Jannigje

Lieverds dank jullie wel. Jullie hoeven niet speciaal iets “helpends” te schrijven, jullie doen het namelijk al. Jullie lezen en sturen me een zonnestraal, een roosje en een hartje, dat is fijn. Ik merk dat het me helpt om hier te schrijven, het helpt me ordenen, het helpt me onder ogen zien van alle aspecten. En het lucht op. Het helpt mij, dus dank voor het lezen.

Ja Joop, ingewikkeld is het zeker. En dan nog al het geregel! Ik heb net voor de derde keer mijn vezekering aan de telefoon gehad. Elke keer een jonge, welwillende, maar ook niet echt op de hoogte zijnde snuiter of snuiteres. Die lezen gewoon voor wat er staat, ja, lezen kan ik zelf ook!!! Grrrrr. Je zou ervan aan de drank raken . Maar dat wil ik niet meer, dus.... nu eet ik teveel, veel teveel . Wil ik ook niet, maar de spanning is te groot. Althans nu groter dan mijn niet-eten-wilskracht. Ik sta nog niet op de operatielijst blijkt. En de duiven zijn terug! Met z’n vijven of meer. Goed, genoeg geklaagd.

Daarin ben ik nu heel dubbel @bolletje, het wachten vind ik moeilijk. Aan de andere kant ben ik erg bang voor wat er komen gaat en ben ik blij dat ik nu nog gewoon kan lopen, fietsen ed.

Oh, kan pas om 11.00 uur

Ik ben gespannen, ga zo het ziekenhuis bellen of ze al weten wanneer ik word opgenomen.

Goedemorgen

Ik leef in mijn eigen bubbel geloof ik. Het leven gaat door, iedereen doet of doet niet. Ik schreef gisteren dat er toch iets in mij is dat wil leven, maar dat lijkt nu weer ver weg. Eigenlijk ben ik één grote bang wezen. “Get busy dying, or get busy living” een zin uit de Shawshank Redemption. Daar moet ik veel aan denken deze dagen. Ik “moet” me voorbereiden op de operatie, dus eigenlijk met “living”, maar in de praktijk ben ik erg bezig met “dying”. Want als het fout gaat moet mijn vriendin weten wat ze moet doen, wie ze moet bereiken, waar alles ligt, waar/of ik begraven wil worden ed. Vorig jaar ging ik echt dood volgens de artsen, dus toen was het een realiteit die dichtbij kwam. Nu is het de bedoeling dat ik níet doodga en toch moet ik er wel mee bezig zijn. Verwarrend vind ik het. Niet wandelen in het park, maar muziek uitzoeken voor mijn begrafenis en adressen op orde brengen. Ben ik vorig jaar mee opgehouden toen “het grote gebeuren” niet doorging. Ik kijk om me heen en realiseer me dat al die spullen die ik heb voor mij een betekenis hebben, belang hebben, maar voor een ander totaal niet. Dus het meeste zal weggedaan worden, misschien een paar dingen naar andere mensen of de kringloop, de rest gaat onverbiddelijk weg. Wonderlijk, zo gaat dat. Vind ik het erg? Het is alsof ik er dan niet ben geweest? Maar dat zit hem niet in spullen....... Ach ik weet het niet. Het is de natuurlijke gang van zaken, alleen ......... Het uitzoeken van muziek is wel een mooie klus. Alleen kiezen he! Moeilijk! Er is zoveel moois! Wat ik wel jammer vind is dat ik er niet bij ben als ze het allemaal draaien. Tenminste ik denk dat ik dat niet meer meekrijg? En ik heb veel teveel! Ik kan toch niet verwachten dat men een paar uur gaat zitten luisteren naar mijn muziek?! Ik had een fantasie waarin er een mooie ruimte was waar al die prachtige muziek klonk en men in en uit kon lopen voor een hapje en een drankje. Mooie zachte kleuren, bloemstukken, uitzicht op een mooie met bomen en struiken omzoomde vijver. ............ Rust, kalmte, harmonie in die ruimte......Ach ja. Volgend weekend ga ik met de vriendin die mijn zaken regelt als ik overlijd een plekje uitzoeken op een natuurbegraafplaats. Dus die tuin komt er toch nog voor mij, misschien. En dan langdurig, want daar mag ik blijven liggen. Klinkt allemaal misschien wel mooi en poëtisch, maar de realiteit is ook dat ik ontzettend bang ben, slecht slaap, pijn in mijn buik heb van de spanning en tegen de klippen op eet om de spanning aan te kunnen. En toch ook bezig zijn met leven. Maar oh oh, dan pas word ik bang. Want wat als het fout gaat? In de zin van: wel overleven maar met allerlei vreselijke bij- en nawerkingen? .

Ageren was misschien een optie geweest.?

