Spring naar bijdragen

Hallo. Doodeng.


Lika

Aanbevolen berichten

Pijnlijke dag. Ik voel me rot. Punt. Gaat wel weer over? Ja, gaat wel weer over.

Maar de tranen zitten hoog. En dan wil ik opgetild worden. Weg hieruit. 

Red me!!! 

Het zal met name zijn omdat ik moet opruimen en dat niet voor elkaar krijg. Heb wel al wat gedaan. 

Ik ben getrouwd met iemand die het helemaal niet kan. Ja, zegt en nee, doet. Daar voel ik me ongelukkig door. Alleen gelaten in de woestijn. In de steek gelaten.

ben ook boos op mezelf, want ik kan het ook zo slecht. Ik voel me zo rot dat ik misselijk word. 

Link naar opmerking
Deel via andere websites

En dan... op zulke momenten wil ik weg. Weg uit dit huwelijk, weg uit dit soort van leven. Alsof ik het daarna anders zou doen?  

Freeze, flight or fight. Ik denk dat ik het een keertje vechtend moet proberen. Niet echt vechtend, maar eens wat anders dan de bevroren vluchtstand. 

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Yep...weg willen. Het bleek dat te zijn wat me het meest belemmert. Vermijden...van....van alles.

Als je met vechten bedoelt in Actie zeg ik ja. Doen. Maar niet 'strijd.' Uit de stilstand...door de 'angst' dingen doen. Tenminste dat Is wat mij helpt...'ervaringen', beleven...leven;)

En soms is het gewoon even k.

Ik neem mezelf mee, waar Ik ook naartoe zou gaan...waar Ik ga. Ben ik.

:heart:

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Nee, geen strijd. Wel duidelijker uitspreken waar ik behoefte aan heb. Dat kan tot ruzie leiden. Maar ik ben niet zo’n ruziezoeker. En mezelf vergeven. Het had hier beter georganiseerd kunnen zijn. Veel beter. Maar ach. Het is nu zo. Precies zoals het is. Morgen zaken afvoeren. Het is een begin.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

1 uur geleden zei Lika:

Pijnlijke dag. Ik voel me rot. Punt. Gaat wel weer over? Ja, gaat wel weer over.

Maar de tranen zitten hoog. En dan wil ik opgetild worden. Weg hieruit. 

Red me!!! 

Het zal met name zijn omdat ik moet opruimen en dat niet voor elkaar krijg. Heb wel al wat gedaan. 

Ik ben getrouwd met iemand die het helemaal niet kan. Ja, zegt en nee, doet. Daar voel ik me ongelukkig door. Alleen gelaten in de woestijn. In de steek gelaten.

ben ook boos op mezelf, want ik kan het ook zo slecht. Ik voel me zo rot dat ik misselijk word. 

Dat ken ik, is hier ook zo. Dan plan je een hele opruimdag en dan loopt het spaak en kan alleen maar een teleurstelling worden. En dan weg willen van alles :)

Ik doe geen opruimdagen meer. Ik ruim vandaag een klein beetje op. Applaus voor mezelf. En dan morgen weer een paar dingen. Weer applaus. En overmorgen weer wat. Het moet net iets sneller gaan dan dat de chaos ontstaat en dan ga je het langzaam winnen :) 

bewerkt door bumperjim
Link naar opmerking
Deel via andere websites

Ja. Dat wil het ook wel vaak zijn, maar vandaag niet. Net hormonale periode gehac. Maar overgang is wel aan de hand denk ik. 

Ach...

en nu? Wakker. Moe nog. Vrij. Paar dingen in dozen doen. Wegbrengen. Was opruimen. Lezen. Adenhalen. That’s it. Het is goed(genoeg). Moet denk ik ook gewoon wennen aan het feit dat ik afscheid neem van de deoom van ‘groots en meeslepend’ . Die heeft mijn hele leven op de achtergond meegespeeld. Het is nu zo, maar als....en als.... en straks.... dan wordt het....GROOTS EN MEESLEPEND. 

Ik wil daar ook niet meer zijn. Maar het is me alles bij elkaar nogal een verandering. Van daar naar hier. Dat vergt soms even een rustige reset en een hick up. Dat mag ook. 

bewerkt door Lika
Link naar opmerking
Deel via andere websites

Twee jaar geleden : vakantie . Twijfel, stress, verdoving

vorig jaar vakantie: burnout, helder, boos

dit jaar vakantie: helder, niet boos, werkend.

Wat een veranderingen in kleine stappen. In twee jaar kwam alles voorbij. 

Het is oneindig veel beter nu. Niet meer boos. Niet meer zielig. Niet meer zo onzeker.

