Klassement

Dat iedereen t leest he?!

Goedemorgen allemaal, Pas om 9.30 beginnen vandaag, dus dat is wel relaxed Vanmiddag voor de laatste keer,naar 1 van de adressen die ik opgezegd heb. Gelukkig, hadden ze er wel begrip voor

Dat is inderdaad weer een hele hoop Lars... Stap voor stap, soms 'schuifeltje' voor 'schuifeltje' waarschijnlijk, en vaak ook simpelweg één of meerdere stappen terug, hoe vervelend ook. Maar je bent een knokker, en ik zie je steeds sneller opkrabbelen, ook al heb jij het gevoel dat je alleen maar achteruit boert... Wat betreft jouw dochters, ik heb zo het idee dat zij jou eigenlijk nooit echt hebben leren kennen. En dan bedoel ik niet wat er aan de buitenkant van jou te zien was en jouw drinkgedrag, maar ik bedoel daar mee hoe jij tegenover hen staat. Heb jij ze ooit verteld hóeveel je van ze houdt? Hoe trots je op ze bent? Hoe belangrijk ze voor jou zijn? En noem maar op? Denk het niet. En misschien heb jij zelf wel het gevoel dat ze dat 'gewoon' moeten weten toch..... Dat weten ze vast niet. Vertel het ze, of zet het op papier, dat gaat misschien wel makkelijker. Wat weten zij over asperger of autisme? Afijn, ik zou het je zo gunnen ook een goede band met jouw dochters te krijgen, dat zij nu klakkeloos de kant van jouw vrouw kiezen is misschien wel heel logisch, ik heb zo het idee dat ze nooit de gelegenheid hebben gehad jou echt te leren kennen..... Zo, genoeg weer even voor de vroege ochtend. In ieder geval weer petje af voor jou instelling nu Lars ....

Ik ben ook weer geslaagd voor het dagpact. Slaap lekker

Hier het dagpact ook weer geslaagd. Wens iedereen, maar vooral Bolletje! een heerlijk nachtje slapen.

Truste allemaal. Ik had een fijne AA meeting.

Dank je Mikki.Deze woorden herken ik helemaal. Het laatste stukje vind ik erg mooi, ik vind het vaak nog wel lastig om mijzelf dan toestemming te geven om "het rot te vinden voor mijzelf". Die mildheid ontbreekt er nog wel eens aan, ik ben zo gewend aan mijzelf neerhalen en mijzelf veroordelen! Ook zo'n oud spoor. Maar ik verander daar wel in. In ieder geval begin ik het al veel beter te herkennen en dat is al heel belangrijk.

Ik meld me schoon af voor de dagpact, op tijd te kooi, welterusten.

Ha Nadia, ik kan me heel goed voorstellen dat je er verdrietig van bent en dat je baalt!! De drank-, rook, eetduivel is gretig en hardnekkig, altijd op de loer om zijn slag te slaan (sorry mannen, voor mij is hij een "hij")

Dank je Rap. Ik ga dadelijk op de bank liggen en eens kijken of ik wat kan gaan ontspannen. Moet lukken.

hm, die exposure lijkt me niet toepasbaar als je bang bent voor vallende hijskranen.

