Kohtje

Min of meer een vervolg, of herschrijving van m'n bericht eerder vandaag (#72)..
 
Ik zit in herstel en soms vergeet ik dat omdat alles steeds makkelijker wordt... Dan realiseer ik me ineens weer
dat dat het gevolg is van het (12 stappen) programma, en dan vooral van het daadwerkelijk toepassen daarvan.
Want het programma kennen is één ding, het krijgt pas waarde als ik het toepas in m'n dagelijkse leven.
Ik treed het leven tegemoet alsof het een cadeautje is. Soms snap ik niet hoe iemand me iets bepaalds cadeau kan
doen, maar door het aan te nemen, te bestuderen, te wikken en te wegen, kan ik ontdekken dat ik niets voor niets krijg,
dat alles wat ik krijg waarde heeft. Soms om mee te spelen, soms om van te leren.
Ik ontdek, onderzoek de dag die ik cadeau krijg voordat ik eventueel het besluit neem zo'n dag als waardeloos te bestempelen
en kwaad in een hoekje gooi.. Ik heb ondervonden dat juist in dat hoekje zo'n weggegooid cadeautje tot monsterlijke
proporties lijkt uit te groeien, dat het mijn aandacht extra hard trekt..
De waarde zit hem meestal niet in wat ik leuk vind, maar in wat ik nodig heb.
Soms gaan die twee samen, maar heel vaak zijn ze tegengesteld aan elkaar. 
En dan weegt wat ik nodig heb zwaarder dan wat ik leuk vind..

Sinds ik zeseneenhalf jaar geleden in herstel ging volgens de richtlijnen van de 12 Stappen (en 12 Tradities) van AA/NA ben ik mijn reis (leven) ook als fantastisch gaan beleven.
Ik zag dat dingen schokkend waren, dat ik moest gaan puin ruimen, dat ik moest gaan werken aan en met mezelf en mijn omgeving.
In plaats van me daar voor te verstoppen in een alcoholroes ben ik de confrontatie aangegaan. Ik heb een terugval na negen maanden niet als nederlaag opgevat maar als bewijs dat het programma loslaten fataal voor me is.
Het programma als leidraad in mijn leven toelaten betekent voor mij dat ik het leven met al z'n ups en downs neem voor wat het is. Hierdoor gebeuren er dingen die mijn fantasie te boven gaan, zowel positief als negatief.
Door ervan uit te gaan dat een zgn. slechte dag een leerzame dag is, kan ik zeggen dat mijn levensreis fantastisch is. Ik word uitgedaagd al mijn talenten in de strijd te gooien om op een bewuste manier om te gaan met dát wat zich aandient.
In tegenstelling tot de tijd dat ik alcohol nog als "uitwijkmanoeuvre" gebruikte.. Toen was het leven vaak echt verschrikkelijk.. ik bleef maar uitwijken en omzeilen. M'n spoor was ik totaal bijster. Dat was geen reis, dat was het spoor van een vluchteling.

Agnieta, door het anders te formuleren kun je hetzelfde zeggen en tegelijkertijd jezelf niet zo naar beneden halen.
Door het anders te formuleren verklein je het risico om in zelfmedelijden te duiken en geef je jezelf een kans om
volwassen met je situatie om te gaan.
Hoe??
Door gewoon te zeggen: het is zoals het is.
Waarom schuld? En dan nog wel eigen, dikke, dikke, hele domme en onnozele schuld?
Je bent toch verslaafd? Nou dan...!! dan heb je toch geen schuld? Je situatie is gewoon een gevolg...
Je zou alleen die eerste niet moeten nemen. Alleen dáár kom je verder mee.
Maar schuld???? Hooguit even een beetje "niet verstandig" gedaan. Maar niemand is perfect, zelfs jij niet..

Hoe staat het ervoor? Tja, ik weet niets anders te bedenken dan "dat het ervoor staat"...
Momenteel weet ik maar één oplossing. Mijn verstand zegt: neem nou maar één sigaretje..
ééntje maar. Dan kun je er weer even tegen.
 
Ik verklaar mezelf hierbij dus maar even voor "onverstandig"
en doe even niet wat mijn verstand me ingeeft.
Dit is niet verstandig, dit gaat mijn verstand te boven..
Ik verlaat me op krachten die de mijne teboven gaan.

Ik ga niet naar de Hema om koffie te drinken maar naar de Mama. Daarna boodschappen doen, met het hondje lopen en (verder met de) grote opruim en schoonmaak.
 
Dat jullie het maar weten..

Aha, Bolletje.. ik begrijp nu dat je met je lekvrije waterval bedoelde dat ie alleen dáár lekt waar ie moét lekken. Ik had je hele "watervalbouwverhaal" niet meegekregen..
Overigens heb ik niks aan te merken op je uitleg, ik denk alleen dat ik zoiets als wat jij uitlegt eerst met eigen ogen moet zien voordat ik begrijp wat je bedoelt.. , zoals een bak van 500 ltr. water onder je trap, een brievenbuswaterval en vloerkleden die van tegels gemaakt zijn...

Hallo, weer terug van onze zwerftocht door Frankrijk, voornamelijk Bretagne.
Wilde in eerste instantie melden dat ik hier niet meer kom schrijven
omdat het hele "verslavingsgebeuren" zo ver van me afstaat,
maar realiseer me meteen dat dat grote onzin is.
Het feit dat ik dit forum weer heb opgezocht en er notabene meteen al weer
een berichtje op zet, zegt genoeg.
Ik ben en blijf een alcoholist, ook als ik er wekenlang niet aan denk.
Ik ken mezelf onderhand goed genoeg om te weten dat de voornemens die ik vandaag neem,
morgen al weer heel wankel kunnen zijn.
Dat past helemaal in mijn gedachte dat ik mijn principes van vandaag
niet mijn gevangenis van morgen wil laten zijn.
Pluk de dag, en neem de dag zoals die zich aandient.
Ik kan m'n omstandigheden niet aan mij aanpassen, ik kan wel
mezelf aan de omstandigheden aanpassen, of daar op z'n minst een poging toe doen...
(een beetje de Franse Slag, zeg maar...)
 
