Alle activiteit

118

Stoppen met drinken vanuit angst om mensen kwijt te raken, teleur te stellen, werkte bij mij altijd maar tijdelijk. Vertrouwen van anderen kwijtraken gaat makkelijk (paardsnelheid), vertrouwen terugverdienen kan lang duren (slenterende voetgangerssnelheid). M'n voornemens om te stoppen met drinken waren, na de zoveelste ruzie, altijd oprecht en vaak ging het ook wel enige tijd goed, soms tot wel een jaar of zelfs nog langer. Maar er kwam altijd weer een moment waarop dat vertrouwen redelijk hersteld leek en er zich in diezelfde periode iets voordeed waardoor een drankje geoorloofd leek, hetzij iets feestelijks, hetzij iets (melo)dramatisch. Waardoor (soms pas na enkele dagen tot weken) het hele riedeltje weer van voren af aan begon. Dat stoppen uit angst voor... het werkte goed totdat de angst op den duur minder werd of zelfs weg was. Op een gegeven moment zette mijn vrouw me uit huis. Ik vond een appartementje en kon m'n goddelijke gang gaan wat drinken betreft. Maar het besef daalde in dat dit toch geen leven was. Via Tactus verslavingszorg waar ik al jaren ambulante hulp kreeg en een half jaar in een kliniek had doorgebracht, kreeg ik een tip dat er destijds door Tactus een nieuw soort dagbehandeling was gestart op basis van de 12 Stappen. Daar heb ik me, ten einde raad, aangemeld en daar kwam ik voor het eerst in aanraking met de hele 12 Stappen wereld. In eerste instantie stond ik hier nogal sceptisch tegenover en dacht ik: dit is het toch niet voor mij, ik heb al die 'poespas' niet nodig, maar ik bedacht me niet veel later ook dat ik met al mijn 'eigen goedbedoelde oplossingen' juist hier terecht was gekomen. Dus ik besloot me er in te storten en al m'n (voor)oordelen die gebaseerd waren op theoretische 'kennis', te toetsen aan de realiteit. Eén van de eerste dingen waarvan ik doordrongen raakte dat ik die onder de knie moest zien te krijgen, was dat ik m'n eigenwijsheid moest leren beteugelen. Want ik wist wel dat ik eigenwijs ben maar toegeven dat dat me tegenwerkte vond ik moeilijk, want eigenwijs... Eerlijkheid was ook zo iets. Eerlijk zijn naar anderen is leuk voor anderen, ziet er goed uit naar de buitenwereld, maar belangrijker en moeilijker was eerlijk zijn naar mezelf. Kon ik toegeven dat ik m'n eigen leven niet in de hand had, dat ik onderhevig was aan regels en wetten die mijn eigen wil te boven gingen? Ik ging er altijd van uit dat ik met eigen keuzes en een portie eigen wil m'n leven zou moeten kunnen inrichten naar eigen believen. Maar het kwam er vaak op neer dat ik bruggen aan het bouwen was die ik uiteindelijk nooit zou oversteken omdat, tijdens dat bouwen, de omstandigheden weer waren veranderd. Waardoor ik vaak het spoor bijster was en drank/verdoving/ontvluchting de pijn/teleurstelling verzachtte. Toegeven dat ik het leven niet in eigen hand heb vond ik moeilijk maar was voor mij noodzakelijk. Daarvoor had ik de innerlijke kalmte nodig die me kon laten accepteren dat er nou eenmaal dingen zijn waar ik geen zeggenschap over heb. Natuurlijk waren er ook dingen die ik wel kon veranderen. Voornamelijk mijn tekortkomingen. Toegeven dat ik sowieso tekortkomingen heb was op zich al een enorme verandering/verbetering. M'n (valse) trots en weer die eigenwijsheid zaten me daarbij enorm in de weg. Maar tekortkomingen had ik en heb ik nog steeds. Volop zelfs. Het gebed van kalmte, moed en wijsheid is nog steeds, bijna dagelijks wel, een reminder voor me. Dankzij het 12 stappen programma heb ik geleerd dat er heel veel lagen in dat gebed zitten. Onder elke waarheid die ik ontmantel zit wel weer een andere waarheid die ontmanteld kan worden. M.a.w. ik heb eigenlijk nooit de waarheid in pacht. De meetings van eerst AA maar later voornamelijk NA, omdat daar sterk de nadruk werd gelegd op het vinden van een sponsor en daarmee echt aan de stappen te werken (met behulp van het NA stappen werkboek dat toen net zo'n beetje in de Nederlandse vertaling uit kwam) hebben me geholpen om de theorie van de stappen om te zetten in daadwerkelijke verandering van mezelf t.o.v. m'n kijk op het leven en daarmee m'n omgaan met m'n verslaving. Niet de angst om 'vergelding' als ik (toch) zou drinken maar de intrinsieke overtuiging dat drank/verdoving niets anders is dan ontkenning van het Nu, hebben het me mogelijk gemaakt om zonder nadenken de drank te laten voor wat 't is: onnodig.

