Kohtje

Ellie, Er zijn dagen dat ik dit ook niet allemaal zo helder zie, hoor, maar vandaag ben ik behoorlijk uitgeslapen. Misschien dat extra uurtje van het afgelopen weekend?

Katrina, De steen staat voor een ieder die in het leven (de rivier) staat. Als iemand ook maar even anders in het leven gaat staan -hetzij uit zichzelf, hetzij door een botsing met een ander of een door iemand anders veroorzaakte stroomverandering- zal dat andere gevolgen hebben dan wanneer die iemand op dezelfde manier was blijven staan. Zodoende is alles in mijn ogen oorzaak en gevolg, actie en reactie... Mijn moeder maakte (voor een belangrijk deel) deel uit van de oorzaak van mijn vaders en mijn alcoholisme, maar was dat niet als enige natuurlijk. Daar is het leven te complex voor om alles op één persoon of gebeurtenis te kunnen afschuiven. De rivier bestaat ook niet uit één druppel. Niet vervulde hoge verwachtingen en schuldgevoel leidden uiteindelijk ook bij mij naar verdriet en boosheid. Om daar niet aan toe te hoeven geven (was not done) zochten we het in de drank, in zelfmedelijden... Het in mezelf zoeken van de oorzaak van m'n problemen kon ik pas nadat ik er op gewezen was dat ik vanuit mezelf naar m'n omgeving moest kijken. Want wat ik mezelf aandoe daar ben ik alleen zelf verantwoordelijk voor. Maar de drijfveren om dat mezelf aan te doen komen van buiten af. Ik heb bepaalde signalen van buitenaf geïnterpreteerd als bedreigend terwijl ik ze ook vanuit mijn visie had kunnen aanvechten. Dat heb ik niet gedaan, voelde me slachtoffer in plaats van een zelfstandig mens. Ik was bang voor kritiek, nou ja, de hele mikmak. Al met al ben ik in m'n schulp gekropen door actie van buiten mezelf. Van daaruit ben ik zelf inderdaad oorzaak van m'n eigen destructieve levenswijze geweest. Poehh, en dat op een gewone doordeweekse maandag allemaal....

Lieve Katrina, In tegenstelling tot jou geloof ik wel degelijk in oorzaak en gevolg. Het bekende verhaal van de steen in de rivier. Als je de steen verlegt (t of d, dat weet ik nooit precies) stroomt de rivier daarna anders, er ontstaan -hoe minuscuul dan ook- andere wervelingen achter de steen. Dat is het gevolg van het anders leggen van de steen, de oorzaak. Maar de oorzaak hoeft niet een op zichzelf staand iets te zijn. Is vaak het gevolg (is ie weer) van weer andere oorzaken, etc. Ik ben het wel met je eens dat je niet zomaar even aan de drank raakt. Hier was ik wel erg kort door de bocht, maar dat heb ik toch min of meer bewust zo gezegd om een lang verhaal niet te lang te maken. Ik ga ervan uit dat de meeste mensen hier op het forum wel weten dat je niet zomaar van het ene moment op het andere door één aan te wijzen oorzaak aan de drank raakt. Maar dat er een of meerdere oorzaken aan ten grondslag liggen ben ik wel van overtuigd. Katrina, als ik ooit besluit m'n memoires in boekvorm uit te geven zal ik jou graag mede inschakelen om er een leesbaar en aanvaardbaar geheel van te maken. Ik zeg mede omdat ik mijn vrouw niet geheel wil passeren, die kan er ook wat van wat taal betreft...

