Kohtje

Hai Charlie. Je krijgt je man met geen 10 paarden het vliegtuig in. Maar zonder paarden dan? Ik zou me er zelf een stuk gemakkelijker bij voelen.

Goedemorgen allemaal. Vijf maanden geleden zag ik voor mezelf geen uitweg meer uit m'n drankgebruik. Ik wilde graag stoppen maar wist niet hoe dit vol te houden. Als ik 's morgens zei: "vandaag drink ik maar eens niet" dan ging ik een paar uur later al weer op pad voor een fles drank om mijn gevoel van angst en verdriet die het niet drinken me direkt gaven weer te sussen. En na een paar glazen verdween het angstgevoel wel maar het verdriet, en dan vooral het gevoel van zelfmedelijden, werd sterker. Zo sterk dat ik er van in paniek raakte. Niemand kon me helpen, ik kon mezelf ook niet helpen. Ik kon alleen maar drinken. Ik zei enkele dagen geleden al dat ik na 16 maanden droogstaan niet een terugval heb gehad, maar gewoon weer ben begonnen met drinken. 16 Maanden ging het niet drinken als vanzelf en was er wat verslaving betreft niets aan de hand. Ik stond zo droog als gort. Maar op het moment dat een gevoel van angst/onzekerheid/twijfel vrij heftig werd had ik niets en niemand om dat op de een of andere manier van me weg te nemen. Alleen m'n vriendje alcohol zag ik als verlosser. De waanzin van verslaving sloeg meteen weer toe. Ik dacht echt dat ik het dit keer heel anders zou doen dan al die andere keren dat ik na een stop weer begon te drinken. Toen liep het altijd uit de hand, maar nu wist ik zo goed wat droog staan was, hoe makkelijk dat eigenlijk was, dat ik nu echt na één of twee glaasjes wel zou stoppen. Helaas was het ook dit keer weer diezelfde foute gedachte die ik al zo vaak had gehad. Ook dit keer liep het volledig uit de hand... Natuurlijk, ik ben verslaafd. Een kleine vijf maanden geleden kwam ik terecht in de 12-stappen behandeling van Tactus. Ik had zoiets van: ik heb nu al verschillende behandelingen gehad, die hebben me uiteindelijk opgeleverd dat ik nog steeds heftig drink, en deze behandeling had ik nog niet geprobeerd. Ok, baat het niet, dan schaadt het niet. Maar ik realiseerde me wel dat er al miljoenen mensen via de 12 stappen van de drank of andere verslaving zijn afgeraakt. De vele berichten hier van o.a. Ziza stonden ineens in een ander licht. Als het bij al deze mensen werkt, waarom zou het bij mij dan niet werken? Ook wist ik dat ik mijn aanvankelijk wat sceptische houding t.o.v. de stappen moest laten varen. Dat ik me er wel echt voor open moest stellen. Onder hetzelfde mom van Baat het niet, dan schaadt het niet, heb ik dat gedaan. In eerste instantie wel met de nodige vraagtekens voor mezelf, want ik stapte nu een wereld binnen met God en Hogere Machten die ik maar moest zien te begrijpen zoals ik hem of hen maar moest begrijpen. Aanvankelijk begreep ik niets van die Hogere Macht. Mediteren was ook zoiets. Laat je gedachten los, laat ze gaan.. elke dag zaten we samen in de groep een klein half uurtje te mediteren. De eerste week zat ik me constant suf te denken hoe ik die gedachten nou uit m'n hoofd moest krijgen, hahaha..... Dat half uurtje leek uren te duren. Ik kreeg een houten kont van het stilzitten en voelde overal jeuk, m'n vingers begonnen te tintelen, etc.... Maar oefening baart kunst. Na verloop van tijd lukte het me steeds beter om m'n gedachten langs te laten fladderen en te laten gaan. De