Oskar

Carnaval dus. Ik ben daar niet dol op. Zelfs stomdronken vond ik die leut vroeger nauwelijks te verdragen. Het oorspronkelijke katholieke idee van voorafgaand aan de vasten nog even een paar dagen los te gaan staat me wel weer aan. Maar losgekoppeld van elkaar is het wel een holle vertoning.

Mogge mensen Tamelijk rustig dagje voor de boeg. In de ochtend drink ik eigenlijk alleen maar virtuele koffie van Yvonne. Als mijn vrouw en ik beiden thuis zijn drinken we cappuccino, dat is een soort ritueel, maar dat komt op doordeweekse dagen niet veel voor. Op mijn werk slobber ik automatenkoffie uit gewoonte. Pas in de avond begint het echte koffie drinken. Ik heb laatst een zakje mooie koffiebonen gekocht, waar ik erg nieuwsgierig naar ben, maar heb deze nog niet aangebroken. Soms lukt het mij wel de bevrediging van het verlangen uit te stellen Maar nu eerst maar thee. Sencha.

Dat klinkt als een mooie ontwikkeling die je doormaakt, Bout. Je schrijft: 'de spaak is uit het wiel', de stagnatie ineens voorbij, het leven kan weer voort rollen. Zo heb ik het destijds ook ervaren. Soms was dat ook schrikken, want dan kun je wel leuk weer rollen, maar je moet je dan ineens ook afvragen: waar naar toe. Maar er springen ook zomaar overal laatjes open, en je kunt weer genieten van dingen waar je vroeger niks van moest hebben. Goed ook dat de gewoonte, het automatisme, er uit begint te raken om elke keer maar weer hop naar de supermarkt te fietsen. Knap ook dat je de verleiding van het antabusje niet slikken hebt weerstaan en geen gebruik hebt gemaakt van de gelegenheid dat je er - farmaceutisch gezien - wel mee zou zijn weggekomen. Wel voorzichtig blijven daarmee. Er kunnen inderdaad zomaar ineens momenten om de hoek komen dat je wél voor de bijl gaat, en daarna de haren uit je kop trekt van spijt. Ik vind die antabus wel een prettig middel om een solide basis te leggen voor een alcoholvrij leven. Geen discussie, geen kopzorg. Maar daarvoor zou ik wel de frequentie of dosering wat opvoeren, zodat niet de hele tijd momenten ontstaan 'waarop het wel zou kunnen'. Dan maar even geen seks. Een klein offer voor een grotere zaak.

Ja, dat is wel zo. Maar ben je niet bang dat de vulkaan even later doodleuk alsnog tot uitbarsting komt?

De stelling is me weliswaar iets te stellig, maar het risico is aanwezig. Vanuit de ene naar de andere roes. Soms heel duidelijk, door de neiging ineens naar een andere drug te grijpen. Soms wat minder opvallend en subtiel verpakt in zakken drop, hompen kaas of de neiging jezelf als een razende voort te planten. De mateloosheid. De korte kik. Maar het schiet natuurlijk niet op om het ene gat met het andere te gaan vullen. Ongezonde verslaving vervangen door gezonde verslavingen als je op je werk storten of als een malle gaan sporten is al beter. Maar nog altijd onbevredigend als de functie ten diepste is je af te leiden van jezelf, van de werkelijkheid. Je rent ineens een andere kant op, maar bent nog altijd op de vlucht. Maar het kan ook anders. Verslaving hoeft niet op verslaving te volgen. Het begint dan volgens mij met iets van kalmte en rust, zelfacceptatie, dat soort shit. Of desnoods gewoon een soort berusting en opluchting dat er niets meer aan te doen is. Het leven nemen zoals het is, in plaats van alles willen besturen of begrijpen, of er steeds weer voor op de loop blijven gaan.

