Kohtje

Hihi, Lila.. zoiets heb ik nou met laminaat leggen. Ruikt minder, maar word er wel steeds beter in.

Nog een keer voor jopie, Ik wil reageren op je bericht van gisteravond, maar het antwoord dat zich nu aan het vormen is wordt véééééél te lang om hier neer te pennen. Ik laat het nog een tijdje bezinken.. 't Is nu nog wat troebel in m'n bovenkamer. Ik moet een beetje proberen de essentie te pakken te krijgen. Nu is het nog brij.

zag je "bezig".. best wel een beetje schattig...

A3, dat staat er toch bij? Overall Harm Score. Blauw: Harm to users (CW54) Rood: Harm to others. (CW 46) Maar je zult, jou een beetje kennende, wel wat ingewikkelders bedoelen.. (oef, aanpassen... scroll langs dit berichtje en zie een knoepert van een fout.. Had jou met een "w" getypt. Rood hoofd!!)

Ha jowan, we denken precies andersom bij de woorden accepteren en aanvaarden. Maar ik denk dat we hetzelfde subtiele verschil bedoelen tussen die twee woorden. En dan zijn het maar woorden. We lezen niet alleen de woorden, we proberen ze te leven. En daar gaat 't om...

Nee, dat ik er ben is de zin. Niet meer en niet minder. Stelt niets voor voor het grote geheel, maar hoort er wel bij..

Hoe ik me verenigd heb met de zin van het leven: Ik zocht me rot naar de zin van het leven. In alle hoeken en gaten gezocht... niks anders dan vragen gevonden. Toen ik bij mezelf naar binnen ging kijken, lag het daar. "Ik ben" en "de zin van het leven" zijn één.

Vlok, Het ging hier van de week over aanvaarden en accepteren.. wat is het verschil? Ik kom daar niet zo heel goed uit, als ik het wil beredeneren. Ze worden als synoniemen aangegeven in woordenboeken, tegelijkertijd hoor ik verschillende mensen over verschillende betekenissen.. subtiele verschillen. Voor mezelf heb ik ook een subtiel verschil als norm voor mezelf gemaakt. Voor mij komt aanvaarden een beetje "moedelozer" over dan accepteren. Aanvaarden wat ik niet kan veranderen... klinkt mij een beetje als met een zucht; "nou vooruit dan maar, als het echt niet anders kan...pffff.. Accepteren wat ik niet kan veranderen... komt op mij over als: "ja, het is zo, dan moet ik wat anders verzinnen, of er op z'n minst zo comfortabel mogelijk mee leren leven..." Aanvaarden klinkt mij een beetje als de hoop op een goede afloop opgeven, terwijl accepteren me meer daadkrachtig overkomt. In AA (Alcoholics Anonymous) zeggen ze: geef me de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen. In NA (Narcotics Anonymous) zeggen ze: geef me kalmte om te accepteren wat ik niet kan veranderen. Het komt misschien doordat ik meer NA-meetings bezoek dat ik vind dat accepteren "nuchterder" klinkt dan aanvaarden. Hoe dan ook, mijn gevoel zegt me dat ik met accepteren verder kom dan met aanvaarden. Accepteren heeft het voor mij mogelijk gemaakt om mezelf te nemen zoals ik ben en dat dat goed is.. zolang ik maar blijf (zelfonder)zoeken. Bij de pakken neerzitten heeft me in het verleden gemaakt tot een gevangene tussen de pakken. Kon geen kant meer op. Nu weet ik mij door de pakken heen in elk geval een weg te banen naar..... tja, dat weet ik (nog) niet.... Ik hoop dat je je kalmte weet (terug) te vinden, Vlok. :rose:

Voor jopie, Ik heb je bericht van gisteravond gelezen. Het is nog vroeg. Moet het eerst vandaag nog een paar maal lezen voordat ik het misschien een beetje kan verwerken. En ik weet ook nog niet of dit een bericht is waar ik op moet reageren of niet. Maar ik heb het gelezen. En raakte zowaar een beetje ontroerd door je openingszinnetje..

Ik ben destijds op 13 december begonnen aan een alcoholvrij leven. Vlak vóór alle "beruchte" feestdagen. Bleek een prima datum. De "roze wolk" was nog volop aanwezig, net als de "bewijsdrang" om "best zonder" te kunnen. En het "beloningseffect" was ook extra groot. Want juist al die moeilijke dagen nuchter doorkomen gaf me een "yes, I can" gevoel.

Ik hielp mijn vader vroeger op zaterdag met zijn krantenwijk. 's Morgens om half vier op, samen opgewarmde koffie drinken en dan op pad.. Halverwege de wijk in het portiek van een groot flatgebouw samen een sjekkie.. Toen hij ophield met de krantenwijk nam ik die over. M'n vader hielp me dan soms op zaterdag. 's Morgens om half vier op, samen opgewarmde koffie drinken en dan op pad.. Halverwege de wijk in het portiek van een groot flatgebouw samen een sjekkie.. Die zaterdagochtenden behoren voor mij tot de meest dierbare vader-zoon momentjes. :sun: :sun: :sun:

Als je nou de hele dag niet aan alcohol denkt, hoe komt het dan in je op om op dit forum te kijken? Voor mij is het juist de confrontatie met drank(problemen) die me bewust laat zijn van het feit dat ik een drankprobleem heb. En gaandeweg de tijd kwam ik er, door alle verhalen, achter dat ik niet alleen een drankprobleem heb, maar een probleem met het leven zelf. En nog weer later kwam ik er achter dat dit laatste kernachtiger was dan mijn drankprobleem. Want drank was alleen maar een fake-oplossing voor mijn probleem met het leven zelf. Toen ik oplossingen kreeg aangereikt om op een "normale" verantwoorde manier met mijn leven om te gaan, werd drank gereduceerd tot een middel waar ik enkele dagen lichamelijk van moest afkicken, maar dat verder niet meer onweerstaanbaar aan me trok. Confrontatie/dit forum/mijn zelfhulpgroepen hebben mij herstel gebracht. Juist door me aan dingen te laten denken waar ik soms helemaal niet aan dacht.

Die roes was best fijn.. daar deejik'tookvoor.. Ik vind drank niet lekker. Nooit gevonden. Het ging altijd om de roes. Als er geen nadelen waren zoals een lichaam dat aan flarden gaat, de (weinige) sociale contacten die aan flarden gaan, verantwoordelijkheidsgevoel dat totaal aan flarden gaat, een heel leven dat aan flarden gaat, en menig leven om mij heen ook nog eens.. 't absoluut niet meer kunnen stoppen als ik éénmaal ben begonnen.... Ja, die roes verlang ik heel af en toe nog wel eens naar... Maar meermaals weet ik die heel dicht te benaderen door geconcentreerd met iets bezig te zijn. Dat kost wat meer moeite, maar heeft geen nadelige bij(???)effecten. En is ook niet te koop in een fles, een zakje, een pakje, een pilletje... daar moet ik dan wat voor doen. Heel af en toe ben ik echter in zo'n luie bui dat ik wel eens naar "instant geluk" verlang. En dat is inderdaad die eeuwige verslaving.

Ik kwam na het kijken naar "het filmpje van jowan" ineens (ook??) tot de conclusie dat ik dus wel weer zou kunnen drinken als ik mijn leven op orde heb. Echter, en daar ging mijn verslaafde manier van denken weer met me aan de haal, ik ben niet zo'n "sociaal dier".. heb geen enorm netwerk van vrienden waar ik te pas en te onpas mee optrek.. ik ben graag veel, heel veel alleen. En ook al ben ik dan heel graag alleen, juist in dat alleen zijn schuilt het voor mij levensgrote gevaar dat ik die "heerlijke" onpersoonlijke, niet terugpratende "vriend" alcohol toelaat me "gezelschap" te houden. Ik zou kunnen zeggen dat mijn "rattenparadijs" zich in een "kooi" bevindt. Dat is waarom ik me vasthoud aan de principes van het stappenprogramma. Die zijn helder en duidelijk voor me en hebben zich de afgelopen jaren voor mij bewezen. Ook zonder dat ik een enorm sociaal netwerk heb opgebouwd. Volgens het filmpje ben ik dan, zoals ik het begrijp, misschien niet eens (meer) verslaafd aan alcohol, maar ik steek dusdanig in elkaar dat, als die gedachte zich bij mij zou vastzetten, ik binnen de kortste keren weer zou gaan denken: na deze kan ik wel stoppen...

's avonds en 's nachts (sorry bolletje...)

Goedemorgen marcella, Ik weet tot op de dag van vandaag nog steeds niet wanneer nou dat moment was dat ik er klaar voor was. Ik weet wel dat ik er helemaal klaar mee ben. Met alcohol dan. Het moment van ommekeer was de dag dat ik voor het eerst serieus met de 12 stappen in aanraking kwam. Met verslaafde mensen die m.b.v. dat programma een waarde- en zinvol leven hadden opgebouwd zonder alcohol/drugs. Ik bepaalde niet wanneer ik er klaar voor was, mij werd een weg gewezen die ik geheel "onklaar" ingeslagen ben.

