Klassement

Hi succes! Dank je wel voor je herkenbare verhaal. Vooral dat 'fake' leuk doen met de kids oid. Oeee zo vaak gedaan! Of andere gelegenheden, waaronder een paar keer mijn eigen verjaardag, alles geregeld en gedaan en de avond ervoor doorgezakt. En totaal niet kunnen genieten van het feest, En natuurlijk niemand die iets heeft gemerkt want ik zou een oscar kunnen krijgen voor mijn gedrag. Ben ook erg goed in make up en visagie ( altijd handig haha!) en de omgeving kent mij als immer stralend, yoga, bio en healthfreak. Maar het was dweilen met de kraan open. Heel erg vermoeiend. En sommige dingen vallen idd af, bepaalde feestjes oid. Dan blijf ik lekker thuis met min netflix. En als ik de volgende ochtend vroeg door het bos ren met mijn hondje ( zonder kater!) denk ik aan die anderen die met een vieze smaak in hun mond en dorst zich nog een keer omdraaien en net niet in slaap kunnen vallen, moe brak wallen. En er zijn er ook heel veel die wél matig kunnen drinken en dat is goed en dat moeten ze gewoon doen. Misschien kunnen zij zich weer niet beheersen met chips of drop of roken, whatever. Zo heeft iedereen wat. Ik denk er niet teveel over na, over hoe wat waarom en wel of niet drinken. Het heeft me gewoon niets gebracht. En het mooie is, iedereen die is gestopt, een tijdje beaamt dat het leven nog steeds leuk is! Het is gewoon omdat het zo ingebakken is in de maatschappij, de meerderheid doet het en je voelt je raar als je niet meedoet. Maar alcohol is een gif, onverdund ga je eraan dood. Dus waarom zouden we dat drinken, aangelengd met suiker druiven, wat dan ook, Maar nogmaals, wat je schreef over je kinderen, dat nep leuk doen , dat herken ik, Zo zonde he. Of dat ze een heel enthousiast verhaal vertellen en je alleen maar denkt: wanneer is het klaar.. Terwijl ik nuchter echt geniet van hun verhalen. En: voordeel van niet meer drinken: nooit meer hoeven liegen dat je griep hebt haha! Succes allen!

