de dagdraad gaat nu al een paar dagen over 'parttime lovers' of juist monogamie..........
Ik heb meerdere antwoorden geschreven maar die niet gepost. Ik word heen en weer geslingerd tussen "er iets van mogen vinden" en "iedereen vrij laten", mijn mening voegt weinig toe.Toch voel ik wel wat bij het onderwerp en lees ik dat sommigen zich gekwetst hebben gevoeld door reacties.
Hoe langer ik clean ben, hoe moeilijker ik het vind om mijn mening te geven. Praat mijn brein of praat mijn hart? Waarom zou ik ingaan op andermans drama? Er wordt mij niks gevraagd dus waarom moet ik er iets van vinden............
Aan de andere kant; als ik dan de argumentatie lees dan voel ik irritatie opkomen. Lees ik een bladzijde uit een smoezenboek, of is dit wéér een oordeel van mij? Mag ik er iets van vinden als ik denk dat iemand zichzelf voor de gek houdt? Heeft iedereen recht op zijn eigen smoezen of heeft iedereen recht op een voorgehouden spiegel?
In mijn eigen leven merk ik dat er heel veel dingen goed gaan JUIST bij gebrek aan mijn inmenging. Maar hier op het forum lijkt dat op onverschilligheid. Het raakt me als mensen in een relatie zitten met een persoon die hun soulmate niet is.
Wat kan ik zeggen? Ik heb mijn eigen soulmate ruim 2 jaar dagelijks voorgelogen.
Ik kan wél wat zeggen! Het is me gegeven dat ik al 2 jaar dagelijks kan kiezen om thuis te zeggen wat ik nodig heb. Het is me gegeven om al 2 jaar te delen wat ik wil delen. Ik probeer eerlijk te zijn naar mezelf en even eerlijk naar mijn man. Met wisselend succes, dat gebeurt bij imperfecte mensen.
Ik durf mijn mening niet los te laten op andermans zaken. Omdat alles altijd genuanceerder ligt dan het aanvankelijk lijkt, en ook omdat het zelden toevoegt. Denk ik. Misschien denk ik er over een poosje weer anders over.