Jannigje

Het is niet zo dat ik niet naar huis wil, natuurlijk niet. Maar ik ben nog erg zwak en ik woon alleen en zie er erg tegenop om nu al alleen thuis te zijn. Ik kom nu bv nog met heel veel moeite mijn bed uit en dat is in hoogte verstelbaar en heeft een papegaai. Dat heb ik thuis niet. Ik wilde graag ter overbrugging naar een zorghotel om nog een aantal dagen te hebben om extra aan te sterken, wil dat ook zelf betalen. Mij was verteld dat dat geregeld zou kunnen worden door een verpleegkundige vanuit het ziekenhuis, nu blijkt dat helemaal niet zo te zijn. Zelf regelen dus. Is ook nog te doen, maar nu blijk ik te laat te zijn en is alles vol. Ik kan nergens terecht. Ik heb Van tevoren vaak gevraagd hoe ik e.e.a. Moest/kon regelen omdat ik altijd gewend ben om dat zelf te doen. Nu had ik me na al die mensen die zeiden dat het niet nodig was ( (huisarts, chirurg, opnamevepleegkundige ed) overgegeven en het losgelaten. Geen controle gehouden. En nu blijkt het niet te kunnen. Ik schrok en raakte in paniek. Ik zie er tegenop om nu alweer alleen thuis te zijn, ik ben gewoon bang. Het is veilig hier.

Het is niet zo dat ik niet naar huis wil, natuurlijk niet. Maar ik ben nog erg zwak en ik woon alleen en zie er erg tegenop om nu al alleen thuis te zijn. Ik kom nu bv nog met heel veel moeite mijn bed uit en dat is in hoogte verstelbaar en heeft een papegaai. Dat heb ik thuis niet. Ik wilde graag ter overbrugging naar een zorghotel om nog een aantal dagen te hebben om extra aan te sterken, wil dat ook zelf betalen. Mij was verteld dat dat geregeld zou kunnen worden door een verpleegkundige vanuit het ziekenhuis, nu blijkt dat helemaal niet zo te zijn. Zelf regelen dus. Is ook nog te doen, maar nu blijk ik te laat te zijn en is alles vol. Ik kan nergens terecht. Ik heb Van tevoren vaak gevraagd hoe ik e.e.a. Moest/kon regelen omdat ik altijd gewend ben om dat zelf te doen. Nu had ik me na al die mensen die zeiden dat het niet nodig was ( (huisarts, chirurg, opnamevepleegkundige ed) overgegeven en het losgelaten. Geen controle gehouden. En nu blijkt het niet te kunnen. Ik schrok en raakte in paniek.

De operatie is achter de rug Spirit, er zijn op dit moment geen complicaties die behandeld moeten worden. Mijn bloeddruk is nog er erg laag, de bloedwaarden nog niet helemaal goed, ik heb mogelijk een blaasontsteking, maar daarvoor “hoef” ik niet hier te blijven. Er zijn blijkbaar veel wachtenden achter mij. En van de zorgverzekeraars mag een ziekenhuis maar een beperkt aantal dagen een patiënt opnemen. Daarna krijgen zij er geen geld meer voor, dus ik kost nu blijkbaar geld, als ik blijf

Goedemiddag allemaal. Ik moet hier weg, ben blijkbaar uitbehandeld. Én ik hou de plaats van een ander bezet.

Tsjonge,! Ik moet weg hier, ik,ben uitbehandeld volgens het ziekenhuis. Ook geen indicatie voor thuiszorg of een herstellingsoord. U KUNT NAAR HUIS! Nee, u MOET naar huis, u houdt een plaats bezet van een ander. Hoezo druk uitoefenen?

Lieve, lieve mensen, wat hartverwarmend om al jullie berichten te lezen. Ik kende het niet, vroeger, het “me gedragen voelen”, maar dit doet me zo goed! Dit hele proces is groot, heftig, eenzaam, pijnlijk (dat laatste nu vooral lichamelijk) en nog veel meer, maar er is nu ook dit! Jullie hier, mensen die liefdevolle dingen doen voor mij, die even aan mij denken en de moeite doen om een iets hier op mijn draadje te zetten. Denken aan, bidden voor, een kaarsje, een kaartje: ik begrijp het steeds beter en waardeer het steeds meer. Het meest bijzondere voor mij is dat ik nu steeds vaker kan voelen dat het ook voor mij is. Dank jullie wel Straks zal ik iets vertellen over mijn wederwaardigheden tot nu toe, maar dat past hier niet bij.

Dag lieve mensen. Ik meld me weer. De dood is het niet geworden, bij de gladiolen ben ik nog niet, maar ik ben onderweg

Dank je Jopie. Welterusten allemaal. Ik ben vanmorgen opgenomen in het ziekenhuis, morgen word ik geopereerd. Geen idee wanneer ik me weer hier kan melden. Daag

Dank jullie wel. Ik bevind mij in een voor mij (tot nu toe gelukkig) vreemde wereld. Vandaag allemaal gesprekken ter voorbereiding, morgen is de dag. Ik durf er niet aan te denken, hoeft ook niet, het komt vanzelf. Ik sta stijf van de spanning, het voelt heel vervreemdend. Ik loop nu nog rond, in gewone kleren. Morgen is het een heel ander verhaal, dan is wat nu nog min of meer vanzelfsprekend is, lopen, sokken aantrekken, zelf naar de wc gaan, dat niet meer. wat kan een mens bang en gespannen zijn.!! Maar zoals de chirurg vanavond zei: we hebben alle andere mogelijkheden geprobeerd, dit is wat ons nog rest. Dus op naar de gladiolen. Daag.

