Ik ben verhuisd, dat weten jullie al. Bij mij duurt het langer, wat ik al schreef, mijn ziel gaat te voet. Ik voel me zo vreemd, letterlijk en figuurlijk, alsof ik een rol speel in iemand anders film, alsof ik tijdelijk een rol vervul en straks weer in mijn oude realiteit terugkeer. Ik verbaas mij en voel me verward. Er is nu geen flat meer waar ik naar terug kan, ook al was ik daar niet gelukkig, het was bekend en vertrouwd. Gisteren heb ik de sleutels ingeleverd en dat was het dan. Geen weg terug, alleen maar een weg vooruit. Onbekend, best griezelig.
Dit is het dus, ik woon hier nu. Ik wandelde vanmiddag in mijn nieuwe omgeving, het was alsof ik op bezoek was. Ik liep op een pad dat de grens is tussen stad en platteland, de wind door mijn haar, vogelgezang, rust. Aan die rand wilde ik wel wonen, maar dat zou nooit gebeuren. Het is ook niet gebeurd, maar ik kom wel in de buurt. Dat pad is bijna mijn nieuwe achtertuin zogezegd. Ik ben vreemd, voel me vreemd, maar dit is mijn nieuwe realiteit, ik kan het niet bevatten.
En die tuin, wat heerlijk om zo maar buiten te kunnen lopen. Door mijn planten is er toch al een begin van groen.
Ik kan er nog niet bij.
Ben je blij vroeg iemand. Dat weet ik niet, ik weet niet wat is voel. Maar ik woon hier nu, ik ben niet op bezoek.