Hier maar even hetzelfde verhaal als op het refu-draadje van vandaag. Per ongeluk weer geslikt, had pas morgen gemoeten maar beter een half teveel dan een half te weinig. Ik kan me er over opwinden dat mensen die refusal slikken laf zouden zijn en eigenlijk niet gestopt zijn met drinken, wat is dat voor een calvinistisch oordeel? Ben je laf als je pijnstillers slikt als je je poot breekt omdat je de pijn zelf niet kunt overwinnen. Ben je laf als je om euthanasie vraagt omdat je ondragelijk lijdt en het niet meer volhoudt? Ben je laf als je suikerziekte hebt en daar medicatie tegen neemt? Verslaving is een ziekte, een hersenziekte wel te verstaan, mag je dat niet met een pil bestrijden? Hoe veel moet je lijden om hier toe over te gaan, 40 jaar in mijn geval? Had ik maar dood moeten gaan aan de drank zodat mijn nabestaanden kunnen zeggen: Opgeruimd staat netjes, hij heeft ons leven en het zijne zelf verpest? Moet ik mijn diepe depressie waarbij ik in een zwarte schaduw leef zelf overwinnen en in geen geval medicatie nemen omdat lafheid anders mijn schande is? Ben ik liever een totale ramp voor heel mijn omgeving dan dat ik tenminste probeer om een pil te slikken waardoor ik en mijn omgeving een dragelijk leven hebben? En dan de bijwerkingen van e.e.a.: Het valt mij op dat verslaafden vaak angstig zijn voor de bijwerkingen van medicatie en zich ternauwernood afvragen wat de bijwerkingen zijn van het middel waar ze verslaafd aan zijn. Liever iedere ochtend een mega-kater, met koppijn, kotsen en de uiteindelijk leverkwalen en de dood, dan 3 weken lichte slapeloosheid, wat verminderd libido of duizeligheid. Dit niet te willen is naar mijn idee een verkapte onbewuste mega-smoes om toch weer te willen gebruiken. Natuurlijk weet ik best dat de farmaceutische industrie ons graag ziekt maakt om eraan te verdienen maar we zijn zelf toch wel in staat om uiteindelijk de juiste afwegingen te maken, samen met degenen die de medicatie voorschrijven? Had men mijn ADD maar herkend toen ik in de 20 was, had ik mezelf maar 20 jaar eerder toegestaan om refusal te gaan slikken , dan had mijn leven er heel anders uitgezien. Pas sinds een paar jaar slik ik een antidepressivum om dit onder controle te houden, precies het stofje wat mijn hersenen het evenwicht geeft om wat rustiger te worden. Had ik dat met mn toch al zo drukke kop er zelf nog bij moeten doen, of was het beter door te zuipen om die broodnodige rust te creëren. Ik slik nu 10 maanden een halve refu om de dag, dat houdt mij van de drank af en geeft mij ruimte om mijzelf verder te ontwikkelen in plaats altijd maar bezig te zijn met hoe kom ik van die drank af! Had ik daarnaast met mijn drukke hoofd ook nog de taak erbij gehad om het gevecht tegen de drank zelf te winnen? Dankzij de medicatie heb ik nu een leven waarvan ik in het verleden nog niet eens durfde te dromen. Eindelijk na 45 jaar vechten ben ik dankbaar dat ik in een tijd leef waarin dit mogelijk is en niet middeleeuws eindig als een nietsnut en een zatlap. Natuurlijk is het proces voor iedere verslaafde anders, dat begrijp ik natuurlijk ook wel, maar vanuit mijn ervaring weet ik nu dat er sommigen zijn die het allemaal zelf kunnen, maar ik weet ook dat het merendeel van de verslaafden uiteindelijk weer terugvalt , getuige de massa's die zich hier aanmelden en uiteindelijk, na korte of langere tijd in het niets verdwijnen. Natuurlijk is dit geen pleidooi om maar meteen bij de eerste tekenen van ziekte een pil te slikken. Het gevecht tegen verslaving levert ook iets op. Het is ook gevecht tegen hebzucht in het algemeen en, als het werkt, je ook een zekere mate van spiritualiteit oplevert, alle hebzucht is vaak de oorzaak van ellende. Maar bij de meesten van ons is de kracht die ervoor nodig is om zonder hulp of medicatie te overwinnen, juist door het gebruik, niet voldoende. Dat is geen schande, niet iedereen is een heilige, de meesten van ons niet. Ik schaam mij er niet voor dat ik mijn verslavin(gen) niet helemaal zelf overwonnen heb en uiteindelijk ervoor gekozen heb om dit met enige chemie op te lossen. Ik erken dat ik het zelf, ook met professionele hulp niet kan. Is mij daarom een normaal leven mij misgunt? Ik ben er van overtuigd dat medicatie zin heeft, ook al is het om tijdelijk rust te krijgen waardoor je aan het probleem kunt werken zonder verstoring. Dit zal vast een hoop reactie oproepen, maar dat is dan ook precies de bedoeling. Ik hoop dat anderen geen gevecht van 45 jaar nodig hebben om tot dezelfde conclusie te komen en op tijd tot de ontdekking komen dat na vele terugvallen het gevecht hopeloos genoemd mag worden en medicatie de goede optie is. Pff, dat moest er even uit!

Ik meld me ook weer droog af voor vandaag. Heb net even gauw de dagdraad gescand.. Nederigheid was een dingetje vandaag zag ik. De positieve vorm van nederigheid is voor mij, dat je je er naar gedraagt zonder het uit te dragen.