tijd leek steeds sneller te gaan, of liever gezegd, leek stil te staan. Een heerlijke ervaring vond ik dat..nog steeds, overigens. Het bidden tot mijn Hogere Macht was ook zoiets. Bidden had ik nog nooit gedaan. Flauwekul en zwak vond ik dat. Maar dat kwam omdat ik helemaal niet wist wat bidden was. Het gebed van Kalmte, Moed en Wijsheid vond ik op zich wel mooi, en ik zei het elke ochtend op, maar na een uurtje was ik alweer vergeten dat ik dat opgezegd had. Ik had net zo goed m'n horoscoop of een willekeurige overlijdensadvertentie in de krant hardop kunnen lezen. Je neemt er even kennis van en het vervliegt. Toch gebeurde er iets na enkele weken. Ik ging dat gebed steeds vaker voor mezelf zeggen, als ik even niet wist wat op een bepaald moment te doen, of als ik me even met m'n gevoelens geen raad wist. Ik ben altijd erg gericht op het behouden van bezittingen en personen, op zekerheid. Stel dat ik dit of dat kwijt zou raken, of die en die gaat weg...wat moet ik dan? Ik was altijd erg afhankelijk van mensen en dingen. Er mocht altijd wel meer bij komen, maar o wee als er iets wegviel. Als ik over dingen begin te piekeren die allemaal zouden kunnen gebeuren als zus of zo... dan komt meteen het sereniteitsgebed in me op. En ik realiseer me nu dat er op dat moment in mijn achterhoofd een stemmetje is dat zegt: "Hallo Koh, je kent me nog niet zo goed, maar ik ben je Hogere Macht.. Je staat niet alleen. Vertrouw me maar. Je leert nog wel met me te communiceren, doe het in je eigen tempo maar weet dat ik er altijd ben". En langzamerhand begint die wetenschap, dat ik er niet alleen voor sta in het leven, me steeds vertrouwder te worden. Het valt me zelfs op dat ik in het begin veel rust vond in het de eerste zin: Geef me de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen. Maar naarmate m'n zelfvertrouwen groeit ontdek ik, of durf ik te ontdekken, dat er onder de dingen die ik dacht niet te kunnen veranderen, steeds meer dingen zijn die ik wél kan veranderen maar waartoe me tot dan toe de moed ontbrak. Zo durf ik steeds meer te veranderen, steeds meer m'n eigen koers te bepalen. Altijd in de wetenschap dat als ik een foute beslissing neem, er wel weer een mouw aan te passen valt. Angst en onzekerheid hebben steeds minder vat op me. Ik kan niet verder kijken dan de horizon, en dat hoeft ook niet. En de weg tot aan de horizon ontrolt zich vlak voor mijn voeten. Als ik vandaag leef, en morgen weer, dan kom ik vanzelf aan wat nu de horizon is. Als ik daar ben is de horizon weer verder weg, maar ook daar kom ik vanzelf terecht, wat er ook op mijn weg verschijnt. Maandag vertrek ik met mijn vrouw in ons VW-campertje richting Italië. Ben er nog nooit geweest, Umbrië en Toscane schijnen erg mooi te zijn. We hebben er zin in om dat zelf te gaan ontdekken. We hebben vier weken de tijd, dat moet genoeg zijn om op z'n minst heen en weer te rijden. We laten ons onderweg verrassen door wat we tegen komen. En naast mijn vrouw weet ik dat ik, waar dan ook ter wereld, altijd een beroep kan doen op mijn Hogere Macht waarmee ik nu zo lekker aan de babbel raak. Ik voel me een gelukkig mens. Dat was vijf maanden geleden wel anders. Ik hoop dat jullie ook je weg vinden op jullie manier. En dan hoop ik jullie over vier weken allemaal in blakende gezondheid hier weer terug te zien. Lieve groeten van Kohtje.

