Jannigje

Ik heb gereageerd op mijn draad Nancy, het verhaal was te lang. Ik ben blij met het mooie weer. Als ik buiten kan zitten voel ik me meestal beter dan binnen.

@nancy ik reageer maar even hier, anders zo’n lang verhaal op de dagdraad. Ik weet niet goed waar ik het zoeken moet. Vanmiddag ben ik wel heel dapper naar een nieuw project hier in de buurt geweest. Een aantal bakken vormt samen een moestuin, initiatief van een paar dames in de buurt. In het kader van “proberen aansluiting te vinden met de buurt/buren” heb ik me aangemeld. Met lood in de schoenen erheen, dan de knop om en meedoen. En dan merk je niets aan me, dan lijk ik zelfverzekerd en vriendelijk en terwijl ik eigenlijk niet in de stemming ben om te praten, doe ik dat wel. Er is een Amerikaanse vrouw die ook meedoet. Ze zei iets over de verschillen tussen Nederlanders en Amerikanen. Jullie zijn zo zelfverzekerd zei ze. Nou zei ik, voor mij geldt eerder dat ik goed ben in keeping up appearances. Toen werden we onderbroken. Na een paar uur ging ik naar huis. Het voelt alsof er twee mensen zijn gegaan. De ene is zoals ik me voel, (gespannen, het gevoel dat er iets dreigends boven m’n hoofd hangt, steeds dichtbij paniek, het gevoel dat het leven eigenlijk te moeilijk is voor me, dat ik “het” niet kan), die gaat erheen. De andere komt tevoorschijn in gezelschap en functioneert prima. De ene gaat dan weer naar huis en denkt, wat was dit nou? Hoe kan dit nou? Zoiets

Strafpunten? Jullie? Waarom in hemelsnaam? Niet steunend? Positiever? Nou ja zeg!

Ja dat is helemaal waar. Ik snap dit beter sinds Jopie schreef over de dramadriehoek. Ik bleek vorig jaar het object waar de hulp op was gericht. Alleen ik was me niet bewust van haar missie (mij redden) en dat de hulp die geboden werd een prijs had. Ik was me niet bewust van de mate van haar frustratie omdat ik niet deed wat ik volgens haar wel moest doen. De hulp werd me trouwens voor een groot deel opgedrongen, ik had er niet om gevraagd. Het was ook niet de hulp die ik nodig had. (Zij heeft de vriendschap verbroken, waarom is me nog steeds niet echt duidelijk.)

Ik vind het niet laf, voor jou. Als ik het zelf zou doen zou ik dat vast ook denken. Want die lat, die lat, die blijft zo hoog liggen. Maar echt, dit is volgens mij, op dit moment, in deze situatie, goed voor jezelf zorgen. Even lucht, even kunnen ademen, even afstand.

Dat moet wel goed zijn!

68

Hallo, ik kom voorzichtig even buurten.

Bewuste berusting als vergelijking met bewust bekwaam in het genoemde schema ?

Aangaan van rouwverwerking vergt soms moed en opgeven van waarschijnlijk onbewust verzet

Van mij voor jou.

Welterusten @niks, om met Sonja Barend te spreken: “ morgen gezond weer op”

Een permanente ban, dan moet je het wel bont maken, ik kon me daar geen voorstelling van maken, nu helaas wel.

Jij gaat gelijk voor drie vragen Yvonne? Ik weet het 3x niet.

Van sommige dingen wil ik eigenlijk helemaal geen getuige zijn, maar soms kun je er niet omheen.

@Reacher en @niks: Ha @jopie, mooi om je zo te lezen.

Ik ben niet echt van het jaarpact gevallen. Na 5 jaar dacht/hoopte ik dat ik weer sociaal kon drinken en dat kon ik ook, als je kijkt naar hoeveel ik dronk. Maar ik merkte dat ik het weer nodig begon te hebben, er veel teveel mee bezig was. Mag ik weer en hoeveel dan. Heel onrustig. Dus hoewel ik niet teveel dronk bleek ik toch niet adb te zijn. En ik wilde van de onrust af. Dus heb ik toen besloten om weer opnieuw te stoppen, nu zo’n 5 jaar geleden.

