Kohtje

Ik heb nog nooit iemand een psychiater aangeboden...

Joann, waarom denk je toch steeds dat anderen jou de schuld van iets geven... dat jij een stumperd bent, of dat anderen denken dat jij een stumper bent. Je voelt je heel snel gekwetst, je kijkt vanuit het hoekje waarin je je door anderen gedreven voelt. Hoe kom je in dat hoekje, en hoe kom je daar weer uit? Als je je elke keer zo aangesproken voelt moet daar een reden voor zijn...

Hai, Mick.. heb je 't gezien? Hoe gaat het met jou Mick? Je was en bent nog steeds wat stil... Moet jij nog naar het ziekenhuis?

sorry, zit wat te knoeien.

Dag lieve mensen, met de nadruk op lieve, want dat meen ik echt... Ik leg hier even de nadruk op want ik wil weer even wat zeggen waarmee ik me misschien niet geliefd maak. En wel het volgende.... Ik zat heerlijk in m'n ateliertje pietepeuterig te schilderen (grassprietjes en een vlindertje) lekker muziekje op de achtergrond en was heerlijk aan het mijmeren ondertussen. Wat heb ik toch een heerlijk beroep. Die gedachten gingen over het "gedoe" van afgelopen nacht op het forum. Toen ik dat vanochtend las werd ik ook boos. In eerste instantie viel dat nog wel mee, maar gaandeweg de berichtjes werd ik steeds bozer. En ik zat me af te vragen waarom... Ik was er helemaal niet bij, voelde me niet aangevallen maar ik was boos op de aanpak van Bonkel. Vond het geen pas geven zo midden in de nacht ineens zo agressief binnen te vallen in een gemoedelijk avondje en geen gevraagde informatie te verstrekken. Tja, een schoonheidsprijs verdient deze aanpak mijns inziens allerminst, maar vanmiddag zag ik ineens toch wel iets positiefs in deze "discussie". Ik werd boos om iets wat me helemaal niet aanging, koos partij voor degene die aangevallen werd en was min of meer een beetje van slag. Net als de mensen die vannacht wel bij de discussie aanwezig waren. En nu zat ik me te bedenken dat die hele discussie een prachtig voorbeeld was van wat er in de kliniek regelmatig gebeurde. Daar kwam het voor dat iemand vol overgave z'n dagboek in de groep voorgelezen had. Helemaal ervan overtuigd dingen goed aangepakt te hebben of doordacht te hebben kwam er ongezouten kritiek op bepaalde dingen. De schrijver/voorlezer voelde zich aangevallen. Ik spreek hier ook namens mezelf want het is mij ook verschillende keren overkomen. Ik ga nu dan ook in de ik-vorm verder... Wat krijgen we nou, dacht ik dan. Ik zit hier m'n hele ziel en zaligheid bloot te geven en dan durven jullie nog kritiek te hebben ook? Het eerste wat in me opkwam was kwaad worden op degeen die mij aan durfde te vallen. Ik schoot in de verdediging door het slechtste wat ik zo gauw bedenken kon terug te vuren naar de aanvaller. Meteen werd ik gewezen op mijn gedrag waardoor ik me nog meer aangevallen voelde. Ik heb mezelf toen aangeleerd om niet meteen te willen antwoorden maar de kritiek op me in te laten werken. Vaak gebeurde dat ook weer in dagboekvorm. Hoe pijnlijk vaak ook om zo op je eigen handelswijze te worden gewezen, moest ik meestal na een tijdje heel erg kritisch naar mezelf te hebben gekeken, zonder mezelf te sparen, toegeven dat wat me gezegd was waar was. Dit was leren. Niet door een vriendelijke meneer of mevrouw die me zei dat ik het zus of zo moest doen maar door mensen waar ik in principe niets mee te maken had (het waren eigenlijk vreemden waar ik toevallig enkele maanden samen mee in een groep zat) die me keihard wezen op m'n minder fraaie kanten. Door voor mezelf te erkennen dat ik deze slechte kanten had (en wie heeft ze niet?) en ook toe te geven dat ik ze had aan de andere groepsleden ontstond er wederzijds begrip en respect. Ik oefende op manieren om anders met mensen om te gaan. Niet meteen in de verdediging te schieten als ik me aangevallen voelde (let wel: voelde) als een verongelijkt kind maar goed te luisteren naar de boodschap achter soms minder fraaie woorden en daar lering uit te trekken. En dat is precies wat hier vannacht op het forum ook gebeurde. Op een niet fraaie manier werden bepaalde dingen gezegd. Iedereen vloog erop als een bok op een haverkist, maar misschien is het wel heel goed om alles nog eens rustig na te lezen en tussen alle minder fraaie woorden en zinnen door de boodschap te zien en er lering uit proberen te trekken.... Want er zit volgens mij toch heel duidelijk een les in...

Hallo Karin, Welkom hier op het forum. Dat je ms hebt is heel naar. Een rotziekte. Maar je kunt voor jezelf het leven wel wat draaglijker maken door te stoppen met drinken. De alcoholroes lijkt de wereld wat aangenamer te maken, maar uiteindelijk bewerkstellig je door te drinken het tegendeel. De kracht om langer dan een week droog te staan zit geheel en al in jezelf. Ten eerste moet je motivatie top zijn en je moet willen en durven toegeven aan je gevoelens zonder alcoholroes. Op dit forum is geen plek voor schaamte, zegt Sally. Ik vermoed dat hij bedoelt dat je je hier niet hoeft te schamen om over alles wat je bezighoudt te schrijven, ook over dingen waar je je voor schaamt. Die gevoelens kennen de meesten van ons hier wel en door erover te schrijven, door die gevoelens te delen zie je vaak dat dat als een soort opluchting ervaren wordt. Dat het delen van emoties veel prettiger is dan ze op te kroppen en weg te drinken. Verder wil ik je aanraden om het advies dat Ben gaf ook in overweging te nemen. Ik wens je veel sterkte en succes.. Groetjes, Kohtje. Ik heb dit bericht aangepast omdat ik Sally een "ze" had genoemd. Na even teruglezen bij Wie is Wie herontdekte ik dat Sally een man is. Excuses, Sally...

Aha Ben, vandaar... Ik ken namelijk iemand die erg gefascineerd is door medicijnen en alles wat daar omheen zit (geen prof) en dat gecombineerd heeft met een medicijnverslaving. Heel griezelig.. Wat er het eerst was weet ik niet, de fascinatie of de verslaving, maar nogal link... Gelukkig is dat bij jou niet het geval..(neem ik nu maar aan en hoop ik ook).

Lieve Marion, Het spijt me, je was een beetje ondergesneeuwd, maar ik realiseer me ineens dat ik helemaal nog niet heb gezegd dat ik blij ben dat je weer terug bent en dat je operatie achter de rug is. Ik hoop dat je je snel weer goed voelt en weer volop met alles kan meedraaien... Ben, heb je een medische achtergrond of zo? Je bent goed op de hoogte van allerlei middelen die hier de revue passeren. Ik kan al niet eens al die namen uit elkaar houden, laat staan dat ik weet wat het allemaal doet.

Joann, de aanval (anders kan ik het niet zien) werd steeds persoonlijker. Daar heb je zelf wel min of meer aan meegewerkt door steeds weer te reageren, maar goed, dat snap ik ook wel. Negeren is dan misschien beter maar ja, als ze je het bloed onder de nagels vandaan halen is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Je hebt echter ook gemerkt dat je hier veel mensen hebt die je graag mogen, ik ben er daar ook een van (ook al denk je misschien soms van niet, maar dat mag). Hou je aan die mensen vast en trek je daar aan op. Je verdient een plekje hier op het forum en zwakheden tonen we hier allemaal. We zijn hier niet op het forum van de sterkste man/vrouw van Nederland (en België). Melatonine, ja dat was het. Er vallen hier zoveel namen van genees- en hulpmiddelen, daar kan ik geen wijs uit worden. Neem me dat maar niet kwalijk...

Sorry, ben zo ontdaan dat ik helemaal vergeet iedereen een goede vandaag te wensen. Zo blij dat het zonnetje weer eens even schijnt. Joann, proficiat dat je het droog hebt weten te houden. Dit soort dingen zijn enorme valkuilen, je bent er mooi niet ingetuimeld... Jammer dat het je een groot deel van je nachtrust heeft gekost. Die kun je denk ik ook wel gebruiken, heb je daar nog dat spul (ben de naam weer even kwijt) voor?