Goedevandaag allen. Lieve Anna, zonnetje op het forum, van harte met het volmaken van je 12e week ADB. Ik denk dat jij een manier hebt gevonden om ADB te blijven. Je weet elke keer je trekmomenten te herkennen en geeft er niet aan toe. Je zegt ook dat je het op zulke momenten moeilijk hebt en dat getuigt van besef van de voordelen die niet drinken met zich meebrengt en hoe gemakkelijk je weer in het moeizame proces van stoppen terecht kunt komen. Je telt elke keer je zegeningen en kunt daar steeds weer de kracht in vinden om ADB te blijven...Knap en hoopgevend, zo'n positieve kijk. Catootje, ook jij bent goed standvastig bezig. Ook jij komt regelmatig de slang in de appelboom tegen maar weet er dan weer met een boog omheen te lopen zonder gehoor te geven aan de dubbele tong van de verleider. En ik hoop voor je dat je eens niet stug door hoeft te lopen maar er fluitend langs kunt gaan. Petra, jou gun ik ook zo graag een zonnetje op je weg. Moedeloos, uitzichtloos, machteloos...Nou niet bepaald motiverend om 's morgens fris aan een nieuwe dag te beginnen. Mijn moeder is ook een ster in het manipuleren, of eigenlijk moet ik zeggen was. Ze leeft nog wel, hoor, maar met het vorderen der jaren neemt haar manipulerende kundigheid af, ze heeft zich niet aangepast aan de moderne tijd in haar manier van manipuleren. Zelf is ze grootgebracht door vrij conservatieve ouders. In alles moest ze het voorbeeld van de perfecte dochter zijn. Alles wat afweek van wat standaard geaccepteerd werd werd afgedaan als onbeleefd of a-sociaal en noem maar op. Ze is getrouwd met een buitenlandse man (mijn vader, die in de 2e wereldoorlog zijn vaderland ontvlucht was) en dat was op zich in de jaren vijftig al een buitenissige keuze. Ze heeft altijd van hem gehouden op haar manier, maar nooit geaccepteerd dat hij verdriet had om het achterlaten van zijn familie. Ze bleef dat meisje dat keurig in het gareel moest lopen en mijn vader moest zich daar maar aan aanpassen. Zijn verdriet was niet bespreekbaar en hij raakte daardoor aan de drank. Mijn moeder deed haar uiterste best om haar kinderen in het gareel te houden. Keurige kleertjes, net kapsel, glimmend gepoetste schoenen, en goed opletten op school, goede cijfers halen, een goede baan later, dat was waar het allemaal om draaide. In de meeste dingen slaagde ze met veel kunst- en vliegwerk wonderwel, hoewel het mij vaak tegenstond. Het enige dat ze niet direkt in de hand had was mijn presteren op school. Onbewust vertikte ik het om op te letten, huiswerk te maken etc. Gevolg was dat er van mij in haar ogen niks terecht zou komen, en dat deed haar verdriet. Ik werd een ster in dingen doen voorkomen of het mijn schuld niet was, alsof ik altijd maar pech had, maar maakte in feite mijn eigen toekomst kapot, alleen maar uit een vorm van protest tegen het keurslijf waarin ik voor mijn gevoel geperst werd. Het komt er op neer dat ik met de paplepel het manipuleren ingegoten kreeg, want ik wilde met alle geweld juist niet voldoen aan het stereotiepe beeld van een geslaagd burger. Toen ik dan ook nog kunstenaar wilde worden zag mijn moeder dat als falen mijnerzijds in de maatschappij. Goed, ik heb toch één concessie gedaan, niet de minste. Ik heb de MTS schilderschool gevolgd zodat ik na vier jaar schilder was en heb, toen ik mijn huidige vrouw had ontmoet, gesolliciteerd bij een schildersbedrijf. Zeven jaar heb ik als huisschilder gewerkt. Echt heel leuk vond ik het niet maar het verdiende goed, ik was goed in m'n vak en werkte bij een fijn bedrijf. M'n moeder was voor het eerst tevreden over me. Na een zenuwaandoening in m'n schouder raakte ik arbeidsongeschikt en daalde m'n aanzien in haar ogen weer. Want wat nu....Ik pakte het kunstschilderen weer op, ik was niet afhankelijk van een uitkering want mijn vrouw had een goede baan, maar in de ogen van mijn moeder stelde ik niet zo heel veel voor, maatschappelijk gezien dan... Maar....en nou komt het gekke....ze heeft altijd wel van me gehouden en ik ook van haar....Ik voelde me met het ouder worden steeds schuldiger om het feit dat ik niet aan haar verwachtingen voldeed. De boel terugdraaien was niet meer mogelijk en zo raakte ik aan de drank. Dat was natuurlijk helemáál verkeerd in de ogen van m'n moeder, maar ze stond machteloos in haar pogingen me van die drank af te houden. Ik leidde nu m'n eigen leven, ze had geen macht meer over me en moest toezien hoe ik naar de knoppen ging. Ik zag dat ze daar veel verdriet om had (zij niet alleen hoor) maar ik was van God los..Niemand kon me meer tegenhouden. Alleen ik zelf. En dat is gebeurd tijdens m'n behandeling. Daar kwam ik tot het inzicht dat m'n moeder ook maar een produkt is van haar eigen verleden, dat ze niet kwaadaardig tegen me was, misschien dom, maar niet gemeen. Ik kwam ook tot de conclusie dat ze op haar 75e niet meer te veranderen zal zijn. Ik accepteer haar nu zoals ze is. Ik heb haar laten zien dat ik me (nu ook weer zonder drank) goed staande weet te houden in het leven, dat ze zich om mijn maatschappelijke positie geen zorgen hoeft te maken...Ze ziet dat denk ik nu ook wel in want allerlei adviezen en goede raad blijven nu uit. Ik heb een redelijk goed contact met haar, zij het wat oppervlakkig. Als ik dieper op bepaalde dingen in wil gaan sluit ze zich af. Ik denk dat ze bang is met haar verleden en de fouten die ze gemaakt heeft geconfronteerd te worden, maar ik laat het erbij. Ik accepteer haar nu zoals ze is, begrijp nu beter waarom ze op een bepaalde manier reageert en handelt. Ik hou nog steeds van haar, ze is en ze blijft m'n moeder ook al is ze in haar pogingen om perfect te zijn juist het tegenovergestelde. Ze heeft toch altijd het beste met me (en m'n broers en zus) voorgehad, en alleen daarom al kan ik niet boos op haar zijn. Lieve Petra, ik hoop dat je aan dit verhaal wat hebt in verband met je relatie tot jouw moeder. Doordat jij de woorden moeder en manipulatie gebruikte zag ik mijn situatie ineens voor ogen en besloot hem voor je op te schrijven. Ik hoop dat je je boze gedachten een plekje kan geven of beter nog, dat je ze helemaal weg kan zetten... Liefs allemaal, Kohtje.

