Oskar

Intussen liggen hier alle pakjes onder de boom en schalt Johnny Cash door de woonkamer. Het Kerstfeest kan beginnen!

Ik zou het lekker laten doorgaan Rosie. Die knul vindt zijn plek wel, dichtbij of ver weg van het feestgedruis. Bovendien is het anders zielig voor de kat van jouw neef. Hier inmiddels oudste zoon, die corona had, ook weer uit isolatie. Ik begin dat inmiddels wel een potsierlijke vertoning te vinden. Vier keer hoesten, vijf dagen opgesloten. Je volgt maar zoet de richtlijnen omdat je geen risico wilt lopen, maar het lijkt me zo langzamerhand wel tijd worden dat de RIVM het beleid gezien het inmiddels milde verloop van de ziekte gaat heroverwegen.

Nou goed wel. Inmiddels durf ik wel te zeggen dat ik definitief gestopt ben. Nog slechts een paar uur, moet ik er eerlijkheidshalve bij zeggen, maar men moet de eeuwigheid toch ergens laten beginnen

Hey, leuk je hier weer eens te zien Piet. Nou ja, leuk, de reden om terug te komen natuurlijk niet, afijn, je begrijpt me wel. Dat stemmetje had ik ook altijd. Ik dacht: wat kan ik daar nou leren. Toch is juist het aangaan en afronden van zo'n traject voor mij heilzaam geweest. Niet omdat ik daar nou zoveel nieuwe inzichten heb opgedaan. Er zat best een hoop dom gelul tussen. Maar vooral door simpelweg zo intensief bezig te zijn met het afzweren van de drank, dát is wat ik nodig had om de ommekeer te kunnen maken. Ik wens dat het jou brengt wat je hoopt te vinden.

Mooi dat je al op dag 4 zit, Jessie. Het begin, het maken van de ommekeer is vaak het lastigst. Daarna slijten steeds meer nieuwe gewoontes in, en ga je ook steeds meer inzien wat een dom gelul het was met die drank. Fijn dat je partner je steunt. Je hebt veel om het voor te doen, ook met die twee kids erbij. Dat van die schaamte en van dat gevoel van falen waar je over schrijft: dat begrijp ik wel, en dat is wellicht allemaal nog terecht ook, maar maak je er vooral niet teveel kopzorg over. Niet teveel over je schouder koekeloeren. Voorwaarts moet het! Hou vol he?

Thee met worst? Dat klinkt ranzig, maar lang leve de nieuwe combinaties. Grand Jasmin Chun Feng?

Ik vind het wel lekker, die ijzige kou. Gewoon alvast een beetje echte winter, al voor deze officieel is begonnen, en niet zes maanden motregen & rukwinden. Doe mij maar sneeuw & ijs. Toch heb ik hier nog niemand zien schaatsen. Die gemoedelijke dorpse sfeer op ijsbanen vind ik altijd geweldig. Daar ga ik zelfs Nederlandstalige muziek leuk vinden en dat zegt wat. Alleen schaats ik niet graag steeds hetzelfde rondje, maar liever rechtuit door de velden. Daaraan merkte ik vroeger het verschil tussen jongens uit de stad & jongens van het platteland. De eersten kunnen vaak veel beter strak, pootje over, door de bochten; en de laatsten juist weer mooi rustig stabiel met de handjes op de rug op het rechte stuk. Ik ben een dorpsjongen, dat mooi technisch door de bochten scheren heb ik nooit gekund. Pootje omver, is het bij mij. Bedankt voor de chocolademelk @niks. Wat ik nog mooier vind op het ijs: warme kwast. Dat klinkt zo lekker naar vroeger.

Volgens deze richtlijnen heb ik nog 0,1 kind te gaan. Maar het is wel mooi geweest, wat moet je bovendien met zo'n 1/10 kind, dat loopt alleen maar in de weg. Als je het probleem van de overbevolking strikt rationeel benadert wandel je al gauw over ethische grenzen. 'Het beste wat je kunt doen om bij te dragen aan een beter milieu is géén kinderen krijgen' hoorde ik ooit iemand zeggen, en die man die hep gelijk, maar hey, er speelt meer. Voor een verplichte euthanasie boven de 67 valt ook best veel te zeggen, maar dat krijg je er ook niet door de Tweede Kamer denk ik.

