Ja zo voelt het ook, heel alleen en heel zwaar. Het moeilijkste vind ik dat ik dan geen verbinding meer kan voelen met anderen en me daardoor extreem eenzaam ga voelen. Daarbij ligt dat bij of aan mijzelf, maar ik voel mij niet bij machte om het te veranderen, weet ook letterlijk niet hoe.
Weet je, als het beperkt zou blij en tot momenten was het al lastig genoeg, maar de momenten zijn inmiddels aaneengeregen tot maanden.
Met mijn gezondheid gaat het niet zo goed, ik word nog erg beperkt door pijn in verschillende delen vAn mijn lichaam, daardoor kan ik nooit echt ontspannen en ben ik bovendien fors beperkt in mijn fysieke mogelijkheden. Maar het allermoeilijkste vind ik mijn psychische gesteldheid, de somberheid, de moedeloosheid, de angsten.