Kohtje

Ja, Helder. Toen bij ons thuis de Sinterklaasavond in Surpriseavond veranderde was voor mij ook zwaar de lol eraf. Iedereen klooide maar wat aan, terwijl ik zo m'n best deed.. Niemand nam het serieus en dat kon ik maar niet snappen... heb daar in m'n onmacht en onbegrip ook menige traan om gelaten. Door mijn vervelende gedrag hebben we die surpriseavonden toen maar afgeschaft. Was dus mijn schuld, omdat ik het te serieus nam....

Sally, je moet niet zo tegen me op kijken hoor. Ik heb ook veel hulp gehad en nog steeds leer ik dingen bij. Ik dank je voor de complimentjes, die doen een mens ook altijd goed, maar je moet jezelf niet zo negatief zien. Dat jij hier je problemen zo in het "openbaar" neerzet is ook een groot compliment waard. En dat jij ondanks dat je weet dat je zo fout bezig bent toch doorgaat met drinken en roken.... niets menselijks is je vreemd zou ik zo zeggen... Pluspunt is dat je het weet. Net zoals ik weet dat roken slecht is.... Maar wat je zegt: je moet er voor jezelf aan toe zijn, je moet het zelf helemaal willen, anders blijf je jezelf voor de gek houden. Daar gaat het feitelijk om op deze draad.

Ja leuk is dat hè Stien. De laatste tijd lijken er steeds een soort themadraadjes te ontstaan. Vind ik wel interessant om zo met z'n allen van mening te wisselen over iets wat ons doorgaans allemaal wel min of meer bezig houdt. En ja, ik heb veel aan mezelf gewerkt en doe dat nog steeds (de ene dag wat meer dan de andere) omdat ik nu ongeveer door heb hoe ik mezelf af en toe bij kop en kont moet pakken en door veel naar anderen te luisteren, vooral ook hier op het forum.

Ga naar buiten, gekkie....

Nou Joann, lekker naar buiten dan... het is soepkippenweer.

Verschrikkelijk... radio staat zachtjes aan op de achtergrond. Hoor ik ineens zachtjes: Maar een man mag niet huilen van Jacques Herb... en zelf huilt ie dat hele lied.... Om te huilen..

Snap ik wel, meis..

Zooo, Joann, lekker vlot ben jij met je advies aan Anna.... Die is ondertussen al wel weer zo'n beetje terug met haar hondje...

Sally, Schaamte is goed, het is een signaal naar jezelf dat je niet tevreden bent met hoe je bezig bent. Maar hier op het forum over je schaamte praten is ook heel goed. Beter dan het voor jezelf te houden en jezelf helemaal de grond in praten zonder dat iemand het merkt. Hier kun je veilig over die schaamte praten waardoor je jezelf een stuk openbreekt. Jezelf ter discussie stellen kan heel verhelderend werken door de reacties die je krijgt. Er is hier op het forum (bijna) niemand die géén diepe gevoelens van schaamte kent. Maar hier praten we er openlijk over. Het gevoel van herkenning bij elkaar werkt heel bevrijdend. Iets waarvoor je je schaamt hangt dan niet meer als een molensteen om je nek. Ik ben ook verslaafd aan het roken. Daar kan ik ook nog maar niet vanaf komen. En ik schaam me dan wel eens dat ik de alcoholverslaving wel heb leren beheersen maar dat dat me met de nicotineverslaving nog maar niet wil lukken. Daardoor voel ik me geen minder mens, wel een die nog wat te doen heeft. Niemand is perfect, zelfs ik niet:D maar dat hoeft ook niet. Zolang ik maar niet onverschillig ben of word. Dat jij al je bloedreferentiewaarden kent kan uiteindelijk ook in je voordeel gaan werken. Je weet in cijfertjes heel goed hoe je er voor staat. Dat zou een mooi uitgangspunt kunnen worden om beter te worden... Je hartproblemen lijken me ook heel belangrijk, maar vlak andere lichamelijke problemen t.g.v. alcoholgebruik niet uit.

Joanntje, ik geloof dat ik wel begrijp waarom je achter je pc zit te huilen. Lucht het een beetje op en gaat het weer?