Ik dacht dat je het probleem opgelost had van geld te hebben voor alchohol te kopen?

Dagpact: renaldo61 MaryArt knakker Noelle Etty Yvonne Rosee Luz

Mormel, ik zie je niet op het dagpact vandaag. Ik hoop dat je toch bent gestopt. Welke beslissing je ook neemt, ik zou hem wel nuchter nemen. Als ik voor mezelf mag spreken zijn de beslissingen die ik onder invloed neem niet altijd de beste. Niet dat ik daarmee wil zeggen dat het niet de juiste keuze is dat is aan jou. Maar nuchter maak je toch betere overwegingen en dan kan je alsnog deze keuze maken.

Ik denk dat dit voor iedereen anders is. Of een gesprek/confrontatie voor mij zou werken weet ik niet. Maar het besef dat mijn familie ook last heeft mijn drinkgedrag is voor mij wel een extra motivatie om het zelf niet meer te willen. Door hen zie ik ook dat ik het zelf waard ben om te stoppen. Maar dan is het meer een motivatie die vanuit mezelf komt dan dat ze me er erop wijzen. Anderzijds zou ik ze ook geen ongelijk kunnen geven, want ik begrijp best dat de onzekerheid (hoe is het nu weer als ik thuis kom) zwaar kan zijn. Om van hun kant alleen maar op begrip kan rekenen is denk ik veel gevraagd. Ze voelen zich machteloos want uiteindelijk is er maar één iemand die kan stoppen en dat ben ik zelf. Maar ik begrijp dat het voor anderen juist averechts kan werken of gewoon geen invloed heeft.

Het kan goed vallen als iemand je eens stevig toespreekt, misschien afhankelijk van hoe je je voelt op het moment dat het wordt gezegd. En wie het zegt. Je kunt je kop even niet meer in het zand stoppen en denken dat het wel mee valt, met het lijden dat je bij de ander veroorzaakt. Op zo'n moment zit het boetekleed comfortabel. De dankbaarheid dat ze er nog willen zijn is groot. Maar als het de voornaamste stok achter de deur is om niet terug te vallen en je blijkt toch wel vaker terug te vallen, wat dan? Dan is er toch ook iets anders nodig om van de drank af te blijven, meer dan alleen de angst voor verlating of de angst voor schaamte. Natuurlijk wil je niet de mensen van wie je houdt verliezen, en weet je diep van binnen echt wel dat ze niet onvoorwaardelijk bij je zullen blijven. Je moet ergens ook de motivatie vinden om het voor jezelf te doen, omdat je voelt en vindt dat je de moeite waard bent, onafhankelijk van je omgeving.

107

@bolletje voor mij is af en toe een wijntje of ander drankje teveel risico. Het kan bij mij ook 10 keer goed gaan maar als ik een dag teveel drink en een kater krijg dan drink de dag daarna door en blijf ik met een beetje "pech" 2 weken in een binge. Ik moet gewoon accepteren dat ik niet kan drinken. Het is net Russisch roulette en het risico is te groot. En wat je zegt, ik vind alcoholvrij eigenlijk vaak lekkerder

58.1

58.1

105,4 (een week van veel zitten, werken en etentjes was het. )

Zolang als je terug kunt overgaan naar veel minder noem ik het binnen de perken. Ik moet er zelfs niet aan denken om ook maar een praline met alchohol in te nemen. Dat is buiten de perken.