Hahaha...Hanneke. Licht aan, licht uit, licht aan, licht uit... Tja, er waren wel eens mensen die een luciferhoutje in die lichtschakelaar duwden (wij ook, hoor) zodat het licht gewoon langer bleef branden. Maar er op vertrouwen kon je toch nooit want er was ook altijd wel weer iemand die dat a-sociaal vond en dat stukje lucifer weer verwijderde. Zo kon je dus toch onverwacht weer in het donker komen te staan, terwijl je dat helemaal niet verwachtte.(hihihi... het niet verwachten is natuurlijk inherent aan onverwacht). Tja, wil je licht, dan zul je aan het werk moeten blijven. Als je smokkelt en de boel belazert kun je erg bedrogen uitkomen.

Ik begin me te realiseren dat het wel of niet drinken niet een kwestie is van "de knop omzetten". Dat dacht ik twee jaar terug, dat ik de knop had omgezet toen ik gestopt was met drinken. Het ging goed, uur na uur, dag na dag, week na week, maand na maand.... De zelfhulpgroep die ik wekelijks bezocht vond ik steeds minder interessant. Ik bleef daar vertellen hoe goed het me ging en groepsgenoten hadden terugval na terugval... Daar hoorde ik niet meer bij, ik ging zo goed. En ik bezocht ze steeds minder. Dat was mijn leven niet meer, ik had helemaal niks meer met alcohol, was er klaar mee. De knop was immers om? Vorig jaar augustus ging het dus helemaal fout met me. Door ietwat turbulente privé-omstandigheden (tja, zo kan ik het ook noemen...) nam ik, om de boel even weer op een rijtje te zetten, één borreltje. Eéntje maar.. ok, twee. Nou ja, drie.. ach, gewoon even deze fles leegmaken, dan was ik weer van die zooi af en kon ik de draad weer oppakken vanaf waar ik een steekje had laten vallen. Oeioei... er was wat gebeurd. Toen ik met een rotgevoel de lege fles naar de glasbak bracht kwam meteen de onbedwingbare drang op om nog maar een nieuwe fles weer mee naar huis te nemen. Voor noodgevallen.. En ik was nog niet thuis of alles voelde als Noodgeval, dus fles open en leeg... Tja.. Uitglijder??? Terugval??? Ik denk geen van beide.. ik was gewoon nog verslaafd en na een pauze weer verder gegaan met drinken. Ik had eigenlijk niks anders gedaan al die droge maanden, dan niet drinken. Meer niet. Als kind woonde ik met mijn ouders boven in een portiekflat. Als ik thuiskwam en het was donker, dan moest ik beneden aan de trap een lichtknopje indrukken, dan bleef het licht enige tijd branden. Wilde ik niet in het donker de trappen op moeten dan moest ik er aan denken op de volgende verdieping weer zo'n knopje indrukken. Als ik dat regelmatig deed dan kwam ik met licht helemaal boven. Zo'n knopje heb ik, denk ik, ook in m'n hoofd. Ik heb de vorige keer de fout gemaakt niet regelmatig op dat knopje te blijven drukken. Ik ging niet meer naar de zelfhulpgroep, ik kwam steeds minder op dit forum.. ik dacht het allemaal wel in m'n eentje te rooien. Het knopje floepte uit en ik kon in het donker waar ik plotseling in belandde, niet zo gauw een lichtknopje vinden. In het wilde weg begon ik in paniek om me heen te meppen, hopende zo weer enig licht te vinden.. hierdoor nog meer gestruikel.... Ik ga nu sinds vier maanden naar AA en NA, ik lees in elk geval weer veel mee op dit forum en zo houd ik nu sinds vier en een halve maand het licht weer brandende. En ik ben me ervan bewust dat ik dat knopje steeds weer moet indrukken. Daarvoor heb ik lotgenoten nodig, de meetings en dit forum. Ik ben me ervan bewust geworden dat ik aan het werk moet blijven om licht te blijven houden. Voor altijd. Het mooie vind ik dat ik het nog leuk vind ook, om zo aan het werk te blijven. Het houdt me allert en betrokken. Vorige week ben ik met een aantal groepsgenoten van de 12-stappenbehandeling in Apeldoorn een NA groep gestart. Er was een zieltogende NA groep, en net op het moment dat er nieuwe aanwas aankwam van de 12 stappen behandeling, werd die groep opgeheven. Dat vonden we jammer, en dus zijn we gewoon opnieuw begonnen. Vorige week met vijf mensen, gisteren waren er al 12 mensen. Een mooie meeting, met mooie shares. Hihihi... ik was nog voorzitter ook, gisteren. Vond het fijn om te doen. En dat is iets waarvan ik nooit van m'n leven gedacht had ooit nog eens te zullen doen. De kromme gedachte komt de laatste tijd wel eens bij me op dat ik het op deze manier nog leuk vind om alcoholist te zijn... maar wat ik al zeg, dat is wel een hele kromme gedachte.. Groetjes en een mooie dag allemaal, Kohtje.

