Etty

Waar. Het is geen excuus, een ongemakkelijk gevoel. Maar dit is voor mij wel één van de ongemakkelijkste: het idee dat 'ze' eigenlijk niet bij me willen zijn. Ik vind het ondraaglijk bijna, maar als ik een tijd niet drink wordt dat wel veel en veel minder.

ja, dat geloof ik graag, heb veel dingen gedaan met rollenspelen, dat lijkt er natuurlijk op, heerlijk om te doen. Maar dat had meestal een sociaal kader rondom persoonlijke ontwikkeling, als het helemaal vrij is, brrr, dan kan er van alles gebeuren:) Maar wel fijn dat je het weer noemt, want ik denk dat het echt iets voor mij kan zijn.

Dat lijkt me superenig maar ook doodeng!

Goeiemorgen, Ik was gisteren naar het filmuis en op de terugweg bij de trein merkte ik dat ik mijn telefoon kwijt was. Ze hadden hem gelukkig gevonden in het filmhuis, ik was nogal opgelucht. Duur ding en natuurlijk nog niet geregeld dat er ergens in de Cloud een kopie is van alle gegevens die er in dat ding opgelsagen liggen. Ga ik misschien nu maar wel regelen. Wat fijn @MaryArt. Ik vind het zelf ontzettend lastig als iemand niet drinkt terwijl hij dat normaal wel zou doen. Dus voor mij. Ik ga dan zitten invullen dat iemand het helemaal niet gezellig heeft. Ik ben meermaals voor de bijl gegaan om deze reden. Om niet te voelen wat die gedachten oproepen.

Het is denk ik ook uit armoe, om te voorkomen wat er zou gebeuren als de regels er niet zouden zijn. Oh dat heb ik ook, laatst nog... Weet je wat jij moet doen... En dat steeds dezelfde mensen aan het woord zouden zijn. Ik ben aan het proberen of een meditatiegroep me bevalt, waarbij ook een deelrondje is met de regel niet op elkaar ingaan. Het is ook een oefening in zorgvuldig spreken. Op zich wel aardig maar het vervult niet de behoefte aan contact, integendeel. Dus als ik dat wil, moet ik nog iets anders doen waarbij dat er wel kan zijn.

Ik heb er ook zo één, maar dan geen ex helaas. In elke vraag zit al een verpakt commentaar verborgen. Vroeger antwoordde ik braaf, maar tegenwoordig behandel ik het als wat het is: commentaar. Waarom hebben jullie altijd... ? dan vraag ik : wil je kwijt wat je ervan vindt?

Ik bedoelde meer dat we misschien niet leren dat er balans kan zijn tussen delen over wat er bij onszelf is en interesse in de ander. Het is in het gesprek vaak of het één of het ander. De rolverdeling lijkt vast te staan. Mensen die interesse tonen en vragen stellen blijven vaak met een leeg gevoel achter, en de ander, die lekker leeggelopen is, met een schuldgevoel of het gevoel net een kruisverhoor achter de rug gehad te hebben. Je kunt het denk ik wel wat naar je hand zetten. Meer vragen stellen als je een kletskous bent, en wat gebeurt er als je ongevraagd zelf over je zieleroerselen zou beginnen in een gesprek? Dat hoeft niet op uitnodiging. Dieper contact bestaat denk ik ook uit het op de hoogte zijn van elkaars zieleroerselen. Je moet je wel kwetsbaar opstellen, en de eerste durven zijn. En soms grandioos de plank mis slaan daarmee, ik heb vaker meegemaakt dat iemand naar me keek met een blik van : hoe kon je denken dat ik hierop zat te wachten? Nou jou, het kaf van het koren scheiden zeg maar:)