Vrijdag fietste ik weer eens langs de Amstel, er was even geen verkeer. De zon scheen op het water, rietpluimen, waterhoentjes, meerkoeten...... En de wind in mijn oren en door mijn haar. Ik realiseerde me dat ik dankbaar was dat ik niet doof ben, dan hoor je de wind niet, vreselijk lijkt me dat. Het was heel even helemaal goed! Toen kwam er een brommer, twee auto’s en een vliegtuig en was het moment verbroken, maar het was er lekker toch even. Afijn, de Amstel is voor mij een mijmer-rivier, opvallend genoeg geen pieker-rivier. Ik mijmerde over wat er te gebeuren staat en merkte dat ik bozig werd? Waarom? Opeens dacht ik: ik wil léven! Het feit dat ik zoveel met de dood bezig ben, komt omdat ik vaak zo somber en depressief ben dat ik niet weet hoe ik verder moet. Maar ergens diep van binnen zit een kern en die wil wel! Die wil wel knokken en doet dat ook. Want waarom geef ik nooit op, niet echt? Omdat ik anders wil en blijkbaar ook ergens nog steeds dat sprankje hoop heb dat het beter kan. En verder ben ik natuurlijk een Friezin, dus koppig van huis uit. Ja ik ben koppig in de zin van: ook voor mij moet het leven toch eens beter kunnen zijn? Niet altijd alleen maar knokken en watertrappelen om niet te verdrinken? Ik wil me (nog) niet gewonnen geven. “Gun” het “de negatieve krachten” niet dat ze definitief winnen. Dat zit allemaal ook in de beslissing om de operatie aan te gaan.

@Asterix waar ben je? Gaat het met je?

@Kohtje is beter Ik wilde vanmorgen al goedemorgen komen zeggen, maar dat kwam er niet van. Nu dus al avond. Goedenavond dan maar

❤️

75,5 kg

Aauuww en ooooh, of andersom @Francoise! Groot, klein, bodysuit, sleave, wat is het geworden? Ben je tevreden, straks natuurlijk pas, je zult nu nog onderweg zijn.

Goedemorgen, tijd voor de sportschool.

Goedemiddag. En doei meteen maar weer. Op weg naar de afspraak die gisteren niet doorging ivm de storm.

Nou, staan doen ze niet meer! Een plant was 4 huizen verderop gewaaid en twee schotels waar planten op staan zijn verdwenen, eentje lag beneden. Gelukkig is die van plastic niet van aardewerk .

Goedemiddag, de storm is hiet weer gaan liggen. Zowaar een waterig zonnetje. Welkom voor de nieuwkomers en beterschap voor de zieken onder ons. Ik ga eens op de galerij kijken of er nog planten staan.

Ik had gereageerd op je bericht, althans dat dat ik, maar blijkbaar niet op plaatsen gedrukt, dus mijn bericht was weg. Dank je Suikertje, je bericht doet me goed. Ik hoop van harte dat voor jou het tij snel keert! Ik gun het je zo

Afijn, ik naar de sportschool, spinnen ed. Was er een mevrouw die na het fietsen een heel verhaal had over haar mislukte buikoperatie waar ze allerlei akelige dingen van had overgehouden. Twee jaar geleden . Kijk daar zat ik nou net níet op te wachten. Dus nu maar even aan verdringing doen.

Even gauw opschrijven voor ik het vergeet: ik heb heel lang gedacht dat alles in mijn leven mij “overkwam”, dat ik er zelf geen enkele invloed op had! Dat was heel naar en akelig en klopte natuurlijk niet, maar dat wist ik toen nog niet. Welnu, dit overkomt mij niet, dit is een bewuste keuze!! Tjonge, het kan verkeren. Maar eng blijft het Nu naar de sportschool, spinnen en conditie trainen.

Dank je wel Bor

Dank jullie wel

@Francoise, hij kan geen percentage geven, hij kan helemaal geen uitslag of garantie geven, want hij weet het ook niet. Ik heb veel klachten die mogelijk veroorzaakt worden door de tumor, maar mogelijk ook niet. Wat duidelijk is, is dat ik een gezwel in mijn lever heb zo groot als een volleybal. Daardoor komt er van alles in de verdrukking en daar heb ik last van. Bijvoorbeeld van kortademigheid, problemen met mijn blaas, rug, altijd een opgeblazen gevoel, altijd moe erg moe. En meer dingen. Het lijkt aannemelijk dat in ieder geval een deel van die klachten veroorzaakt wordt door het gezwel, maar je kunt het nooit met zekerheid zeggen. Daarom is de chirurg erg voorzichtig, hij was bang dat ik zou verwachten dat “alles” over zou zijn na de operatie. Nou, zo naïef ben ik echt niet! In het ergste geval hou ik wat ik nu al heb en krijg ik er mogelijk nieuwe problemen bij, in het beste geval verdwijnt in ieder geval een deel van mijn huidige klachten en krijg ik er geen (of tenminste weinig) nieuwe bij.

Na een jaar van onzekerheid, allerlei onderzoeken, twee behandelingen die niet hebben geholpen, is de beslissing genomen: ik word geopereerd. Het mega grote gezwel word uit mijn lijf gehaald. Over 4-6 weken. Ik ben bang, maar in “de verte” is er ook een sprank van hoop. Ik heb ook weinig keus, maar toch. Ik heb wel gekozen voor de operatie. Of het een goede keuze zal zijn??? Dat is het moeilijke van zo’n keuze, dat weet je pas als je niet meer terug kunt.