Oskar

Mogge mensen. Zojuist heb ik het eerste bloempje ontdekt in onze tuin. Een klein, onschuldig blauw bloemetje: het kaukaskisch vergeet-mij-nietje. Maar ik was hem eigenlijk wel vergeten. Zoals ik me er elk jaar weer over verbaas dat uit die hele dorre ellende waartoe de tuin in de winter verworden is tóch weer nieuw leven ontstaat. Hoopvolle symboliek.

Spijtig om te lezen. Wil je toelichten waarom het hier op dit moment niet veilig voor je voelt?

Het zat er dik in: alweer een nieuwe dag. Vroeg nog, weinig slaap. Zo maar eens werken. Maak er wat moois van vandaag mensen!

Omdat ik altijd het klassieke beeld had dat een alcoholist iemand was die elke ochtend trillend van drankzucht wakker werd en geen dag zonder kon, heb ik heel lang gedacht dat ik niet tot die groep behoorde. Ik kon prima een aantal dagen zonder, dus het viel wel mee, dus er was niks aan de hand. Er zijn denk ik wel gradaties. Als je niet in de zwaarste categorie valt lijkt het misschien mee te vallen. Maar ook als zogenaamde ‘functionerend alcoholist’ heb ik uiteindelijk bijna mijn gezin naar de donder gedronken. Reken jezelf niet te snel rijk. Ik denk dat je jezelf helemaal niet moet vergelijken met anderen. Je hebt een probleem met alcohol als je meer drinkt dan je ten diepste zelf wil. Oftewel als de fles de regie begint over te nemen. Ook dan is het nog best lastig een grens te trekken, want velen zullen geneigd zijn te zeggen dat ze er toch echt zelf voor kiezen die fles open te schroeven. Eerlijk bij jezelf naar binnen koekeloeren, zou ik zeggen. Veel concreter is het niet te maken denk ik.

De afgelopen vrije dagen had ik veel naar buiten willen gaan. Daar is weinig van terecht gekomen door het weer. Ik merk dat ik daardoor mopperig en chagrijnig werd. Maar dat vind ik eigenlijk een beetje kinderachtig. Je blijven verzetten tegen iets wat je niet kunt veranderen is zinloos. Een beetje meebewegen dus maar. En wat blijkt: het is het prachtig weer om met een boek op zolder te zitten lezen. Yeats en Slauerhoff, terwijl de regen gestaag neerdaalt. Vanmiddag spelletjes doen met de kinderen aan de eettafel. En vanavond weer tijd voor een mooie film. Het kan niet op. Life's what you make it.

Hoe zou het toch met Shane MacGowan zijn? Er is een tijd geweest dat vrijwel iedereen die ik bewonderde alcoholist was. Hier zingt hij een gedicht van William Butler Yeats. Ik weet niet of die ook dronk.

Het dagboeken vullen deed ik vooral in mijn twintiger jaren toen ik nog gewoon netjes ongelukkig was. Duizenden pagina's vol verdriet en theatrale ellende. In een bui van schoon schip ooit alles met de vuilnisman meegegeven. Wat ik nu wel weer jammer vind. Overigens vind ik het ook heilzaam om bij mooi weer te schrijven. De beschrijvingen hoe een stuk natuur je overweldigt. De schoonheid van een vrouw. Het argeloze tafereel van spelende kinderen. Dan is het niet zozeer van je af schrijven, maar naar je toe schrijven. Het conserveren van momenten van Geluk voor later, als het weer regent.

Het op papier zetten van mijn sores werkt bij mij ook altijd zuiverend. Beter dan met iemand praten. Je dwingt jezelf je gevoelens en gedachten zorgvuldig in woorden te vangen. Orde uit chaos.

Mogge. Volgens buienradar regent het hier van acht uur ‘s ochtends tot acht uur ‘s avonds. Top. @Yanakun jij ons nog een verhaaltje vertellen over hoe het vroeger was, met de zon?