Goeiemorgen. Pipke, stoere bak... maak er vandaag weer wat van. Je bent een mooi en goed mens. Gun jezelf (en ons)een succes-verhaal.

Hai Carolien. Misschien nodig ik jullie tzt allemaal wel uit om een expositie te komen bezoeken. Zou voor het eerst sinds jaaaaaren zijn dat ik exposeer. Maar dan moet er wel wat te exposeren zijn, natuurlijk. Dus weer aan het werk nu!!

Mogge Soothe. Ja, het vordert gestaag. Elke dag een uurtje of zes aan het priegelen..heerlijk. Lekker de radertjes in de bovenkamer laten freewheelen.. het is een soort van mediteren geworden. Ik stel mezelf vragen en krijg daar dan weer antwoorden op die weer vragen oproepen, etc... Aan het eind van de dag heb ik dan zoveel geleerd dat ik het niet allemaal kan onthouden, hahaha... maar er blijft toch altijd wel een kleinigheidje hangen, hoor. Goed voor jezelf zorgen is het mooiste dat je een ander kunt geven! Groetjes, Kohtje.

Lieve Marieke. Ik ben het met Ferry eens: je speelt een heel gevaarlijk spel. Ik vraag me eigenlijk af of je nog wel een spel speelt of al weer gevangen zit in je verslaving. Ik herken veel in jouw verhaal met dat verliefd zijn, een ander leven willen en zo. Je weet dat het bij mij helemaal spaak liep. Ik begon na 16 maanden droog staan ook weer met één borreltje en enkele daarachteraan. Uitglijder, dacht ik. Een week later weer een uitglijder. En op het laatst bleef ik glijden, was de vaste grond onder mijn voeten één grote glibberzooi. In totaal ben ik zes maanden aan het glijden geweest, raakte totaal in paniek, was de weg helemaal kwijt. Ik heb mijn oorspronkelijke stopdatum van voor dat half jaar glijden weggehaald omdat het er niet meer toe deed hoe lang ik had drooggestaan. Het gaat me nu om vandaag en om het werken aan mezelf en allert blijven. In gedachtenwisseling blijven met m'n hogere macht, die niet meer van me verwacht dan dat ik vandaag doe wat ik kan doen. Je kent AA, je kent de weg naar een sponsor, de weg naar de meetings, de regels en stappen... Je weet dat je eerlijk naar jezelf moet blijven wil je droog én nuchter door het leven gaan. Denk alsjeblieft niet te gemakkelijk dat je de boel onder contrôle hebt. Na je vorige uitglijder zei je dat ook, en desondanks nu toch weer... Marieke, marieke... kijk nog eens goed naar je verliefdheid. En ook naar de andere kant. Kijk eens goed naar jezelf en bedenk nog eens wat andere verslaafden over terugvallen verteld hebben. Marieke, lieve groet, Koh.

Beter mogen dan moeten, maar behalve als het drinken betreft maakt DOEN mogen pas waardevol.

Sterkte Houtje en beterschap.

Tot later, Safi. Ik ga ook slapen. Heb een beetje suffig dagje gehad en hoop morgen weer wat frisser te zijn. Voor iedereen straks welterusten. En mooie dromen gewenst.

Oeps, is dat zo, Pippi?

sorry Pip, eigenlijk meer

helaas heb ik zonder sex van de buren ook altijd nog zin in sigaretjes. Heb eigenlijk helemaal geen sex nodig om zin in een sigaretje te krijgen.

