Indigo

Wat fijn dat je toch gesprekken gehad hebt Akk. Herkenbaar, zijn ook zaken die ik me ben gaan beseffen de afgelopen maanden... Niet goed grenzen aangeven, niet goed aangeven wat je nodig hebt. Is eigenlijk niet raar dat er overheen gegaan wordt, want grenzen zijn (bijna) onzichtbaar voor een ander. Denk dat het begint bij jezelf. Gaan voelen wat wel of niet oké voelt... Ik ben bijvoorbeeld voorlopig 'gestopt' met een vriendschap. Zag ineens glashelder hoe éénrichtingverkeer dit was, ik ving haar standaard op, hielp waar ik kon, maar omgekeerd was er weinig tot niks. Geen balans, geen uitwisseling van energie, alleen maar energie geven tot ik leeg was... Langzaam maar zeker komt er bij mij een beetje gevoel voor grenzen, ik luister naar mijn onderbuikgevoel, knaagt het dan weet ik dat er een grens gepasseerd wordt. Voelt het goed, dan klopt het. Zoiets... Heel veel sterkte in deze heftige periode, en houd voor ogen: gevoel komt en gaat, hoe heftig en rot het ook is... lieve groet

Dank jullie voor de lieve reacties Heb net mijn vorige bericht even aangepast, want ik heb een groep gevonden! In het verleden ooit alle moed bijeengeraapt en een AA-groep vier weken bezocht, maar sloot niet echt aan qua sfeer en groep. Heb vanochtend een andere AA-groep benaderd. Contactpersoon gebeld, wat een fantastisch en fijn gesprek, lange tijd aan de telefoon gezeten. Heb tien keer moeten slikken voor ik durfde te bellen, maar zo blij dat ik het gedaan heb. Hij nodigde me gelijk uit voor de meeting van vanavond. Eerlijk gezegd dat ik doodsbang ben om te komen, nogal last heb van 'mensenvrees' en wat heeft deze man mij op mijn gemak gesteld. Onvoorstelbaar warm, hij wacht me zelfs op bij de deur om binnenkomst iets gemakkelijker te maken. Het gaat me bloed, zweet en tranen kosten, maar réken maar dat ik daar vanavond op de stoep sta. Ik heb al veel te lang alles ontlopen wat me 'bang' maakt. Kop uit het zand. En jaa het is triest, de strengheid naar jezelf, in plaats van dat deel troosten. Moet ook zeggen dat er weerstand komt bij mij als er over 'het kind in je' gesproken word. Zo van tja dat was toen, moet ik daar nu nog mee gaan communiceren? Maar inderdaad, als ik kijk naar mijn kids, elk verdrietje verdient troost, een knuffel, geruststelling. Wat ik zelf niet gehad heb, kan ik goddank wel geven aan hen... En als ik dat allemaal in mij heb, zou ik het op de één of andere manier misschien kunnen gaan toepassen op mijzelf... de tijd zal het leren... Wat is er nog onnoemlijk veel te leren voor mij in dit leven. Wat een rollercoaster, niet meer drinken. Euforie, leeg, depressief, dankbaar, bang, blij, wat passeert niet de revue? Maar ik voel de dorst naar leren, ervaren zo sterk. Dan zullen er ook wel degelijk zaken gaan veranderen. Momenteel vooral dankbaar, alleen maar dankbaar... Pfff telkens staan tranen hoog, de 'trend' op dit moment in mijn gevoelsleven... Zullen we ze maar lekker laten gaan JoAnn, Want dit zijn pure tranen, zaten blijkbaar ergens nog opgehoopt en hoogste tijd dat ze er eens uitkomen. Lijkt soms of zaken op hun plaats vallen, zo maar, extra cadeautjes.... De mindfulnesscursus die mijn huisarts mij spontaan aanbood, waardoor ik kan dealen met al dat gevoel.. Het vinden van een forum met zo veel steun. En nu vanavond, de stap naar deze nieuwe groep.Wat ik er over gehoord heb, het klinkt geweldig. Sorry als ik soms even niet veel reageer hier, loop momenteel snel over.. En erg veel bij te lezen nog.. lieve groet

