Etty

Ik vind het niet overgevoelig als je het niet fijn vindt dat iemand tegen je zegt dat ie zin heeft om je te schoppen. Het lijkt me eerder duiden op overgevoeligheid als je waar je allemaal zin in hebt niet voor je kunt houden. Dan heb je je dag niet of zo. Ik vind het te ver gaan en dat excuses op zijn plaats zijn.

Goeiemorgen, Ben een paar dagen aan het wandelen. Voor het eerst in jaren weer kamperen met de tent. Kijken of ik het nog leuk vind. Een van de dingen die ik leuk vind is het gebrek aan spullen, het behelpen. Ik had vannacht enorme buikkrampen en de wandeling naar de wc plus twijfel of ik het zou halen was minder. Maar het ongefilterde geluid van de vogels, het uitzicht over de heuvels, de andere kampeerfans, ik vind het erg fijn.

Prachtig!

Ontdekken waar IK blij van wordt. Dat is een hele sterke behoefte nu. Doen waar ik zin in heb zonder me te laten tegenhouden door allerlei overtuigingen, van mezelf of van anderen. Een verschil tussen leven van binnenuit in plaats van gestuurd worden door wat andereen willen en verwachten. Ik voel ook best wel spijt van de dingen die ik niet heb gedaan omdat ik dat nooit heb geleerd, van binnenuit leven, en kan mezelf aardig dwars zitten met zelfverwijt daarover. Zinloos. Sinds ik die spijt de ruimte geef, een soort rouw, ontstaat er meer ruimte voor wat er nog mogelijk is nu en morgen. Als het me gegeven is tenminste:) En anders: pech gehad. @Kunsie64 ik doe inmiddels nu een dikke maand egym, en het bevalt goed!

Met kleindochter naar Ikea gegaan vanochtend, kon zij lekker rondstappen en alles ontdekken in een aangemane temperatuur. Er waren meer opa's en oma's die dat idee hadden, en verder was het rustig. Ze ligt nu lekker te slapen, vanmiddag met haar naar de bieb, boekjes uitzoeken. Het is eigenlijk wel te doen zo, ik zag er tegenop, die hitte met een kleintje.

Het mag toch ook wel goed voelen als je iets voor een ander doet? Hoe moet het dan voelen? Misschien kun je van altruïsme spreken als dat goede gevoel genoeg is, zonder dat er direct wat voor terug moet komen. Dat we als mens altruïstisch kunnen zijn zal wel in ons overlevingspakket horen. Dieren helpen elkaar ook. We doen het niet voor onszelf, we doen het gewoon (als we niet te veel beschadigd zijn), het is geen keuze. Denk ik.

@Maxine welkom. Hoe deed je het in de periodes dat je niet dronk, hoe ging dat? Ik merk zelf dat ik me veel beter voel, lichamelijk en geestelijk als ik niet drink, dat ik dan geen last heb van meer behoefte aan verbinding, erbij horen, dat is er voor mijn gevoel al. Of ik zie wat ik kan doen om het te verbeteren. Ik loop dan wel tegen ongemakkelijke gevoelens aan, maar dat is dan geen issue, ik kan dat voelen en accepteren, als horend bij het beestje. Tot dat opeens dan niet meer zo is, en ik weer voor de bijl ga.

Ach,als het zover komt gaan ze van deur tot deur om te kijken wat er te halen valt (misschien ik ook wel) en nu burgers worden geadviseerd door de overheid om te gaan preppen, is de kans groter dat er achter elke voordeur wat te halen valt. Zorgen dat je iets hebt wat anderen nodig hebben zonder dat ze het kunnen afpakken is je redding, althans, zo gaat het bij The walking dead:). Dat kunnen ook soft skills zijn:)

Ik heb een tijdje geleden een opwindbare radio gekocht, met ingebouwde zaklantaarn. Sterf in de waxinelichtjes, die waren ooit in de aanbieding. Ik heb jerrycans met water maar hoop dat ik er op tijd aan denk om ze te verschonen. Genoeg voedsel in huis en benzinebrander om te koken, plus flessen benzine. En als iemand dat nodig heeft tzt slaat ie gewoon mijn bejaarde hersens in. Ik heb genoeg afleveringen van The Walking dead gezien om me geen illusies te maken😀

Als het kalfje niet zou worden doodgemaakt, hoe zou zijn leven dan verlopen denk je?