Het is zover, de tas (bijna) gepakt. Voor het laatst mijn eigen, nu nog ongeschonden, lijf in de spiegel bekeken en ingesmeerd. Het grote avontuur begint. Het is erop of eronder, de dood of de gladiolen?

Sterkte @bolletje . Ik vind het bewonderenswaardig dat jij, ondanks alle gedoe en tegenslag, zo optimistisch blijft

Goedemorgen

Yvonne, morgen word ik opgenomen en dinsdag geopereerd. Ik denk dat ik in ieder geval 1 week, maar waarschijnlijk langer verstek moet laten gaan. Aankomen zal ik zeker niet.

Welterusten allemaal

Goedemorgen. Spinningmarathon vandaag. Ik ben benieuwd.

77,5

Goedemiddag

Oostenwind, schraal of niet, betekent in deze tijd van het jaar winter en dat vind ik wel fijn en passend.

Ik heb wel iets te melden, voor mij reuze relevant, voor jullie niet (echt). Aan de onzekerheid over de datum waarop ik geopereerd wordt, lijkt nu eindelijk een einde gekomen. Van 21-2 werd het 27-2, daarna 14-3 en nu weer terug naar 27-2. Volgende week dinsdag dus, als er niet weer iets tussen komt.

Ik zit helemaal te beven! Telefoontje vanuit het ziekenhuis, bureau opname. Even de nieuwe datum doorgeven: 27-2!!!!!

De chirurg vanmorgen: hoe gaat het met u? Niet goed, ik verdraag deze onzekerheid nauwelijks. Het uitstel, niet weten waarom, niet weten of het niet nog een keer gebeurt. Het probleem blijkt te zijn dat ik geen levensbedreigende aandoening heb. Het is allemaal wel erg, maar ik ga er niet aan dood en dat maakt het blijkbaar “minder urgent”. Maar dokter, dat blijft zo, zo kunnen ze me oneindig vaak opschuiven en uitstellen, dat verdraag ik echt niet! Psychisch verdraag ik dat niet. Hij bleek niet betrokken te zijn bij het daadwerkelijk plannen, dat deden anderen? Iksnap het niet helemaal, helemaal niet eigenlijk. Want wie bepaalt er dan uiteindelijk? De arts die het hardste roept? Hij wist niet dat het inmiddels twee keer is uitgesteld. Afijn, hij zei dat hij er zich nu persoonlijk mee gaat bemoeien en dat hij gaat proberen mij toch op 27 februari te opereren. Als dat lukt, krijgt iemand anders dus het bericht dat zijn of haar operatie niet doorgaat. Of het gaat lukken, weet ik niet.

Vergaan is mij het verlangen om te drinken nog niet volledig.

Ik kreeg vandaag slecht nieuws, mijn operatie is weer uitgesteld.

Ach lieve Lika Voor jou:

@Francoise, jouw geluksgetal gaat voor mij niet werken, de operatie is WEER uitgesteld. Heb je ook iets met 14? Ik moet nu wachten tot 14 maart, dat is bijna niet uit te houden. Ik ben al zo vreselijk bang, sta al weken in de pauzestand en probeer vol te houden, maar nu. Een telefoontje, sorry mevrouw....... Geen reden, geen uitleg. Dat vind ik nog het ergste. Ik ben geen geval, geen nummer, ik ben een mens, een mens dat wacht op een heel spannende operatie. En ik snap alles wel, ik begrijp de spoedgevallen wel, ik begrijp het allemaal wel......... Maar er is blijkbaar niemand die bedenkt dat het wel zorgvuldig zou zijn om mij te bellen en enige uitleg te geven. Weer iedereen bericht geven, weer alles afzeggen of juist door laten gaan. Toch maar weer boodschappen doen. Ik kwam echt in de verleiding om naar de supermarkt te gaan om drank te gaan kopen. ( nu niet zeggen dat dat geen goed idee is, want dat weet ik en ik heb het ook niet gedaan, maar het feit dat ik de neiging voelde zegt mij veel) Om een beetje het gevoel te hebben dat ik toch “iets” kon doen, om me iets minder machteloos te voelen, heb ik het ziekenhuis gebeld, de afdeling chirurgie. Donderdag een extra afspraak met de chirurg. Dan wil ik jem vertellen wat dit allemaal met mij doet en hem op het hart binden dat hij het niet nog een keer mag laten gebeuren. Alsof ik dat voor erlkaar kan krijgen. Maar ik kan het in ieder geval proberen. Schreef ik laatst nog iets over “voelen dat ik tóch wel wil leven”? Ik kan er niet meer bij, bij dat gevoel. Volhouden moet ik nu. Uit m’n tenen moet het komen.