Dank lieve mensen, het was goed om er even uit te zijn. Moest hardop lachen om jouw heerlijke reactie Monster, jaah was decadent joh!! Vijfsterren hotel, alles dr op en dr aan. Euh, met mijn oude autootje naar familie getuft aan de andere kant van het land. Mijn oude moedertje en tante, was weer de hoogste tijd dat ik mijn gezicht daar liet zien. En inderdaad geen wifi, 'wat is dat eigenlijk?' haha. Nu vond ik het vroeger altijd een straf, naar mijn ouderlijk huis gaan. Te veel nare herinneringen, mikpunt van het dorp. He daar is die dochter van die alcoholist, heee jij aso, je bent niks, je bent lelijk, jij hoort dood, jij hooooort hier niet. Rennen, verstoppen anders kwam er weer een pak rammel. Die echo's waren voor mij nog lang hoorbaar als ik daar kwam. Ook de reden dat ik op mijn 19de besloot te vertrekken. Zo ver mogelijk weg, een nieuwe start. Nu is dat 25 jaar geleden, de mensen van toen, ze zijn er niet meer. En het wordt steeds relaxter om daar te zijn. Niemand ziet mij meer zo, ben nu een volwassen, verzorgde vrouw, niet meer dat verwaarloosde kind. Ben een vrouw die heeft lief gehad, vriendschappen heeft gesloten, kinderen heeft gekregen. Maar het besef dat ik me nog steeds diep van binnen dat kind voel, kwam weer even hard binnen de afgelopen dagen. Je kunt nog zo ver en hard rennen, je neemt jezelf mee. Wat ik de afgelopen 7 jaar met alcohol 'bereikte', niet zo bang, contacten leggen, een relatie aangaan, etc, Ik bedekte mijn basis, die zegt; kijk de kat uit de boom, vertrouw mensen niet te snel, de wereld is vaak een onveilige plek enz, oftewel een doodsbang kind van binnen. En met dat doodsbange kind moet ik nu weer leren dealen nu ik nuchter ben. Want hup goot er wijn in, en plots durfde ik! Maar het heeft nooit iets goeds gebracht. En mijn 'sociale fobie', of hoe je het ook noemen wilt. het zat er natuurlijk gewoon nog steeds. Ik leek 'het perfecte middel' gevonden te hebben om er weinig last van te hebben. Maar dat middel werd mij de baas, plus ik was nooit ECHT in sociale settings, Alleen een paar echte, close vriendinnen zagen mij zonder 'hulpmiddel', en hoe vaak ze ook zeiden/zeggen dat ik goed, mooi, interessant en nog veel meer ben, het kind in mij gelooft er niet in. Belachelijk eigenlijk, dat zo veel jaar later mijn jeugd nog steeds mijn doen en laten bepaalt. En vooral laten. Ik wil graag meer contacten, ik wil me vrij voelen om te gaan waar ik wil. Maar vooralsnog voel ik nog steeds 'het net' om me heen knellen. Het net wat er natuurlijk gewoon nog zat, maar 'losser' leek te zitten door de wijn. Dat was uiteraard een illusie, schijnoplossing. Ik ben beperkt, voel me in bepaalde opzichten een kleuter. Met zijwieltjes gaan leren fietsen. Leren de wereld te verkennen met meer vertrouwen. Pff tis een lang verhaal geworden en tja wat moet een ander hiermee? Draagt dit ook maar iets bij voor anderen?... Ik weet het niet. En dat ik het forum de afgelopen vier dagen even 'los' liet, was min of meer bewust. Had op mijn mobieltje kunnen prutsen.. Maar ook het besef dat dit voor mij wel een heel makkelijke manier is om mezelf te kunnen zijn. Want achter een scherm, op afstand... Aan de ene kant geweldig, we steunen mekaar op ADB te worden/blijven, en heeft mijn mensbeeld weer veel meer kleur gegeven. Mooie, betrokken, lieve mensen komen voorbij op dit virtuele pad. Ow heel leerzaam en onmisbaar in het droog blijven, maar er wachten mij ook stappen in real life. Te veel op virtual reality storten is ook niet de weg. In het weekend komen de kids terug van vakantie, volgende week begint school weer en dan gaat moeders nieuwe stappen maken. Eindelijk eens een bezoekje aan de huisarts. Heb in een ver verleden cognitieve therapie gevolgd, veel inzichten maar weinig veranderingen. Voor 'mijn soort' problematiek is toch vaak groepstherapie de aangewezen stap, iets wat ik almaar uitstelde... Want doodeng.. Praten, delen, leren in een groep, slik. Maar ik wil het gaan opstarten. Wil niet als een muurbloempje achter de geraniums eindigen. Qua vrijwilligerswerk ga ik ook verder om me heen kijken, naast het 1 op 1 buddygebeuren, ook eens verder kijken.. Kijken naar baantjes met meer 'groepsdynamiek', slik. Dat een betaalde baan er vooralsnog niet inzit, zal ik moeten gaan accepteren. Heb een vorm van reuma, en gaat vaak lang goed. Maar eens in de zoveel tijd ga ik onderuit, plat met zware pijnstillers. En dat werkgevers daar niet op zitten te wachten, blijkt wel uit afwijzing nr 500. Pfoe dit is niet bedoeld als klaagzang! Hoop ook niet dat het zo over komt. Maar als ik lees dat mensen hier naar forummeetings gaan, mekaar opzoeken, dan voel ik me weer ff heel klein. Wat zou ik dat graag kunnen/durven! Me bevrijden van al die beperkingen die ik mezelf opleg.. Me ook daarover goed en vrij voelen, zoals ik me vaak blij en tevreden voel over het niet drinken. Voor degene die zich door deze tekst heen geworsteld heeft, dank voor het lezen...en wat moet je erop zeggen? Stap uit je slachtofferrol en begin met leven, zoiets... Ik werk eraan, en ga er nog harder aan werken. Terug naar drinken is geen optie, wat was dat enórme stilstand. Nu op eigen kracht mijn 'issues' het hoofd gaan bieden. En mensen die ook maar iets herkennen en tips hebben, heel graag! Nu weer hard aan de slag met schoolzaken voor de kids, waaronder kaften van boeken. Komen ze lekker onderuit zo, door deze vakantie met hun vader Fijne dag!