Je moet eigenlijk veel meer schrijven over jouw lente @Yana. Ik heb namelijk een levendig voorstellingsvermogen en pik op die manier graag nog wat zonneschijn mee

In principe zou het best zonder hulp van buitenaf moeten kunnen. Die gedachte snap ik wel, en ook de weerstand tegen het inschakelen van hulplijnen. Maar je komt wel van diep, als ik je verhaal zo teruglees, en twaalf dagen is prachtig, maar ook nog maar een fragiele basis. Ik heb ook altijd gevonden dat ik gewoon zelf de door mijzelf ontstane problemen moest oplossen. Wat zou een ander mij tenslotte over mijzelf kunnen leren? Maar op gegeven moment moest ik na tientallen mislukte pogingen wel schoorvoetend toegeven dat dat zelf oplossen ook niet echt opschoot. Ik zou externe hulp niet bij voorbaat uitsluiten. Je moet er ook geen wonderen van verwachten, maar een duidelijke structuur en begeleiding kan best wat toevoegen in het maken van een duurzame ommekeer in je leven. Want ook al gaat het nu een aantal dagen goed, pas wel op voor de valkuil dat je denkt er al te zijn.

Ik bedoel dat ik weinig heb met het klassieke beeld dat ik van meditatie heb. Dat je op gezette tijden in een bepaalde houding op een matje zit, naar zweverige muziek of bijbehorende teksten luistert en je concentreert op je ademhaling enzo. Dat is mij wat te krampachtig en voegt voor mij persoonlijk niet veel toe. Wellicht omdat ik mijn gehele dagelijkse leven al tamelijk rustig en stressloos heb geprobeerd in te richten en daarbij tamelijk bewust probeer te leven.

Persoonlijk heb ik niet zo gek veel met meditatie, maar de dagelijkse nuchtere toon van dat filmpje van @Strijkboutspreekt me wel aan. Het voorbeeld van die geit . Gewoon kunnen ‘zitten en niets doen’ inderdaad, ik geloof wel dat in die leegte de sleutel tot tevredenheid een geluk ligt verborgen.

Mogge mensen. Geen sneeuw vanochtend, dat is alvast een meevaller. Maar de lente mag van mij zo langzamerhand best beginnen. Verder vind ik koffie erg lekker, maar kan als het zo uitkomt ook best zonder. Nu zit ik mij af te vragen of ik het erg zou vinden om van zo een betrekkelijk onschuldig product afhankelijk te zijn.

Niet wanhopen Freek. Die zin die Bob er hierboven ook al uitlicht klinkt juist als een openbaring waarmee je verder kunt. Het is die hele donderse heisa van niet willen drinken, twijfelen, aarzelen, toch weer wel drinken, je schuldig voelen, jezelf een slappe zak vinden waarvan je uiteindelijk dol en depressief wordt. En waarmee dan potverdorie ook nog een keer de zucht naar drank groter wordt en dat treurige liedje elke keer van voren af aan begint tot je er gek van wordt. Het losraken van de drank gaat altijd met vallen en opstaan, of jij en ik daar nu zin in hebben of niet. Een slag verloren, niet de oorlog, bedenk dat goed. Even flink janken, schreeuwen of iets goedkoops stuksmijten en voort maar weer. Ik denk dat jij er wel komt.

Hoi @Ekeim. De meest gebruikte plekken hier op het forum zijn 'Wie is wie?' en 'Ditjes, datjes en de dagdraad". Op Wie is wie? kun je met de knop 'Nieuwe discussie starten' een eigen draadje aanmaken waarop je je kort kunt voorstellen en je eigen verhaal kunt vertellen. Binnen Ditjes, datjes en de dagdraad vind je voor elke nieuwe dag een draadje dat fungeert als een soort huiskamer. Je kunt daar bijvoorbeeld melden dat het buiten regent. Maar ook voor meer alcoholgerelateerde vragen en opmerkingen kun je daar terecht. Een bonte instuif dus eigenlijk. Daar is het meestal het drukst en krijg je het snelst een reactie. Het wordt hier bevolkt door allerlei mensen die worstelen met hun drankgebruik of die dat ooit deden. Probeer het gewoon eens uit, zou ik zeggen.

Mogge mensen. Ik hoorde gisteren dat het vandaag Internationale Vrouwendag is. Mijn eigen internationale vrouw wist echter nergens van. Hoe dan ook: fijne dag gewenst allemaal. De mannen ook.

Kom je weer een keer buiten spelen @Reacher?