Met dat poëtische bedoel ik overigens de beschrijving van het Spaanse landschap, niet de tirade tegen Roberto

Wat zeg je dat poëtisch @Yana. Het landschap onverbiddelijk: mooi. Heb je ook klachten @Maja? Hoe dan ook sterkte met de quarantaine. Ik vind dat de overheid gezien het verloop van de corona inmiddels die verplichte isolatie best kan heroverwegen. Bedoel je die groene halsbandparkieten @rapilos? Die zitten hier ook volop. Toen ik hier net woonde vond ik het prachtig: van die mooie tropsche vogels die zich hier zelfstandig kunnen redden. Maar wat een teringlijers zijn dat zeg. En maar krijsen de hele tijd. Oja, goedemorgen ook.

Verrek. Zit ik net een heel bericht te typen, heeft @Fruitvlieg net als ik op enter wil drukken al hetzelfde gezegd Hup Fruitvlieg.

Het langste leven is te kort voor wat wij beiden ooit wilden bereiken. Maar sluit, mijn lief, daarbij niet uit dat eens ook dit vergaat. Dan wordt de wijde boog waarin wij elkaar ontwijken de cirkel die ons binnensluit. (Jean Pierre Rawie)

Wild at heart! Dat vond ik vroeger (32 jaar geleden, waar blijft de tijd, etc.) een geweldige film. Maar ik dacht juist dat de film dermate over the top, absurdistisch of zelfs sprookjesachtig was dat hij daarmee tamelijk tijdloos zou zijn. Maar weer eens terugkijken. Ik herinner mij nu eigenlijk alleen nog dat slangeleren jasje.

Aha, waren we gehackt? Ik dacht in mijn naïviteit dat het een storing was. Maar het komt vast door Poetin. Eerst die raketten al, toen het gas, en nu dit weer. Maar over gehackt gesproken: ik ga ballen draaien. Maar eerst een grote bos bloemen voor @Toos, om de moed erin te houden:

Soms loop je een openbaar toilet binnen en staat de geur van stront en kots je tegen. Maar een ander vind dat misschien juist heerlijk ruiken.

Hallo weer eens mensen. Het gaat slecht, maar verder gaat het goed. Wat is eigenlijk de reden of bedoeling als iemand benoemt wat hem niet interesseert?

Nou ja. Hard is het nog niet opgeschoten al met al. Hmpf. Opvallend hoe de patronen overeenkomen met stoppen met de alcohol. Elke dag jezelf voornemen dat het de laatste is, weken, maanden, jaren lang. De overtuiging dat de verslaving niet zozeer fysiek is, maar grotendeels tussen de oren zit. De hardnekkige neiging alles in stilte te willen doen, en pas terug te keren in de bewoonde wereld als het probleem is opgelost (Zelluf, maar ook alleen). De moeilijke scheidslijn tussen ontspannen genieten en verslaafd gedrag. De euforie van de eerste dagen. En vooral ook de oprukkende mistroostigheid als het opnieuw mislukt. Maar vanaf hier een nieuwe dappere poging. Vort sik.

Oskar is de naam, goedemiddag. Ruim drie jaar geleden stopte ik met de alcohol, nu moet ook de nicotine in de ban. Eigenlijk was dat al zo, maar onbedoeld heeft het roken de laatste tijd toch weer een vlucht genomen. Over mijn gezondheid maak ik mij eigenlijk niet eens zorgen, over de hoge kosten evenmin, maar wél over hoe ook deze verslaving je in beslag neemt en je gedrag bepaalt of eigenlijk beperkt. Ik ben al behoorlijk vaak gestopt met roken. Een kettingstopper. Heb ik er fiducie in dat het nu anders zal gaan? Eigenlijk niet. Niet enorm veel althans, hoewel je natuurlijk altijd ferm moet roepen, anders wordt het nooit wat. Maar ik ben er wel van overtuigd dat erover schrijven een belangrijk verschil zou kunnen maken. Zo kraste ik gisteren in de catacomben van het forum ineens mijn stopmoment ergens op de muur: zaterdag 19 november 2022, 11.12 uur. Zie daar. Het staat er nu zwart op wit. Ik kan mijzelf er op af gaan rekenen.

