knakker

Ik vind het wel mooi eigenlijk dat jij je goede werk het liefst in het verborgene doet. Je had er omwille van de schaamte ook voor kunnen kiezen om de rotzooi gewoon te laten liggen. Dat siert je.

Dat wij gemakzuchtig de resten na het eten van ons wegwerpen delen wij gewoon met andere diersoorten. Het verschil zit erin dat wij met met al onze intelligentie kunstmatige verpakkingsmaterialen enzo zijn gaan produceren. In plaats om gewoon een vrucht van de boom te plukken zoals het hoort. Overigens gooit de meerderheid der mensen hun rommel netjes in de prullenbak. Ik zou er niet meteen de hele mensheid om gaan haten.

Goed dit te lezen. Eerste week binnen. Mooi dat jij ook de vruchten plukt van het nuchtere leven. Ja, ook wel herkenbaar, ooit, dat je na een dag hard werken vindt dat je nu wel een drankje heb verdiend. Aber das war einmal. Nu is het een gifbeker geworden. Maar oude associaties kunnen hardnekkig zijn. Vrees je met het weer gaan werken nog de stress en hernieuwde verleiding?

Wel stoer om nu de zee in te gaan Marietje. Best koud ook. Mooie oefening in ‘mind over matter’. Ga je dan ook een stukje zwemmen of is het gillend erin en eruit?

Mogge mensen. Ik vind het leven nogal de moeite momenteel. De glazen die ik eerder had ingegooid herstellen wonderbaarlijk. Straks gaan de croissantjes weer de oven in en daarna zoon helpen met zijn huiswerk. 3VWO zit hij nu, dus papa moet zelf ook regelmatig eerst even teruglezen in het lesboek hoe het ook alweer was. Van mij mogen we ook weer terug naar één tijd. De wintertijd is de zonnetijd meen ik. Wat mij betreft is de stand van de zon leidend voor de tijd. Dan zou jij in de zomer al om 4 uur in de ochtend in de tuin kunnen werken Murmel.

Ja, maar ik bedoel juist dat dat alles of niets ook een valkuil is. Dat we als ‘niets’ weer eens mislukt we bijna automatisch terugvallen in ‘alles’. Terwijl een matige tussenweg ook is aan te leren. Met eten, bedoel ik hier.

91,0

Wat een nobele bezigheid Murmel. Ik hoor zojuist het plofje van de zaterdagkrant op de deurmat. Mooie dingen. Ik klauter uit bed om mijn dag te beginnen met krant en thee. Kukicha.

Lukt het een beetje om van zowel drank als tabak af te blijven? Voor mijzelf zie ik die dubbelslag als noodzakelijk omdat het ene bijna onherroepelijk tot het ander leidt. Maar waak er wel voor dat het ook een risico kan zijn. Als het resultaat steeds is dat je op beide fronten sneuvelt kun je beter eerst één strijd aangaan. Tof dat je weer gaat werken. Ook daarin risico en uitdaging. Ik maakte mij altijd wijs dat de onrust van een nieuwe baan niet zonder sigaret kon. Anderzijds zou het geweldig zijn als je daar kon starten zonder meteen die verhipte en hardnekkige associatie aan te gaan leggen. Afijn, je voelt zelf het beste aan hoe je erin staat. Succes.

Bij mij werkt het het best om op gezette tijden afgemeten hoeveelheden te eten. Van nature ben ik een zwelger of een ontbeerder. Alles of niets. En daar slingerde ik dan alsmaar tussen heen en weer. Nu ga ik er eerst even goed voor zitten om een klein hapje te eten. En daar geniet ik dan vervolgens enorm van. Vele malen meer dan van het mateloze schuiven. In der Beschränkung zeigt sich der Meister.

Mogge mensen. Vanochtend vrij zodat ik naar de wedstrijd van mijn oudste zoon kan kijken. Zo mooi, voor het eerst in zijn leven is hij fanatiek. Ik moedig dat enorm aan, want het is een eigenschap die ik bij mezelf mis. Daarna ga ik naar de stad voor plakken chocola. Het mag, want het is weekend. Wel een weekend dat ik voornamelijk moet werken. Maak er een mooie dag van mensen. En hou het droog.

Dat zou inderdaad ook kunnen. Maar ik koester juist mijn rustige burgermansbestaan en moet er niet aan denken grootst en meeslepend te moeten leven. Tenzij ergens diep verstopt in mijn onderbewust zoiets nog een sturende rol zou spelen. Maar dat zou mij wel vies tegenvallen van mijn onderbewuste.

Langdurig onder de mensen zijn ervaar ik wel als vermoeiend omdat ik de godganse tijd bezig ben mij tot hen te verhouden. Maar daarom zoek ik in mijn leven ook vaak de rust en de stilte op en mijd ik bij voorkeur de meute. De afgelopen weken dat ik dronk noch rookte had ik gek genoeg overigens veel meer schik in onder de mensen zijn. Zo ben ik ook een heel stuk actiever nu: ik loop weer hard, ik poets, kook uitgebreide maaltijden, lees boeken. Het kan zijn dat juist dat op gegeven moment een trigger gaat worden om maar weer te gaan roken of drinken. Om op die manier in godsnaam van die dadendrang verlost te zijn en weer passief op de bank neer te kunnen zinken. Maar dat denk ik niet, want ik kikker hier enorm van op. Verder ben ik wel een tamelijk zorgzaam tiep, ook in mijn werk, maar het kost me ook weinig moeite om dat los te laten en me gewoon alleen op mijzelf te richten. Nee zeggen heeft mij nooit moeite gekost.

Dat zou wellicht plausibel zijn als ik voor mijn tevreden en ietwat burgerlijke leventje wegvlucht in wilde drankgelagen in de kroeg. Lallend ten onder. Maar mijn zuipen van de laatste jaren is echt van een stuitende treurigheid. Met de deur op het nachtslot en in het diepste geheim en volstrekte eenzaamheid vreugdeloos en zonder ook maar één moment te genieten de flessen naar binnen klokken.

Ik heb wel vaak die neiging om op zoek te gaan naar een oorzaak, maar vind die niet. Misschien zit ik in dat opzicht wel wat teveel vast aan het causale denken. Toen ik zes jaar geleden na een detox van zes dagen in een kliniek een ambulant traject volgde en toen helemaal geen hinder meer had van zucht naar drank had de therapeut ook een houding van 'Daar komt niets van in meneertje, er moet méér aan de hand zijn'. Misschien is het wat @renaldo61 hierboven zegt dat de alcoholisme op gegeven moment zichzelf drijft. Misschien is er in de verborgen diepten van mijn persoonlijkheid wel degelijk veel als oorzaak boven water te hengelen. Ik weet het niet. Wanneer ik er langdurig in slaag om de drank buiten de deur te houden hoef ik ook niet persé een logische verklaring. Maar als er wat in het systeem hapert wat mij telkens opnieuw doet terugvallen wil ik het wel graag weten natuurlijk.

Een vogeltje voor @Yana. Om de moed erin te houden.

Deze verklaring heb ik ook overwogen, maar ik geloof het niet. Wat je beschrijft zijn allemaal dingen die mij meer energie opleveren dan kosten. Maar het blijft voor mijzelf ook een idiote paradox: dat ik vanuit een tevreden en genoeglijk leven soms ineens zo snoeihard in de drank wegzink. Ik ben geneigd een groot deel vanuit mijn dwangmatige gewoonten te verklaren. Als ik die gewoontes eenmaal langere tijd ontwend ben gaat het mij opmerkelijk eenvoudig af de drank te laten staan, heeft ook het verleden geleerd. Daarbij zou het goed kunnen dat oude hardnekkige associaties mij ‘ineens’ naar de drank doen grijpen. Dat er wat dwarsverbanden in mijn onderbewuste omgelegd moeten worden. Dat is de reden dat ik nu mijn toevlucht ook zoek in - voor mij als nuchter boerke zijnde - in wat alternatieve therapievormen.

Er loopt een dunne lijn tussen moeten, mogen, kunnen en willen. Het is soms een hele tour om het juiste werkwoord voor je kar te spannen. Maar als de vriendelijke variant van ‘mogen’ niet werkt zou ook het meer dwingende ‘moeten’ wel eens moeten mogen. Overigens valt in een auto met een kapotte rem nog best te rijden. Alleen gewoon stapvoets. Lekker rustig. Veel tijd om rond te kijken en te genieten. Succes renaldo. Kalmpies an.

Met die druk, die zweep en die discipline valt het allemaal reuze mee hoor mensen. Ik ben van nature een luiwammes en een flierefluiter, wat ik heerlijk vind, maar daarmee is het wel nodig mijzelf af en toe een schop te geven. Anders kom ik überhaupt niet vooruit. Verder ben ik nogal een gewoontemens. Waar ook niks mis mee is, maar wél als er langdurig slechte gewoontes zijn ontstaan. Die blijf ik dan bijna dwangmatig herhalen. Op dat punt moet ik mijzelf en mijn slechte gewoontes niet accepteren omdat ik nu ‘eenmaal zo ben’. Want ik denk juist dat ik helemaal niet zo ben. Het is eerder zo dat ik per ongeluk de verkeerde jas heb aangetrokken en daar vervolgens maar met een onnozel gezicht in voort blijf sjokken. Dan is het zaak om die slechte gewoontes te vervangen door gezonde gewoontes en deze zo lang in te laten slijten totdat het vanzelf gaat. Ik heb weliswaar grote plannen om de mateloosheid breed aan te pakken, maar ben mij bewust van de valkuilen daarbij. Ik heb een ijzeren structuur voor ogen, maar gun mijzelf ruimschoots de tijd om daar in de buurt te komen, zonder zweep en strengheid. Kuierend in de goede richting als het ware. Overigens is het aanbrengen van die veranderingen mij tot dusver geen moeizame strijd, maar levert het mij juist enorm veel positieve energie en levensvreugde op. Dus de vooruitgang wordt vooralsnog niet ploeterend, maar gewoon flierefluitend bereikt.

Ja, dat is het risico als je ergens een boze partner in het verhaal opvoert. Dat men kan gaan denken dat dit de enige motivatie is in al mijn plannen. Maar geen zorgen: ik bulk van de intrinsieke motivatie. Natuurlijk wil ik voor mezelf stappen vooruit maken en pluk ik zelf blijmoedig de eerste vruchtjes hiervan.

Verder luister ik godbetert nog steeds naar ABBA. Elke dag. Wat een vrolijkheid en plezier. En wat een aanstekelijke riedel. Dit wordt de soundtrack van mijn Nieuwe Leven. (Ik wil zelf helemaal geen kerel na middernacht. Maar het zou wel fijn zijn als er iemand was die mee wilde helpen om de schaduwen weg te jagen.)

