Jannigje

Ik word hier angstig van, ben er angstig door, het gevoel dat het nooit meer weggaat. En inderdaad, ik kan rationaliseren wat ik wil, dat helpt niet. Het is niet altijd even erg, maar het is voor mij eigenlijk nooit weg en dat maakt me vaak moedeloos en bang. Elke keer uphill battles, zo voelt het. En maar op mijzelf inpraten, zeggen dat het niet waar is. Maar oh, dat gevoel. Dit herken ik zó goed, ik vind dat heel moeilijk. Bij mij klopt het meestal wel, alleen in sommige periodes meer dan in andere.

Te genieten valt er veel in het voorjaar, al het mooie frisse groen vind ik elk jaar weer een wonder.

Het zit ergens in mijn brein, maar waar weet ik even niet.

Ter lering (en vermaak ?) Het heienHandheien Kleinere palen werden met de hand geheid. Meestal werd daartoe eerst een gat gegraven waarin de paal werd geplaatst. Vervolgens werd dan de marie er op gezet, een lange stam met in het midden een holte die om de heipaal past. Daaraan gingen 5 of 6 man hangen om de paal een eind in de grond te drukken. De marie werd dan weer weggenomen en het heien kon beginnen. De trekhei Hierbij werd het heiblok door vele mannen omhoog getrokken en losgelaten. Hun aantal varieerde van 20 tot 30 man naar gelang de zwaarte van het heiblok. Om het goede ritme erin te houden werd een "heilied" gezongen. Bij het gezamenlijk optrekken van het heiblok zong de heibaas, in ieder geval in de Zaanstreek, bij elke slag een regel van het lied, dat uit 3 x 10 regels bestond: 1 Marie Troet 2 uit Wormerveer 3 scheurde haar hemd 4 en naaide het weer 5 zet hem neer 6 neer 7 neer 8 zet hem neer 9 neer 10 neer 1 Een opnieuw 2 twee met elkaar 3 drie allegaar 4 vier 5 vijf 6 zes 7 zeven 8 acht over 9 negens 10 tien met de pet 1 Een opnieuw 2 hoogop 3 nog een klop 4 op z'n kop 5 vijf 6 ze

Sorry @Musashi Zoals je ziet spijt het me echt heel veel.

En nu aan de slag, genoeg uitgesteld!

Wat was jouw associatie met de vraag @Vocatus? Daar ben ik wel benieuwd naar.

Om in Amsterdam te bouwen moet je vaak eerst (veel) heipalen in de grond slaan. Dat komt door de veelal zachte ondergrond (oorspronkelijk veenmoeras) Amsterdam die grote stad, die is gebouwd op palen. En als die stad eens ommeviel, wie zou dat dan betalen?" Een bekend versje over het netwerk van grachten, heren- en pakhuizen, oude kerken en smalle straatjes rond de Amstel en aan het IJ.

Ik zal het antwoord maar geven, want dit is zo’n weet feitje van een geïnteresseerde in de geschiedenis van het gebouw. Het goede antwoord is: (tromgeroffel) 13.659 palen. Gus @haddock zat er het dichtst bij, jij mag de volgende vraag stellen.

Nee, nee, veel te weinig. Jij komt in de buurt! Kijk dit is inderdaad ruim denken, maar in dit geval iets té ruim Ongeveer genoeg voor het halve paleis. Dat is voor ongeveer de voordeur

Tussenvragen? Oké, wist ik niet. Jullie moeten echt veel ruimer denken. Doe es gek en waag nog een gok.

Hé, hé, hé. Niet al naar een nieuwe vraag gaan, Mijn vraag is nog niet goed beantwoord !!

Op hoeveel palen is het paleis op de Dam in Amsterdam gebouwd?

O ja, oeps. Even denken

Ik doe ook weer mee

Ik denk dan 4, want je had mij vast niet meegerekend?

Jij ook @lady jane

@Zbb, respect!

Och @Bor

Dat hoop ik ook @Lika, ik weet het niet. Het begon met een gevoel van vermoeidheid, geen puf hebben om e.e.a. te proberen “te redden”. En opeens was er de gedachte “nou dan maar niet”. En maar zeggen dat het niet is gelukt. Er bleek vanmiddag geen vrouw overboord toen ik het vertelde.

Sterkte @nancy. Ik voel me enorm gespannen, o.a. door het computer gedoe. Morgen moet ik naar een specialist, nu blijkt dat ik twee dagen een dagboek bij had moeten houden, dat las ik vanavond pas. De bijlage had ik dus gemist. Normaal ben ik heel braaf, ik doe wat er van me verwacht wordt, maar nu dus niet en dat is niets voor mij. Toch raakte ik niet helemaal van de rel, wat ik anders wel zou hebben, het is gebeurd, jammer, stom. Ik kan het niet meer veranderen. Zo moet ik vaker reageren, dat scheelt een hoop hoofdbrekens en stress én schuldgevoel.

volgens mij mag jij @nancy

Komen we hier @Jan1000 weer eens tegen, ik hoop dat het goed met je gaat.

Jullie hebben wel gelijk denk ik, en toch blijf ik aarzelend. Misschien deels uit zelfbescherming? Ik kon/kan het heel moeilijk verdragen als mensen zeggen dat ik gemakkelijk praten heb omdat ik zelf geen kinderen heb. Ik snap wel wat men dan bedoelt, maar het doet heel zeer. Bovendien wil ik het voor mijzelf zuiver houden. Reageer ik vanuit oprecht meedenken of vanuit pijn of jaloezie? Dit laatste is overigens een angst uit het verleden, ik was bang dat ik dat zou doen dus hield ik ook daarom mijn mond.