Heb overigens vier heel fijne weken beleefd,
met zo'n beetje alle soorten weer die mogelijk zijn, op sneeuw en ijs na.
Een heel leuke verwaarloosde camping "ter overname aangeboden" tegengekomen
waar het hart (onze harten) vol van is/zijn..
Zo kunnen we de vakantie min of meer nog even voortzetten met (dag)dromen en plannen maken.
We gaan nergens van uit, en we sluiten ook niks uit.
Vive la Vie, vive la France et vive la Deuche..
 
En nou weer gewoon doen..

Goeiemorgen,
 
Even voor wat het waard is voor Fruitvlieg. (en voor alle andere lezers ook, hoor..)
 
Nooit rust vinden. Ik werd er moe van toen ik nog dronk, ik word er nu nóg wel eens moe van. 
Maar naarmate ik langer clean ben voelt moe nú, toch heel anders dan moe tóen.
Nu ben ik zelfs blij dat ik nooit rust vind. Het houdt me in beweging. Het houdt me aan het denken.
Dat denken, altijd maar dat denken.
Eerder wílde ik niet meer denken, moest dat denken stoppen. Hoe? Drank!
Nu ben ik blij dat ik denk..
Denken maakt me nu ánders moe door niet meer te denken vanuit: "Ik Vind......" maar vanuit: "Hoe..."
Denken vanuit "ik vind.." is (vaak) roeien tegen de stroom in, de wereld naar mijn hand proberen te zetten.
Denken vanuit "hoe..." is constructiever. Het doet een beroep op m'n fantasie, m'n intelligentie, m'n inlevingsgevoel en m'n realiteitsbeleving.
Denken vanuit "ik vind.." maakt me tot een (kleine) dictator, en als niets lijkt te lukken tot een (groot) slachtoffer.
Denken vanuit "hoe..." geeft me verantwoordelijkheid en de mogelijkheid om met mensen sámen een draai aan m'n leven te geven.
Denken vanuit "hoe..." laat ook ruimte voor fouten maken en van daar uit weer te denken "hoe.."
Denken vanuit "hoe..." maakt me nederig, laat me onderdeel zijn van de hele grote buitenwereld,
daar waar denken vanuit "ik vind.." me tot een zielig en aanstellerig drammertje maakt dat het meestal toch verliest.
 
 
Ik heb wel eens gedacht dat als ik zou mediteren zoals ik begreep dat mediteren eigenlijk hoorde, dus al m'n hersens leeg zou
moeten maken van gedachten, dat ik zou eindigen in "hersendood"... daarvan raakte ik zo in paniek dat ik volschoot met
allerlei (rare) gedachten... het werd dus steeds vóller ipv leger in m'n hersens.
Later ontdekte ik dat mediteren niet zozeer het elimineren van gedachten is, alswel het ordenen. En dat dat ordenen
betekent dat alle overbodige gedachten losgelaten worden en elke nieuwe gedachte meteen gestopt door terug te gaan naar
één basisgedachte.. ademhaling. Net zo lang terug gaan naar concentratie op ademhaling
tot ademhaling geen gedachte meer is maar een beleving.
Door me hier op te concentreren kan ik me ontspannen en "resetten".
En door me te ontspannen kan ik vanuit het "ik vind.."denkpatroon in het "hoe.."denkpatroon komen.
 
Hierdoor is geduld ook niet meer nodig. Geduld is verbonden aan "ik vind.."denken. Als ik vind dat... dan moet ik geduld
opbrengen tot dat wat ik vind ook gebeurd is. Maar als ik "hoe.."denk, kan ik nu meteen aan de slag met werken aan
een oplossing of liever gezegd met werken aan een voortzetting van m'n leven.
 
Ik drink nu al geruime tijd niet meer, niet omdat "ik vind" dat ik niet meer moet drinken maar omdat ik bezig ben met "hoe" ik dusdanig met m'n situaties omga dat drinken geen "oplossing" meer is.
 

 
 

Goeiemorgen,
 
Even voor wat het waard is voor Fruitvlieg. (en voor alle andere lezers ook, hoor..)
 
Nooit rust vinden. Ik werd er moe van toen ik nog dronk, ik word er nu nóg wel eens moe van. 
Maar naarmate ik langer clean ben voelt moe nú, toch heel anders dan moe tóen.
Nu ben ik zelfs blij dat ik nooit rust vind. Het houdt me in beweging. Het houdt me aan het denken.
Dat denken, altijd maar dat denken.
Eerder wílde ik niet meer denken, moest dat denken stoppen. Hoe? Drank!
Nu ben ik blij dat ik denk..
Denken maakt me nu ánders moe door niet meer te denken vanuit: "Ik Vind......" maar vanuit: "Hoe..."
Denken vanuit "ik vind.." is (vaak) roeien tegen de stroom in, de wereld naar mijn hand proberen te zetten.
Denken vanuit "hoe..." is constructiever. Het doet een beroep op m'n fantasie, m'n intelligentie, m'n inlevingsgevoel en m'n realiteitsbeleving.
Denken vanuit "ik vind.." maakt me tot een (kleine) dictator, en als niets lijkt te lukken tot een (groot) slachtoffer.
Denken vanuit "hoe..." geeft me verantwoordelijkheid en de mogelijkheid om met mensen sámen een draai aan m'n leven te geven.
Denken vanuit "hoe..." laat ook ruimte voor fouten maken en van daar uit weer te denken "hoe.."
Denken vanuit "hoe..." maakt me nederig, laat me onderdeel zijn van de hele grote buitenwereld,
daar waar denken vanuit "ik vind.." me tot een zielig en aanstellerig drammertje maakt dat het meestal toch verliest.
 