Het leven is niet fantastisch. Of eigenlijk wel. En natuurlijk ben ik soms boos, chagerijnig, stampvoetend. Maar eigenlijk nog maar heel weinig. Heel soms. Op die manier.

Er verandert iets in mij. Ik voel me zo dankbaar.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Mooi, Lika, zo op wat langere termijn beoordeeld is het dus een hele goede stap geweest die je 2 jaar geleden nam.

Ik voel hetzelfde. Van de week kreeg ik weer wat last van zaken waar ik voorheen veel mee worstelde en die ik na het stoppen met enige bijsturing en mindfullness oefeningen kwijt was geraakt. Het kwam terug, ik herkende het, liet het eerst maar even zijn beloop en ging er verder niet te diep over peinzen. Nu lijkt het al weer grotendeels voorbij. Ik ben andere dingen gaan doen. Dat hielp. Zo mooi eigenlijk.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

11 uur geleden zei Lika:

Twee jaar geleden : vakantie . Twijfel, stress, verdoving

vorig jaar vakantie: burnout, helder, boos

dit jaar vakantie: helder, niet boos, werkend.

Wat een veranderingen in kleine stappen. In twee jaar kwam alles voorbij. 

Het is oneindig veel beter nu. Niet meer boos. Niet meer zielig. Niet meer zo onzeker.

Het leven is niet fantastisch. Of eigenlijk wel. En natuurlijk ben ik soms boos, chagerijnig, stampvoetend. Maar eigenlijk nog maar heel weinig. Heel soms. Op die manier.

Er verandert iets in mij. Ik voel me zo dankbaar.

Goh wat goed joh wow

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Ik voel me niet ver hoor. Zit gewoon hier!

En gisteren had ik opeens ‘de’ boos over me heen. Maar wat wezenlijk anders is, is dat ik die ‘boos’ zie en er niet direct iets mee hoef. Ik zie dat het even niet zo ging als ik wou, laat het even gaan en vertrouw erop en weet dat het weggaat. Ik word mijn gevoel steeds minder. 

Als hetzelfde vaak gebeurt of me dwars blijft zitten, dan moet ik er iets mee.

Daarnaast heb ik besloten om me eerst en vooral te richten op mezelf.

Het uitstelgedrag van mijn man, hé, wie heeft dat ook?? 

De troepmakerij van mijn dochters. Van wie zouden ze het hebben??

Ik probeer mezelf langzaam en zachtjes tot daden te krijgen. De kringloop is daar een voorbeeld van. En niet alleen voornemen, maar ook DOEN. Niet meer over denken. Uitvoeren wat ik had bedacht. Dat vind ik best een grote opgave. Heb altijd een smoes, uitvlucht, ander plan paraat, waaronder: we hadden het afgesproken en JIJ komt niet in actie...:-)! 

Nou ja, voorlopig genoeg punten aan te pakken. De kunst is dat zachtjes te doen. 

Maar ik voel een vreemd soort vrijheid waarin ik veel kan beslissen. Terwijl ik heel goed met totaal andere ogen naar mijn eigen situatie zou kunnen kijken... Dàt, dat gevoel, is grote winst. 

 

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Leuk Thee. Ik heb het bijna uit. Ik vind haar manier van bechrijven zo mooi, haar observaties, vergelijkingen, taalgebruik. 

Daarnaast vind ik het ‘geschiedkundige deel’ interessant. Schrijvers die worstelden, hoe gaat Amerika om met verslaving en heel mooi en liefdevol hoe ze schrijft over de AA.

Op persoonlijk vlak raakt mij met name het feit dat je gewoon het leven niet lijkt aan te kunnen. Totdat je het wel kan?

bewerkt door Lika
Link naar opmerking
Deel via andere websites

1 uur geleden zei GewoonDoen:

 

One life, live it. 

Klopt. Maar zo’n zin maakt me ook zenuwachtig, merk ik. Alsof er heel veel van afhangt. Als ik het nu niet goed doe kan het nooit meer!!! En wat is goed? Help!

Ik voel me relaxter bij het idee dat leven maar een beetje wat doen is. Zelf zin geven. En dat het verder niet zo veel voorstelt. En dus heel veel.

En dat is precies wat die zin ook kan betekenen natuurlijk. Ik zie nu al schrijvend dat het mijn eerdere invulling (groots en meeslepend) is die de zenuwen oproept. Ik kan falen in dit leven. Misschien kan ik wel niet leven...

Maar de zin geeft net zo veel ruimte aan een andere invulling.

thnx

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden
×
×
  • Nieuwe aanmaken...