Jannigje

@Lente, je hoeft ook niet te reageren hoor, ik snap heel goed dat je dat lastig vindt. Ik schreef het ook met de nodige aarzeling. Het is niet mijn bedoeling te shockeren of zielig te doen o.i.d. Het is voor mij een realiteit waar ik mee leef en waar ik mee om probeer te gaan. Het is ook niet zo dat ik niet wil leven, ik heb voor mijzelf alleen nog niet de manier gevonden hoe ik minder of geen last meer heb van de somberheid, de depressiviteit. Wat jij schrijft over je man en je moeder is heel herkenbaar. De echtgenoot van mijn dierbare vriendin stierf 4 jaar geleden op 53 jarige leeftijd op de dag dat mijn vader 96 werd! Haar man wilde niet sterven, weigerde zelfs tot op het laatst na te denken over de dood, die toch onverbiddelijk kwam. Mijn vader had geen doodswens, maar hij was op, hij wilde wel gaan. Maar het was nog niet zijn tijd, hij had nog een half jaar te gaan. Toen is hij gegaan, naar God, mijn moeder, mijn broer en wie er nog maar meer daar op hem wachtten, dat was zijn vaste overtuiging. .

“En dan drink je niet doe je er alles om een gezonde en sobere levenstijl erop na te houden en dan ga je alsnog dood” dit schreef Lars. Het nieuws van jowan houdt mij erg bezig, zoals het velen van ons bezig houdt. Het roept ook allerlei gedachten op die ik niet op de dagdraad wil zetten omdat men het als kwetsend kan ervaren of ongevoelig of dat het onbegrip op kan roepen? Dat wil ik niet voor jowan. Ik moet veel denken aan een goede vriend van mij die bijna twee jaar geleden overleed aan kanker. Hij hield van het leven, hij hield van zijn vrouw en kinderen, hij wilde zo graag bij hen blijven. Een van de laatste keren dat ik hem sprak hadden wij een indringend gesprek. Ik worstelde al lang met het leven en wilde graag dat ik niet meer zou hóeven te leven. ( Tegelijkertijd wil(de) ik niet actief mijn leven beëindigen) De tegenstelling tussen ons had niet groter kunnen zijn! Ik wilde oprecht dat ik mijn leven aan hem had kunnen geven, dat leek me zo mooi! Dan had het allemaal nog heel veel zin gehad, dan kon ik mijn leven geven aan iemand die zo van het leven genoot en zo graag wilde blijven, hoe mooi is dat. Ik zei hem welke gedachten mij bezighielden en hij begreep het, het was heel fijn om er samen zo open over te kunnen praten. Maar zo gaat het niet. Nou, daar zitten we dan, zei hij. Ja, daar zaten wij dan. Hij stierf, ik niet. Er is geen rechtvaardigheid, geen logica in de dood.

Ja dat is wrang, er bestaat niet zoiets als “rechtvaardigheid” in dit opzicht.

ja slapen, eigenlijk wel, maar het wil niet lukken. Toch maar proberen te ontspannen.

@Lars, dat durf ik niet voor jou te zeggen, ik kan alleen voor mijzelf spreken. Sommige mensen vinden de manipulaties (het kraken) zo eng dat ze het niet willen. Maar zoals gezegd, voor mij werkt het prima, al jaren.

@Reacher en

@jowan, ik denk aan je, veel. Je laatste reis, naar het licht hoop ik.

Dank je. Wat dat liefdevolle betreft: dat weet ik niet zo goed, ik probeer geduld te hebben en heel erg bij vandaag te blijven. Als ik dat niet doe slaat de paniek toe. Ik probeer niet te vergelijken (met bijvoorbeeld mijn vriendin die 10 dg geleden aan haar heup is geopereerd) en niet te denken dat ik al veel meer moet kunnen. Dus ik probeer het wel, mildheid

Langzaam @Lente, langzaam. Ik probeer mijn conditie op te bouwen door te fietsen op de hometrainer en door te wandelen. Ik heb nog veel pijn, dat valt me tegen en maakt me onzeker.