Katrina, even een klein stukje verduidelijking: Toen ik gisteren voor het eerst een paar berichtjes van Francien had gelezen was ineens haar ikoontje veranderd tijdens het verversen van de pagina. Ik vroeg me ineens af of ik nog wel dezelfde Francien zat te lezen en vroeg toen of zij nu last had van uiterlijke afkickverschijnselen -vanwege die plotselinge verandering- of dat ik na ruim zes maanden nog een na-hallucinatie beleefde...Dat is niet helemaal duidelijk overgekomen, maar ik heb het er maar bij gelaten want het was van mijn kant een beetje flauw en niet serieus bericht. Niet wetende dat jij daar nu alsnog vraagtekens bij zou gaan zetten.. Morgen hoop ik weer wat actiever te zijn, nu ga ik naar de tv.... Groetjes, Kohtje.

Dag Ziza, om te beginnen bedankt voor je antwoord. Ik moet het even op me in laten werken maar heb daar nu even geen tijd voor. Ik kom er nog wel op terug. Ik wil alleen even zeggen dat ik je niet te serieusvind, maar erg voorzichtig. Goed, je hebt daar wat uitleg over gegeven, ik respecteer je motieven ook, maar wil er (morgen misschien?) nog wel op terugkomen, over van gedachten wisselen. Groeten, Kohtje. PS. humor is erg belangrijk is ook mijn overtuiging. Het helpt dingen te relativeren, in een ander daglicht te zien.

Anna, sorry hoor, ik zat echt niet te gissen. Was meer als een soort grapje bedoeld. Hoewel? Volgens mij heeft Apeldoorn ook een enorm Lek.... zo nat als het daar vaak is.. ach, lamaar... Ferry, bijlezen vond ik ook ondoenlijk. Even vluchtig doorgenomen, maar zelfs dat nam al heel wat tijd. Dus gewoon weer inhaken en meedoen... Nou, ik ga zo ook maar wat aan het eten doen...Knietafeltjes er bij want de tafel heeft geen plekje over. Misschien tot strakkies nog, en anders wellicht tot morgen.

De club van Sinterklaas? Is dat nu alweer? Tjonge ja, volgende week gaan we november al weer in... Joanntje, ik lig niet op de bank hoor, ik hang een beetje aan de "leestafel". Klinkt interessanter dan het is, eigenlijk is het heel erg. Die leestafel bedoel ik...We hebben een vrij grote eettafel in de woonkamer staan, maar die ligt altijd vol boeken, kranten, twee laptops, al met al geen ruimte om te eten. Dat doen we dan ook meestal maar op de bank vanaf zo'n knietafeltje. Soms schamen we ons er voor, die volle tafel, vooral als er onverwacht bezoek komt, maar aan de andere kant heeft het ook wel wat gezelligs, zo'n woontafel, en de mensen die hier komen vinden dat meestal ook wel. En dan denken we dus ook maar van: het is ons huis, onze tafel, wij wonen zo...dus lekker zo laten. Anna, geniet jij maar lekker van je lichtvoetigheid. Dek alle spiegels in je huis af als dat je helpt en voel je goed. Woon jij soms in de buurt van Apeldoorn, Anna. Ik heb de indruk dat het daar ook altijd regent. Zelfs op prachtig mooie dagen ben ik al zo vaak door of langs een regenachtig Apeldoorn gekomen dat het voor m'n gevoel de minst gewilde woonplaats van Nederland is. Zal wel inbeelding zijn, maar als jij zo vaak met je hond door de regen moet lopen zie ik meteen Apeldoorn opduiken.... Okee, ik begin al weer een beetje bij te komen. Waarvan? Geen idee. Ik zie een beetje slecht momenteel. Heb een ontstoken hoornvlies van m'n rechter oog. Kan geen lenzen in en heb dus m'n bril op, maar zie een beetje wazig. Erg vermoeiend en dat oog irriteert me. Misschien dat ik daardoor m'n dag niet helemaal heb vandaag.... Groetekes, Kohtje.