Ik heb ook hele leuke herinneringen aan liften. Sommige situaties hadden achteraf vreselijk kunnen aflopen, ondanks dat ik het samen met mijn vriend deed. Ik denk dat je kind op heel veel verschillende manieren nare dingen kan tegenkomen, dingen die veel dichter bij huis zijn en waarbij de kans veel groter is. Onze ouderlijke zorgen focussen zich misschien op die paar gevaren zodat we in ieder geval nog af en toe een gezonde nachtrust hebben:). Ik denk dat dit inderdaad zoals @Yana zegt òns probleem is, leren leven met de kans dat je kind iets naars overkomt. Dat we dat niet in de hand hebben. Net als bijna alles in het leven. Voor je het weet ben je alleen maar bezig alles onder controle te houden en de illusie dat dat kan in stand te houden, waardoor het moelijker wordt de gevaren dichterbij huis te zien. Maar een liftende dochter is eigenlijk niet te doen

@bumperjimEens met wat al gezegd is, niets forceren, er zijn. Vanuit mijn eigen schade en schande met mijn kinderen wil ik er nog wat aan toevoegen. Misschien kun je kijken of je dingen kunt doen (meestal laten) die wat meer uitnodigen om over gevoelens te praten, dat als het moment komt, je er open voor staat. Ik merk dat dit bij mezelf onderzoeken alleen al voor de relatie met mezelf heel fijn is geweest. Als ze iets uitroepen, delen, klagen, moet ik niet iets gaan zeggen waaruit blijkt dat ze anders moeten denken of voelen. Als ze nou zus of zo denken, dan hoeven ze niet meer verdrietig of ongelukkig te zijn denken wij vanuit onze ervaring en onze behoefte onze kinderen gelukkig te zien, logisch. Maar eigenlijk zeggen we dan: zoals jij je nu voelt, dat is niet oké voor mij. Ik vind het onnoemelijk moelijk om mezelf te stoppen met fixen maar het gaat steeds beter en als het lukt, als ik hun gevoelens bij hen kan laten en er alleen maar naar kan luisteren, bij hen zijn, niet fixen, dan voel ik me daarna heel vrij. Niet bezwaard door hun gemoedstoestand. En het geeft ook een goed gevoel omdat ik weet dat ik het juiste doe als ouder. Als ik toch heb zitten fixen, en ik deed het gisteren nog bij mijn zoon, dan voel ik me daarna niet echt vrij en tevreden over mijn rol. Ik probeer mezelf dan niet voor mijn kop te slaan, en volgende keer lukt het vast weer wel. De persoon op wie ik dit het beste kan oefenen ben ik zelf, of mijn partner. Hoe open sta ik ? Ik leer niet direct over mijn eigen gevoelens heenwalsen, wegdrukken, wegdenken, ach, het valt allemaal wel mee etc. Niet te snel denken: en door.... We voelen alles, ook de ongemakkelijke gevoelens, ze zijn er al, we kunnen ze niet voorkomen. Ze de ruimte geven voelt tegennatuurlijk, dat voelt voor onze generatie als erin blijven hangen. De generatie van onze kinderen is daarin heel anders.

Ja leuk @Kunsie64, ik zal je op de hoogte houden! Ik heb me opgegeven. Bedankt voor de info:).

Dank. Ik vroeg me af of zoiets vol te houden is, ik lees dat mensen het eentonig vinden. Ik ga me opgeven. Er zit er één op een mooie locatie in de natuur op fietsafstand. Ik verlies langzamerhand meer kracht, ik merk het aan van alles. Neem me steeds voor om thuis oefeningen te doen, maar dat wordt 'm niet. Vroeger ging ik voor de leuke bijkomstigheid als hoofdmoot, en dat motiveerde me niet genoeg om naar de sportschool te gaan, na de eerste fanatieke maand stopte ik er weer mee. Maar geen kracht meer hebben vind ik niks.

Goeiemorgen, Wat ik ervan heb onthouden is dat iedereen droomt, dat het een manier is waarop onze hersenen informatie verwerken en tot nieuwe verbindingen komen, maar dat je je droom beter onthoudt als je wakker wordt tijdens de slaapfase waarin je droomt. Ook als je je doorgaans bewust bent van wat er in je hoofd omgaat zou je je dromen makkelijker onthouden. Ik droomde vannacht over mijn dochter. Ze irriteerde zich aan mijn gezicht als ik op een bepaalde manier lachte. Niet fijn. Ik droom liever avonturen, dat ik steeds ontsnap. Of over huizen, ik droom ook vaak dat ik in een huis ben met heel veel kamers en rare gangen. Er is altijd een bibliotheek met een lekkere luie stoel. @Kunsie64, jij deed toch egym? Doe je dat nog steeds?