O ja, Anna, het gebeurt me nog regelmatig dat het uiten van gevoelens op onbegrip stuit. Ik ben ook nog maar in de oefenfase en misschien blijf ik dat ook de rest van m'n leven wel... En het kan me ook nog altijd een gevoel van onzekerheid, van niet meetellen geven... Maar ik grijp niet meer meteen naar de fles, zoals ik dat in het verleden wel meermaals gedaan heb. Nu kan ik echter vanuit die onzekerheid, net als jij, wel gaan kijken wat er dan schort. Ligt het aan mij? Soms wel, ik kan nog altijd niet geheel onbevangen met m'n emoties omgaan. Wel kan ik ze beter herkennen en analyseren. Ik kruip dan even in een soortgelijk harnas als waar ik met drank in kroop, alleen is dit harnas makkelijker te openen en te sluiten. Hier kruip ik met m'n volle verstand in, hier word ik niet in opgesloten. In dit harnas stippel ik dan een 'plan' uit hoe nu verder te gaan. Vaak betekent dat dat ik m'n gevoel duidelijker moet maken naar m'n omgeving. Er zijn inderdaad ook mensen die niet openstaan voor andermans emoties. Die hebben wat dat betreft een bord voor de kop. Het zegt meer over die persoon dan over jou. Zelf had ik ook zo'n bord voor de kop toen ik nog dronk. En dan kan je eigen onzekerheid zichzelf ook nog in stand houden door die onzekerheid zelf. Als je onzeker overkomt nemen mensen je minder makkelijk serieus, denken ze gemakkelijk over je heen te kunnen lopen. Waardoor je je dus weer onzeker gaat voelen. Tijdens m'n behandeling viel ik ook vaak weg in groepsdiscussies terwijl ik best het een en ander te vertellen had. De peuten viel dit wel op en ook tijdens de blokken Sociale Vaardigheidstraining zag ik wat er mis was. Deze blokken werden altijd op video opgenomen en dan later weer afgedraaid, zodat je jezelf kon zien. Ik bleek veel te zacht te praten. Ze hoorden me vaak letterlijk niet. Het klinkt heel negatief, maar het is een feit dat de grootste schreeuwers het best gehoord worden. Die hardere stem heb ik me met heel veel moeite en gevoel van schaamte toch min of meer kunnen aanleren, en wat bleek? De combinatie van harder praten met iets zinnigs te vertellen hebben (waar het bij veel harde schreeuwers nogal eens aan ontbreekt) dwingt respect af. In het begin was iedereen verbaasd dat ik zo hard praatte (ikzelf niet in het minst) maar toen het me wat gemakkelijker af ging telde ik mee, werd er echt naar me geluisterd. Sterker nog, ze begonnen me in sommige gevallen om advies te vragen of om m'n mening... Ik ben dan niet een van de kleinsten (1,92 meter) maar geloof me dat als ze dan je rug naar je toekeren je jezelf ook heel klein kan voelen. En Anna, ik hoef dan wel niet tegen ruggen aan te kijken maar ik constateer dan dat mensen me met de nek aankijken. Is ook niet leuk... En Joann, JE LAAT HET, HÈ??????

Zou maar zo kunnen, BamBam. Ik weet het echt niet meer. Toch ook hier een tikje Korsakof denk ik. Nou ja, als het niet veel erger wordt kan ik ermee leven. Mijn levenslijn kan ik in russische namen uitzetten. Beginnend met Pavlof (het zien van een fles doet me het water in de mond lopen), dan jarenlang Smirnof (geen uitleg nodig) en dan verder Korsakof (ook geen uitleg nodig)...