Ik ben ooit bij een osteopaat geweest, hij werkt niet met plotselinge manipulaties zoals een manueel therapeut doet. Bij mij werkte het niet zo goed. Bij de manueel therapeut kom ik echter zeer regelmatig, zij manipuleert mijn rug en nek waardoor ik veel minder pijn heb en mobieler ben. Ik ben inmiddels zover dat ik elke twee maanden voor een onderhoudsbehandeling ga. Het “kreken” van de nek is niet fijn, maar mij helpt het.

Goedemiddag

Goede morgen, droge afmelding nachtpact

Ik wens ons allen een goede, rustige nacht, slapend of niet, huilend of niet, blijf erbij mensen.

Mooi joh, dat “ik sta weer”.Voor mij hoef je geen sorry te zeggen, ik hoor en lees echtheid bij je en dat is nooit verkeerd lijkt mij. Mij belast je niet lieve Quinn, je geeft me een stukje vertrouwen door het delen. En dat waardeer ik. Qq

@Quinn, ik ben er nog wel even hoor, mocht je nog even iets kwijt willen. En huilen? Niets mis mee volgens mij. Ik meld me ook af voor het dagpact van vandaag, het ijsje heb ik in gedachten gegeten, het bleek praktisch niet mogelijk.

Johan, ik wens je heel veel sterkte en liefde in deze laatste fase.

Ha fijn! Ik zal persoonlijk hun koffertjes pakken en ze met de postduif meesturen.

Lars het is ook doodeng om met die trauma’s aan de slag te gaan, ik spreek helaas ook uit ervaring. Als ik jou een beetje “ken” wil jij misschien te grote stappen maken? Kun je / durf je heel voorzichtig te beginnen? Kleine stapjes, heel voorzichtig? Ik heb de wijsheid niet in pacht, maar ik gun je zo dat je wat meer rust in het hoofd en hart krijgt. En de realiteit van het feit dat je nooit meer zelfstandig kunt wonen is hard, keihard. Kan me alleen maar proberen voor te stellen hoe moeilijk dat voor je moet zijn. Moeilijk om te accepteren, dat snap ik wel.

Ha @Bor

Lieve @Lars, voor mij is er een groot verschil tussen pijn en verdriet voelen en zielig zijn. Het lijkt me heel pijnlijk en verdrietig voor jou, ik kan me heel goed voorstellen dat jij er kapot van bent. Het is pijnlijk en ook confronterend. Pijn en verdriet zijn voor mij heel anders dan zielig zijn. In “zielig zijn” zit voor mij een sterk oordeel, een. Veroordeling van jezelf/mijzelf. Alsof je een opstandig kind zou zijn. Dat is voor mij niet zo met pijn en verdriet, dat zijn echte emoties, moeilijk maar wel echt. En wat mij betreft volkomen begrijpelijk, het lijkt mij heel moeilijk. En dat staat voor mij volledig los van iemand wel of niet iets gunnen. Daar gaat het denk ik niet over. Voor jou Enne........ niet doen he!

Herkenbaar wat je schrijft @kruidenthee67. Ergens moet er in jezelf een “weten” ontstaan, maar Hoe kom je daar? Ik heb het meegemaakt met stoppen met roken, na meerdere “gelukte” stoppogingen begon ik toch weer, tot ik op een bepaald moment wist: nu is het genoeg, ik wil niet meer. Mijn eigen gezondheid bleek nooit reden genoeg te zijn geweest, maar willen zingen was dat opeens wel. Ik weet zeker dat ik nooit meer zal roken omdat ik het absoluut niet meer wil Voor drinken ligt het voor mij iets anders, daarin is voor mij de keuze wel duidelijk, maar de drijfveer is iets anders. Ik zou wel willen dat ik zo nu en dan een glas zou kunnen drinken, maar dat kan ik niet, dus is het beter voor mij om niet meer te drinken. Die keuze (zelfbescherming) heb ik kunnen maken, ik hoef er niet meer over na te denken en dat geeft rust. Maar hoe kom je daar inderdaad, hoe wordt een keuze echt jóu of mijn keuze, er is geen standaard draaiboek voor helaas.