Je zegt zelf al dat er een opbouw is.... waarschijnlijk zijn er daar al gedachten (het lukt me niet e.d.). Dat heeft ongetwijfeld met het stotteren te maken (ook): je voelt je niet prettig op een plek waar je moet praten (?). Van mijzelf herinner ik me niet een echte opbouw van paniek. Door de jaren heen veranderden mijn angsten. Dus toen ik jong was vond ik het heel eng om naar een bank te gaan om geld op te nemen - doodeng. Later werd ik bang in het verkeer; wat dan altijd om geweldadigheid ging, angst ondersteboven/dood te worden gereden, maar ook durfde ik nauwelijks onder een tunnel door of liep ik een straatje om wanneer er een hijskraan in de buurt stond. Ik wist gewoon zeker dat de boel op me neer zou vallen. In bios- of theaterzaal had ik het Spaans benauwd als ik niet vlakbij de uitgang kon zitten (brandgevaar). En ik was heel erg bang voor onweer; de schichten en de knallen, verschrikkelijk - als ik nog terugdenk. (en dit alles zit nog steeds dicht onder de oppervlakte bij mij) Later was het vooral het verkeer. Ik vroeg me af of er iets van een schuldgevoel onder zat (zoals bij Don Camillo die ook meende dat God strafte met een onweersbui) ik zag dat als kind op tv. Vervolgens ging ik het letterlijker nemen: ik heb me als kind niet gezien gevoeld/dus zou men mij in het verkeer ook wel Niet Zien!.... Toen ik dat herkende werd het gaandeweg wel beter. (+ad) Ook zat er veel boosheid bij me + schuldgevoel daarover. Veel getherapied, maar meer nog ook veel geoefend, zoals met autorijden: gewoon doen!! Graag in het begin samen met iemand die dit begrijpt... De laatste echte paniek had ik 3 jaar geleden toen ik niet meer praten kon in een functioneringsgesprek, ik kon alleen maar slikken en slikken. Raar was dat. "Bang om niet goed genoeg te zijn" dat zat er achter. Ik herken wat Fleurtje zegt over alcoholgebruik; in wezen versterkt dat de al aanwezige bangigheid, hoewel je daar niks van merkt (of wil merken) als je volop dagelijks aan het drinken bent. Incidenteel drink ik nu ook nog. Ook ik word nerveuzer als ik wel wat drink. Niet op dat moment, maar later. Vrij snel herken ik als er paniek aankomt en dan probeer ik in gedachten een vertaalslag te maken: wat zit eronder? Niet gezien zijn? Niet mogen zijn wie ik ben? Bedreigd voelen in mijn 'veiligheid'...? Tussentijdse succeservaringen... door te weten dat ik heus wel vertrouwen kan en mag.... heus wel wat waard ben e.d.... die zijn nodig om gaandeweg weer rust en kalmte uit te putten. Ook medicatie (ad bij mij en zeer sporadisch een halve oxazepam) hielp! Verder ben en blijf ik iemand met het neurotische gedoe van mijn moeder in mijn genen en kan ik ook wel lachen om mezelf soms (niet onbelangrijk). Een enkel keer (als er ineens hijskranen omvallen) denk ik nog: zie je nu wel? (meestal gaat het goed immers...) Maar dat slaat nergens op. Er gebeuren natuurlijk nare dingen, ook in het verkeer. Maar als dat tevoren al blinde paniek oproept is dat Ongewenst! Het hielp me ook om te denken: als het moet, nou ja, dan ga ik dood. Sowhat? Wat er onderlag had in praktijk nooit echt met angst voor de dood te maken. Maar wel lag het bij de wortels van mijn "Zijn". Blinde paniek maakt dat het lijf bevriest. Normaal denken is dan niet meer mogelijk. Dan is goede raad ook ver te zoeken. Het gaat er m.i. om dat het irrationele van de angst wordt blootgelegd. Daar kan iets symbolisch inzitten (ze zien me niet) maar altijd zit het in de diepere lagen. Leren ontspannen met diverse oefeningen helpen ook wel. Maar dat kan ook symptoombestrijding zijn. Bah, door het op te schrijven roept het die periodes weer terug. Kan de spanning weer navoelen. Het is echt heel naar! (zacht uitgedrukt)