Doe dat maar, Charlie. Neem je je refusal zodra dat veilig is? Slaap lekker en sweet dreams. Groetjes Koh.

Waarmee wil je gesteund worden, Charlie?

Dag dag. Gisteren heb ik afscheid genomen van de 12 stappen behandeling waar ik 17 weken onder de pannen was. Nou ja, afscheid...bijna iedereen die daar was, inclusief de counselors, kom ik regelmatig tegen op meetings van de NA. Toch was het een mooie middag. Uiteraard werd ik door iedereen even toegesproken, en waar ik even door ontroerd raakte waren de woorden mijn mijn Personal Counselor: als ik jou aan de stappen zie werken is het of ik iemand een instrument zie bespelen of zie dansen. Je danst er doorheen en weet er een mooi geheel van te maken wat je goed in je leven inpast. Ik antwoordde daarop dat ik het nog net iets anders zag: ik heb leren spelen op het 12-stappen instrument en daardoor ook weer leren spelen met mijn leven. En dan niet op de manier van iemand die levensmoe is en Russisch Roulette speelt, maar als een kind dat speelt om het leven te leren.. en ongemerkt het leven als instrument oppakt om door te kunnen spelen. De 12 stappen zijn mijn leven geworden en andersom. Niet door dagelijks in de boeken te lezen hoe ik het zou moeten doen, maar door te doen, het leven zelf aan me toe te laten vallen en aan de hand van wat ik leer en geleerd heb mijn eigen ikje te ontdekken achter al die maskers, muurtjes en schijnkaraktertrekken die ik in de loop van m'n leven heb opgebouwd. Beter gezegd, ik leer de gemaakte ik te herkennen als zijnde de gemaakte ik. Ik ben aan het leren dat ik oneindig klein ben en daar naar dien te handelen zodat ik daardoor oneindig groot word. Alle woede, angst en verdriet overkomen me omdat datgeen wat ik van mezelf gemaakt heb op de een of andere manier beschadigd wordt. Die emoties overkomen me dus om bezit vast te houden, het bezit van mijn persoontje. Een niet echt persoontje, want ikzelf zit achter die schijnvertoning. Ik ben aan het leren.. Ik leer nu de plekken waar ik gekwetst word niet meer te repareren maar er grote gaten van te maken zodat de echte ik zichtbaar wordt. En hoe meer van die plekken aangepakt worden, hoe zichtbaarder ik word. En hoe meer van die kwetsbare schillen om me heen worden weggehaald, hoe moeilijker ik te kwetsen ben... Maar ik ben nog aan het leren. De meetings zijn een geweldige plek om te leren. Samen met de mensen van NA vorm ik met mijn instrument een orkest, want ook zij spelen op hun instrument. Dat is het mooie van een instrument bespelen: toehoorders en medespelers. Ik ben begonnen met leven, met leren te leven. Het langzaam doodgaan heb ik hopelijk achter me gelaten. Zo, en nu gaan mijn vrouw en ik aan het werk in ons campertje. Waterleidinkjes doorspoelen, niet bederfelijke waar vast inpakken en zo. Over iets meer dan een week gaan we vier weken op pad... ik verheug me erop. Tot later mensen. Een fijne dag allemaal.