Paar dagen ertussen uit geweest, morgen weer vier daagjes weg, lekker! En wat nog fijner is; alcohol heeft me deze vakantie nog niet 1 x bezig gehouden, waar ik wel bang voor was... En zo zie je maar weer, een mens maakt zich vaak veel te druk. Kalmte en wijsheid voor iedereen die het nodig heeft, en tot ergens in de loop van volgende week!

Hopelijk morgen fit weer naar huis! Duim voor je! Beterschap meis

Tis ook nog kort geleden Anette, niet raar al die angsten... Als je nou eens heel dicht bij jezelf blijft... Jij degene bent die bepaalt hoe snel of langzaam alles gaat. En misschien uitspreken? Alles om het een beetje meer 'lucht' te geven, jouw tempo aanhouden. Vertrouwen moet groeien, heeft tijd nodig meis

Och Akk, mocht het een troost zijn; ik wiebel ook... Van fluitend blij naar soms weer even heel diep. Goddank voor de afwisseling, maakt het draaglijk. Hoop dat morgen weer een veel lichtere dag voor jou zal zijn! Niet meer drinken lost onze problemen niet op. Maar geeft wel een kans om er mee te leren dealen. Houd je je grenzen in de gaten, heel lief zijn voor jezelf? Het is een rollercoaster, niet meer verdoven. Maar uiteindelijk kan het allemaal alleen maar beter worden, blijf dat voor ogen houden

Kate, al 5,5 jaar, diep respect! En Yo al 10 maanden in balans... Proficiat!

An en JoAnn, samen racen is veel leuker! Proficiat!

Dank je voor het delen Kastanje. Ontdekken dat er in leegte geen drama's hoeven te zijn, hoe waar en mooi. And what You see is what You get... Ik zie een prachtig plekje in jouw schaduw, daar ga ik even zitten mijmeren...

En ik ook.... want ook ik moest het zelf ondervinden, moest mijn eigen weg volgen... Heeft niet bijna een ieder hier ook zo'n proces doorlopen, van zoeken en ervaren? Mari, je gaat merken wat jouw weg je gaat brengen! Niemand anders kan die weg lopen, alleen jij, daarom is het ook Jouw Weg

Met recht hoog en droog! Proficiat Jan, Monster en Skip!

- misverstand -

Fijne update Wisse, je gaat goed! En tja, zaken die je nog anders wilt zien.... Komt weer dat verhipte geduld om de hoek kijken hè

Weer een nieuw record op de teller! Anderhalf jaar, wat ga je hard Gerrit!

