Oskar

Maar - afgezien van af en toe een dronken drammer - is respect hier toch juist wél @Musashi, of is jouw ervaring anders? Vergeleken met de politiek, de televisie, de gemiddelde werkvloer vind ik het hier een tempel van verdraagzaamheid. En ook in mijn eigen gezin, familie en vriendenkring is de sfeer niet zo suikerzoet zoals hier doorgaans. Ik vind het ook wel prettig als in het vuur van de discussie het af en toe flink knalt. Dat zie ik ook niet als gebrek aan respect. Integendeel, juist vanuit het respect voor meningen die afwijken is er daarvoor óók ruimte. Leuk trouwens om je hier weer eens te lezen Muza

Misschien een mooi moment om het onvolprezen lachfilmpje van Bob Newhart er weer eens in te schieten:

Jawel. Maar ook de bewustwording dat een angst volkomen ongegrond is leidt niet altijd tot het verdwijnen van die angst. Ik roep de mensen om mij heen ook vaak toe dat ze gewoon moeten stoppen met vrezen, maar wordt dan niet zelden hoofdschuddend aangekeken.

Ja, maar ook als papa hem vast houdt, hij vleugeltjes om heeft, enzovoort, blijft de angst bestaan. Bij Jung las ik een keer een verhaal over een man die hem raadpleegde als psychiater die ervan overtuigd was dat hij ernstig ziek was. De man was zelf verre van onnozel, zelf arts geloof ik, en snapte als medicus volkomen dat alle op hem uitgevoerde onderzoeken bewezen dat hij kerngezond was. Maar ondanks dat bleef het gevoel doodziek te zijn bestaan. Dat vind ik fascinerend.

Ik had de Dubliners de laatste jaren wat links laten liggen. Met de hernieuwde belangstelling ga ik weer speuren. Wat blijkt: Luke dood, Ciarán dood, Ronnie dood, Barney dood. Alle originele leden dood. Daar schrik ik toch van. Guus Meeuwis daarentegen leeft nog steeds.

Zeker Sjaan. Samen uit, samen thuis

Zojuist moest ik nog denken aan dat jezelf ergens veilig voelen. Mijn jongste zoon zit net op zwemles en durft niet met zijn hoofd onder water. Ik merk dat ik dan de neiging heb om heel rationeel op hem in te praten . 'Joh, gewoon een keer doen hoor, dat is helemaal niet eng. Alleen je hoofd wordt nat, maar dat geeft niks toch.' Dat haalt natuurlijk niks uit. Papa kan mooi lullen, maar die jongen vindt water eng, punt uit. Ik maak nog wel eens de fout om zaken van het gevoel op de golflengte van het verstand te benaderen.

Nog steeds zit ik met mijn hoofd in Ierland. Dit nummer raakt in al zijn eenvoud altijd een snaar bij mij. Dialoog tussen een soldaat die naar het front wordt geroepen en zijn zwangere vrouw die hij moet achterlaten. Grote thema's, wehmut und weltschmerz. En ik zou ook wel eens een paard willen kopen voor een mooie vrouw.

Ik vind dit wel een boeiend onderwerp, ook al omdat ik ook zo'n paard ben die dingen graag wil begrijpen. Maar zullen we deze discussie niet verder voeren op het themadraadje? Dat ging ook al exact hierover. Anders gaat het nog lijken dat Reacher zich moet verantwoorden voor haar gevoel, terwijl ze nu denk ik gewoon even rust in de kop wil. Of het gaat weer de hele tijd over de piemel van Bumperjim.

Een lastig dilemma inderdaad. Ik ben naast poezen- ook vogelliefhebber. En jaarlijks vermoorden onze lieve schattebouten miljoenen vogeltjes. In plaats van zo’n natuurbeest van de boerderij neem ik daarom liever zo’n doorgefokt model die in plaats van ‘s nachts op jacht te gaan er volkomen vrede mee heeft zijn tijd voornamelijk snorrend op de vensterbank door te brengen.

Valt mee. Het gaat er hier tamelijk gemoedelijk aan toe en zonder herrie. Beetje aan elkaars bips snuffelen en dan weer gewoon verder. Pompiedom.

En hey, vandaag begint de lente! Het kan niet op. Vanavond om 22.25u, zo las ik, want dan staat de zon loodrecht boven de evenaar. Maar dan slaap ik al bijna, terwijl nu de vogels fluiten. Hoe dan ook, een fijne dag gewenst allemaal! Vergeet niet dat er altijd hoop is.

En de kat van de buren, die komt ook vaak door het geopende slaapkamerraam. Ook als de hor ervoor zit, want daar beukt hij door. Onze katten heten hem dan hartelijk welkom, want die zijn niet territoriaal en vegetariër. Niemand heeft iets van ze te vrezen. Over katten gesproken. Gisteren met het hele gezin naar Puss in Boots. De jongste zoon voor het eerst naar de bioscoop, dus we hadden de meest kindvriendelijke film uitgezocht. Maar wat een schitterende film is dat zeg. Ook voor papa’s en mama’s. Ik heb me een kriek gelachen. En ook veel van dat mooie zoete moralisme, zoals in sprookjes, waar ik gek op ben.