Bonkel, je vraagt in je voorstelberichtje of het erg is dat je je wilt aansluiten bij dit forum. Na je aanwezigheid van gisteren kan ik alleen maar zeggen dat ik dat heel erg vind.

Och Anna, dit was me nog niet opgevallen. Door de quote van Petra zie ik nu pas wat je zei. Ook ik weet nog heel goed wat trekmomenten zijn hoor en ik ben er als de dood voor. Dat ik ze nu al zo lang niet meer heb gehad ben ik heel blij mee, maar zeg niet dat ik niet zou weten hoe erg die drang is en hoe funest ie kan uitpakken....

O jee, misschien te laat.... Trusten Bammie.

Stien, als ik jou was zou ik toch voor de nul gaan. Als je toch enorme trek krijgt kun je daar voor je therapie veel informatie uithalen die van belang kan zijn. Als je van tevoren toch weer een buffer inbouwt is een stuk van je onderzoek verloren. En je staat nu zo mooi droog, zeg je zelf. Waarom daar niet mee doorgaan, in elk geval als streven...

Joann, je hebt me niet begrepen. Ik weet donders goed wat trekmomenten zijn en ik kan niemand helpen zijn of haar trekmoment te bestrijden. Ik kan een ander niet uitrusten, ik kan een ander niet huilen, ik kan een ander niet ontrafelen. Maar jij bent nu erg boos en op zoek naar een schuldige. Als het je oplucht wil ik die schuld wel op me nemen maar je zult tot de conclusie komen dat je daar niks mee opschiet. Je zult misschien zelfs nog bozer worden.. Je zult moeten erkennen dat alleen jijzelf jezelf kan laten stoppen met boos zijn.

Bammie, Anna moest toch naar de fysiotherapeut? Ze zal wat later zijn vandaag denk ik..

Dag Tom, Gefeliciteerd met je 2 weken en 5 dagen nuchter zijn. Op je vraag of refusal en een snuifje coke samengaan weet ik het antwoord niet. Maar als ik een antwoord mocht verzinnen zou ik zeggen Nee, dat gaat niet samen... ik weet dat je dat niet wílt horen. Als het je lukt om te stoppen met drinken én roken, waarom dan niet met die coke?