En toen waren we een week verder.... Kan me niet heugen dat ik ooit een week volslagen alleen was. Kids, vriendinnen, zelfs mijn lieve buurtjes op vakantie. Zo zal misschien een stilte retraite voelen, alhoewel je dan nog allemaal mensen om je heen ziet, Had met mezelf een aantal zaken afgesproken, wat hoort bij een 'echte vakantie'? Ten eerste beschouw ik mijn huis even als vakantiehuisje. En dat houd je aan kant, maar je hoeft bijvoorbeeld niet de ramen te lappen of te klussen ; ) Dat gaf al rust, verder besloten alleen zaken te gaan doen waar ik zin in heb. Veel lezen, wandelen, naar het water gaan, mfn oefeningen, lekkere gerechten koken die mijn kids niet lusten maar waar ik dol op ben. Feestpakket! Nou zou ik het liefst melden dat het alleen maar heerlijk was.. Zou ik liegen. Nogal een confrontatie met mezelf, doorleven van emoties. Van 'hèhè tijd voor mezelf', genieten, naar leeg en alleen voelen. Naar weer genieten... Klinkt nogal wisselvallig, en was het ook. Maar ik heb tegen geen enkel gevoel gevochten. Want alles hoort bij mij. Moest denken aan wat ik laatst las van Lady Jane, dat het omarmen van gevoelens van leegte ook weer voor een soort 'compleet' gevoel kunnen zorgen. Waarheid. Dank je voor die wijsheid. Een ervaring rijker, zonder verdoving, of me richten op anderen in mijn omgeving. Elk gevoel er laten zijn, ken mezelf weer een stukje beter. Begin volgende week lekker er tussen uit, dan heb ik mijn 'vakantiehuisje' ook wel een beetje gezien

Vino, hoop dat je snel opknapt! En tja, alcohol en maag/darmen... Misschien heel kort verlichting, en daarna nog veel meer last krijgen... Maar dat weet je zelf ook hè Beterschap!

Welkom Florida, alleen kon ik het ook niet, alles veranderde toen ik op een forum met mensen kon spreken die met hetzelfde worstelen. Veel van je afschrijven, herkenning vinden, samen sta je zo veel sterker. Ik wens je veel kracht, en dat je maar heel veel steun mag ondervinden hier!

Daar kun je trots op zijn, 5 dagen niet drinken in the pocket!

Akk, die paar Duvels helpen niet hè, ja een schijnoplossing. Ondertussen zet je het hele proces van ontgiften weer op nul, en dan heb ik het nog niet eens over deze maand weggooien Ik snap helemaal dat je baalt dat er niet een 'directe' beloning komt, maar ook het ontgiften gaat in fases, tenminste bij mij. Weken van gammel en moe, werden weer afgewisseld door periodes met meer energie. Dus niet denken dat je nu drie maanden alleen maar compleet brak zult zijn hè! En het is een investering in de rest van je leven, dan zijn een aantal maanden te overzien hè Voor wat betreft slaappillen, heb ze ook gebruikt ten tijde van mn burn-out, en later langzaam weer afgebouwd. Wat hielp om dat op de vangen was een combi van melatonine en valeriaan, ging eigenlijk heel goed. Maar je kunt ook besluiten om dit op een later tijdstip op te pakken? Te veel tegelijk aanpakken kan ook tegen je werken.. En verder inderdaad dag voor dag, stap voor stap.... Je kunt geen ijzer met handen breken... Geduld en zo, moeilijk hè

Ik lees dat vaak van jouw hand; 'elk nadeel heeft zn voordeel', mooi hoe krachtig en positief je bent! Fijn dat je weer je meisjes gezien hebt, en fijn dat de therapie niet lang meer op zich laat wachten. Allemaal stapjes na je belangrijke stap een maand geleden: niet meer drinken. Wees maar heel trots

Wat fijn Anette, dat het vrij moeiteloos ging! En nuchter kun je zo veel beter beoordelen of iemand wel of niet bij jou past, wel of niet goed voor je is.... Gezien de laatste ervaring wens ik jou dit keer een fijne, gezonde relatie! Over wanneer het aan te kaarten, denk dat ik het heel snel zou zeggen, klaar, punt, het kan maar duidelijk zijn. Maar ja, wie ben ik om advies te geven, heb besloten dit jaar nog als een non te blijven leven Rust op elk gebied, haha

Welkom Opa, en heel veel succes!

Heftig is dat hè Phaedra, ineens overvallen worden door zo'n bende hondsdolle beesten. Heb het een aantal keren meegemaakt, overigens ook rond de drie maanden, kon achteraf vaak wel wat triggers bedenken, maar die verklaarden niet de heftigheid. Ik probeer het maar niet meer te begrijpen, eens in de zoveel maanden komt het weer eens voorbij.. En alle zaken die jij deed, het er laten zijn, naar het forum komen, en vooral verder helemaal NIKS doen, vooral niks halen of aan toe geven, SUPER!! En de volgende dag, nu dus, net zo blij als ik dan ben dat je het droog gehouden hebt?! Want erna komt dan weer een lange tijd rust bij mij, alsof de alcoholmonstertjes afdruipen uit teleurstelling en weer een tijd gaan slapen.... Maf hè, verslavingen ; )

Ow zie nu pas dat je er twee keer bent Had al ff gereageerd op je andere draadje, maar nogmaals welkom!