Ook ik heb jarenlang mijn excessieve drankgebruik gemaskeerd. Daar word je op een trieste manier heel vernuftig in. Zorgvuldig met de rekenmachine plannen tot hoe laat je kunt drinken en hoeveel zodat het niet meer opvalt als je weer onder de mensen bent. Flessen verstoppen, lege whiskyflessen bijvullen met thee. Afspraken afzeggen, ziek melden op werk als je eigenlijk nog te bezopen was. En toen het begon op te vallen dat ik wel erg vaak 'griep' had een ingewikkelde maagkwaal verzonnen om mij achter te verschuilen. En dan nog die hele logistiek van het tijdig aan- en afvoeren van flessen. Wat een ellende. Ik geloof ook dat ik mijn drankgebruik pas als problematisch ben gaan zien vanaf het moment dat ik het probeerde te verhullen, ook al dronk ik daarvoor ook al stevig. Het is de gangbare mening dat de mensen om je heen het 'toch wel merken'. Dat was bij mij niet zo. Ik ben er jaren mee weggekomen. In het begin verborg ik mijn drinken omdat ik dacht dat ik 'morgen toch ermee zou stoppen'. Ook dat heb ik mijzelf jarenlang wijs kunnen maken. Toen op gegeven moment doordrong dat dit nooit zou gebeuren ontwikkelde ik van de weeromstuit een roekeloosheid in mijn drinken. Eigenlijk omdat ik onbewust tegen de lamp wilde lopen. Want dat was nodig om er vanaf te komen. Te laf om het uit mijzelf op te biechten. Dat open kaart spelen was niet makkelijk. Daar deinsde ik enorm voor terug. Alsof je in je blote bips door de supermarkt moet lopen. Maar toen ik het deed ook meteen volledig. Vrouw, familie, vrienden. Alle treurnis & ellende in één keer eruit. Maar dat gaf me toch een opluchting zeg! Ik zie het als één van de belangrijkste pijlers om van de drank af te zijn geraakt. Het is natuurlijk erg fijn dat je geen katers meer hebt enzo. Maar nog veel en veel en veel meer vind ik het prettig dat ik niet meer in het verborgene hoef te leven. Dat je verlost bent van dat immer knagende schuldgevoel. Dat je weer gewoon kunt zijn wie je bent.

Ik niet. Hele dag regen hier. Die hele maand Maart hangt me nu al de keel uit. Met zijn stomme staart.

Zo @Spud, jij weet van een serie nare ervaringen wel iets positiefs te maken zeg Knap van je!

Eenmaal nuchter zie je ineens haarscherp wat een troep het leven is. Van de weeromstuit zou je haast weer op een zuipen gaan zetten, maar dat schiet natuurlijk niet op. Tijd voor puinruimen dus en dan voorzichtig weer eens wat blokjes op elkaar proberen te stapelen. Een heel karwei, en terugdeinzend daarvoor zou je het bijna alwéér op een zuipen willen zetten. Het is nogal stompzinnig allemaal, maar op die manier heb ik jarenlang mijn droeve rondjes gedraaid. Ik kan het mis hebben, maar vermoed dat jij ook wat sceptisch bent voor therapie en dingen en het al snel allemaal gelul vindt. Dat is het vaak ook wel, maar heeft mij uiteindelijk wel geholpen om écht een duurzame koerswijziging te maken. Al was het maar vanwege de symboliek, om eens een keer zuchtend door te zetten en iets af te ronden. Heb jij iets op dat vlak?

Het is een gedoe, die liefde. Als nostalgicus ben ik meestal achteromkijkend door het leven gegaan en heb daardoor vaak mijn kop gestoten. Op de valreep lijkt het steeds meer te lukken het leven te nemen zoals het komt. Mensen gaan dood. Liefdes gaan voorbij. Mooi *** allemaal, maar we moeten het er maar mee doen, en gewoon doorgaan ons tuinpaadje aan te harken. Knap dat je het kurkje in de fles houdt. Die zon gaat wel weer schijnen, let maar eens op.

Versloffen. Of: geen aansluiting vinden. Lange tijd zocht ik hier aansluiting door onstuimig aanwezig te zijn. De laatste tijd lijk ik eindelijk een modus te hebben gevonden die minder tijdrovend is. Daarmee verschuift het forum (of ikzelf) automatisch meer naar de achtergrond. Op afstand betrokken, met minder geluid of tekst, kan dat ook? Die dagdraden van 10 miljoen pagina’s zijn van voor mijn tijd. Ik zou meer discussie tussen de prietpraat door wel fijn vinden. Maar ik vind het wel mooi dat elke keer nieuwe mensen opstaan en hier hun steun vinden. En tegelijkertijd ook dat oude bekenden hier te horen zijn. Al is het maar soms zachtjes of van verre. @Reacher: