knakker

Ik gebruik de termen vaak door elkaar geloof ik. Maar alleen is volgens mij domweg fysiek niemand in de buurt en eenzaamheid het bewust zijn van de onmacht contact te leggen. Ik vind het wel fijn om een paar mensen om mij heen te hebben, mijn gezin, waarbij ik gewoon mijzelf kan zijn zonder moeite en onrust. (Irritante term, ‘gewoon jezelf zijn’. Ik zou ook niet weten wie ik anders zou moeten zijn.) Maar het streven, mijn streven, in elk contact is vinden van herkenning, begrip en het komen tot verbinding met de ander. En daar gaat het vaak mis. Bij elk woord dat ik spreek of schrijf voel ik vooral hoe het tekort schiet en word ik mij bewust van het anders zijn. Niet dat ik nou zo’n vreemde snoeshaan ben, maar ik bedoel meer hoe geïsoleerd elk individu uiteindelijk is. Die eenzaamheid vind ik vaak verschrikkelijk. Maar goed. Ik praat teveel. Er gaan ook hele periodes voorbij dat ik van bovenstaand totaal geen hinder heb.

Persoonlijk vind ik dat wensgewicht totaal niet van belang. Het is maar een getal, een vlag die je ergens neerzet om aan te geven in welke richting je moet gaan. Het gaat om de richting.

Ik heb mijn gehele jeugd op het platteland doorgebracht. Als kind was ik gelukkig in die vredig kleine dorpsgemeenschap en omringd door bossen. Als tiener vond ik het saai. Ik verlang nog steeds terug naar die kleinschaligheid, want ik romantiseer dat alles enorm. Maar ik geef nu de voorkeur aan kleinere provinciesteden, het liefst dicht bij de natuur zodat ik makkelijk kan vluchten als de meute mij benauwt.

Mogge mensen. Het gevoel van eenzaamheid wordt niet veroorzaakt door te weinig mensen om je heen, maar door het gebrek aan contact met hen die je omringen. In de volstrekte eenzaamheid en stilte van de natuur voel ik mij doorgaans juist gelukkig. Als ik met veel mensen om me heen gezellig zit te kwaken overvalt mij vaak hoe ontoereikend eigenlijk elk contact is en hoe fundamenteel onze eenzaamheid. Uuteindelijk is iederien allenig.

93,1

Nou, het zit er weer op dames en heren. Fijne ontspannen dag vandaag. Wandelingetje, potje tafelvoetbal, boekje. Restjes van gisteren als diner. En voor papa een jodenhaas. Ik had echt zin in een goed stuk vlees. Ik verbaas me nog steeds hoe de mist die er toch al enkele weken hing ineens weer optrekt. De levenslust is helemaal terug. Dus ik heb mijn zelfmoord maar weer even uitgesteld. Dat kan altijd nog. Van uitstel hoeft niet altijd afstel te komen. Van de weeromstuit goddorie toch weer gerookt. En vandaag weer niet. Dat stoppen met drinken is best te doen, maar die sigaret krijg ik er moeilijk de deur uit. Ja steeds een paar weken. En dan hop. Omdat de uitwerking minder ontwrichtend is tolereer ik het makkelijker. Je lazert niet steeds om als je rookt en gaat er ook geen ruzie van maken met je vrouw. Ja, je krijgt er wel longkanker van, dat is ook niet leuk, maar dat ligt zover in de toekomst dat het mijn handelen niet zo erg beïnvloedt.

Stoppen met anderen de schuld geven. Je eigen fouten erkennen. Vergiffenis vragen. Ons werkelijk inleven in het lijden van anderen. Solidair zijn met de zwakken. Als we dat allemaal doen zal de wereld veranderen. Zo sprak Leo gisteren. Ik vind dat wel wijze woorden. De mensen die ik hier op hoorde reageren knikten instemmend maar begonnen meteen over Trump en de politiek. Kijk, zo schiet het niet op.

Mogge mensen. Gisteren op mijn werk voor dertig man een kerstdiner gekookt. Mensen van de straat, verslaafden, terminaal zieken. Ik zag er als een berg tegenop omdat mijn pijp aardig leeg is na weken dubbele diensten draaien wegens personeelstekort. Normaal kuier ik tamelijk zorgeloos door het leven, maar gisteren kon ik van allerhande stress en spanning nauwelijks slapen. (Ik droomde dat mij gevraagd werd een vliegtuig te landen. Kijk daar moet-ie heen. Zwetend werd ik wakker. Soms overdrijft mijn onbewuste wel een beetje.) Maar ziet. Gaandeweg kreeg ik ineens de geest. Elke gang op tijd in oven en op tafel. Het vliegtuig keurig aan de grond gezet. De mensen waren ook erg dankbaar. Zo ontroerend. We werden zelfs toegezongen. Gek hoe dat werkt tussen de oren. Ik stroom ineens weer vol goede moed. Vandaag heb ik helemaal niks. Geen verplichting, geen bezoek, geen plan. Wat is dat toch heerlijk. We weten nog niet eens wat we gaan eten. Dan alleen het weekend nog werken en daarna een volle week vrij!

tanden moeten knarsen tranen zullen stromen schreeuw het erken het het ergste moet nog komen Ik ben nu ook een mens geworden die zegt dat hij blij zal zijn dat alles straks weer achter de rug is. Het enige waar ik echt naar uitkijk is met het gezin kadootjes uitpakken onder de kerstboom. Als we elkaar van tevoren tenminste niet de hersens hebben ingeslagen. Ik ben zo moe dat ik niet meer slaap. Vier dagen nog, jongen. Dan is vrede op aarde weer voorbij.

@moderator Doe iets. Grijp in!

Mijn eerste gedachte is: moet je niet gewoon leren vervelen? Elk leven kent nu eenmaal ook saaie momenten, die bedoelt zijn voor de broodnodige rust of reflectie. Ik vermaak me vaak ook wel met alleen mijn gedachten. Als je in plaats van daar drank overheen te gieten dat gaat volproppen met activiteiten blijf je voor jezelf wegvluchten. Sociale verplichting is niet altijd aan te ontkomen, maar wel veel meer dan men soms denkt. Verjaardagen van ‘s ochtend vroeg tot ‘s avonds laat: wie heeft dat in vredesnaam bedacht?

Joehoe @renaldo61, leuk dat je er aan denkt. Ik ben klaar voor het joelfeest. We gaan de goede kant weer op. Eindelijk!

Tindersticks vandaag. Droevig, maar niet boos. Je mag hier eigenlijk geen muziek plaatsen las ik pas. Nou, ik doe het toch.

Ik ben ook drie dagen vrij. God, wat is dat lekker. Pijp is aardig leeg. Moe van alles. 'Koninginnehapje' klinkt vriendelijk @renaldo61. Bij ons thuis was vroeger een pasteitje standaard het voorgerecht bij het kerstmaal. O weemoed. Rustigjes hier verder. Iedereen zit natuurlijk in dat bootje.

Wat een beproeving Jaantje. Na al die jaren zo open door het leven te hebben gedanst. Genietend, en elk gevoel omarmend. Alsof het leven nu gniffelt in de vuist en denkt ik zal je wel krijgen. Misschien krijg je als je veel genoten hebt automatisch ook het leed. Als onvermijdelijke keerzijde van dezelfde medaille. Maar eerlijk is het leven nooit, en leed en ellende worden lukraak maar wat in het rond geschept. Ik denk dat jij veel kunt verdragen. Althans dat hoop ik. Hoe lang het duurt en of het overgaat weet niemand. Maar ik wens je de Kracht toe om te dragen wat komen moet. En als God toevallig meeleest hier op het forum: moet u horen Heer, zo is het wel genoeg geweest eigenlijk, vindt U Zelf ook niet?

Jawel. Ik ook wel. Maar niet alles kan in één keer. Eerst nog even in het vagevuur knisperen. Maar na zes dagen rijden we on elk geval de goede kant weer op. Weg van de duisternis.

En het is maar donker de hele tijd. In de ochtend. In de namiddag. Ik snak naar licht. Nog zes dagen tot de kortste dag. Dan gaat het weer de goede kant op. Ik begrijp wel dat men vroeger met de zonnewende vuren ontstak en wild ging dansen.

Het is vooral een ochtendforum geloof ik. Terwijl ik zelf meestal vooral rond deze tijd actief ben online. Maar dan heb je het risico dat je bijdrage in het zand ploft en blijft liggen.

Mogge mensen. Drukke dagen. Draai wegens ziekte collega’s al weken diensten alleen die eigenlijk voor twee zijn bedoeld. Nog twee weken, dan een week vrij. Wel aan toe nu. Hijgend naar de finish. Verder is het vandaag Wereld Apen Dag. Ik vind het toch wel goed dat daar aandacht voor is. Zeker ook op een forum als het onze.

Ik heb alleen Roger Waters solo gezien. Pink Floyd is de soundtrack van mijn adolescentie. Ik vond hem minder worden toen Roger Waters de band verliet. Toen was het venijn eruit.

Mogge mensen. Dagje vrij. Een zeldzaamheid, dus genieten van de rust. Leuk dat @Reacher er weer eens is. Ondanks al die vlekken. @Mariposa: je bent net een scheurkalender. Ik dacht even na over dat falen. Mijn instelling is dat je gewoon moet leven, je best een beetje doen. Niet al die doelen, en bucketlijsten enzo. Dat levert maar faalangst op. De lat niet te hoog leggen, zeggen ze wel eens. Ik zeg: leg helemaal geen lat.

Voor de liefhebber

Ik heb jaren gedweept met de muziek maar ook de thematiek van The Wall: het getergd, verbitterd en gebroken optrekken van een steeds hogere muur rond jezelf. En uiteindelijk merken dat het cynisme dat daardoor overblijft je totaal verzuurt. Die verfilming van The Wall met Bob Geldof in de hoofdrol vond ik ook geniaal.

Concert was van Roger Waters in 1990 in Berlijn. Hij had ruzie met de rest van Pink Floyd. The Wall was hij ook beu, maar hij had ooit gezegd dat hij het alleen nog wilde uitvoeren als de Muur ooit zou vallen. Was concert met vele andere beroemdheden.

Ik geloof niet dat het heel erg is dat het leven zinloos of ellendig is, zolang je er zelf maar een beetje muziek bij blijft maken.