Dag Anjo, Dat teruggrijpen naar alco tijdens of na het beleven van een heftige emotie is ook zoooo herkenbaar. Ik had dat niet alleen bij negatieve ervaringen maar ook bij heftige gevoelens van blijdschap. Uit een gevoel van euforie een borrel pakken. Om het te vieren als het ware. Het leek wel of ik geen heftige emoties mócht voelen, alsof die getemperd móesten worden. Want stel je voor dat mensen me raar zouden vinden, dat ze een verkeerde indruk zouden krijgen van die altijd zo rustige en zelfverzekerde Koh ... dat is wat ik met hulp van alcohol naar de buitenwereld wist uit te stralen, of ik alles onder controle had. In werkelijkheid ben ik zo onzeker als de pest, misschien wel te onzeker, wat door alcohol ook weer in stand werd gehouden. Omdat ik nooit mezelf kon en durfde te zijn. Nu ik na een jarenlange worstelperiode wel min of meer mezelf kan en durf te zijn kom ik er nog steeds elke dag weer achter dat ik gewaardeerd word om wie ik werkelijk ben. Als ik nu eens wel echt boos durf te zijn en ik kan duidelijk aangeven waarom dat is, zie ik tot mijn stomme verbazing dat er begrip is voor mijn boosheid en dat mensen rekening met me houden. Dit voelt zo fijn dat alleen daarom al die boosheid voor een groot deel verdwijnt. Hetzelfde geldt voor de andere emoties: angst, verdriet en blijdschap. Pure emoties zijn zo mensen eigen dat het delen hiervan veel herkenning geeft. Het zijn onze oersignalen naar elkaar. Hoe puurder je die met elkaar deelt, hoe puurder je elkaar kunt begrijpen. Door ze te versterken of juist temperen met alcohol maak je het beeld troebel, zowel voor de buitenwereld als voor jezelf en voor je het weet zit je alleen op een eilandje van onbegrip, word je gek gevonden of gewoon als die eeuwige zuipschuit waar geen zinnig woord mee te wisselen valt gezien. Het loslaten van alcohol om emoties (weer) een eerlijke kans te geven is een proces, een ontdekkingsreis waar je vele onverwachte en soms griezelige dingen tegenkomt, maar als je hier een dagboek van bij zou houden, gewoon met de hand geschreven in een schrift, zodat je langzaam schrijft en dus je denksnelheid moet verlagen tot schrijfsnelheid (wel netjes schrijven, dus met aandacht) dan kun je je gevoelens heel bewust in kaart brengen. Ten eerste brengt deze manier rust in je hoofd en lichaam, ten tweede hou je er een mooi naslagwerk aan over om jezelf af en toe eens in terug te zien. Ga je bepaalde patronen herkennen waar je op voort kunt borduren, leg je op papier je eigen fundering vast... Ps. Wat is een klein maatje Jan ook alweer? Heb het wel eens ergens voorbij zien komen, maar kan het me niet meer voor de geest halen...

Lieve mensen, Ik ga op m'n rechter zij om dan morgen op m'n linkerzij weer wakker te worden. Welterusten allemaal..

Ja, sorry Visje, maar dit zijn smoesjes om toch maar te blijven drinken. Jezelf voor de gek houden.

Arme Visje. Ik denk dat je nog eens heel goed bij jezelf te rade moet gaan. Wat wil je nou eigenlijk?

Ja Moesje, ik zat ook al te kijken. Ik dacht al, verrek, die zegt precies hetzelfde maar dan anders...

Nee Visje, ik bedoel ook niet letterlijk je man pesten. Het is meer dat je je het stoppen opgedrongen voelt, waardoor je in het nauw zit omdat je eigenlijk van jezelf niet wilt stoppen. Om dat gevoel van in het nauw gedreven zijn, het gevoel van onmacht te verwerken, zoek je de roes weer op. En ook al is je man nog zo lief voor je, en drijft hij je helemaal niet in het nauw, je hebt het gevoel dat je iets voor hem moet doen wat niet voor de volle 100% uit jezelf komt...

O, Joann, je hebt me door. Nou is het lachen me vergaan....

Visje, als je niet echt puur voor jezelf wilt stoppen maar het wilt proberen voor een ander zal het zeer moeilijk worden. In feite kruip je dan in de slachtofferrol. Je bent zielig omdat je moet stoppen van een ander, en dat wil je niet dus om te "pesten"neem je er maar een. Alleen als je zelf helemaal voor 100% achter je besluit om te stoppen staat maak je een kans het te redden.

Helder, ik vond het eerst ook altijd raar van mezelf, maar nu heb ik er vrede mee. Kan in m'n uppie heerlijk genieten van een hoop gezelligheid om me heen zonder er zelf bewust deel van uit te maken. En als het iemand op gaat vallen beginnen ze meestal wel persoonlijk een gesprek met me waardoor ik me weer wat kan richten op iemand. Tot het gesprekje weer voorbij is, dan zink ik weer in m'n "wattenwereldje". Ik geneer me er niet meer voor....