Ik meld me nuchter af voor de dagpact. Een dag waarop ik me op meerdere momenten erg onzeker begon te voelen over mijn bijdragen aan dit forum. Dat is goed, onzekerheid en twijfel zorgen ervoor dat de balans de juiste waarde aangeeft. Een vastgeroeste balans doet dat immers niet meer. Nu, op het einde van deze forumdag, alles nog eens op mijn gemak nagelezen en geëvalueerd. Ik ga met een goed gevoel en vertrouwen de nacht in, niets meer aan doen. Het is goed zo. Ik blijf misschien nog even, maar voor straks: welterusten en wellicht tot morgen.

lieve Anouk, Voorafgaand aan echt stoppen heb ik ruim een jaar gepoogd te stoppen in m'n eentje ...... ..........huh? Gepoogd te stoppen in m'n eentje betekende in mijn geval: oke, ik stop en doe het op mijn manier. Ik ga het zus en zo aanpakken. Die en die mogen het weten, anderen niet. Ik heb een probleem, ik ga mijn best doen en ik los het op. Dat is mij niet gelukt. Echt stoppen betekende voor mij: oke, ik heb een probleem. Ik kan dit niet alleen. Samen kunnen we mij clean leren blijven. Het verschil zit in meerdere zaken: 1. Ik moest leren hulp vragen en suggesties opvolgen. 2. Ik moest leren eerlijk worden. En bereid om te veranderen. Dit schrijf ik niet als lesmateriaal. Dit is wat het was voor MIJ. Wat wél gevaarlijk was, is dat in dat jaar van pogen en falen een moment kwam dat ik besefte: ik kan het niet. Ik ben zó sterk, maar nu ga ik niet winnen. Ik ga verliezen. Ik ben beu van dit gevecht. Oke. Ik ben alcoholist en ik kán niet zonder drank. Ik kán het niet. Weet je wat? Ik stop met vechten, het lukt toch nooit om te stoppen. Dan ga ik toch wat eerder dood? Who cares? Eng. Want ik heb een man en een dochter. lieve Anouk, je mag nét zo lang op jouw manier proberen te minderen of te stoppen als jij wilt. Je mag nét zo veel hulp vragen als jij aandurft. Alles mag, werkelijk alles mag zolang jij daar achter staat want het is immers jouw leven. Zodra je merkt dat je het vechten beu bent, denk dan NIET dat het tóch niet lukt! Als het mij is gelukt, kan zal het jou óók lukken! Er staan grotere hulptroepen voor je klaar dan je je voor kunt stellen. Succes en tot schrijfs.

Ben nog geen ervaringsdeskundige Anouk, nog maar 5 maandjes droog. Vorig jaar zat ik ook nog in het 'proces' dus alles nog haarscherp voor ogen. Blijkbaar had ik dat vallen en opstaan, op mijn plaat gaan nodig om echt te kunnen erkennen dat ik alcohol niet de baas ben, maar het mij de baas is. Nou wens ik het absoluut niemand toe om zo lang 'eigenwijs' te zijn, maar ik moest persoonlijk blijkbaar echt aan den lijve ondervinden, het onderspit delven, erkennen, en waren al die valpartijen uiteindelijk toch ergens goed voor. Ik kon zo nog eeuwen doorgaan, of na de tigste keer buigen en erkennen dat 'vriend' wijn de regie absoluut in handen had... Begin mijn leven terug te krijgen, mezelf weer terug te vinden en zou willen dat ik dat jaren geleden voor mekaar had gekregen. Want het is zo fijn! Niet meer gedirigeerd door die verslaving, maar je leven weer in eigen handen met steeds minder gevechten.. Beste besluit ooit, wens ik jou ook zo toe! En nogmaals, nog maar vijf maandjes, maar al zo veel winst. Hoop dat jouw moment snel voor je komt!

