Jannigje

Ik heb er Geen bezwaar tegen hoor.

Ha @Kohtje, ik ben wel alleen nu, maar niet helemaal op mijzelf aangewezen. Dit hele gebeuren hakte en hakt er nog steeds in, maar ik heb wel gemerkt dat er lieve mensen voor mij zijn. Gisteren kon ik met vriendinnen mee terugrijden die ook nog even een boodschap voor mij deden. En zo zijn er meer!! Ik ben er verbaasd over maar ook blij en dankbaar voor. Ik heb het nooit zo durven geloven misschien. Mijn vriendinnen in Drenthe vinden het maar niets dat ik hier weer ben, maar ja, ik heb wél een leven hier, wat een ander daar ook van vindt

Ik ben weer in mijn eigen huis, vreemd na een maand afwezigheid. Ik ben in 9 weken maar 5 dagen hier geweest,

Goedemiddag, eindelijk bijgelezen. En meteen vergeten op wie ik zoal wilde reageren. Behalve @Jan1000, ik heb geen ervaring met die vorm van kanker Jan. Ik wens je heel veel sterkte, ik hoop dat er mensen voor je zijn bij wie je terecht kunt, want jij hebt ook steun nodig lijkt me. @Lars, @Lars, het is allemaal al gezegd denk ik.

Nee, ken ik niet, dank voor de tip.

Goedemiddag

Greppel of niet, ik heb niet geheel de spelregels gevolgd zie ik, zo kom ik nooit af van die spreekwoordelijk stront en knikker.

Stront oprapen moet iedereen doen als zijn of haar hond buiten zijn of haar behoefte doet, tenzij die dat doet in bv een greppel

Ooit gezien dan dat er stront aan die spreekwoordelijke knikker zat?

Ochtendstond heeft goud in de mond zegt het spreekwoord, echter deze ochtend lijkt het goud elders.

Welterusten

Fijn dat je die gevoelens nu niet meer hebt @Francoise, dat lijkt me een opluchting. Ik kan me echter je angst voor terugval ook heel goed voorstellen. Er is nog geen zekerheid, geen vanzelfsprekendheid, lastig he.

Geen nood hoor @Lika, ik heb je intentie begrepen hoor.

Maar dat vind ik nu juist zo moeilijk Joop.

@Lente, je hoeft ook niet te reageren hoor, ik snap heel goed dat je dat lastig vindt. Ik schreef het ook met de nodige aarzeling. Het is niet mijn bedoeling te shockeren of zielig te doen o.i.d. Het is voor mij een realiteit waar ik mee leef en waar ik mee om probeer te gaan. Het is ook niet zo dat ik niet wil leven, ik heb voor mijzelf alleen nog niet de manier gevonden hoe ik minder of geen last meer heb van de somberheid, de depressiviteit. Wat jij schrijft over je man en je moeder is heel herkenbaar. De echtgenoot van mijn dierbare vriendin stierf 4 jaar geleden op 53 jarige leeftijd op de dag dat mijn vader 96 werd! Haar man wilde niet sterven, weigerde zelfs tot op het laatst na te denken over de dood, die toch onverbiddelijk kwam. Mijn vader had geen doodswens, maar hij was op, hij wilde wel gaan. Maar het was nog niet zijn tijd, hij had nog een half jaar te gaan. Toen is hij gegaan, naar God, mijn moeder, mijn broer en wie er nog maar meer daar op hem wachtten, dat was zijn vaste overtuiging. .

“En dan drink je niet doe je er alles om een gezonde en sobere levenstijl erop na te houden en dan ga je alsnog dood” dit schreef Lars. Het nieuws van jowan houdt mij erg bezig, zoals het velen van ons bezig houdt. Het roept ook allerlei gedachten op die ik niet op de dagdraad wil zetten omdat men het als kwetsend kan ervaren of ongevoelig of dat het onbegrip op kan roepen? Dat wil ik niet voor jowan. Ik moet veel denken aan een goede vriend van mij die bijna twee jaar geleden overleed aan kanker. Hij hield van het leven, hij hield van zijn vrouw en kinderen, hij wilde zo graag bij hen blijven. Een van de laatste keren dat ik hem sprak hadden wij een indringend gesprek. Ik worstelde al lang met het leven en wilde graag dat ik niet meer zou hóeven te leven. ( Tegelijkertijd wil(de) ik niet actief mijn leven beëindigen) De tegenstelling tussen ons had niet groter kunnen zijn! Ik wilde oprecht dat ik mijn leven aan hem had kunnen geven, dat leek me zo mooi! Dan had het allemaal nog heel veel zin gehad, dan kon ik mijn leven geven aan iemand die zo van het leven genoot en zo graag wilde blijven, hoe mooi is dat. Ik zei hem welke gedachten mij bezighielden en hij begreep het, het was heel fijn om er samen zo open over te kunnen praten. Maar zo gaat het niet. Nou, daar zitten we dan, zei hij. Ja, daar zaten wij dan. Hij stierf, ik niet. Er is geen rechtvaardigheid, geen logica in de dood.

Ja dat is wrang, er bestaat niet zoiets als “rechtvaardigheid” in dit opzicht.

ja slapen, eigenlijk wel, maar het wil niet lukken. Toch maar proberen te ontspannen.

@Lars, dat durf ik niet voor jou te zeggen, ik kan alleen voor mijzelf spreken. Sommige mensen vinden de manipulaties (het kraken) zo eng dat ze het niet willen. Maar zoals gezegd, voor mij werkt het prima, al jaren.

@Reacher en

@jowan, ik denk aan je, veel. Je laatste reis, naar het licht hoop ik.

Dank je. Wat dat liefdevolle betreft: dat weet ik niet zo goed, ik probeer geduld te hebben en heel erg bij vandaag te blijven. Als ik dat niet doe slaat de paniek toe. Ik probeer niet te vergelijken (met bijvoorbeeld mijn vriendin die 10 dg geleden aan haar heup is geopereerd) en niet te denken dat ik al veel meer moet kunnen. Dus ik probeer het wel, mildheid

Langzaam @Lente, langzaam. Ik probeer mijn conditie op te bouwen door te fietsen op de hometrainer en door te wandelen. Ik heb nog veel pijn, dat valt me tegen en maakt me onzeker.

Ik ben ooit bij een osteopaat geweest, hij werkt niet met plotselinge manipulaties zoals een manueel therapeut doet. Bij mij werkte het niet zo goed. Bij de manueel therapeut kom ik echter zeer regelmatig, zij manipuleert mijn rug en nek waardoor ik veel minder pijn heb en mobieler ben. Ik ben inmiddels zover dat ik elke twee maanden voor een onderhoudsbehandeling ga. Het “kreken” van de nek is niet fijn, maar mij helpt het.

Goedemiddag