Een kwart jaar onderweg Piet, van harte gefeliciteerd! Je mist beloning, smeermiddel en verdoving schrijf je. Bij mij was destijds de terugkerende levenslust na het stoppen een royale compensatie. Maar ik snap dat het in een burn-out niet meteen springen & dansen is. Maar het leven kan ook mooi zijn als het schuurt en heel langzaam gaat. Juist dan, vind ik. Wat zijn nou dingen waar jij blij van wordt, Piet? (Duiveltje dat op je schouder tikt klap met hamer geven. Recht op zijn kop. Pats.)

Je bent inderdaad net op een plek van het forum terecht gekomen waar maar zelden wat gebeurt Vraj. Wat Roberto al zegt: op de Dagdraad en Wie-is-wie is het een stuk drukker. Wellicht zien we je daar snel!

Welkom hier Mart. Goed dat je hier bent gekomen. Een belangrijke stap om voor het eerst je probleem uit te spreken. Je voelt nu waarschijnlijk vooral sores & ellende, maar het kan juist het keerpunt worden. Ik denk dat je wel degelijk een ruggengraat hebt, maar gedrenkt in alcohol wordt dat een soort rubberen staaf die bij tegenwind direct doorbuigt naar de verkeerde kant, zodat je opnieuw met je snoet in het bier terecht komt. En op die manier blijft het jammeren en jezelf beklagen. Het roer kan ook om. We vergeten dat vaak omdat jezelf verdoven met een nieuwe shitload alcohol veel makkelijker - en eerlijk is eerlijk - ook prettiger is. Het is ook niet eenvoudig, maar het kán wel. Hier op het forum wemelt het van de mensen die zich hier net als jij ooit op een droeve dag met de fles onder de arm hebben gemeld en die nu weer fier rechtop lopen. Er is altijd hoop Mart. Je hebt een hoop om het voor te doen. Een nieuwe baan. En veel meer natuurlijk, je kinderen, je gezin. Waarschijnlijk voel je je daar nu juist schuldig & ellendig over. Maar er is veel meer te redden dan wij in onze sombere alcoholische momenten denken. Ik hoop dat je erin slaagt daar op Madeira van de sores een soort keerpunt te maken. Jouw verhaal raakt me. Geef niet op, maar krabbel overeind, en probeer voorzichtig voetje voor voetje weer vooruit te gaan. En blijf hier schrijven, hoe rot je je ook voelt, want dat helpt echt. Madeira is trouwens een verdomd mooi eiland, was je dat al opgevallen? Moedig voorwaarts!

Mogge mensen. Ik dacht wat hoor ik toch voor raar geluid door het open slaapkamerraam naar binnen waaien. Maar het is de dag. Hij kriekt. Als ik nu al uit bed ga heb ik extra veel tijd om te verlummelen vandaag. Een wandeling in het duister. Ontbijt maken. En op tijd beginnen om het nieuwe bed voor de kleine man in elkaar te schroeven. En oja, lummelen natuurlijk, laat ik dat ook niet vergeten. Ik wens jullie allemaal een mooie dag. Kalmpies an & pompiedom!

Strijders? Het lijkt Ajax wel. Die hebben ook twee strijders: Fier en Koen. Maar goeiemorgen.

Gewoon doorgaan je tuinpaadje aan te harken: altijd goed 'Geen zin om voor het bord te komen staan uitleggen', zei je op de Jaarpact-draad al (mooi beeld trouwens) dus ik zal me inhouden. Persoonlijk geloof ik dat men op meerdere manieren alcohol de baas kan worden. 'Als je het maar met jezelf eens bent', zijn meen ik jouw eigen woorden. Succes. Ook met harken.

Ook op Het Kasteel was er voorafgaand aan de wedstrijd een minuut stilte voor de slachtoffers van de aardbeving. Ik vreesde dat de supporters er - zoals helaas gebruikelijk in de voetballerij - asociaal doorheen zouden gaan joelen of fluiten. Maar nee. Een minuut lang kon je een speld horen vallen. Mooi. Nette mensen, die Spartanen

Bump, ik verbaas me soms hoe theorie & praktijk bij jou lijken te zijn losgezongen. Als ik je beschouwingen lees denk ik regelmatig: die kerel heeft goed in de smiezen hoe het werkt. Maar als je dan na een maand de gebruikelijke motivatieproblemen hebt gaat het plan meteen in de prullenbak?