"Te vaak en teveel" met een fles rood als incidentele max maakt je nog geen alcoholist, hooguit een bovengemiddelde liefhebber . Maar als je dat zelf teveel vindt, moet je er inderdaad iets aan doen, lijkt me.

@MaryArt Dank U wel. Ik probeer me nu in te denken waar de afstandsbediening van de tv lag en waar de frigo in mijn vorige woonst stond. Maar ik denk dat ik eerst naar de frigo ging als ik wakker werd om een blikje te openen. De gewoonte om steeds de tv aan te zetten heb ik nog steeds niet afgeleerd. Ik eet dus nog steeds voor de tv wat afgeraden wordt. Een leuke vervanging die me geen schade toebrengt heb ik nog steeds niet gevonden. Wandelen doe ik wel, maar niet heel de dag. Ook heb ik al verschillende malen geprobeerd om terug strips te lezen.

@lady jane scherp, dat moet uiteraard dronk zijn. 😁

Te vaak en teveel, schrijft Yvonne. Dat is toch niet binnen de perken? Voor veel mensen hier is een fles wijn nog weinig. Die tijd heb ik ook wel gehad, dat ik met gemak na die fles overging op borrels of bier. Thuis indrinken met een fles wijn en dan nog uitgaan, en soms dan zogenaamd matig drinken. Rosee die afwegingen en dat dubben of het nou wel of niet kan. Dat is toch juist een van die vervelende aspecten van de verslaving.

Goed van je @Yvonne dat je het altijd ergens binnen de perken kunnen houden hebt.

67.2

Misschien mag ik niet teveel aan toeval toewijzen. Rock bottom zal in ieder geval erg persoonlijk zijn en hoe het aanvoelt. Wat ik wel zeker weet is dat ik nog niet veel lange droge periodes gekend sinds ik meer dan veertig jaar geleden begon te drinken. Een lange droge periode die starte in september 2021 en toen ik hield ik het ongeveer een jaar uit. Mijn tweede en huidige lange droge periode duurt nu langer dan een jaar. Het was / is wel telkens met de hulp van dezelfde psychiater. Ik noem het een samenloop van omstandigheden dat ik kunnen stoppen ben. Ik heb nooit veel gehad aan allerlei plannen of therapieën. Of aan de twaalf stappen. Stoppen omdat ik geen andere keuze meer mogelijk achtte.

Jawel Renaldo, er zijn tijden geweest dat we bijna dagelijks dronken, en bijna dagelijks teveel. Niet overdag en niet de hoeveelheden die ik hier wel eens voorbij heb zie komen, maar dat maakt niet uit. Het was te vaak en teveel. Een fles rode wijn kon ik wel aan.

Goedemorgen. Gisteren een hele dag en avond op pad met collega's op een uitje. Ik wist dat ik het lastig zou krijgen maar heb toch onbewust de deur opengehouden door mezelf niet op het dagpact te zetten. (Van te voren twijfelde ik daar nog over) Twee fluitjes en twee apferol spritz gedronken. Daarna overgegaan op koffie en gemberthee. Kan erger natuurlijk, maar ik wil niet weer dat het gewoon wordt om te drinken en wachten tot het weer een keer echt misgaat. Of zou ik het nu wel kunnen, zo af en toe wat drinken? Kijk daar gaan we al... Ik baal ervan dat het overal en altijd aanwezig is. En dat het me, ook al weet ik dat ik met vuur speel, toch nog steeds iets brengt. En dat terwijl er ook mensen waren die alcoholvrij dronken (omdat ze met de auto waren, maar toch). Ik had dat ook kunnen doen natuurlijk. Net alsof de deur weer openstaat na dat ene glas 10 dagen geleden. Voortaan bij zulke dingen toch maar op het dagpact. (Maar ik dacht, dan kan ik echt niks drinken. Nee, dat is natuurlijk precies de bedoeling van het dagpact!)

Heb jij dan ooit veel te veel gedronken @Yvonne ?