 
Ik heb wel eens gedacht dat als ik zou mediteren zoals ik begreep dat mediteren eigenlijk hoorde, dus al m'n hersens leeg zou
moeten maken van gedachten, dat ik zou eindigen in "hersendood"... daarvan raakte ik zo in paniek dat ik volschoot met
allerlei (rare) gedachten... het werd dus steeds vóller ipv leger in m'n hersens.
Later ontdekte ik dat mediteren niet zozeer het elimineren van gedachten is, alswel het ordenen. En dat dat ordenen
betekent dat alle overbodige gedachten losgelaten worden en elke nieuwe gedachte meteen gestopt door terug te gaan naar
één basisgedachte.. ademhaling. Net zo lang terug gaan naar concentratie op ademhaling
tot ademhaling geen gedachte meer is maar een beleving.
Door me hier op te concentreren kan ik me ontspannen en "resetten".
En door me te ontspannen kan ik vanuit het "ik vind.."denkpatroon in het "hoe.."denkpatroon komen.
 
Hierdoor is geduld ook niet meer nodig. Geduld is verbonden aan "ik vind.."denken. Als ik vind dat... dan moet ik geduld
opbrengen tot dat wat ik vind ook gebeurd is. Maar als ik "hoe.."denk, kan ik nu meteen aan de slag met werken aan
een oplossing of liever gezegd met werken aan een voortzetting van m'n leven.
 
Ik drink nu al geruime tijd niet meer, niet omdat "ik vind" dat ik niet meer moet drinken maar omdat ik bezig ben met "hoe" ik dusdanig met m'n situaties omga dat drinken geen "oplossing" meer is.
 

 
 

Hee, Kruidenthee...
 
Op het moment dat je een verwachting wáár wilt maken heb je geen verwachting meer maar een opdracht.. dan wordt je verwachting
een doel. En een doel bereiken is één ding, maar een doel wáár willen maken is knokken. Als dat dan niet lukt heb je een opdracht niet volbracht, of is
de opdracht mislukt. Geen man overboord.
 
Verwachtingen zijn altijd "los zand".. niet in definities te vangen.
Een verwachting zou niet meer moeten zijn dan een heel vaag vermoeden van beloning..
Een verwachting komt vanzelf uit, zelfs als je het niet verwacht had.. ongemerkt, op een niet nader
te bepalen tijdstip, als die vage beloning voor datgene wat je in het heden doet..
Of een verwachting uitkomt is pas na afloop te bepalen.. eigenlijk kun je alleen "zeker weten" verwachten met terugwerkende kracht.
Kijk maar naar het weer..
 
Wat je wél in de hand hebt is je besluit om wel of niet te drinken. En daarmee heb je je teleurstelling ook zelf in de hand.
Daar heb je een doel gesteld, een opdracht. Niet drinken. Dat is iets dat je kunt definiëren. Dat betekent niet die eerste slok nemen.
Als je dan die eerste slok wél neemt, komen achteraf je verwachtingen niet uit.. logisch.
Door je niet te richten op je verwachtingen maar op wat je nu doet, kun je jezelf veel beter sturen
en is schuldgevoel totaal overbodig.
Je hebt een handeling verricht die je doel teniet doet gaan.
Wat kun je daaruit leren?
Simpelweg in elk geval díe handeling niet meer verrichten.
 
Laat verwachtingen maar aan de toekomst over, en houd je bezig met je handelingen in het hier en nu.
Je had dan geen slechte dag waar je je voor moet schamen, maar een leerzame dag waar je blij mee mag zijn.
:rose:

He kruidje
Je bent nog steeds goed bezig...je bent nog steeds die sterke, zelfbewuste vrouw..in wording
Je hebt niet gefaald...het overkwam je....das ff goed schrikken
Teleurgesteld in jezelf ..niet doen...
Trots mag er voor in de plaats
Kijk eens achterom..kijk wat je hebt bereikt in korte tijd...vol trots
Dat glas zegt niets
Dat glas was weer ff een lesje..je bent er nog niet
Geen energie in een misstap steken..gewoon weer jou padje volgen
Weet je...tis heel goed dat je het meld...hoeft je het niet weg te stoppen...word het ook geen last
Kop op kruidje..diep ademhalen

Goeiemorgen,
 
Ben bekaf na een weekeindje "Deventer op Stelten".
Drie dagen door de stad geslenterd, kijken, genieten,
puffen in de brandende zon, uitpuffen op schaduwrijke plekjes, nu en dan een terrasje,
en dan tussendoor weer even naar huis.
Wat is er toch een hoop creativiteit onder de mensen. Wat een fantasie.
Heerlijk.
 
Door al die verschillende artiesten hun totaal verschillende acts te zien opvoeren, varierend van
leuk, vreemd, mooi en knap tot gevaarlijk, grappig en ontroerend,
in de meest vreemde, leuke, mooie, knappe, grappige, ontroerende uitdossingen, realiseer ik me dat ik vaak toch in
een klein kringetje van vermeende mogelijkheden in het leven blijf rondhangen. Dat ik meestal op mijn
creatiefste momenten tóch uitga van het bekende om een resultaat te bereiken dat min of meer op verwachting is gebaseerd.
 
Soms heb ik even een "boost" nodig om me te realiseren dat er altijd mogelijkheden in het leven zijn
die mijn "perken te buiten gaan" en dat geeft me dan weer de energie om verder te kijken dan mijn neus lang is.
 
Creatief zijn op bekend terrein laat me uithoekjes zien van mijn eigen mogelijkheden. Maar creatief zijn op onbekend terrein
legt een hele wereld voor me open. Daar valt nog echt te ontdekken. Ik heb daar echter wel een soort van "werkvoorbereiders"
voor nodig. En die vind ik in bijvoorbeeld die artiesten die ik van het weekend bezig heb gezien. Zij openen mij m'n ogen
en geven grofweg ook aan waar dat onbekende terrein ligt... zonder hen zou ik wegzweven in de cosmos, reddeloos verloren.
 