Dat gevoel is heel herkenbaar Lars! Ik voel het bijna als ik je lees. Ik heb nu ongeveer zo'n tien jaar last van paniek. Niet constant..soms heb ik maanden zo goed als geen last. En dan heb ik weer piekweken. Mijn eerste aanval vergeet ik nooit. Ik dacht dat ik dood ging. Ik kreeg twee keer antidepressiva voorgeschreven om de aanvallen in te dijken. Mijn huisarts raadde me aan dit te combineren met therapie maar daar heb ik nooit werk van gemaakt. Nu besef ik dat dat niet zo slim was. Het één kan niet zonder het ander. Op het moment neem ik niets meer. Ik kreeg in het begin ook wel angstremmers maar omdat deze verslavend kunnen zijn en omdat ik mezelf erop betrapte dat ik het soms nam nog voor er daadwerkelijk iets gebeurde heb ik er nooit meer om gevraagd en dus ook nooit meer genomen. In eerste instantie dacht ik door alcohol te laten dat ook de aanvallen zouden verdwijnen. Dat was niet het geval. En dat was een heeeeele teleurstelling. Anderzijds doet alcohol zeker geen goed. Ik ben zelf geen geheelonthouder meer en ik merk zeker wel dat ik veel gevoeliger ben voor paniek als ik iets heb gedronken de dag voordien. En geloof me...ik drink niet veel als ik iets drink. Maar misschien zit dat ook gewoon in mijn hoofd. Zo ben ik ook gevoeliger als ik moe ben of weinig heb gegeten. It's a mind game. Ik ken persoonlijk niets dat zo uitputtend is als paniek. Soms kon ik uren wenen omdat het me overkwam. Ik werd er ook enorm neerslachtig van. Na verloop van tijd leerde ik er mee dealen. Maar ik merk nu ook wel dat vermijdingsgedrag er is ingeslopen en ik dat misschien niet echt erkende. Ik ben meer op mezelf geworden. Ga drukke dingen uit de weg. Ga nooit alleen inkopen doen voor een week. Wil wilde dingen doen maar wat als? Tot vorig jaar voelde ik nooit spontaan paniek opkomen. Ik had het aan de kassa, daar waar het druk was, bij nieuwe dingen die 'gezonde' stress met zich meebracht. Dus ik wist wanneer het zou kunnen opduiken. En toen ging ik voor de eerste keer op reis met dochter.. Ik kreeg ze spontaan. Gewoon op restaurant, op wandel, in de bus,... Dochter is heel alert en ziet wanneer ik me niet lekker voel ook al probeer ik het te verbergen. Dus het had ook wel best effect op haar. Ik kon wel janken! Het was een heel fijne reis maar we hebben op zich weinig gedaan. En dat is voor een groot deel te wijten aan mijn angst. Toen werd het me heel duidelijk dat het alleen nog maar erger kon worden. Niet beter.. En nu dus besloten toch in therapie te gaan. Ik hoop ooit op een punt te komen dat ik geen angst meer hoef te hebben. Ik ben er een beetje doorgeraasd en sprong misschien wel wat van de hak op de tak maar wou zoveel neerschrijven in heel weinig tijd.

Je bedoelt die rare buik/liespijn,van een tijdje geleden? Er is toen een scan gemaakt waar niets uit kwam Heb zelf sterk het idee, dat het vanuit mijn rug kwam, of een soort bekkeninstabiliteit was. Ben zelf toen oefeningen gaan doen, om mijn rug en bekken weer soepel te krijgen. Doe ik nog steeds. Pijnklachten zijn helemaal weg nu, ook het tintelende gevoel in mijn bovenbeen is helemaal weg. Let weer goed op mijn houding nu. Had dat waarschijnlijk gewoon teveel verwaarloosd de laatste tijd

Super! Niet dat je ze hebt natuurlijk. Maar het idee van ervaringen te delen! Ik ben niet zo super goed bezig eerlijk toegegeven. Ik heb de oefeningen niet elke dag gedaan. Morgen heb ik terug een afspraak bij de therapeut. Ik ben benieuwd hoe jouw traject er uit ziet!

Ik ben dus uitgegleden en behoorlijk ook. Daar ben ik nog steeds wel verdrietig over. Ik ben wel blij dat ik het gemeld heb hier. De reacties die ik kreeg waren echt helpend. Ik ga maar proberen om hier zoveel mogelijk van te leren. De volgende keer dat ik denk: waar doe ik dit voor? Moeten er tien alarmbellen gaan rinkelen. En verder moet ik oppassen met een zogenaamde einddatum: ik had me best vastgehouden aan dat ik de drie maanden en daarna het 40dagenpact wilde halen. En toen dat zo was, had ik even wat minder houvast. Er volgde ook geen 'beloning' voor mijn prestatie. Tenminste, ik voelde me niet beter (eerder slechter). En toen stond ik op het verkeerde moment, in de verkeerde gemoedstoestand op de verkeerde plek. En inderdaad, de tijd dat ik niet gedronken heb is niet verloren. Ik ben meteen weer opgestaan, grijp meteen weer naar de maatregelen die me in de begintijd hebben geholpen. Ik wil nog steeds van de alcohol af. Dus doorgaan, doorgaan doorgaan.

