Haaaa, perfectionisme.. mooi onderwerp.
Ik wilde ook altijd perfect zijn, het perfect doen..
Keer op keer stelde ik mezelf teleur, en door m'n gedrag daardoor ook anderen.
Ik heb geprobeerd mijn drang naar perfectie los te laten. Tot in het absurde.
Resultaat was dat álles goed was, want perfect hoefde het/ik niet te zijn.
Kwaliteit werd een vies woord.
Gaandeweg kwam ik erachter dat mijn drang naar perfectie niet weg te nemen is.
Want al snel was ik niet meer tevreden met mezelf.
Toen heb ik voor mezelf het begrip perfectie verzacht.
Ik Streef naar perfectie, ik hoef het niet te zijn, te bereiken.
Het streven naar perfectie zonder de verwachting het ooit te bereiken
doet me wel elke keer proberen mezelf te overtreffen, net een treetje hoger, een stapje verder.
Ik heb geleerd niet zó tevreden met mezelf te worden dat ik niet meer verder hoef,
maar ook te accepteren dat ik nu op de top van mijn kunnen presteer.
Morgen kan ik altijd proberen het beter te doen dan vandaag.
Vandaag was dan misschien niet perfect, maar als ik mijn best heb gedaan
was vandaag best een goede dag.
Ik onderscheid op mijn manier een subjectieve (hierboven omschreven) manier van perfectionisme
en een objectieve manier.
Die objectieve manier heb ik afgezworen. Ik hoef niet meer zozeer aan de (denkbeeldige) eisen van anderen te voldoen.
Ik hoef niet meer te zijn wie ik denk dat anderen vinden dat ik moet zijn..