Even na zitten denken over verbinding, het is denk ik iets wat er is als beiden in dezelfde ontmoeting moeite doen om af te stemmen op het geluid van de ander, in plaats van alleen te zenden. En als er nieuwsgierigheid is. Hoe is het het om het leven en de wereld vanuit het perspectief te zien? En het onder woorden brengen van je eigen gedachten brengt ook altijd weer wat nieuws, zeker als een ander er met interesse vragen over stelt. Als er balans is tussen praten en luisteren, dan voelt dat fijn. We leren dat niet als we opgroeien, of je moet toevallig ouders hebben die er op letten. De meeste mensen praten vooral graag over zichzelf, maar niet perse omdat ze zichzelf zo interessant vinden denk ik, maar omdat ze niet weten waar ze het anders over moeten hebben om de leegte op te vullen. Interesse tonen en vragen stellen is best eng, moet je een beetje zelfvertrouwen voor hebben. Is bij mij een beetje gegroeid de laatste jaren wat dat betreft. Mensen doen het vaak niet terug merk ik, ze hebben het niet zo geleerd. Ook prima vaak, zolang ze het leuk vinden om mijn vragen te beantwoorden vermaak ik me wel.

Ken het wel, zo'n misselijkmakende golf van jaloezie als iemand één van mijn niet geleefde levens dreigt te gaan leven. Kan je wat mee doen, voelen wat er nou echt toedoet in jouw leven en actie nemen, of niet, ebt vanzelf weer weg. En komt vanzelf weer terug:-) Ik denk altijd aan een citaat uit de film Mid90s die me is bijgebleven: 'A lot of the time we feel that our lives are the worst, but I think that if you looked in anybody else's closet, you wouldn't trade your shit for their shit.'

75.1

Gisteren met mijn dochter naar de film en uit eten geweest, cadeautjes uitgewisseld. Het contact was lang niet goed, maar het herstel en de liefde is duidelijk voelbaar. Ik ben blij. In het restaurant liep een dochter van tegen de veertig schat ik luid schreeuwend weg bij haar bedremmelde bejaarde ouders. Die bestelden maar gewoon. Dochter kwam niet meer terug. Ook dat is kersttraditie:). Vandaag zoon en familie en zus op bezoek, wil een klein buffetje maken met lekker hapjes. Nog wat verzinnen.

74.1

Goedemorgen, Een vrije zondag zonder verplichtingen, en vanavond naar The Last Viking. Geniet je er stiekem wel een beetje van @bumperjim, of vat ik het onterecht ironisch op? @Mariposa mooie spreuk vind ik dat, de leukste mensen voor mij zijn de mensen met een flinke deuk in hun ego en die niet zo de behoefte hebben die deuk te repareren of weer af te dekken, die zichzelf wel oké (hebben leren) vinden met deuk en al.

Mijn vorige huisarts had een kreng van een assistent. Veel te streng. Zo iemand die als het de juf is van je kind het volgend schooljaar, je de hele zomervakantie laat twijfelen of je je kind naar een andere school zult doen. Gelukkig werkte de assitente parttime, zodat ik haar kon ontlopen. Bij een uitstrijkje kreeg ik haar onverwacht, en ze deed dat toch zorgvuldig en lief, nou moe dacht ik, ik zag haar vanaf dat moment wel met andere ogen. Soms probeer ik me voor te stellen wat voor dag iemand gehad zou kunnen hebben, de ander ook als mens te zien en niet alleen als iemand die mij een dienst moet verlenen en die mij een bepaald gevoel moet geven omdat ik een klant ben. Ik kan iemand een stijve hark vinden, maar in zijn beleving is ie misschien al heel los en gevat, who knows. Maar hoe heerlijk is het als iemand het leuk vind om aardig te zijn, vriendelijk te doen. Iemand die houdt van wat hij of zij doet. Maar ik denk ook dat je daar goed voor in je vel moet zitten, de eigenaar van je eigen problemen, en een beetje vertrouwen in mensen en in jezelf moet hebben, en mensen kunnen enorm onbeschoft zijn tegen mensen die niet aan de verwachtingen voldoen helaas. Was je liever naar de pizzeria gegaan?

Soms kunnen mensen die veel met mensen te maken hebben in hun werk zich zo gedragen dat ik me afvraag of ze een hekel hebben aan mensen. In situaties waarin ik me afhankelijk voel is dat heel onprettig en lastig het niet op mezelf te betrekken.