Eigenwijs of niet, je snapt in elk geval wat de ziekte verslaving inhoudt..

Ik vrees dat dat nou net de verslaafden zijn die ik niet meer tegenkom. Die eerst enthousiast aan hun herstel werken, meetings bezoeken, grote vooruitgang boeken en ontdekken dat ze een "normaal" leven kunnen leiden. En vervolgens inderdaad hun "oude/normale" leven weer (willen) oppakken.... Een enkele keer kom ik zo'n verslaafde na langere tijd weer tegen in een meeting om stap 1 opnieuw te doen... en de rest.

Als je al een bekende zou tegenkomen (heeeeeel kleine kans..) dan zou dat misschien alleen maar prettig zijn. Bekenden gaan niet naar AA om te kijken of ze misschien bekenden zien binnenkomen. De kans is levensgroot dat ook die bekende een alcoholprobleem heeft. En als je wilt stoppen met alcoholgebruik omdat je er een probleem mee hebt, dan moet je dat wel zélf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen. Samen met een bekende werkt dan misschien wél zo motiverend..

Jopie, ik noemde je vraag een béétje onzinnig. Een beetje zinloos had misschien aardiger geklonken. Ik bedoelde er verder niks zwaars mee. Ik wens je dat je het roken makkelijk kunt laten. Zinloos natuurlijk, die wens. Jij moet het doen. Mét hoe je je daaronder voelt en alles wat daarbij hoort. Groetjes. Rode bietjes, aardappeltjes en gehaktbal. Daarna meeting.

Jopie, ik wilde alleen maar zeggen dat je een beetje onzinnige vraag stelde. Hoe kan iemand nou weten hoe hij of zij zou handelen als de situatie anders was geweest? Je kunt veronderstellen, maar nooit zeker weten.

Jopie, hoe kan ze dat nou weten?? Als, als.... As, as..... as is verbrande turf. Zei/zegt m'n moeder altijd.. (Amsterdamse, vandaar dat as....)

Ach, en natuurlijk hartelijk welkom hier, EmmaPeel. Ik kwam destijds op dit forum terecht toen ik zo'n negen maanden droog stond, na opname in een verslavingskliniek. Uiteindelijk ben ik tijdens mijn "forumtijd" teruggevallen na anderhalf jaar droogstaan. Een tijdje doorgemodderd, een tijdelijke ban opgelopen door mijn "dronkemansgezever" alhier, door een (persoonlijk) diep dal gegaan, weer hulp gezocht EN gevonden. Ik vond mijn richtlijnen om nuchter en clean te leven in het twaalf-stappen-programma.(oorspronkelijk van AA) Dit programma is nog steeds mijn leidraad om nuchter en clean te kunnen blijven. Ook blijf ik maar terugkeren op dit forum. Want ook al gaat alles zonder drank nóg zo goed, de verhalen en processen waar andere verslaafden doorheen gaan wanneer ze eenmaal hebben besloten om (in dit geval) drank te laten staan zorgen bij mij voor herkenning en vergelijkingsmateriaal. Ik moet het helemaal zélf doen, maar helemaal alléén kan ik het niet.

Volgens mij "de Wrekers"..

Ik hoorde vaak over "de strijd opgeven", je overgeven. Ik vroeg me dan af hoe ik dat voor elkaar moest krijgen. Daar ben ik serieus over aan het nadenken gegaan. Net zoals ik ook altijd nadacht over hoe ik de strijd kon winnen. Nadenken, denken, nadenken, denken.... theoretisch wist ik altijd wel een mouw te passen aan wat me allemaal gebeurde. In de praktijk kwam ik er altijd weer achter dat er ergens iets niet klopte in m'n gedachtengang. Werkelijk de strijd opgeven lukte me pas toen ik m'n angst voor datgene waar ik eigenlijk altijd tegen streed los kon laten. M'n angst om terug te vallen in gebruiken. Toen ik tegen mezelf kon zeggen dat ik best mocht drinken als daar noodzaak voor was, verdween de angst voor terugval. En toen die angst weg was, kreeg noodzaak om te drinken ook geen vaste grond meer onder de voeten. Noodzaak om te drinken werd keuze om te drinken. Ik heb, sinds ik vrij ben van angst voor terugval, nooit meer de keuze hoeven maken om te drinken.