Vogelgeluiden door het open slaapkamerraam: het blijft mooi. Ik hoor de koolmees en de pimpelmees. De fietspomp en het zilveren belletje. En de beste zanger van allemaal: de merel. En nog veel meer vogelgeluiden die ik elk jaar probeer te onthouden, maar steevast na de winter weer vergeten ben.

Toch wel Nou ja, er was wel genade. Maar ook een pan.

Dat nummer vond ik altijd wat te lallerig eigenlijk @Spirit. Ik heb ook liever Luke Kelly op zang, die stem vind ik weergaloos. Zoals bij dit nummer. Gaat erover dat vroeger alles beter was. Dus dat is goed.

Ik ook. Als ik in Ierland ben heb ik het gevoel dat alles klopt. Ik wil al heel lang een keer naar Connemara. Dat landschap heeft iets mysterieus, iets magisch dat mij enorm aantrekt. Iemand daar al eens geweest?

Maar die eerste lentedagen zijn inderdaad geweldig. De overgang naar mooier weer. Het uitlopen van de natuur. Het frisse groen. De eerste keer dat je weer zonder jas naar buiten kunt. De vogeltjes beginnen zich ook weer enorm uit te sloven. Vooral door het contrast met de grauwheid van de dagen ervoor vind ik het mooi. Want ik zou er niet aan moeten denken om in een Warm Land te wonen, waar het gewoon het hele jaar door zo is. Warempel heb ik zojuist ook een klein voorjaarsschoonmaakje gedaan. Nou ja, gedurende 15 minuten dan. Vanmiddag maar weer eens de Biesbosch in. Eigenlijk vind ik precies dit soort dingen de grootste verandering van niet meer drinken. Dat je weer van allerlei dagelijkse dingen volop kunt genieten. Vroeger hoorde ik die vogels ook wel en zag ik de bloemen. Maar toen vond ik er eigenlijk geen reet aan. Toen moest al mijn plezier uit het flesje komen.

Van die stepdans kan ik me eigenlijk niets meer herinneren @Toos. Ik vermoed dat ik in mijn vorig leven ook voornamelijk aan de toog zat.

Het is vandaag St. Patrick’s Day, de nationale feestdag van Ierland. Nou zal de meeste van jullie dat een worst zijn, maar omdat ik in mijn vorige leven een Ier was vind ik het een bijzondere dag. Dus ik hul mij in groen en draai de muziek.

Ja, wat is dat toch? Er is altijd zo'n vrouw. Of nog vaker: zo'n man. Je komt ze overal tegen: in de bus, in de supermarkt. De hoge heren zijn er alleen maar op uit om hun eigen zakken te vullen. Je denkt: ga weg, ik heb niks verkeerd gedaan; maar uit gewoonte glimlach je vriendelijk. Tegenspreken heeft trouwens ook geen enkele zin. Het gaat maar door. Je dood houden is inderdaad nog het beste. In de trein stap ik soms uit op een station waar ik niet zijn moet, om dan in een andere wagon weer in te stappen.

Je zegt het zelf al, ik denk ook dat hierin de sleutel ligt. Ik herken wat je schrijft over jarenlang proberen, tobben en weer terugvallen. En dan met de deur op het nachtslot, de gordijnen dicht en de telefoon uit het weer op een zuipen zetten. Zoek een omgeving, een manier die bij je past om die oester langzaam weer een beetje open te wrikken. Dat kan van alles zijn: een dagboek, dit forum, goede vrienden om mee te delen, of een verslavingstraject, de AA. Het is doodeng om dat te doen. Maar zoek een plek waar jij je nog een beetje op je gemak voelt om dat te oefenen. Als je de gordijnen gesloten houdt komt er ook geen licht binnen. Voor mij betekende dit de ommekeer.

Ik ben ook benieuwd wat voor jou dat gevoel van onveiligheid hier bepaalt, maar kan me voorstellen dat je daar vanuit datzelfde gevoel nu liever niet op in gaat. Maar goed dat je ermee aan de slag bent gegaan. Ik hoop dat je er steeds meer in zult slagen dat diepgewortelde gevoel om te buigen. Houdt het klein, focus op wat liefdevol en mooi is

Welkom hier Fillepien. Ja, wat hun hierboven zeggen. En verder: ga op zoek naar de onderliggende problemen die je naar de fles doen grijpen en pak dat aan. En de gewoontes van waaruit je ging drinken, die vaak diep zijn ingesleten en bijna dwangmatig zijn proberen om te buigen. En nieuwe gewoontes daarvoor in de plaats zetten, anders blijf je zonder drank al snel achter met een knagend gevoel van leegte dat je op den duur opnieuw in de armen van Oom Bier drijft.

Tja, die (on)veiligheid hier op het forum. Ik tob daar over. Ik bedoel dat ik het jammer vind dat dat hier soms zo wordt ervaren. Ik ben hier in het verleden ook meermalen op lompe wijze onderuit geschoffeld. Ook met die boemerang. Toch ervaar ik het hier als veilig. Voor mij geldt dat ik alleen gekwetst kan worden die mensen die mij dierbaar zijn. En die cirkel houd ik bewust klein. Wat van buiten dat kringetje mij soms aan narigheid wordt toegeroepen kan ik wel redelijk makkelijk van mij af laten glijden. Maar voor het overgrote deel ervaar ik de sfeer hier juist als erg positief en betrokken. Veel meer dan op vele andere plekken in de wereld.