Ik zit me net ineens te bedenken dat ik iemand ergens deze week nog zou feliciteren met een tweede week ADB, maar ik weet echt niet meer wie dat zou kunnen zijn en ook niet of dat nog wel van toepassing zal zijn en dan ook nog eens niet wanneer dat dan precies zou zijn...Kortom, ik weet alleen nog dat ik iemand zou feliciteren, maar verder weet ik niks meer...Ik ben vandaag weer eens zo duf als een Koh-nijn. Heb af en toe zo'n dag. Zal dat nog steeds met ontwenning te maken hebben? Heb ook helemaal nergens zin in, niet vooruit te branden. We zijn net nog uitgebreid door de stad gelopen, winkeltje in, winkeltje uit en was blij dat ik weer thuis was...Gewoon lamlendig en moe..

Ziza, Je hebt gezegd dat je het hier op het forum leuk vindt. Daar twijfel ik niet aan. Het feit dat je hier regelmatig te lezen bent spreekt boekdelen. Ik vraag me alleen af wat je er dan zo leuk aan vindt. In je verhalen houd je alles bijna angstvallig heel dicht bij jezelf. Ik zeg bijna angstvallig want ik krijg bij jouw berichten heel sterk het gevoel dat je als de dood bent een ander te beschadigen. Natuurlijk is dat een mooi gegeven, het is ook niet de bedoeling om andere mensen te beschadigen, maar ben je hierin misschien een beetje te krampachtig? Ik vind het ook leuk op het forum, maar een deel van dat leuke zit hem ook in wat uitdagen. Prikkelen. "Het enige dat ik kan doen is naar m'n eigen motieven kijken en niet naar die van jou" zeg je.. Het is toch ook leuk om naar motieven van anderen te kijken, je daarin proberen in te leven en daar met je eigen motieven in gedachten op te reageren, een dialoog op gang proberen te brengen? Dan communiceer je, heb je menselijk contact. Als er dan nu en dan eens iets verkeerds gezegd wordt is dat niet meteen iemand beschadigen. Dat is inherent aan communiceren. Een verkeerde opmerking of conclusie kan iedereen overkomen, maar daar word je dan wel op gewezen. Daar kun je dan over nadenken en dan kun je ofwel je mening herzien en excuses aanbieden ofwel je mening verdedigen, uitleggen als er onduidelijkheden zijn. Ik vergelijk het wel eens met plattegronden op elkaar leggen en dan de verschillen ontdekken. Die zijn interessant, die kunnen jezelf tot nadenken aanzetten. Het herkennen van overeenkomsten is leuk, maar leren ons alleen wat we al weten. Maar juist die verschillen zijn "leuk" om aan de kaak te stellen. Ik denk niet dat ik je nu beschadigd heb, ik heb je een vraag gesteld. Ben benieuwd naar je antwoord.... Groet, Kohtje.

Dag BamBam, ook goeiemorgen. Er is al een draadje voor vandaag, hoor. Maar je bent natuurlijk vrij er nog een te beginnen. Kohtje.

Deze avond is niet meer bij te lezen. Begin morgen opnieuw, hoewel ik zie dat die ook al weer begonnen is door Katrina...Welterusten allemaal. Enneh.... ik drink niet, niet omdat het niet mag en niet omdat ik niet wil maar gewoon omdat ik het niet doe..................... Tot morgen en nog een gezellige avond/nacht allemaal... Liefs, Kohtje.

Francien, heb jij nou last van uiterlijke afkickverschijnselen, of heb ik last van een nabeving....Je ziet er ineens zo anders uit!! Kohtje.

Dag Appelsientje. Ook jij welkom. Het begin is inderdaad moeilijk en misschien wat onwerkelijk voor je. Maar volhouden is zo mogelijk nog moeilijker. Daar komt het op aan en dan is het denk ik wel makkelijker als je de weg naar je einddoel in hapklare brokjes verdeelt, dus zoals Katrien al aangaf per dag zeggen: vandaag drink ik niet. Groet, Kohtje.