Voor de mensen thuis: ik heb chili con carne gegeten. Een weekend met het nodige bezoek, want de jongste is morgen jarig. Wel sneu dat hij net nu ziek begint te worden. Grote broer was juist klaar met kotsen, maar heeft het virusje blijkbaar aan hem doorgegeven. Van harte gefeliciteerd. Nu ligt hij vredig naast mij op de bank te slapen. Ik vind hem nu zo lief. Alles van waarde is weerloos.

Ik fiets ook graag mee in dit kleine pelotonnetje. Sinds vanochtend 11.12u rookvrij.

Ja, er is best veel veranderd. Om te beginnen is de gewoonte om het steevast op een zuipen te zetten na drie jaar wel aardig uit het systeem geraakt. Mijn leven is nu heel aangenaam op orde, en er zijn geen onderhuidse frustraties meer. Alles is goed, zogezegd. En precies daarom is weer gaan drinken ook helemaal niet nodig en zelfs lichtzinnig te noemen. Het is ook geen sterke behoefte. Eerder een soort nieuwsgierigheid hoe het mij zou afgaan. Maar nogmaals: bepaald geen plannen in die richting op korte termijn. Als ik het er weer eens op zou willen wagen heb ik mijzelf verplicht een minimale overwegingstijd van een half jaar in acht te nemen. En buiten dat heb ik mijn vrouw een vetorecht gegeven inzake zulke beslissingen. 'Er is voorhands dus nog geen enkele reden om werkelijk ongerust te zijn'

@Musashi: elke keer die hele discussie steeds in je eigen kop van: zal ik het wel doen, of niet, of een beetje, etc. vind ik eigenlijk vele malen vervelender en vermoeiender dan de grootste kater. Gewoon niet doen en klaar. Je moet het leven niet nodeloos compliceren.

Dat ‘zodat ze niet alleen dronk’ snap ik ook niet zo goed Rosie, en ik heb eigenlijk ook nooit ergens gemerkt dat zoiets not done zou zijn. Mijn vrienden maakt het althans geen reet uit of ik thee of bier drink als zij alcohol gebruiken. Ja, behalve natuurlijk als iemand van plan is kneiterdronken te worden, dat vond ik ook altijd minder gezellig om alleen te doen. Ik heb al eens gezegd dat ik sinds kort, volstrekt hypothetisch en omgeven door bezwaren in elk geval wel eens de gedachte toelaat of ik zelf in de toekomst misschien ooit nog weer eens zou kunnen drinken. Mocht ik dat doen dan zou ik mij denk ik geen kopzorg maken als ik dan incidenteel eens een keer een paar glazen meer zou drinken dan gedacht of gepland. Ja, het moet niet structureel weer uit de hand gaan lopen uiteraard. Maar als ik moet kiezen tussen helemaal niks drinken of tijdens het drinken alsmaar bezig te moeten zijn met zulke interne overwegingen dan blijf ik liever gewoon tot in lengte van dagen thee drinken. Dat blijft elke keer wel mijn slotsom.

“Mijn probleem” zeg je. Maar ik beschouw het als de keerzijde van juist een mooie eigenschap van je. Als je echt om iemand geeft is het logisch dat je verdrietig bent als ze weggaan. Ik ben altijd heel argwanend naar mensen die bijvoorbeeld na een verbroken relatie even met de kop schudden en weer verder hollen. Wat was die liefde dan waard? Ja, lastig is het wel. Maar het siert je ook.

Mogge mensen. Gebroken nacht hier met zieke zoon. Dat is meteen ook weer het charmante aan zo’n puber. Terwijl hij is begonnen zijn eigen autonomie te veroveren is hij op zulke momenten weer een schattig jongetje die bij alles roept om hulp Geen werk vandaag, dus ik kan de ziekenboeg bemannen. Kalmpies an maar.