Dat halve jaar heb ik ooit besloten om als verplichte veiligheidstermijn in te voeren om de zaak eerst heel goed te overdenken, en niet in een onbezonnen moment mijzelf een glas in te schenken. Om het besluit weloverwogen te maken om het wel of juist niet te doen, want ook die laatste uitkomst is zeker niet ondenkbaar. Van mijzelf gek maken en alleen nog maar verlekkerd aan dat biertje denken is geen sprake. Ik heb de drank nu ruim drie jaar zonder problemen kunnen laten staan, en zou daar denk ik ook even makkelijk nog drie of dertig jaar aan kunnen toevoegen. Het is dus niet vanuit een onstuitbare en nauwelijks te beteugelen drang naar alcohol dat de gedachte is opgekomen. Was dat het geval dan waren ook hier de alarmbellen gaan rinkelen en zou ik het nooit gaan overwegen. Het is meer dat ik juist denk in een veilige zone te zijn aanbeland dat de beperkingen misschien kunnen worden opgeheven. Of die zone inderdaad veilig is blijft natuurlijk de vraag. Dat weet je pas met zekerheid als je het probeert, maar dat is natuurlijk geen argument om zomaar wat te gaan experimenteren. Ik merk dat velen er niet of nauwelijks aan twijfelen dat als ik het weer voorzichtig besluit in mijn leven toe te laten ik vroeg of laat weer als voorheen aan de fles zit te lurken en daarmee niet alleen mijn eigen leven maar ook dat van mijn gezin ontwricht. Mijn gezin is mij heilig. Ik hoop dat iedereen dat in elk geval van mij wil aannemen. En papa zal niet tot enige glorie van zichzelf, omdat hij zonodig wil genieten van zijn glaasje, dat op het spel zetten. Dat glaasje zou ik alleen nemen als ik tot de overtuiging kom dat dit veilig is. En dat blijft vooralsnog de kwestie: schat ik mijzelf goed in als ik denk dat het veilig is of begeef ik mij dan meteen in een roulettespel waarbij de kans op grote verliezen enorm is. Daar ben ik over aan het nadenken. Vandaar dit draadje en vandaar dat halve jaar.

Oeh ja, hou me tegen, ik vond heel veel drankjes dus wel echt heel lekker. Ik keek niet alleen naar de alcoholpercentages. Maar als ik daar nu ook over uit ga wijden denk ik dat ik permanent van dit forum wordt verbannen

Een klein beetje speelt dat ook wel bij mij mee. Eens kijken of ik alweer een Normaal Mens ben geworden ofzo. Ik zie alcoholisme ook niet als een ongeneeslijke ziekte, maar geloof in herstel. En je blijft als je gebroken been is hersteld ook niet in je rolstoel rijden omdat dat zo lekker zit. Zoiets. De beeldspraken worden er niet beter op, sorry. Ik moe. Maar jij dan Rosie? Als ik jouw verhaal lees zou ik haast denken dat jijzelf eigenlijk ook terug naar de nul wilt.

Ik denk zeker dat het een vermomming van Oom Bier kan zijn om ongemerkt binnen te glippen, maar ben er tegelijkertijd van overtuigd dat dit niet altijd zo hoeft te zijn. Ja, daar heb je een punt Ik zit nu goddomme ook alweer een hele serie berichten achtereen te schrijven en ben daarmee wellicht ook met de beste bedoelingen terecht gekomen in de reclamekaravaan van Koning Alcohol. Misschien moet ik een disclaimer toevoegen.

Nee, dat niet. Bij de roes moet ik wegblijven, dat lijkt mij inmiddels wel zo veilig. Maar het vertrouwen in eigen kunnen zonder meteen al die toestanden erbij is wel toegenomen.