Wisse, veel gestopten kennen de vermoeidheid. Doodmoe. Heel veel hoofdpijn. Al die jaren dat we ons leeggegeven hadden aan werk, sport, of stomweg niet naar ons lichaam luisteren................er staat nog een rekening open. We kunnen niet fluitend gestopt zijn terwijl we jaren van roofbouw negeren alsof er géén schade / achterstallig onderhoud is. Je bent niet stom of lui en je hoeft je niet voor vermoeidheid te schamen. Luisteren naar je lichaam is denk ik belangrijk nu. Luisteren zonder oordeel. Sterkte en goed gaan

berlijnse muur gaan we het forum noemen... je komt erin, maar komt er nooit meer uit qua discussie...

Over mooie covers gesproken....

Dank je MG! (of liever MijnGerrit? Zie dat je hier op diverse manieren wordt aangesproken). Woonde ik hier al maar jaren! (droog dan hè!) Las op een ander draadje dat jij ook veel hebt aan ademhalingsoefeningen.. Ik heb een cursus mindfulness gedaan, en momenteel bezig met een vervolgtraining, helpt mij enorm en is yoga ook een onderdeel van. Niet vechten tegen gevoelens, maar ze accepteren als onderdeel van jezelf, van een proces. Het blijft enorm oefenen daarin.... Maar even een 'adempauze' inbouwen, letterlijk en figuurlijk, doet al zo goed. Even pas op de plaats. De momenten waarop ik voorheen standaard naar een glas wijn (euh flessen wijn) greep, (en dat waren ver veel. Stress? Wijn!! Iets te vieren? Wijn!! saai? Wijn!! verdrietig: Wijn!, die momenten er leren te laten zijn... Accepteren dat het zo voelt, dat het erbij hoort.. En niet meer verdoven. Ik dacht dat ik veel zaken niet meer aan zou kunnen zonder mijn 'vriend alcohol'. Nadat ik stapje voor stapje al die zaken nuchter mee ging maken, ging alles een tweede keer net iets minder moeilijk, een derde keer nog iets soepeler enzovoort enzovoort. Daarom was het laatst zo heerlijk te merken dat ik na een rotavond, bij het naar bed gaan besefte dat de gedachte niet opgekomen was. Was voor mij een enorme openbaring! Voel me steeds ietsje sterker, zonder hulpmiddelen mezelf gaan leren zijn. Met mijn eigen beperkingen, met mijn bagage, maar wel puur en authentiek. Vooral de eerste twee maanden waren een rollercoaster voor me, veel zaken 'doorleven' zonder wijn. Behoorlijk pittig na jaren alles op een andere manier gedaan te hebben. Maar er komt meer rust, steeds minder bang om zaken zonder wijn aan te gaan. Blijft nog een hele weg te gaan, maar het voelt goed, beter. Zelfstandig. Geen 'hulpmiddelen' die veel erger dan de kwaal waren... Niet telkens die onrust in mijn hoofd en lijf, die verslaving die roept om meer en meer. Ik was mezelf uiteindelijk er helemaal in verloren. Ben een bingedrinker, na mijn scheiding, járen geleden mee begonnen. Als de kids naar mijn ex waren op de zaterdagavond enorm doorzakken, zag ik geen 'kwaad' in. Maar ik heb daarmee in no time mijn 'stopknop' kapot gedronken. Want na een tijdje kwamen er ook momenten doordeweeks, kids op bed, vond mezelf zielig. Mijn 'vriend' op de bank, die fles. toen zat ik op gemiddeld twee keer per week flink doorzakken. En o, als die wekker weer ging. Met een houten hoofd en fake smile gezellig met mijn kids ontbijten, de jongste naar school brengen, vervolgens door naar mijn werk waar ik met veel koffie en paracetamol de dag 'doorkwam'. Maar had ik een probleem? Welnee joh! Ik dronk toch niet elke dag, dan heb je toch geen probleem? Pfff. Van twee keer per week ging dit door tot drie/vier keer, en merkte bij mezelf de zucht om ook de rest van de dagen die overbleven te willen drinken. Al vaak geprobeerd te minderen, of stoppen, maar nooit echt overtuigd. Ik was een expert