Etty

Dank je. Ik besef dat zeggen dat het een katervrij huis gaat zijn een beetje mallotig klinkt , laat ik het maar afkloppen:-). Wat ik terugkijkend heb gedaan is juist lang blijven hangen op plekken en in situaties uit angst gemotiveerd te zijn door valse hoop die onvermijdelijk gaat instorten. Ik vond dat ik de omstandigheden niet de schuld mocht geven en dat het uiteindelijk gaat om mezelf goed genoeg vinden no matter what. Het werd er wel heel stoffig van. Waar ik bijvoorbeeld wel de schone lei in herken is als ik een kater heb en me voorneem om te stoppen dat ik dan ga ik douchen en mijn haren wassen en mijn bed verschonen, en schone kleren aantrekken. Mijn huis schoonmaken. Een lijst maken van de taken die ik moet doen. Alsof ik daarmee de boel kan resetten. Ik heb even gedacht dat ik beter kon wachten tot 1 januari, maar toen dacht: dan moet ik nog weken doordrinken! (en vreten). Bah.

@IJsvogel Er zat wel een soort opluchting in, in dat toegeven. Ik heb me aangemeld voor morgen en kreeg een hele aardige reactie terug. En het voel al fijn, het steunt nu al. Had ik dat nodig? Ja kennelijk. Nee ik weet het niet precies. Iets waar ik me nog niet bewust van ben. In ieder geval wil ik het nu wel. Ik heb wel allerlei vooroordelen over meetings en de mensen die daar komen. Dat zal niet helpen.

Goedemorgen, Oh ja, vanaf drie uur 's ochtends mijn ouders lastig vallen, en als ik dan om zes uur mijn kado had uitgepakt voor het raam uitkijken naar de eerste oma. Ik denk dat ik ook ben blijven hangen in mijn adolescentie. In het goede geval maak je dan de eerste keuzes waarop je de rest van je leven kunt voortborduren. Ik ben broddellapjes blijven maken en pluk daar nu niet bepaald de vruchten van. Heb wel wat pogingen gedaan het roer om te gooien maar dat is tot nu toe niet gelukt. Het mislukte leven grijpt me weer naar de keel. Is ook een belangrijk deel van mijn alcoholprobleem. Rouwen om wat er niet was, en met mijn ogen op de toekomst de dingen gaan doen waar ik energie van krijg, blij van wordt, of tevreden. KMW. Als ik blijf drinken krijg ik die kans niet. Ik ga morgen naar een meeting. Nooit eerder gedaan. We hebben een fantastisch huis gevonden, waarbij we eerst overboden waren, maar de overbieders waren wat overmoedig, dus een week na de teleurstelling belde de makelaar dat we het toch kregen. Het allerleukste huis uit mijn leven. Mooie uitvalsbasis om dat nuchtere leven vorm te geven. Een katervrij huis gaat dat worden! En speciaal voor @lady jane, lieve schat, ik heb eergisteren het goede nieuws beklonken met anderhalve fles wijn, me gisteren door de dag heengesleept, en vandaag met het gevoel van een kind dat staat te trappelen om aan iets nieuws te beginnen opgestaan.

Heel herkenbaar. Zoals @Oskar ook zegt hierboven, we weten het allemaal wel, we hebben de inzichten. En het lukt ook vaak wel, voor langere periodes. Ik ga deze week voor het eerst in mijn leven naar een meeting. Waarom heb ik dat nooit eerder gedaan? Ik heb niets tegen zelfhulp, integendeel. Deze week dacht ik: ik kan het niet alleen. En er is hulp, wat houdt me dan tegen?

Goedemorgen, Ik droomde dat ik een winkeltje had en helemaal trots en blij ermee. Kwartjes en dubbeltjeswerk voorlopig. Er kwamen drie mannen naar binnen waarvan er één de kassa open wilde doen. Ik wilde hem nog tegen houden en vroeg waarom hij dat nou in godsnaam deed. Hij zei : 'misschien zit er wel honderd euro in voor mij'. Door zijn blik snapte ik dat ik kansloos was, en dat hij voortaan elke week op bezoek zou komen totdat ik het niet meer kon betalen en mijn gerealiseerde droom moest opgeven. Het gevoel van onrecht dat ik toen kreeg was zo heftig dat ik er wakker van werd. Gelukkig was het al half zes, want voor slapen was ik te opgefokt. Ik heb een half uur liggen fantaseren over wat je allemaal zou kunnen doen met dit soort lieden. Ik had van de week een gesprek over emotionele chantage, waarin ik vond dat mijn gesprekspartner wat al te gemakkelijk deed over de 'dader', het ging vaak onbewust zei hij. Ik kan me voorstellen dat mijn hersenen me iets duidelijk wilden maken vanochtend. Iets anders: de tweede dag met een frisse kop opgestaan. Gisteren uit eten met onze oude buren. Toen vond ik het opeens een stom idee van mezelf om een dag daarvoor te stoppen. Ze wilden allebei geen alcohol, en ik voelde opluchting. Ik wil het echt. Ik wil het leven van binnenuit voelen opborrelen, en ik wil de angst die dat oproept aangaan. Ook vandaag. Dus.