Hetzelfde verhaal geldt ook voor mijn herstel. Als ik alles zélf had moeten uitvinden was ik uit het zicht van de realiteit geraakt of (heel waarschijnlijk)
niet eens aan de reis begonnen. Had ik heel waarschijnlijk nog steeds alle mogelijkheden geprobeerd om met tóch een beetje (hahaha...)
drank een normaal leven op te bouwen.
 
Maar door me te richten op voorbeelden, werkvoorbereiders, mensen die langere tijd zónder drank (en drugs..)
een succesvol leven vol fantasie, creativiteit én realiteit hadden weten op te bouwen, heb ik een mogelijkheid gevonden
om af en toe mijn grenzen totaal weg te vegen en te gaan exploreren. Ik laat me af en toe compleet verrassen door wat ik
in het dagelijks leven tegenkom en ga daar dan op een nieuw soort creatieve manier mee om. Niet meer zozeer vanuit
verwachtingen maar vanuit ondergaan.. omgaan met bevindingen.
 
Mijn leven is onhanteerbaar. En dat houdt het op de één of andere manier ook mooi. Op het moment dat ik het onder controle
wil gaan houden, wordt het stroef en moeizaam. Nemen en geven, aanpakken en loslaten, komen en gaan.. dynamiek.
 
Vertrouwde dingen loslaten vind ik moeilijk. Zelfs vertrouwde dingen die ik niet leuk vind.
Maar door los te laten aan de hand van ervaringen van zgn. voorgangers ben ik tot zeer verrassende
inzichten in m'n eigen doen en laten gekomen.
 
Ik vind mezelf helemaal in de mooie posting van Jopie: het leven is als een dans. Zonder stapjes zijwaarts of achteruit
rest slechts een betekenisloze mars.
 

 

Goeiemorgen,
 
Ben bekaf na een weekeindje "Deventer op Stelten".
Drie dagen door de stad geslenterd, kijken, genieten,
puffen in de brandende zon, uitpuffen op schaduwrijke plekjes, nu en dan een terrasje,
en dan tussendoor weer even naar huis.
Wat is er toch een hoop creativiteit onder de mensen. Wat een fantasie.
Heerlijk.
 
Door al die verschillende artiesten hun totaal verschillende acts te zien opvoeren, varierend van
leuk, vreemd, mooi en knap tot gevaarlijk, grappig en ontroerend,
in de meest vreemde, leuke, mooie, knappe, grappige, ontroerende uitdossingen, realiseer ik me dat ik vaak toch in
een klein kringetje van vermeende mogelijkheden in het leven blijf rondhangen. Dat ik meestal op mijn
creatiefste momenten tóch uitga van het bekende om een resultaat te bereiken dat min of meer op verwachting is gebaseerd.
 
Soms heb ik even een "boost" nodig om me te realiseren dat er altijd mogelijkheden in het leven zijn
die mijn "perken te buiten gaan" en dat geeft me dan weer de energie om verder te kijken dan mijn neus lang is.
 
Creatief zijn op bekend terrein laat me uithoekjes zien van mijn eigen mogelijkheden. Maar creatief zijn op onbekend terrein
legt een hele wereld voor me open. Daar valt nog echt te ontdekken. Ik heb daar echter wel een soort van "werkvoorbereiders"
voor nodig. En die vind ik in bijvoorbeeld die artiesten die ik van het weekend bezig heb gezien. Zij openen mij m'n ogen
en geven grofweg ook aan waar dat onbekende terrein ligt... zonder hen zou ik wegzweven in de cosmos, reddeloos verloren.
 
Hetzelfde verhaal geldt ook voor mijn herstel. Als ik alles zélf had moeten uitvinden was ik uit het zicht van de realiteit geraakt of (heel waarschijnlijk)
niet eens aan de reis begonnen. Had ik heel waarschijnlijk nog steeds alle mogelijkheden geprobeerd om met tóch een beetje (hahaha...)
drank een normaal leven op te bouwen.
 
Maar door me te richten op voorbeelden, werkvoorbereiders, mensen die langere tijd zónder drank (en drugs..)
een succesvol leven vol fantasie, creativiteit én realiteit hadden weten op te bouwen, heb ik een mogelijkheid gevonden
om af en toe mijn grenzen totaal weg te vegen en te gaan exploreren. Ik laat me af en toe compleet verrassen door wat ik
in het dagelijks leven tegenkom en ga daar dan op een nieuw soort creatieve manier mee om. Niet meer zozeer vanuit
verwachtingen maar vanuit ondergaan.. omgaan met bevindingen.
 
Mijn leven is onhanteerbaar. En dat houdt het op de één of andere manier ook mooi. Op het moment dat ik het onder controle
wil gaan houden, wordt het stroef en moeizaam. Nemen en geven, aanpakken en loslaten, komen en gaan.. dynamiek.
 
Vertrouwde dingen loslaten vind ik moeilijk. Zelfs vertrouwde dingen die ik niet leuk vind.
Maar door los te laten aan de hand van ervaringen van zgn. voorgangers ben ik tot zeer verrassende
inzichten in m'n eigen doen en laten gekomen.
 
Ik vind mezelf helemaal in de mooie posting van Jopie: het leven is als een dans. Zonder stapjes zijwaarts of achteruit
rest slechts een betekenisloze mars.
 

 

Hoi Ztiertje,
 
Ik lees (nog steeds) veel angst en woede bij je.
In plaats van me te richten op het "grote" kwade zaad, in plaats van te proberen dat te verdelgen,
richt ik me liever op mijn eigen "kleine" kwade zaad, om maar in jouw termen te blijven.
Ik kan de wereld niet veranderen, ik kan een ander niet veranderen, alleen mezelf.
Door mezelf anders op te stellen komt de wereld om me heen in een ander perspectief te staan.
Bij die wereld horen ook hebzucht, jaloezie, macht. Dat is altijd zo geweest, dat zal altijd zo blijven.
Het is vechten tegen windmolens als ik dat wil uitroeien.
Ik hoef niet burgerlijk ongehoorzaam te zijn. Liever niet, zelfs.
Ik hoef alleen maar gehoorzaam te zijn aan mijn geweten.
Als ik mijn geweten volg, heb ik niets te vrezen.
 