Dag Francien, als je alleen maar verhalen van anderen leest zou je inderdaad in het niet kunnen vallen. Maar als je zelf schrijft val je op.. Groetjes en welkom, Kohtje.

Joann, knuffel terug + pb.

Lieve Katrina, als tranen gaan rollen kookt de melk nog niet over. Als tranen gaan rollen is dat gewoon je emotie op dat moment uiten. De melk kookt pas over als je in je eigen tranen dreigt te verdrinken. Ik kon helaas niet eerder reageren maar heb af en toe even gelezen. Ik schaam me in elk geval niet want ik heb niet het gevoel dat ik je willens en wetens in de kou heb laten staan. Ik zag dat er wat naar je geblazen is en dat je verstand op tijd het pannetje van het vuur heeft gehaald. Tegen de verdrukking in jezelf blijven valt inderdaad niet mee. Die verdrukking komt dan waarschijnlijk voor een groot deel voort uit die te hoge verwachtingen die je hebt van andere mensen. Wie zit daar dan fout. De andere mensen? Weten die wat jouw verwachtingen zijn? En zo ja, moeten die zich dan aanpassen aan jou, of ligt het aan jou. Zijn je verwachtingen inderdaad te hoog gegrepen. Ga je uit van de perfecte medemens? Je weet dat die niet bestaat, dus doe je jezelf tekort door de eisen aan je medemens zo hoog te stellen. Zo creëer je zelf de verdrukking waartegenin je jezelf probeert te blijven. Ik heb al vaker opgemerkt dat we hier met z'n allen een groep erg kwetsbare mensen zijn, gauw op onze zieltjes getrapt. Niet omdat we mindere mensen zijn maar omdat we gevoelige mensen zijn. Overgevoelig vaak, jij bent daarop geen uitzondering, Katrientje. En jij voelde je vandaag wat in de steek gelaten. Terecht, onterecht? Weet ik niet, lieve Katrien, ik kan alleen namens mezelf spreken dat het niet m'n opzet is geweest je pijn te doen. Daarvoor ben je me te lief. Kohtje.

Goedevandaag allemaal, ik kan me voorstellen dat een mens wat in de war raakt de laatste tijd. Gisteravond liep ik hier door de stad en werd overvallen door een voorjaarsgevoel. Overal waren terrasjes overvol, iedereen zat buiten te eten, ik liep zonder jas langs al dat geroezemoes en bestekgekletter en had het nog warm ook. En dat op 26 oktober. Gelukkig kun je het dan verstandelijk weer op de juiste plek zetten en genieten van een uitzonderlijke oktoberavond, maar als je puur op het gevoel af zou gaan ging je mooi de boot in. Want volgende week kan de eerste sneeuw bij wijze van spreken wel vallen en hoe vang je dat op als je je op het voorjaar hebt ingesteld? Een voorjaarsgevoel is fijn, maar de boel met het verstand op de juiste plek weten te houden is toch ook wel prettig, zelf noodzakelijk wil je de weg niet kwijtraken. Gevoel is een mooi ding, maar heeft de neiging om net als kokende melk plotseling de pan uit te willen rijzen. Door het verstand op een juiste manier te gebruiken kunnen we het pannetje op tijd van het vuur halen zodat alles binnen onze grenzen blijft... Emoties kunnen plotseling hoog oplaaien. Als we het zelf niet kunnen is het fijn als anderen even blazen om overkoken te voorkomen. Dat vind ik het fijne van dit forum. Veel mensen die af en toe even blazen.

Catootje, jij ook een lieve groet want ook jij verdient steun... Denk even helemaal alleen aan je zelf.

Lieve Joann, 'k weet niks. SNIK. Weg met die troep...Je weet 't maar doet 't niet. Je weet 't je weet 't...

Ik ga nu naar de Intact groep. Want het is zo fijn om bij Tactus te zijn. In Zuphen was het: Echt slapen doe je pas Op een Tactus matras. Tot straks, en geen ruzie maken hè? Kohtje.

Ach lieve Eva, haat is een lelijk woord. Natuurlijk is het niet goed te praten, maar iemand die iemand anders pijn doet is zelf ook meestal slachtoffer van z'n verleden. Zo iemand heeft niets aan haat maar meer aan begripvolle hulp. En die is moeilijk te aanvaarden als je kwaad bent op de hele wereld.

Ben aldoor best wel druk met zizagrammen oplossen. Kom er meestal wel uit, maar gaat niet vanzelf...

Nee nee, Katrina ik geloof je, sterker nog ik begrijp je, snap je? Ja ja was meevoelen.

Ja ja, Katrina.