Wie is die ik die het graag wil? Is dat diezelfde ik die het later niet meer wil?
Voor mij is het meer een besluit, om niet te drinken, een gevolg van ervaringen. Er niet meer omheen kunnen. Zoals een ezel. Een opkomend verlangen in de kiem kunnen smoren met gedachten aan hoe het zich in de werkelijkheid zal uitspelen, zonder twijfel. Ontstaat er wel twijfel, nieuwsgierigheid, dan kan dat weer een jaar of anderhalf gedoe met wijn worden. Dat heb ik er zoals het nu is niet voor over. Been there done that, zoiets. Ik vind wil altijd zo veel belang krijgen. Zo'n aanjager van valse hoop die later weer instort. Weg wil. Zelfhulpgoeroe's weten daar wel raad mee, met het creëren van valse hoop. Als er een moment komt waarop je heel graag een roes wil, dan kun je denken: zie je, ik wil het nog niet echt. Doe mij eerst nog maar een zelf hulpboek of een podcast met een glas wijn. Ik heb trouwens veel gehad aan zelfhulpgoeroe's.
Als we er nou vanuit zouden gaan dat de wil zwak is, dan hoeven we daar niet meer zoveel van te verwachten. Dan hoeven we niet te wachten tot we sterk zijn. Goed genoeg.