Ik dronk alcohol als liefhebber, uit gewoonte en als roesjager. Die eerste en die laatste hebben naast elkaar kunnen bestaan. De laatste heeft uiteindelijk lange tijd de overhand gehad en de zaken behoorlijk in het honderd geschopt. Maar nu ben ik drie jaar verder. De gewoonte is eruit en de roesjager is met gedwongen pensioen. En de hoop bestaat dat de liefhebber misschien weer buiten kan komen spelen zonder meteen die andere twee rotzakken in zijn kielzog mee te nemen.

Dat is inderdaad mijn grootste punt van twijfel. Mijn leven is nu zeer aangenaam. Er bestaat natuurlijk altijd een kans dat het toch weer uitdraait op gelazer & getob. Ik denk zelf niet dat die kans enorm groot is, maar 0% zal het nooit zijn (daarvoor neem ik de wiskunde ook te letterlijk). Geloof me: ik houd niet van avontuur en ben juist dol op saai.

Natuurlijk wil ik daar ook over horen, mijn beste. Daarvoor ben ik deze draad tenslotte begonnen. De gedachte aan Waldorf & Statler kwam slechts bij mij op omdat jij je niet zelden cynische mening soms wat al te zeker van je eigen gelijk vanaf het balkon de zaal in roept.

Je kunt iets natuurlijk altijd op meerdere manieren duiden. Ik schrijf hier al jaren over 'de strijd tegen Oom Bier'. Dat kwam ooit juist omdat ik het een treffende beeldspraak vond vanwege de slinkse wijze waarop de alcohol soms onopgemerkt en gehuld in vriendelijke kleren weer je leven binnen kon komen. Als iemand op je deur klopt en zegt 'Hallo ik ben het, de Duivel' dan smijt je natuurlijk met de deur in het nachtslot. De worsteling met de Alcohol of je die nou personificeert als koning, oom of duivel heb ik wel degelijk altijd zeer ernstig genomen, en dat doe ik nu nog steeds. Anders zat ik er nu ook geen hele lappen tekst aan te wijden.

Dat van dat plan is nog wel een lastige kwestie. Ik snap dat ik niet als een naïeve schooljongen meer kan kijken waar het schip zal stranden. Anderzijds deins ik ook terug voor het gehannes om de hele tijd in mijn kop bezig te moeten zijn met hoeveel en wanneer. Want op die manier drink ik liever gewoon thee. Maar een soort globale richtlijn zal er wel moeten komen denk ik. Als ik ervoor kies om weer wat te gaan drinken, zeg ik er nog maar eens bij, want dat is bepaald nog geen uitgemaakte zaak. Ik denk niet dat ik een alcoholist ben gebleven. Niet in die zin dat ik denk dat ik die ziekelijke neiging om koste wat kost ten koste alles aan drank te moet zien te komen nog steeds zal hebben. Als ik dat wel dacht zou ik natuurlijk een grote oen zijn om het überhaupt weer te gaan proberen. Maar dat is natuurlijk wat velen nu ook al precies van mij vinden. De hang naar mateloosheid zit nog wel in het knaapje, maar ik denk ook dat die valt te beteugelen. Mij is vooral gebleken dat ik een enorm gewoontemens ben. De gewoonte was erin gegroeid om heel erg veel te drinken. (Ja, dat zat wel wat complexer in elkaar natuurlijk, maar dat gaat me voor nu te ver om over uit te weiden.) Als ik erin slaag een gewoonte om te buigen, is het daarna vaak verrassend eenvoudig. Het knopje om, zogezegd. Het ombuigen zelf, daarin zit mijn moeite, niet zozeer in het in stand houden van de verandering. Dat moet dus vrij zorgvuldig gebeuren.

Sodeknar, wat een drukte op deze draad zeg. Daar krijg ik het nog druk mee, om alle vragen te beantwoorden. Dat gaat niet allemaal vandaag meer lukken, want ik ben pas net thuis van een drukke werkdag. Daarbij vraag ik mij ook af in hoeverre jullie vinden dat ik terughoudend moet zijn. Ik bedoel: voor mijzelf is het erg leerzaam om hierover te schrijven en te lezen, maar ik wil ook geen mensen triggeren, want mijn mening zal her en der afwijken van wat hier gangbaar is.