(Enneh...pffff... de scroll-knop van m'n muis gaat er helemaal aan als ik jouw bericht een paar keer wil doorlezen. Je interlinie is wat groot en de plaatjes zijn toch niet echt nodig?...  )

Mijn vader had een Berine-eitje op een gewone herenfiets hangen.. was ook zoiets.
Die fiets met eitje kan ik me alleen voor de geest halen als dat ie in de kelderbox stond. Heb hem
nooit rijdend gezien.
M'n vader had wel een Eendje, zelf bij elkaar gezocht en in elkaar gezet van schade-eendjes. Hij
werkte bij Citroën-Amsterdam. Naast het Olympisch Stadion.
Dat "scharreleendje" was mijn eerste ervaring met auto's. Ik ben Citrofiel, zoals dat heet.
Is Citrofilie nou een ziekte en/of genetisch bepaald?
Of toch gewoon een gedragsstoornis?

Na het lezen van het draadje van gisteren wil ik hier weer even wat van mijn ervaringen delen.
Ik las regelmatig het woordje wil. Eigen wil.
Ik heb een heel sterke eigen wil. Hoe vaak ik niet wilde stoppen met drinken, dan toch weer ging drinken
en wéér wilde stoppen. En dat ook nog elke keer deed ook, dat stoppen. Ik had een sterke wil, wilde steeds
maar wéér stoppen, jarenlang, vele keren per jaar.. Als ik geen wil had gehad, dan was ik op een gegeven moment
niet meer gestopt met drinken.
 
Er was echter keer op keer iets dat sterker was dan mijn eigen sterke wil.. m'n verslaving. Tenminste, dat dacht ik.
Tot ik leerde dat verslaving een ziekte is. Ik heb de ziekte verslaving. Die ziekte is dus mijn ziekte.
En als die ziekte mijn ziekte is, en die ziekte blijkt sterker dan mijn wil, dan stelt dat wat ik mijn sterke wil noemde
niet zo veel meer voor.
 
Gaandeweg mijn herstel leerde ik het begrip Hogere Macht kennen. Ik mocht dat begrip invullen zoals mij dat het beste
paste. Na eerst een tijd geworsteld te hebben met begrippen als God, Hogere Macht, god met een kleine letter g, en hogere macht
zonder hoofdletters, en dan ook nog het zinnetje: zoals ik hem (of haar, of het) begrijp, ben ik gaan inzien hoe die zogenaamde
hogere macht voor mij werkt.. Als ik dan toch mag spelen met zulke begrippen, dan doe ik dat graag. Dat geeft me in elk geval
de vrijheid om niet onder de plak te hoeven zitten van een opgelegd idee van wat anderen vinden dat die god of hogere macht
zou moeten zijn.
 
Ik begon in te zien dat ik die hogere macht niet zozeer in de hoogte, ver buiten mezelf moest zoeken maar in de diepte, in, jawel, mezelf.
Hogere macht kreeg meer en meer de vorm van: boven mezelf uitstijgen, in die zin dat "mezelf" door mijn eigen vermoedens van wat ik ben
wordt beperkt.
 
Ik leerde boven mezelf uit te stijgen door dingen te doen tegen mijn eigen sterke wil in, of liever gezegd, tegen die dingen in die mijn
eigen sterke wil steeds wisten te ondermijnen. Ik leerde mijn vermeende beperkingen te onderscheiden en daar dan, door even
gas te geven/door te bijten, doorheen te breken.
 
Een duidelijk en voor de hand liggend voorbeeld hiervan is dat ik niet ging drinken als mijn ziekte daar het zgn. onbedwingbaar "bevel" toe gaf..
 
Het lijkt heel simpel, en dat is het ook. Mijn hogere macht zit geheel in mijzelf.. ik kan meer dan ik vaak denk dat ik kan. 
Dat méér kunnen zit hem vaak in met tegenzin doen. Door dingen tegen mijn zin in toch te doen kan ik verder komen. En na verloop van tijd
bleek er geen mooier beloningssysteem te zijn dan de voldoening die ik voel na iets te doen tegen mijn zin in.. Het mooie is ook nog
dat hoe vaker ik dit toepas, hoe minder die tegenzin wordt.. waarom zou ik tegenzin voelen als ik zo beloond word?
 
Door dit zo terug te lezen lijkt het alsof ik erg hard voor mezelf moet zijn. In het egocentrische cirkeltje waarin ik rondvloog leek dit ook in het begin
wel even zo, gedachten als: ik mag ook niks meer, ik ben zielig, waarom moet mij dit allemaal gebeuren, waarom snapt niemand me nou, waarom is
het leven zo hard voor me, hier heb ik allemaal geen zin in, etc. etc. etc...
Uiteindelijk was het liefste dat ik voor mezelf kon doen, uit m'n eigen denkbeeld van mezelf stappen.
Hoe groter ik mezelf maak, hoe meer ik klem kom te zitten.
Ze zeggen wel eens: je moet de dingen klein houden voor jezelf. Ik maak ze gigantisch groot voor mezelf. Zodat ik kan zien en voelen, ervaren dus, hoe klein ik maar ben en hoeveel ruimte er daardoor om me heen is om me te ontplooien.
 
Zo, dit kwam allemaal even bij me op.. wilde ik even kwijt. Bedankt.

Misschien een niet-relevante vraag op het (niet)rokersdraadje..: is dit zoethoudertje alcoholvrij, Jane?
 

Na het lezen van het draadje van gisteren wil ik hier weer even wat van mijn ervaringen delen.
Ik las regelmatig het woordje wil. Eigen wil.
Ik heb een heel sterke eigen wil. Hoe vaak ik niet wilde stoppen met drinken, dan toch weer ging drinken
en wéér wilde stoppen. En dat ook nog elke keer deed ook, dat stoppen. Ik had een sterke wil, wilde steeds
maar wéér stoppen, jarenlang, vele keren per jaar.. Als ik geen wil had gehad, dan was ik op een gegeven moment
niet meer gestopt met drinken.
 