Echt wel: op 9 juni: "een flinke kater na het feest, gedronken en teveel. Brak en misselijk. Plan om het na drie glazen voor gezien te houden en over te gaan op cola zero grandioos mislukt. En ik wist het. En toch doen, vertel mij maar waarom. Het wordt zo'n dag, blegh. Zonde. Laat ik vandaag nu eens niet mezelf vreselijk gaan zitten afwijzen. Beetje lief zijn. En gewoon beetje in beweging komen. Tukje doen. Deze ervaring optellen bij de vorige, en me open stellen om ervan te leren. " Bijvoorbeeld. Ik heb nog wel meer geschreven volgens mij. Een jaar geleden nam ik het eerste glas en (hopelijk) afgelopen donderdag het laatste. Tussendoor heb ik pogingen gedaan van weken, een maand. Ik heb nooit met een halve schudder mijn wijsheden aan de man gebracht hier. Wat jij gesloten noemt herken ik niet. Maar je hebt kennelijk mijn berichten gelezen in de veronderstelling dat ik geen druppel drink, en ik kan me voorstellen dat je je dan een beetje belazerd voelt, kan dat? Dat was niet mijn bedoeling, om je op het verkeerde been te zetten, ook niet om je te laten schrikken. Ik schaam me niet. Die ben ik voorbij gelukkig.

@Lika @rapilos Ik ben sinds december vorig jaar aan het rommelen met wijn. De knop lijkt om naar nul, een jaar later. Succes met het afbouwen, spannend!

Goedemorgen, Ik geloof dat de knop weer om is. Weer een stukje nederiger. En wijzer. En een jaar ouder. Man doet mee met de nuchterheid, dat is fijn, voorlopig.

@GewoonDoen Wat grappig, ik heb nog nooit stilgestaan bij dat je het ook zo kunt zien, dat alcohol de baas is over mij. Zoals ik nu opeens jouw naam zie als : doe es ff gewoon, zoals iedereen doet! In plaats van'just do it''. Liefs!

En, hoe zie je dat nu? Jouw voor de hand liggende verklaring klinkt heel logisch. Hoe kun je de spanning leren voelen voordat je de controle verliest? Het is mogelijk, weet ik uit ervaring. Bij mij komt er wel bij kijken dat ik moet toegeven hoe vaak angst mij te grazen heeft. Mijn stoere imago opgeven. Het zal ook een hele prettige kant hebben dat je in staat bent kalm en beheerst te blijven. Vooral als je in de beveiliging werkt, of bij de politie. Of als je partner de controle al kwijt is bij de kinderen. Als je het woord machteloos (ten opzichte van drank) in plaats van moedeloos gebruikt, zou dat helpen? Voor mij (ben ook aan het klootzakken) doet dat wel iets.

Delen dat er wordt gedacht aan scheiden schudt wel wakker. Elkaars verlatingsangst kietelen . En er is (in ieder geval voor even) minder motivatie voor gedrag waarmee we de ander in de weg zitten maar waarmee we onze zin krijgen. Iemand wordt even een te respecteren mens van vlees en bloed (zoals we een vriend zouden zien)in plaats van een pappie of mammie, een object die we naar hartelust alle kanten op chanteren en manipuleren en de schuld geven. Zo schoven wij steeds een stukje verder op naar waar we nu zijn. Daar moet je wel zin in hebben, ik hoor de mensen zonder partners al opgelucht adem halen en hun zegeningen tellen:-).