Goedemorgen. Wat een heerlijk dagje gisteren. Ik was te laat thuis om de computer nog op te starten (nou ja, niet te laat maar te moe). Na de meeting ben ik met mijn vrouw de stad nog ingegaan om te genieten van vele voorstellingen tijdens "Deventer op Stelten". Grappige, aandoenlijke en spectaculaire. Was pas om 1.00 uur thuis. Ik heb genoten van de meeting. Toch leuk om al die mensen eens echt te zien. En vooral ook leuk om te zien dat anderen dat ook leuk vinden. Ik heb hier en daar een praatje gemaakt maar vooral genoten van de ontspannen sfeer (nadat de eerste kennismakingen hadden plaatsgehad). Een normaler bij elkaar geraapt mensenzooitje kan ik me nauwelijks voorstellen. 's Avonds in de binnenstad in het weekend kom je vreemder, griezeliger en onaangenamer volk tegen. Ik heb gisteren niets vreemds, griezeligs of onaangenaams kunnen bemerken. De Grootste Gemene Deler van het clubje gisteren was voor een buitenstaander absoluut niet te raden. Ik denk dat ik op een eventuele vervolgmeeting toch wel weer aanwezig zal willen zijn. En ik wil ook Bert en Heleen van Tactus langs deze weg nog een keer hartelijk danken voor hun inzet en aanwezigheid. Druppeltje, je blijft een spannend mens. Hier op het forum maar gisteren toch ook wel "op de meeting". Het is hier al eerder ergens gezegd, geloof ik, een volgende keer misschien een afspraak proberen te maken met iemand van het forum uit je buurt om mee te rijden?? Nu ja, ik loop op de dingen vooruit, is niet erg handig. Eerst maar weer eens vandaag gaan beleven. Ik ga nu eerst maar eens douchen en dan weer de stad in. Kijken of er nog iets te zien valt wat ik gisteren niet gezien heb. Lukt vast wel. Een fijne dag allemaal nog. Tot later. gr. Koh.

....hoop ik.

Goedemorgen. Het belooft een mooie dag te worden. De laatste restjes sneeuw zullen snel verdwenen zijn en de temperatuur zal tot een aangename hoogte stijgen, zeggen ze... Alle meeting-gangers een goede en veilige reis gewenst en tot straks. Alle niet-meeting-gangers een goede en mooie dag gewenst en wellicht tot op een volgende(?) meeting. PS, als je via de A1 komt, neem dan niet de afslag Deventer-Oost, maar gewoon afslag Deventer. Dan ben je er zo...

Goedemorgen Pip. Ik weet het natuurlijk nog niet, maar ik hoop dat ik gisteren weer 24 uur niet gedronken heb. En alle anderen ook. Alvast een fijne 4-07 gewenst vanuit het verleden. (dit berichtje is van 3-07) En Pipje, ik hoop dat je je gisteren weer wat beter ging voelen. Groetjes Koh.

Pffff, gelukkig maar Tina. Maar wel vervelend dat je toch naar gedroomd hebt. Hoop dat je je dag er niet teveel door laat beïnvloeden. Eerst maar weer goed wakker worden. Fijne dag. En Pip, voor jou hetzelfde. Ik ga aan de slag. Tot later.

Laat me raden, Albertina. Jij droomde dat je een kaaiman of krokodil was en samen met een aantal soortgenoten je forummaatje Pippi verscheurde....

Goedemorgen allemaal. Tja, dat wordt waarschijnlijk een warm dagje. Eerder zou ik dan al bij het opstaan hebben gedacht: was de dag maar weer voorbij. Ik kan niet tegen warmte. Maar nu ben ik blij aan deze dag te mogen beginnen. Straks naar Apeldoorn voor de deeltijdbehandeling en vanavond naar NA. Ik heb er zin in want ik realiseer me dat ik door aan mezelf te blijven werken alleen maar energie krijg. Overigens is die deeltijdbehandeling bijna afgelopen. Vandaag, vrijdag en dan nog maandag, daarna is het gebeurd. Gelukkig heb ik mijn weg gevonden binnen AA en NA en er volgt nog een jaar lang nazorg van Tactus, wat inhoud: 1x per week een avondje bij elkaar komen om een vinger aan de pols te houden. M'n schilderen heb ik weer aardig opgepakt. Een jaar lang heb ik zo goed als niks gedaan, maar ik heb nu een werkschema opgesteld en ik moet zeggen dat als ik me daar aan houd het prima werkt. Schilderen is ook werk. Als het te vrijblijvend is laat ik het snel verslonzen. En daar erger ik me dan weer aan, gevolg: ontevredenheid en geen zin meer om daar wat aan te doen. Negatieve spiraal dus. Regelmaat, structuur en dat wat dat oplevert, is wat me op de been houdt. Ga dus welgemoed beginnen vandaag. Iedereen een fijne dag gewenst. Groetjes, Koh.