Er was echter keer op keer iets dat sterker was dan mijn eigen sterke wil.. m'n verslaving. Tenminste, dat dacht ik.
Tot ik leerde dat verslaving een ziekte is. Ik heb de ziekte verslaving. Die ziekte is dus mijn ziekte.
En als die ziekte mijn ziekte is, en die ziekte blijkt sterker dan mijn wil, dan stelt dat wat ik mijn sterke wil noemde
niet zo veel meer voor.
 
Gaandeweg mijn herstel leerde ik het begrip Hogere Macht kennen. Ik mocht dat begrip invullen zoals mij dat het beste
paste. Na eerst een tijd geworsteld te hebben met begrippen als God, Hogere Macht, god met een kleine letter g, en hogere macht
zonder hoofdletters, en dan ook nog het zinnetje: zoals ik hem (of haar, of het) begrijp, ben ik gaan inzien hoe die zogenaamde
hogere macht voor mij werkt.. Als ik dan toch mag spelen met zulke begrippen, dan doe ik dat graag. Dat geeft me in elk geval
de vrijheid om niet onder de plak te hoeven zitten van een opgelegd idee van wat anderen vinden dat die god of hogere macht
zou moeten zijn.
 
Ik begon in te zien dat ik die hogere macht niet zozeer in de hoogte, ver buiten mezelf moest zoeken maar in de diepte, in, jawel, mezelf.
Hogere macht kreeg meer en meer de vorm van: boven mezelf uitstijgen, in die zin dat "mezelf" door mijn eigen vermoedens van wat ik ben
wordt beperkt.
 
Ik leerde boven mezelf uit te stijgen door dingen te doen tegen mijn eigen sterke wil in, of liever gezegd, tegen die dingen in die mijn
eigen sterke wil steeds wisten te ondermijnen. Ik leerde mijn vermeende beperkingen te onderscheiden en daar dan, door even
gas te geven/door te bijten, doorheen te breken.
 
Een duidelijk en voor de hand liggend voorbeeld hiervan is dat ik niet ging drinken als mijn ziekte daar het zgn. onbedwingbaar "bevel" toe gaf..
 
Het lijkt heel simpel, en dat is het ook. Mijn hogere macht zit geheel in mijzelf.. ik kan meer dan ik vaak denk dat ik kan. 
Dat méér kunnen zit hem vaak in met tegenzin doen. Door dingen tegen mijn zin in toch te doen kan ik verder komen. En na verloop van tijd
bleek er geen mooier beloningssysteem te zijn dan de voldoening die ik voel na iets te doen tegen mijn zin in.. Het mooie is ook nog
dat hoe vaker ik dit toepas, hoe minder die tegenzin wordt.. waarom zou ik tegenzin voelen als ik zo beloond word?
 
Door dit zo terug te lezen lijkt het alsof ik erg hard voor mezelf moet zijn. In het egocentrische cirkeltje waarin ik rondvloog leek dit ook in het begin
wel even zo, gedachten als: ik mag ook niks meer, ik ben zielig, waarom moet mij dit allemaal gebeuren, waarom snapt niemand me nou, waarom is
het leven zo hard voor me, hier heb ik allemaal geen zin in, etc. etc. etc...
Uiteindelijk was het liefste dat ik voor mezelf kon doen, uit m'n eigen denkbeeld van mezelf stappen.
Hoe groter ik mezelf maak, hoe meer ik klem kom te zitten.
Ze zeggen wel eens: je moet de dingen klein houden voor jezelf. Ik maak ze gigantisch groot voor mezelf. Zodat ik kan zien en voelen, ervaren dus, hoe klein ik maar ben en hoeveel ruimte er daardoor om me heen is om me te ontplooien.
 
Zo, dit kwam allemaal even bij me op.. wilde ik even kwijt. Bedankt.

vandaag heb ik appels met peren vergeleken...
't was een eitje.
                                           (uit een Donald Duck)
                   

Na het lezen van het draadje van gisteren wil ik hier weer even wat van mijn ervaringen delen.
Ik las regelmatig het woordje wil. Eigen wil.
Ik heb een heel sterke eigen wil. Hoe vaak ik niet wilde stoppen met drinken, dan toch weer ging drinken
en wéér wilde stoppen. En dat ook nog elke keer deed ook, dat stoppen. Ik had een sterke wil, wilde steeds
maar wéér stoppen, jarenlang, vele keren per jaar.. Als ik geen wil had gehad, dan was ik op een gegeven moment
niet meer gestopt met drinken.
 
Er was echter keer op keer iets dat sterker was dan mijn eigen sterke wil.. m'n verslaving. Tenminste, dat dacht ik.
Tot ik leerde dat verslaving een ziekte is. Ik heb de ziekte verslaving. Die ziekte is dus mijn ziekte.
En als die ziekte mijn ziekte is, en die ziekte blijkt sterker dan mijn wil, dan stelt dat wat ik mijn sterke wil noemde
niet zo veel meer voor.
 
Gaandeweg mijn herstel leerde ik het begrip Hogere Macht kennen. Ik mocht dat begrip invullen zoals mij dat het beste
paste. Na eerst een tijd geworsteld te hebben met begrippen als God, Hogere Macht, god met een kleine letter g, en hogere macht
zonder hoofdletters, en dan ook nog het zinnetje: zoals ik hem (of haar, of het) begrijp, ben ik gaan inzien hoe die zogenaamde
hogere macht voor mij werkt.. Als ik dan toch mag spelen met zulke begrippen, dan doe ik dat graag. Dat geeft me in elk geval
de vrijheid om niet onder de plak te hoeven zitten van een opgelegd idee van wat anderen vinden dat die god of hogere macht
zou moeten zijn.
 
