Jannigje

@Kohtje wat waardeloos dat je immuunsysteem zo reageert, ik hoop voor je dat het snel beter gaat. @Reacher, ik leg nu pas het verband tussen gebit en noodles.

Ik ben wel blij dat ik niet de enige ben die dat vind, ik voel me toch altijd een beetje schuldig dat ik laat opsta.

Schiet daar dan maar gauw weer uit hoor. Waarvan de ondertiteling is: ik wil graag dat je blijft.

Sproeien zal straks misschien niet meer mogen als er vanaf nu een droge periode aanbreekt.

Knokpartijen? Zeg, willen jullie daar onmiddellijk mee ophouden, doe es lief!

Mij niet.

Precies, het woordje “dus”. Blijkbaar is het een bekende uitspraak? Ik hoorde hem pas een paar maanden geleden voor het eerst.

Zijn gehaalde resultaten ook geen garantie voor de toekomst of geldt dat alleen voor de behaalde?

@jopie gefeliciteerd met je verjaardag. Ik wens je toe dat je vindt wat je zoekt in je nieuwe levensjaar.

Goedenavond. Dit weer vind ik heerlijk, niet te warm en lekker veel wind.

Ik heb lang gedacht dat het (alleen) een masker was, onecht, negatief, maar dat is niet zo. De zelfverzekerde capabele vrouw ben ik ook. Het heeft heel lang geduurd voor ik dat zag, daarna nog heel lang voordat ik dat durfde te geloven (wat lang niet altijd lukt) en weer heel lang voordat ik dat nu aarzelend hardop schrijf . We hebben inderdaad allemaal verschillende rollen in allerlei situaties, bij allerlei mensen. Het probleem voor mij is wat Nancy beschrijft, het is niet congruent bij mij. De verschillen zijn vaak zo groot Ik kan bijvoorbeeld een rondleiding geven en me op dat moment ook wel oké voelen om vervolgens dood ongelukkig naar huis te gaan. Ik kan niets meenemen van het gevoel van daarvoor. Het is alsof ik mijn gevoelens achterlaat bij de deur, als een paraplu, en bij het weggaan pak ik ze weer op en ga ermee naar buiten.

Hoe bedoel jij dat het je bescherming biedt/bood? Bescherming door de controle of lo daarvan?

Zo is dat!

Het is wel een echt deel van mij, maar het is zoals Nancy schrijft: het gaat om de congruentie, evenwicht, gelijkwaardigheid, en zo voelt het niet. Het voelt alsof de zelfverzekerde versie van mij bestaat uit vaardigheden en het andere deel bestaat uit alles wat met mijn gevoel en overtuigingen te maken heeft. Met hoe ik me echt voel, met hoe ik van binnen als mens ben. Beide kanten liggen te ver uit elkaar.

Een tiktok filmpje maken is blijkbaar erg populair, ik kan me er zelf weinig bij voorstellen.

Ja, dat zal wel. Je was het flink zat aan de emoji te zien.

Soms krijg een mens zo maar een cadeautje. Ik ging vanmiddag nog even naar mijn buiten-crosstrainer, daar waren ouders met kinderen aan het spelen. De moeders gingen met de kleintjes weg, 3 jochies van.... weet ik eigenlijk niet, een maar of 10 schat ik, bleven achter. Eentje deed “de kraanvogel”, dus ik zei “Ha, uit de Karatekid?” Jazeker. (scoorde ik punten mee!) Vervolgens hadden we een langdurig diepzinnig gesprek over van alles en nog wat terwijl zij zich alle drie uitsloofden om de mooiste en langste kraanvogelpose te doen en ik hen natuurlijk prees met hun geweldige prestaties.

@Lieke7777, ik wist dat je veel op je bord hebt, maar wat je beschrijft is héél veel. Respect voor hoe je het allemaal doet en volhoudt!

Mijn 2e volkslied

Breek me de .......... Oh nee, verder kan niet want ik heb nog geen strafpunten en dat wil ik graag zo houden.

Ed is zelden goedlachs

Druk, druk , druk, opzij, opzij, opzij, wij hebben ongelofelijke haast.

Wat mooi, dank je wel! (Was niet voor mij, maar lekker wel geluisterd )

Ik heb gereageerd op mijn draad Nancy, het verhaal was te lang. Ik ben blij met het mooie weer. Als ik buiten kan zitten voel ik me meestal beter dan binnen.

@nancy ik reageer maar even hier, anders zo’n lang verhaal op de dagdraad. Ik weet niet goed waar ik het zoeken moet. Vanmiddag ben ik wel heel dapper naar een nieuw project hier in de buurt geweest. Een aantal bakken vormt samen een moestuin, initiatief van een paar dames in de buurt. In het kader van “proberen aansluiting te vinden met de buurt/buren” heb ik me aangemeld. Met lood in de schoenen erheen, dan de knop om en meedoen. En dan merk je niets aan me, dan lijk ik zelfverzekerd en vriendelijk en terwijl ik eigenlijk niet in de stemming ben om te praten, doe ik dat wel. Er is een Amerikaanse vrouw die ook meedoet. Ze zei iets over de verschillen tussen Nederlanders en Amerikanen. Jullie zijn zo zelfverzekerd zei ze. Nou zei ik, voor mij geldt eerder dat ik goed ben in keeping up appearances. Toen werden we onderbroken. Na een paar uur ging ik naar huis. Het voelt alsof er twee mensen zijn gegaan. De ene is zoals ik me voel, (gespannen, het gevoel dat er iets dreigends boven m’n hoofd hangt, steeds dichtbij paniek, het gevoel dat het leven eigenlijk te moeilijk is voor me, dat ik “het” niet kan), die gaat erheen. De andere komt tevoorschijn in gezelschap en functioneert prima. De ene gaat dan weer naar huis en denkt, wat was dit nou? Hoe kan dit nou? Zoiets