Ik was vanmiddag plotseling niet in de gelegenheid om hier op het forum te zijn, terwijl ik eigenlijk nog een berichtje voor Joann had. Eerst dacht ik net van laat maar, dat berichtje komt misschien heel erg als mosterd na de maaltijd, maar ik vind toch dat ik het maar moet plaatsen want ik voelde me persoonlijk toch wel wat aangesproken. Dus bij deze dan toch nog maar... Joann, Ik kan absoluut nog wel begrip opbrengen voor mensen "die net beginnen". Twaalf jaar geleden stelde ik bij mezelf vast dat ik verslaafd was aan de alcohol. Zonder forum, zonder verdere hulp van wie ook besloot ik meteen helemaal te stoppen met drinken. Ik wist al meteen dat minderen geen optie was. Twaalf jaar lang begon ik steeds weer te drinken, en stopte ik evenzovele keer weer totaal. Alles of niets. Nergens steun van wie ook. Deze hopeloze strijd heb ik uiteindelijk uitgevochten in de kliniek. Dat was de laatste stap van een struikelpad van twaalf jaar. Die twaalf jaar ben ik niet vergeten, bevatten een kwart van m'n leven. Ik denk wel eens dat als er bijvoorbeeld tien jaar eerder hulp was op komen dagen hoe het dan geweest zou zijn. Dat weet ik niet want het is niet zo. Wat ik wel weet is dat ik ook ooit een "beginner" was en dat ook heel lang gebleven ben. Nu zie ik overal om me heen helpende handen. Dit forum is er zo een. Herkenning en erkenning vinden is nu zo dichtbij, zo binnen bereik. Maar misschien is het te gemakkelijk geworden. Veilig thuis achter je computer een strijd voeren is heel anders dan je strijd in een andere omgeving, in het zicht van kritische begeleiders voeren. Je kunt je immers thuis nog steeds verstoppen, terwijl dat juist een van de kenmerken is van mensen met een alcoholprobleem. Als je je met je probleem hier op het forum meldt dan ben je volgens mij op zoek naar een oplossing voor je probleem. Maar als er mensen zijn die hier komen en de definitieve beslissing nog even uit willen stellen kunnen ze logisch gezien op weerstand stuiten bij mensen die de geneugten van het alcoholvrij zijn al ervaren. Dat heeft niets te maken met iemand in z'n waarde laten of niet, dat is een soort aangeboren "reddingsdrang". Een duidelijk maken dat er een alcoholvrij (desnoods -arm) leven mogelijk is en dat dat geen utopie is. Toen ik pas aan m'n deeltijdbehandeling was begonnen dacht ik ook binnen een paar weken klaar te zijn. Maar het tegendeel gebeurde... ik voelde me door de groep en de peuten helemaal in het nauw gedreven worden. Waar bemoeiden ze zich toch allemaal mee? De dagen dat ik thuis was greep ik steeds vaker aan om me van de wereld te drinken. De "verwijten" dat ik het basaal totaal verkeerd aanpakte, dat ik helemaal niet wilde stoppen grepen me bij de strot. Ze snapten er niks van, ze dreven me alleen maar dieper de afgrond in... Ik was zielig, het slachtoffer van iedereen... ze bekijken het maar, ik ga lekker m'n eigen gang. Niemand houdt toch van me. Toen grepen de peuten in en in overleg, waar ook mijn vrouw bij betrokken was, werd besloten dat ik klinisch ging. Een omgeving waar ik niet makkelijk de fout in kon gaan was vooral voor de eerste tijd erg belangrijk. Ook hier voelde ik me in het begin doodongelukkig. Voelde nog steeds of de hele wereld tegen me was. Voortdurend werd ik gewezen op hoe ik overal tegenaan keek. Werd ik er op gewezen dat ik alles en iedereen behalve mezelf de schuld gaf van m'n situatie. Doordat ik nu minder mogelijkheden tot terugval had kon ik rustiger naar mezelf gaan kijken. Ik begon in te zien dat ik inderdaad de schuld niet bij anderen moest leggen. Eigenlijk dat er helemaal geen sprake was van schuld. Mijn drinken was het gevolg van een scheefgroei in mijn blik op de wereld. Langzaam maar zeker kreeg ik tijdens de behandeling een bril aangemeten die die scheefgegroeide blik corrigeerde, liever gezegd, ik mat me die bril zelf aan. Want gekregen heb ik niets, ik heb alles zelf moeten ontdekken, en dat is gelukt door keihard met mezelf en m'n gedrag geconfronteerd te worden. Van de drank af raken is absoluut niet leuk. Van de drank af zijn wel. En je kunt dat moment voor je uitschuiven, maar als je uiteindelijk zover wilt komen zul je toch confrontaties met jezelf aan moeten gaan en ondergaan. Daar wens ik iedereen heel veel sterkte mee.

Ook nog maar even een reaktie op deze draad, aansluitend op het bovenstaande. Het volwassen zijn, autonoom zijn, is iets wat ik zelf heb moeten ontdekken, maar daar heb ik wel hulp bij gehad. Zonder hulp van verschillende vormen van therapie had ik de weg, die ik verder wel zelf moest bewandelen, nooit gevonden. Alleen naar mezelf kijken werkte niet want ook ik zat in een tunnel. Door me steeds te wijzen op m'n eigen kleine belevingswereldje kwam ik tot het besef dat ik inderdaad opgesloten zat in dat kleine wereldje, en dat er een grote mensen wereld was waar ik maar een heel klein stukje van afgeschermd had voor mezelf. Dit besef heeft me er toe aangezet gaten in dat scherm te slaan en naar de andere kant te gaan, mezelf van buitenaf gaan bekijken, kritisch en zonder medelijden. In het begin met veel angst, later met interesse. Ik ging mezelf daar zielig zien zitten doen, kreeg min of meer een hekel aan mezelf. Ik vond dat dit niet langer zo kon en mocht zijn waarop ik met vallen en opstaan, onder een regen van opmerkingen dat ik oud gedrag vertoonde de weg heb gevonden om zelfstandig in de wereld te kunnen bewegen. Ook als dingen tegenzitten weet ik me staande te houden, niet door de schuld aan anderen te geven, ook niet aan mezelf maar door dingen te nemen zoals ze zijn en na een mislukking een nieuwe poging te wagen.

