@fruitvlieg: wat triest om te lezen. o, zo herkenbaar.
Soms, als de strijd met de alcohol zich weer aan mij opdrong, wist ik dat ik die ging verliezen als ik die zou aangaan. Zovele malen sterk geweest, kracht en (euvele) moed getoond. Daarmee, met wilskracht, heb ik het nooit kunnen redden.
Toen ik dat had kunnen en durven toegeven, "hoefde" ik alleen nog maar "de strijd" met mijn emoties aan. Dat voelde alleen maar als een strijd omdat ik die steeds had verzopen en mij onbekend waren hoe daarmee om te gaan. Ook angsten waren nieuw voor me. Ik zei steeds dat ik die niet had.....
Sinds die tijd gaat het veel beter met me. Sinds ik geen strijd meer aanga met een tegenstander waar ik niet van kan winnen. Ik accepteer dat ik er niet tegen kan, nooit gekund ook. Ik ben allergisch voor alcohol. Niet mijn ding, nooit meer doen.
Ik zocht mensen, vrienden en fellows om me heen om te "sparren"' hoe ik dat met mijn emoties moest of kon doen. Dat helpt. Ik hoéf ze niet meer te verzuipen.
Ik hoef niet meer te zuipen. Wat een ontstellend groot en vrij gevoel!
Nu heb ik een keuze: ik zeg nee tegen alcohol. Omdat het me niets brengt. Ook nooit meer gebracht heeft dan ellende, nooit iets goeds.
Ik begin weer wat mens te worden.
Dat, een proces van menselijk herstel, gun ik iedereen uit de grond van mijn hart.