@JamesM Met kinderen om je heen is ook lastig om hier tijd voor in te ruimen. Maar eigenlijk is het belangrijker dan een zolderkamertje opknappen, dat we dan kennelijk wel weer kunnen. Mag ik eruit kwakken wat mijn gedachten zijn? Ik vind langdurige relaties erg interessant. Ik heb er zelf één, decennia, met de nodige crises. Momenteel heel tevreden. Het kan een interessante oefening zijn om een fileermes te pakken en te onderzoeken wat je bedoelt met verbinding. Het is een vaag woord, met een flinke (romantische en in mijn ogen onrealistische) lading. Voor je het weet zit je een onvervulde kindbehoefte op te partner te plakken. We bedoelen vaak dat we iets van de ander willen, maar wat precies? Welk gedrag wil je ervaren van de ander, of wil je zelf iets voelen? In het ideale geval staan we in verbinding met onszelf. We kennen onze behoeften, grenzen, en weten omdat we volwassen en emotioneel onafhankelijk zijn hoe we daarvoor moeten zorgen. Dat kunnen we zelf. We verwachten niet van anderen dat zij voor ons zorgen op een manier die ten koste gaat van henzelf. Als we iets geven dan hoeven we er niets voor terug. De behoeften van de ander zijn net zo belangrijk als die van ons. We weten dat een ander niet kan voelen wat wij voelen, ons volledig kan begrijpen. Dit maakt ons niet eenzaam. We zijn in een relatie omdat we dit willen, niet omdat we dit moeten. We kunnen delen wat er in ons leeft en geven deze ruimte ook aan anderen. Voor mij is het een richting. Kunnen delen wat er in mij leeft, hoe gek ook wat ik wil of denk, en dat mijn partner het dan niet gek, slecht of raar vindt, dat voelt heel intiem. Fris. Dat zou ik kunnen omschrijven als verbinding. Dan vindt ik mijn partner om op te vreten. Maar eigenlijk is het dat ik mij niet belemmerd voel om in verbinding te blijven met mezelf. Ik hoef geen behoeften te ontkennen, ik mag me uiten zoals ik ben. Tegenwoordig snap ik niet meer zo goed dat ik me zo kon laten afkeuren of belemmeren. Ik schiet er vaak van in de lach. En soms voel ik de neiging om te stompen😊. Dat zeg ik dan ook. De neiging om te pleasen is in mijn ogen eigenlijk ook een verslaving. Het kan verleidelijk zijn om te denken dat specifieke personen het middel zijn en dat je daarmee moet kappen. Stoppen met pleasen maakt leeg en somber en angstig. (stel je voor dat je als kind je pleasegedrag had moeten opgeven, hoe had je het dan overleefd?) En als je partner stopt met pleasen dan levert dat eigenlijk hetzelfde op. Twee handen op één buik. Jan Geurtz kan vermakelijk en inzichtgevend schrijven over relaties in ‘Verslaafd aan liefde’ (hij noemt het de moeder aller verslavingen, en nu we toch bezig zijn, haha). Ken je het?

Wat jammer dat ze er niet voor open staat. Heeft ze misschien de indruk dat zij dan vooral aan de bak moet? Dat jullie in therapie moeten omdat zij moet (mee) veranderen? Hier is het wel eens als een verwijt naar een hoofd geslingerd, in een rotgesprek. Als mijn partner op een onbeladen moment het voorstel zou doen omdat hij onze relatie wil helen, en ik ben er goed van doordrongen dat het anders einde oefening kan zijn, waarom zou ik dan niet in therapie willen? Wij zaten 4 jaar geleden in een dikke crisis, en hebben ons suf gewandeld en geluld. Naast elkaar lopen, niet zitten tegenover elkaar, stiltes vallen makkelijker, doen jullie dat wel eens?

Een indrukwekkend proces beschrijf je. Veel is herkenbaar voor mij. Dat vind ik mooi om te lezen, zo universeel in relaties. Ik kan me voorstellen dat je vrouw iets soortgelijks ervaart. Heb je al eens gedacht aan relatietherapie?

@rebooten hoelang ben je gestopt? Ik kan me voorstellen na na een tijd niet drinken angsten of somberheid minder worden. Heb je al iets gevonden? Het nadeel van een cognitieve benadering is denk ik dat ik er wel inzichten door heb gekregen, maar het gaat meestal niet verder dan een beter verhaal denken dan het verhaal waar ik mezelf mee de problemen in denk. Ik blijf de angst of de somberheid bezweren met gedachten. En het zijn twee kampen in mijn hoofd die in gevecht zijn, elkaar bestrijden, willen ontkrachten. Zoals je al zegt, helpt dat niet echt op een duurzame manier. Het kan een keer fout . Zeker als het weer toegeven aan een sluimerende verslaving een optie is. En dan is er weer dat nare gevoel van verloren heben, falen. Je gedrag aanpassen kan wel wat doen, dan ben je bijv. niet meer bang om in een trein te stappen, maar dan gaat het toch weer ergens anders op plakken. Uit je hoofd, kunnen kijken naar je gedachten, weten dat je ze niet bent, en gevoelens leren toelaten op de momenten dat je ze hebt, je grenzen en behoeften leren kennen, als dat de ingang is van een therapie, dan zou het je verder kunnen helpen. Mij heeft het geholpen.