Of zit het verschil hem alleen in het wel of niet die moeite aankunnen? Dat verschilde bij mij per dag. Als ik dan met moeite m'n drankgebruik in de hand wist te houden was ik die dag dan niet verslaafd en de dagen dat het niet lukte wel verslaafd? Sorry, maar ik zie het echt niet, dat verschil over een langere termijn gezien...

Petra, Ik heb het al eens eerder gevraagd. Mij is niet duidelijk wanneer je verslaafd ben en wanneer je een moeizame relatie met drank hebt. Als je met veel moeite je drankgebruik in de hand weet te houden kun je dan niet van een verslaving spreken? Waar komt die moeite dan vandaan? Dit is mijnerzijds geen flauw woordenspelletje, maar een oprechte vraag...

Welterusten allemaal.

Stien, Hoezo zou je onzinnig bezig zijn? Als jij het gevoel hebt dat je baat hebt bij de behandeling die je nu doet samen met het forum dan is dat toch goed? Jij zelf kunt dat het beste beoordelen. En je hebt die ambulante hulp in combinatie met AA bezoek nog "achter de hand" voor als je daar behoefte aan zou hebben. En die inzet van jezelf zal je bij elke aanpak, waar dan ook en hoe duur dan ook, altijd nodig hebben, is van cruciaal belang voor het slagen van je missie.

Dag Catootje, Fijn dat je weer (even) terug bent. Je vraagt jezelf af of je deze opleiding vroeger misschien wel had aangekund zonder problemen, maar dat is in principe niet belangrijk. Belangrijk is om te kijken of je hem nu aankunt. Het lijkt mij duidelijk dat je hiermee nogal veel hooi op je vork hebt genomen. Zelf heb je al besloten om het even wat rustiger aan te doen. Ik weet niet of je aan een tijdslimiet gebonden bent, maar ik zou in jouw geval gewoon de maximale tijd nemen voor zo'n opleiding. Liever er wat langer over doen en er goed doorheenrollen dan op je tenen lopen en struikelen. Neem genoeg rust voor jezelf. En wat dat hondje betreft, zo'n beestje vraagt veel aandacht en tijd, is een sociaal dier. Jij bent in wezen ook een sociaal dier, het verlangen naar een hondje spreekt voor zich. Als de kosten geen probleem zijn en op tijd uit kunnen laten zou ik het doen. Je krijgt er als het goed is heel veel voor terug. Ook een fijn en supergeduldig aanspreekpunt als je het even moeilijk hebt. En morgen echt je nagels knippen hoor. 't Is geen gehoor hier op het forum als jij aan het typen bent..

Ja Marieke, Ik maakte daarstraks een grapje over het advies dat je meekreeg, maar ik sluit me bij Anjo en Ben aan wat betreft de deur van de boumankliniek niet dicht te gooien. Deze afspraak ging nu niet goed, maar het is wel een centrum waar een hoop ervaring en kennis is met betrekking tot verslavingsproblematiek, niet alleen het wel of niet drinken maar ook de hele complexe mikmak daar omheen. En dat het vooral in het begin wat onpersoonlijk overkomt is niet zo heel gek als je ziet hoeveel cliënten bij zo'n instelling over de vloer komen. Maar als jij daar regelmatig komt en eventueel behandelingen gaat volgen leren ze je vanzelf beter kennen en zal het allemaal vanzelf persoonlijker worden. Zelf heb ik die ervaring hier tenminste wel bij de Tactus instelling. Daar heb ik uiteindelijk een hele persoonlijke en warme band mee opgebouwd. (niet met iedereen natuurlijk, maar met de mensen waar ik mee te maken heb). Dus mocht je geadviseerd krijgen toch met bouman in zee te gaan, schroom dan niet dat te doen... Liefs, Kohtje.