Ik begon in te zien dat ik die hogere macht niet zozeer in de hoogte, ver buiten mezelf moest zoeken maar in de diepte, in, jawel, mezelf.
Hogere macht kreeg meer en meer de vorm van: boven mezelf uitstijgen, in die zin dat "mezelf" door mijn eigen vermoedens van wat ik ben
wordt beperkt.
 
Ik leerde boven mezelf uit te stijgen door dingen te doen tegen mijn eigen sterke wil in, of liever gezegd, tegen die dingen in die mijn
eigen sterke wil steeds wisten te ondermijnen. Ik leerde mijn vermeende beperkingen te onderscheiden en daar dan, door even
gas te geven/door te bijten, doorheen te breken.
 
Een duidelijk en voor de hand liggend voorbeeld hiervan is dat ik niet ging drinken als mijn ziekte daar het zgn. onbedwingbaar "bevel" toe gaf..
 
Het lijkt heel simpel, en dat is het ook. Mijn hogere macht zit geheel in mijzelf.. ik kan meer dan ik vaak denk dat ik kan. 
Dat méér kunnen zit hem vaak in met tegenzin doen. Door dingen tegen mijn zin in toch te doen kan ik verder komen. En na verloop van tijd
bleek er geen mooier beloningssysteem te zijn dan de voldoening die ik voel na iets te doen tegen mijn zin in.. Het mooie is ook nog
dat hoe vaker ik dit toepas, hoe minder die tegenzin wordt.. waarom zou ik tegenzin voelen als ik zo beloond word?
 
Door dit zo terug te lezen lijkt het alsof ik erg hard voor mezelf moet zijn. In het egocentrische cirkeltje waarin ik rondvloog leek dit ook in het begin
wel even zo, gedachten als: ik mag ook niks meer, ik ben zielig, waarom moet mij dit allemaal gebeuren, waarom snapt niemand me nou, waarom is
het leven zo hard voor me, hier heb ik allemaal geen zin in, etc. etc. etc...
Uiteindelijk was het liefste dat ik voor mezelf kon doen, uit m'n eigen denkbeeld van mezelf stappen.
Hoe groter ik mezelf maak, hoe meer ik klem kom te zitten.
Ze zeggen wel eens: je moet de dingen klein houden voor jezelf. Ik maak ze gigantisch groot voor mezelf. Zodat ik kan zien en voelen, ervaren dus, hoe klein ik maar ben en hoeveel ruimte er daardoor om me heen is om me te ontplooien.
 
Zo, dit kwam allemaal even bij me op.. wilde ik even kwijt. Bedankt.

Erik, heb net je verhaal gelezen aan het eind van het draadje van gisteren. En voor zover ik er wijs uit kan worden... pfff.... wat herken ik m'n eigen gedrag in het gedrag van die vrouw.
Schreeuwen om aandacht, om vooral medelijden..op de meest onethische manieren die er maar mogelijk waren.. en als ik dan de gevraagde aandacht kreeg, het kwalijk vinden dat ze zich met mij bemoeiden..
Bij mij was het de waanzin die de ziekte verslaving bij me teweegbracht. Bij haar zie ik ook waanzin die door haar pijn wordt opgeroepen. Die pijn is niet alleen lichamelijk, maar vooral ook geestelijk.
 
Angst liet me om hulp roepen, en angst deed me me ook isoleren. Tegenstrijdig en onoplosbaar.
Mijn "dierbaren" sleepte ik mee in mijn ziekte.
Dat hield pas op toen ze mij loslieten, niet meer op mijn "loze" kreten ingingen.
 
Op dat moment werd ik met mezelf geconfronteerd en moest ik zelf professionele hulp in m'n leven toelaten.
Vooral op het gebied van de psyche was hulp hard nodig. Ik bleef in een egocentrisch denkkringetje zoeken naar een oplossing voor mezelf.
Wat er op neer kwam dat ik steeds hetzelfde bedacht maar hoopte op een ander en vooral beter resultaat.
Met hulp van mensen die wisten waar het over ging, die niet uit persoonlijk medelijden handelden en waar ik (op dat moment) geen enkele band mee had, kon ik uit mijn egocentrische denkwereld komen.
 
Toen ik daar eenmaal uit was gekropen, kon ik ook zien dat die dierbaren die mij zo in de steek lieten (zoals ik dat in het begin ervaren heb) me geen grotere dienst hadden kunnen bewijzen. Ze lieten mij los om zelf niet net zo geestesziek te worden en om niet mijn ziekte in stand te houden door te doen wat ik van ze vroeg/eiste..
 
Door los te laten sneed het mes aan twee kanten. En aan beide kanten van het mes kon aan eigen levens gebouwd worden.
In mijn geval zijn de relaties die ik nu met mensen heb, inclusief (of misschien juist wel vooral) die met mijn vrouw, gebaseerd op wederzijds respect en vertrouwen. Wederzijds.. en zonder eisen.
 
Sterkte Erik.

vandaag heb ik appels met peren vergeleken...
't was een eitje.
                                           (uit een Donald Duck)
                   

Erik, heb net je verhaal gelezen aan het eind van het draadje van gisteren. En voor zover ik er wijs uit kan worden... pfff.... wat herken ik m'n eigen gedrag in het gedrag van die vrouw.
Schreeuwen om aandacht, om vooral medelijden..op de meest onethische manieren die er maar mogelijk waren.. en als ik dan de gevraagde aandacht kreeg, het kwalijk vinden dat ze zich met mij bemoeiden..
Bij mij was het de waanzin die de ziekte verslaving bij me teweegbracht. Bij haar zie ik ook waanzin die door haar pijn wordt opgeroepen. Die pijn is niet alleen lichamelijk, maar vooral ook geestelijk.
 
Angst liet me om hulp roepen, en angst deed me me ook isoleren. Tegenstrijdig en onoplosbaar.
Mijn "dierbaren" sleepte ik mee in mijn ziekte.
Dat hield pas op toen ze mij loslieten, niet meer op mijn "loze" kreten ingingen.
 