in alles bagatelliseren. Maar op een gegeven moment zag ik ineens glashelder (terwijl ik daadwerkelijk naar mijn glas keek) dat er geen dagen zouden gaan overblijven dat ik niet meer zou drinken. Ineens wist ik zeker dat ik dus wél een enorm probleem had. Dat was het moment dat besloot me aan te melden voor een online hulpprogramma. En ineens was ik wél echt gemotiveerd, voelde alles anders. Zo van erop of eronder. En eronder was geen optie. Had mijn leven dan nog wel 'op de rit', maar vraag niet hoe. Hoe veel paracetamol en koffie er wel niet doorheen ging om nog te 'functioneren'. Ook allemaal gif, naast de alcohol, en dat 'mocht' mijn lijf dus lekker allemaal verwerken en proberen af te voeren. Alles verstoppen voor mijn kids, flessen alvast afvoeren naar een geheime tas in de auto, geheime plekken in huis waar zij de flessen niet zouden tegenkomen. Het stiekeme gedrag van een verslaafde, de schaamte, mezelf een enorme loser vinden. Afspraken afzeggen omdat ik liever me klem wou drinken thuis. Schuldgevoel naar mijn kids, waarom heeft mama vaak hoofdpijn of is ze kribbig? Heb zelfs 'migraine' gefaket om de katers te verhullen. Mijn leven werd steeds meer één groot toneelspel, alles verhullen en verbergen, op bergen kauwgum kauwen om de wijnlucht te proberen te maskeren. Nu ik vier maanden droog sta zie ik zo veel voordelen, lekker fris en monter naar mijn kids, mijn vrienden weer meer zien, geen katers en berouw meer, geen stiekem gedrag, volle en lege flessen verstoppen. Vond een paar weken geleden nog een fles in mijn schuur bij het opruimen, djee zelfs daar lag een 'noodfles'. Weer en moment van besef en schaamte. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, voelt als door het oog van de naald kruipen, alhoewel het allemaal al ernstig genoeg was, zou het allemaal nog veel erger geworden zijn. Altijd drinken. Want bij mij was het progressief. Gestaag ging het verder, en waar het zou eindigen, brrrrr!!! Terwijl ik het voorbeeld voor ogen gehad heb als kind, mijn vader, zag ik bij mezelf pas na jaren het probleem! Wat is het een sneaky goedje, alcohol. En wat hield ik mezelf lang voor de gek.... Misschien snap je nu waarom ik zo blij ben, want wat er stond te wachten.... Dat laatste restje beheersing zou verdwijnen. Een grote poel van wijn waar ik in zou gaan verzuipen. En ook voor mijn kids zo blij, die schatten!! Een oprechte moeder zonder stiekem gedrag, we lachen veel meer want mams heeft niet meer 'migraine'. Dat verdienen ze potdorie zó!! Opluchting.... Wil alles in het werk stellen om het zo te houden, a-vrij. Niet meer terug naar dát! En weet hoe moeilijk het is om droog te blijven, zo veel gelezen van mensen die na jaren terugvielen. Scherp blijven, bij de les blijven. Niks meer bagatelliseren. En mocht ik ooit 'vallen', dan hoop ik dat ik net zo moedig ben als de mensen die weer opstaan, die het melden, die weer dapper doorgaan met vechten. Op het andere forum zag je vaak mensen plots verdwijnen. En dan voel/weet je dat het mis gegaan is.. Zo verdrietig.... En ondanks oproepen om vooral te blijven, terug te komen, niks meer horen. Twee schatten die ongeveer tegelijkertijd met mij begonnen zijn, ook alleenstaande moeders, páts boem weg. Voelt dan zo machteloos en zo verdrietig. Dus hierbij beloof ik plechtig dat ik bij een uitglijer het gelijk meld, door ga met vechten. Voor mezelf, voor mijn kids, want er valt zo veel te winnen. En zo veel te verliezen. Pfoe lang verhaal geworden, wat fijn dat ik me hier even mag uitleven. Zo de boel weer eens op een rijtje zetten laat alles gelijk weer eens goed bezinken!