij hadden een routine, samen drinken toch? De problemen zijn mi niet ontstaan door het stoppen met drinken, die waren er al. Je kon ze alleen plots wel haarscherp zien. Niet fijn, snap ik, maar elke schijn is gedoemd vroeg of laat in te storten. Of nog meer gaan drinken om de realiteit niet te hoeven zien, dat is ook een optie maar denk niet dat je daar op zit te wachten... Lieve Akk, heel veel is herkenbaar voor mij... Geduld, en vooral met jezelf, situaties accepteren die niet fijn zijn, verdragen. Klinkt nogal zen, ben ik niet. Maar wel aan het oefenen. Met veel zaken die naar boven zijn komen drijven sinds ik er geen alcohol meer over heen gooi. Sommige periodes zijn niet meer of minder dan dat; verdragen. Het is niet altijd een feest, of altijd mooi, stoppen, en gestopt blijven. Maar wat je hier vaak leest, het oogsten komt na een tijdje, en met vlagen. En daarvoor is een wat langere adem nodig. Soms dacht ik ook, waarvoor doe ik het allemaal? Maar wat mij dan hielp/helpt, is het besef waar we mee te maken hebben. Het is progressief, nooit gelezen dat alcoholgebruik minder wordt in de loop der jaren, alleen maar erger, meer. Ik zag ook waar ik zat, en kon dan een beetje bedenken waar ik terecht kon komen. Mijn leven was nog niet naar de knoppen, er waren nog geen 'erge' dingen gebeurd, maar reken maar dat dat eraan zat te komen. Om terug te komen op een langere adem... Heb al een paar maanden geen trek meer gehad, soms nog wat vage gedachtes maar niet echt storend. Een wereld van verschil met het eerste half jaar. En ik werk aan zaken, goddank krijg ik daar de kans voor. Met verdoving was ik blijven hangen qua groei, das een feit, plus dat die verdoving mij na verloop van tijd compleet in de greep zou krijgen. Akk, sorry, niet betuttelend bedoeld dit allemaal! Maar op de momenten dat je twijfelt om je refu te nemen zoals je schreef, dan kan het enorm helpen om een lijstje klaar te hebben met argumenten voor jezelf. Mochten die even niet overtuigen, dan je maar vast bijten in 'vandaag NIET, wat er ook gebeurt'. Het is het zo waard, die langere adem, verdragen, uitzitten... Zou voor geen goud terug willen naar de gevechten tegen drank, met mezelf. Nu scherp blijven, das andere koek, maar er komt ruimte voor een heleboel zaken, en verhip, groei! Die ruimte, rust, gun ik jou enorm! lieve groet

Welkom Meira, weinig nog toe te voegen aan bovenstaande. Herkenbaar hoor, dat onwennige, maar dat verandert vast snel : ) Heel veel succes, en schrijf lekker van je af!

Heb je een fijne avond gehad Poppy??

Heb je de ingreep al achter de rug Hut?! Wens je een heel voorspoedig herstel!

Wat fijn Lana, positieve berichten en de eerste twee weken super door gekomen! Blijf vooral regelmatig komen, ik merk dat het bij mij enorm preventief werkt. Krijgen hersenspinsels van de verslaving niet zo snel voet aan de grond. Veel succes!

Nog meer wijze woorden, alles nog een keer gelezen. Dank jullie allemaal voor het meedenken, en herkenning. Vind de reacties heel bijzonder en laat me op een andere manier naar zaken kijken. Geeft hoop. Weer geloof dat alles veranderlijk is, ook ik.... En inzichten, dat het allemaal niet zo zwart/wit is, dat acceptatie niet betekent je ergens compleet bij neerleggen. Heb nadat ik stopte met drinken geaccepteerd hoe het was. Geen spontane zaken, alleen vertrouwde mensen zien, in een klein wereldje leven. En een tijdje was dat oké, een van de consequenties van de drank de deur uit doen. Me erbij neer gelegd. Wens vind ik een mooi woord, inderdaad de wens om te veranderen is gegroeid en daar is niks mis mee. Ik draafde door in 'berusting', want dacht te hebben geleerd dat verlangen naar verandering ongelukkig maakt. Ga er meer ruimte aan geven, zonder mezelf geweld aan te doen. Stapje voor stapje, en zie wel hoe 'ver' ik daarin kom. Ach tien maanden is eigenlijk nog heel kort, als ik mijn oma en moeder achterna ga qua levensverwachting, zou ik nu zo'n beetje op de helft zitten. Misschien word ik ooit een spontane en stokoude oma : ) Niet meer drinken of roken maakt die kans in ieder geval een stuk groter!