Op dat moment werd ik met mezelf geconfronteerd en moest ik zelf professionele hulp in m'n leven toelaten.
Vooral op het gebied van de psyche was hulp hard nodig. Ik bleef in een egocentrisch denkkringetje zoeken naar een oplossing voor mezelf.
Wat er op neer kwam dat ik steeds hetzelfde bedacht maar hoopte op een ander en vooral beter resultaat.
Met hulp van mensen die wisten waar het over ging, die niet uit persoonlijk medelijden handelden en waar ik (op dat moment) geen enkele band mee had, kon ik uit mijn egocentrische denkwereld komen.
 
Toen ik daar eenmaal uit was gekropen, kon ik ook zien dat die dierbaren die mij zo in de steek lieten (zoals ik dat in het begin ervaren heb) me geen grotere dienst hadden kunnen bewijzen. Ze lieten mij los om zelf niet net zo geestesziek te worden en om niet mijn ziekte in stand te houden door te doen wat ik van ze vroeg/eiste..
 
Door los te laten sneed het mes aan twee kanten. En aan beide kanten van het mes kon aan eigen levens gebouwd worden.
In mijn geval zijn de relaties die ik nu met mensen heb, inclusief (of misschien juist wel vooral) die met mijn vrouw, gebaseerd op wederzijds respect en vertrouwen. Wederzijds.. en zonder eisen.
 
Sterkte Erik.

Erik, heb net je verhaal gelezen aan het eind van het draadje van gisteren. En voor zover ik er wijs uit kan worden... pfff.... wat herken ik m'n eigen gedrag in het gedrag van die vrouw.
Schreeuwen om aandacht, om vooral medelijden..op de meest onethische manieren die er maar mogelijk waren.. en als ik dan de gevraagde aandacht kreeg, het kwalijk vinden dat ze zich met mij bemoeiden..
Bij mij was het de waanzin die de ziekte verslaving bij me teweegbracht. Bij haar zie ik ook waanzin die door haar pijn wordt opgeroepen. Die pijn is niet alleen lichamelijk, maar vooral ook geestelijk.
 
Angst liet me om hulp roepen, en angst deed me me ook isoleren. Tegenstrijdig en onoplosbaar.
Mijn "dierbaren" sleepte ik mee in mijn ziekte.
Dat hield pas op toen ze mij loslieten, niet meer op mijn "loze" kreten ingingen.
 
Op dat moment werd ik met mezelf geconfronteerd en moest ik zelf professionele hulp in m'n leven toelaten.
Vooral op het gebied van de psyche was hulp hard nodig. Ik bleef in een egocentrisch denkkringetje zoeken naar een oplossing voor mezelf.
Wat er op neer kwam dat ik steeds hetzelfde bedacht maar hoopte op een ander en vooral beter resultaat.
Met hulp van mensen die wisten waar het over ging, die niet uit persoonlijk medelijden handelden en waar ik (op dat moment) geen enkele band mee had, kon ik uit mijn egocentrische denkwereld komen.
 
Toen ik daar eenmaal uit was gekropen, kon ik ook zien dat die dierbaren die mij zo in de steek lieten (zoals ik dat in het begin ervaren heb) me geen grotere dienst hadden kunnen bewijzen. Ze lieten mij los om zelf niet net zo geestesziek te worden en om niet mijn ziekte in stand te houden door te doen wat ik van ze vroeg/eiste..
 
Door los te laten sneed het mes aan twee kanten. En aan beide kanten van het mes kon aan eigen levens gebouwd worden.
In mijn geval zijn de relaties die ik nu met mensen heb, inclusief (of misschien juist wel vooral) die met mijn vrouw, gebaseerd op wederzijds respect en vertrouwen. Wederzijds.. en zonder eisen.
 
Sterkte Erik.

Erik, heb net je verhaal gelezen aan het eind van het draadje van gisteren. En voor zover ik er wijs uit kan worden... pfff.... wat herken ik m'n eigen gedrag in het gedrag van die vrouw.
Schreeuwen om aandacht, om vooral medelijden..op de meest onethische manieren die er maar mogelijk waren.. en als ik dan de gevraagde aandacht kreeg, het kwalijk vinden dat ze zich met mij bemoeiden..
Bij mij was het de waanzin die de ziekte verslaving bij me teweegbracht. Bij haar zie ik ook waanzin die door haar pijn wordt opgeroepen. Die pijn is niet alleen lichamelijk, maar vooral ook geestelijk.
 
Angst liet me om hulp roepen, en angst deed me me ook isoleren. Tegenstrijdig en onoplosbaar.
Mijn "dierbaren" sleepte ik mee in mijn ziekte.
Dat hield pas op toen ze mij loslieten, niet meer op mijn "loze" kreten ingingen.
 
Op dat moment werd ik met mezelf geconfronteerd en moest ik zelf professionele hulp in m'n leven toelaten.
Vooral op het gebied van de psyche was hulp hard nodig. Ik bleef in een egocentrisch denkkringetje zoeken naar een oplossing voor mezelf.
Wat er op neer kwam dat ik steeds hetzelfde bedacht maar hoopte op een ander en vooral beter resultaat.
Met hulp van mensen die wisten waar het over ging, die niet uit persoonlijk medelijden handelden en waar ik (op dat moment) geen enkele band mee had, kon ik uit mijn egocentrische denkwereld komen.
 
Toen ik daar eenmaal uit was gekropen, kon ik ook zien dat die dierbaren die mij zo in de steek lieten (zoals ik dat in het begin ervaren heb) me geen grotere dienst hadden kunnen bewijzen. Ze lieten mij los om zelf niet net zo geestesziek te worden en om niet mijn ziekte in stand te houden door te doen wat ik van ze vroeg/eiste..
 
Door los te laten sneed het mes aan twee kanten. En aan beide kanten van het mes kon aan eigen levens gebouwd worden.
In mijn geval zijn de relaties die ik nu met mensen heb, inclusief (of misschien juist wel vooral) die met mijn vrouw, gebaseerd op wederzijds respect en vertrouwen. Wederzijds.. en zonder eisen.
 
Sterkte Erik.