Bijna drie weken sinds mijn laatste crash. Als altijd gaat het heel lekker, zonder aanvechtingen en met bijna uitsluitend positieve effecten merkbaar. De ruime ervaring van iemand die ontelbare keren vruchteloos voorgoed probeerde te stoppen. Dat blijf ik mij dan ook inprenten: hartstikke mooi dat het tot hier zo makkelijk gaat, maar de adders liggen overal op de loer. Waakzaam blijven en rustig blijven bouwen. Mijn hele leefstijl moet worden gerenoveerd, maar in een dermate kalm tempo, dat ik niet bij een geringe tegenslag weer alles laat varen omdat het nu toch al is mislukt. Twee palen boven water: geen drank meer en geen sigaretten meer. Nooit meer. Het gebruik van het ene middel katalyseert direct het gebruik van het andere. En verder streef ik naar matigheid in alles. Geen hompen kaas meer naar binnen als ik niet kan slapen, geen zakken drop vreugdeloos naar binnen schuiven, gedachtenloos mijn bord maar blijven volscheppen. Alles met mate en veel aandacht, mindful zou ik haast zeggen als ik het niet zo’n rotwoord vond. Ik streef naar een ijzeren structuur door de week, met in de weekeindes vrijaf, omdat het wel leefbaar moet blijven. Ik kikker altijd enorm op door zo gestructureerd te leven, maar ervaring heeft geleerd dat er na een tijd het mijzelf opgelegde systeem gaat wringen en onvermijdelijk het bekende fuck-it-all-moment komt en ik alle geboekte voortuitgang in extreem korte tijd volledig teniet doe door als een bezetene te gaan zuipen, roken, schransen of wat dan ook. Het is dus steeds zoeken naar die fijne balans tussen het streven naar structuur, het mild accepteren van kleine terugvalletjes zonder daarbij alle moed volledig te laten varen. Ja, wat u hier nu allemaal mee moet weet ik ook niet hoor. Ik schrijf het maar gewoon hier op omdat ik het fijn vind mij overpeinzingen en inzichten een beetje bij elkaar te hebben. (Ook hierin constateer in bij mezelf een zwalken tussen uitersten. Van het leven in de schemer en de modder in één keer naar naakt in de spotlight, om daar elke scheet publiekelijk te gaan opschrijven en analyseren.) Intussen blijf ik mijn AA bijeenkomsten trouw bezoeken. Natuurlijk erger ik mij wel eens aan de immer terugkerende verhalen. Maar ik heb er ook best aardigheid in gekregen. Ik moet mijzelf ook scherp houden en voorkomen dat ik wederom ga denken dat er niks meer aan de hand is, want die neiging heb ik ook nu wel degelijk. Daarbij heb ik een therapeut geboekt die zowel thuis is in hypnotherapie, emdr als in meer gangbare psychotherapie. Ik hoop daarmee vooral wat meer vat te krijgen op de processen die zich blijkbaar diep in mijn onderbewuste afspelen en mij doen grijpen naar datgene waarvan ik heel goed weet dat het mij geen zier oplevert, zelfs geen korte opluchting, maar wel elke keer exact hetzelfde gelazer en getob oplevert.

Mogge mensen. Dag 19. Olé. Ja, wel vaak, de laatste tijd. Als een overvliegende reiger, die overal grote stralen poep achterlaat. Maar als het niet net op je kop komt heb je er verder ook niet echt last van. Misschien dat de beheerders het forum nog eens een keer dicht gaan timmeren? Want het is nu wel erg makkelijk voor de botjes om binnen te komen. Ach ja.

Zowel de drank als de sigaret hadden, toen ik er in mijn tienerjaren mee begon, ook een functie om mijn sociale ongemak mee te camoufleren. Ik heb me erover verbaasd hoe ik vervolgens jarenlang ben blijven denken dat ik die middelen echt nodig had in gezelschap. Het blijkt echter dat ik in de tussentijd echt wel het een en ander aan sociale vaardigheden heb opgestoken. Het glas en de sigaret waren middelen geworden om me achter te verschuilen, maar die hun functie allang hadden verloren. Na het stoppen merk ik - tot mijn verbazing - dat ik veel socialer blijk te zijn zonder mijn gebruikelijke hulpmiddelen.

Mogge. Hele weekend vrij. We gaan vandaag dingen doen met het gezin. Ik ben eigenlijk best blij dat dit nog kan na alle gedonder. Korfbalwedstrijd kijken van jongste. Kleding kopen voor puberzoon. Dat is altijd een hachelijke onderneming, maar daardoor ook zeer vermakelijk. Ik ben dol op pubers. Die fascinerende combinatie van stoere onafhankelijkheid met tegelijkertijd die gruwelijke onzekerheid over alles.