Iemand werd ooit heel boos op mij omdat ik heel somber was. Ik probeer jou te helpen, uit de put te trekken zei ze en dat lukt niet! Dat niet lukken was mijn schuld volgens haar. Haar boosheid kwam voort uit pijn en frustratie, zij had een zus verloren, die had een einde aan haar leven gemaakt en zij was bang dat ik hetzelfde zou doen en dat verdroeg ze niet. Ik weet nog wat ik tegen haar zei. ik zit in de put, het beeld van modder waar je ingezogen wordt en niet uit los kunt komen. Ik weet dat jij me er niet uit kunt trekken, maar dat vraag ik ook helemaal niet van je. Als je mij nu wilt helpen kom dan op de rand zitten en blijf even bij me. Dan ben ik niet zo alleen. Dat is wat ik graag van je wil. Misschien past het niet in de context van wat je beschrijft @Quinn, maar het roept bij mij deze herinnering op.

Zo simpel vind ik het niet hoor. Het getuigt voor mij van uitgaan van het goede omdat je LJ kent als “alles behalve vals”. Het woord respect komt bij mij op, en krediet. @Etty beschrijft het mooi, ik sluit me bij haar aan.

Volkomen herkenbaar!! Ik had het precies hetzelfde.

@Maja, sterkte. Rot dat je zo baalt van jezelf, maar wel volkomen logisch voor mij. En @lady jane, ja dat alleen voelen met zoiets spannends, dat is akelig. Jij ook sterkte!

Ja, dat is fijn. Ik ga kijken of het weer een prettige plek kan zijn nu alle leuke mensen met wie ik contact had weg zijn (6!) Er maar open in gaan en zien hoe en wat.

Ja, dat zou wat zijn! Ik zou me waarschijnlijk wezenloos schrikken, maar misschien zou het ook wel krachtig voelen, of opgelucht. Ik ben erg vaardig in het boos worden op mijzelf, maar boos worden op een ander? Openlijk? Nee, die vaardigheid heb ik nog niet. Niets mis met de vrede willen bewaren, maar bij mij gaat het ook vaak om het vermijden van conflicten vrees ik. En dat heeft weer alles te maken met niet voor mijzelf op durven komen omdat ik nog steeds denk dat ik dat niet mag. Uit de grond van mijn hart durven zeggen: “ik wil dit wel” of “ik wil dit niet” lijkt me fijn. Ik heb wel heel duidelijk mijn onvrede aangegeven bij de anesthesist en ook echt van alles geopperd als mogelijkheid, ik heb het niet gedwee ondergaan. Ik ben wel tevreden over mijzelf tijdens dat gesprek.

Ik ben ook bekend met klachtenprocedures @Artemis. Toen de partner van mijn vriendin stierf heeft zij een procedure aangespannen. Wij zijn samen behoorlijk onderlegd en dat is wel nodig want je wordt om de oren geslagen met medische termen waar je u tegen zegt. Gelukkig ken ik daarvan de ondertiteling, maar de brieven die ziekenhuizen sturen zouden menigeen meteen ontmoedigen. Wij hebben volgehouden, zij vooral en ik steunde haar. Het ging haar erom om tot een gesprek te komen en dat is gelukt, met veel moeite en volharding. Of men er uiteindelijk iets mee heeft gedaan zullen we nooit weten. Ik wil geen procedure aanspannen, ik wil alleen een gesprek met een klachtenfunctionaris om mijn verhaal te doen, als waarschuwing. Men moet het weten. En voor mijzelf om mijn onvrede kenbaar te maken, Want ik vind het écht niet kunnen wat die chirurg heeft gedaan. Ik ben van de harmonie en heb voor veel dingen begrip, maar er is een grens.