Ik heb de laatste week ook veel nagedacht over paniek, mede door iets wat fleurtje erover schreef. Volgens mij kan het waardevol zijn om vast te stellen hoe paniek voelt en wat nodig is om het te doen uitslijten, wegebben... op dat moment of op langere termijn. Heel soms kan ik de aanzet tot paniek bij mezelf herkennen op grond van hoe dat voorheen was. Nu weet ik er mee om te gaan, maar o wee het is echt afgrijselijk geweest. Verlammend en ziekmakend.... daarover delen kan heel helpend zijn.

Goeiemiddag, rustig hier! Agnieta: was het okee met jullie zoon dit weekend? Nadia: misschien een Paniek-draadje? Ik heb een 3e paasdag gevoel.... niet verkeerd hoor. Loge is weg. Zo direct maar es wat aan het opruimen. Gisteravond bij rtl4 voor het eerst in het nieuws: de gunstige effecten van medicinale CBD-olie. Bemoedigend dat er meer aandacht voor komt. Tevens in het nieuws eerder van de week: dat Big Farma dit in Amerika wil gaan verbieden. Ja he.... ze kunnen er zelf veel aan verdienen natuurlijk! Daar kon je op wachten..... pfff. Ik ga wat doen...... fijne dag gewenst!

Op die manier. Vind ik op de een of andere manier niet bij jou passen. Vind je zo wereldwijs.Super dat je het doet en fijn dat je een goede training krijgt.

Met de juiste thermokleding, helmmuts, overschoenen is dat uitstekend te doen. De terugweg vind ik vaak moeilijker, met name de laatste 10 km :-) Maar als het makkelijk was, zou het ook geen uitdaging zijn en ik heb nu ik niet meer drink toch een uitlaatklep, in positieve zin, nodig omdat ik voor mijn werk voornamelijk zit...

He ZBB: even niet gelukt? Zet jezelf eerst bij het dagpact anders de komende weken, dag voor dag...Houd vol !

Na 2 uur opnieuw de lucht in nadat het gemaakt was ben heelhuids aangekomen truste

Gelezen Tine:-) Je gaat goed! Ik meld me ook weer droog af voor het dagpact.

Jannigje wat een móóie lap tekst. Ook ik kan niet bondig schrijven (of zijn). Welkom in de club alvast. Zin in............. uh Wat een herkenning in het deel : zin hebben in iets. Zelden verheug ik me op mijn werk. Zelden verheug ik me op huishouden. Nooit verheug ik me op visite die komt, en als ze er zijn verheug ik me niet op hun vertrek. Ik verheug me niet op uitslapen en niet op de wekker. Blijft er wat over? Ja. Maar dat kwam langzaam. Je weet dat 'geduld' en 'langzaam' 2 woorden zijn die stééds terugkomen en heel belangrijk zijn om te onthouden in herstel. Als een herstellende geen depressie heeft, komt het al langzaam, laat staan dat iemand blijft kampen met een depressie! We houden het maar klein Jannigje. Het zijn vaak de kleine dingen die het doen, en wij moeten het daar nu misschien van hebben. Voor ik stopte moest alles groots en meeslepend. Nu kan de zin komen uit iets kleins. Over zingeving hoef je je al helemaal niet druk te maken. Dat hoef je niet te zoeken, dat vindt jou.

Klein idee. Waarom heb je eigenlijk geen dartbord daar in de kliniek hangen? Op je kamer of in de recreatieruimte. Misschien wel mensen daar die het ook kunnen, of anders willen leren. Niet meteen de oplossing voor al je problemen, maar wie weet wel gewoon leuk. Pakweg op www.daarwaarjeonlinedartbordenbestelt.nl

Bijna een maand An..top