Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje

[Lika]

Lieve Jannigje, dat van die toneelstukjes opvoeren ken ik. Dan loop je al op je tandvlees en dan moete je ook nog toneel spelen. Niet te doen..... en je kunt nog niet anders. Ik vind dat je het goed doet. Voor wat je kunt. Nu. Misschien nog steeds niet wat het beste is voor jou, maar daar ben je ook mee bezig. Knuffel!

❤

[Quinn]

Lieve Jannigje... * is dat hè, dat je interne beleving van de wereld en de externe niet (meer) op elkaar aansluiten. En intussen maar druk watertrappelen. Knuffel.

2 februari 2017 bewerkt door moderator

[lady jane]

geen Jannigje te vinden, maar deze past ook mooi♥

[erik]

 

Je bent depressief.....oke maar zou je daardoor niet oke zijn? Is depressie iets om je voor te schamen, iets wat er eigenlijk niet zou mogen zijn. Is het niet zo dat het niet zo zeer de stempel depressie is maar de dingen die je daar aan hangt waardoor je gaat proberen iets te zijn wat je (nu) niet bent. Omarmen wie je bent, depressie is en blijft heel rot maar het is nu eenmaal zoals het is. Maar ook met depressie mag je zijn zoals je bent en hoef je niet te doen alsof. Onderzoek die overtuiging eens, depressie, wordt je daardoor afgewezen door vrienden, gebeurd dat echt of ben je daar (ontrecht) bang voor, zijn dat dan wel vrienden?

Mensen in een museum....moet je voor hen toneel spelen en gemaakt vrolijk doen of mag het zijn zoals het is......

Ken je dit filmpje.....   moet vooral denken aan het stuk op 2:45 seconden maar het hele filmpje vind ik de moeite van het kijken waard. En terwijl ik dit tik besef ik mij dat ik makkelijk schrijf over zelfacceptatie met ook de vervelende kanten en situaties nu.....besef mijzelf hoe moeilijk dat is. Ik wil ook constant heel hard veranderen en Erik 2.0 worden en neem geen genoegen met hoe het nu is. Zou ik wel willen doen echter......zou voor mij ook beter zijn als ik dat deed......KMW

2 februari 2017 bewerkt door erik

[Lika]

Ochtend knuffel voor Jannigje! ❤

[smart]

Lika deelt uit maar moet zelf ook dik geknuffel worden

 

Zeg Jan, je moest er uit vandaag? Ging het allemaal een beetje? Afleiding?

Ik hoop het voor je... eens even een ontspannen dag er tussen door....

[Jannigje]

@Quinn: en intussen maar watertrapppelen! Ja, precies, dodelijk vermoeiend en je gaat niet vooruit, het voorkomt hooguit dat je niet permanent kopje onder gaat. Maar het is geen zwemmen.

@Smart: je hebt helemaal gelijk met die knuffel voor Lika. Ik zit me hier opeens een potje te schamen dat ik zo schaamteloos al haar knuffels, en die van anderen, in ontvangst neem.

[erik]

Je angst is jammer genoeg zeker niet irreëel..... is het niet een kwestie van  Those Who Mind Don’t Matter, and Those Who Matter Don’t Mind.

Als ik mij verplaatst in jou dan lijkt het mij zo pijnlijk om een toneelstuk te spelen alsof je niet jezelf mag zijn met die depressie die er nu eenmaal is. Dat dat iets is waarvoor je je moet schamen, dat je dit stuk zou moeten afwijzen in jezelf. Echt belangrijke mensen houden toch wel van je en vragen je niet om anders te zijn als dat nu eenmaal is. Dat andere filmpje heb ik zo bij de hand....scheelt weer zoeken  Living with a black dog.

2 februari 2017 bewerkt door erik

[smart]

Ben je mal!?

Je gaat je niet schamen toch? Neem alle knuffels maar lekker in ontvangst!

(hier oefenen kan ook; een mens hoeft niet enkel te geven, mag ook innemen en ontvangen)   :rose:  

[Lieselotje]

Precies wat Smart zegt dus van mij krijg je ook een extra dikke knuffel ♡♡

Voor de rest heb je al lieve frummers met goede woorden waar ik me bij aansluit.

[Lika]

En.....de middag knuffel gaat naar: Jannigje!

( en dat er maar veel meer geknuffeld mag worden in de wereld)

[Jannigje]

Lang geleden dat hier een verhaaltje werd geschreven.

Nu is het weer zover.

Deze keer door ons: de sleutels van Jannigje

Het is niet echt een feest om haar sleutels te zijn. Ze is ons om de haverklap kwijt, of denkt dat ze ons kwijt is.

En dan is het paniek! Dat gebeurt nogal eens.

Dat geldt trouwens niet alleen voor ons, over haar telefoon en andere dingen hebben we het maar niet.

Meestal valt het mee, maar niet altijd.

Afijn, afgelopen vrijdag had ze ons bijna in de deur van haar box laten zitten, het scheelde een haar! Gelukkig zag ze het op tijd. Ze nam een snoekduik(je) en kon net voorkomen dat de deur onverbiddelijk voor haar neus dichtviel.

Hartkloppingen.

Dan denk je: ze zal nu wel beter opletten.

Niet dus.

Therapie, behoorlijk heftig. Dus Ze was er naderhand niet helemaal bij.

Ze vond dat ze wel een traktatie had verdiend en toog naar Appie. Deze keer eens niet al te zuinig, ze kocht o.a. lekkere geitenkaas. Meestal vindt ze dat te duur, maar vandaag mocht het.

Goed idee, wij waren het er wel mee eens. Wij zaten in haar rugzak en zagen haar wikken en wegen. Duurde wel even hoor.

Gelukkig had ze ons in ons vaste vakje gestopt. Het heeft een tijd geduurd voordat we haar zover hadden dat ze dat automatisch deed

Moeilijk trainbaar, Jannigje.

Ze is er de laatste tijd vaak niet helemaal bij.

Ze vergeet zo ongelofelijk veel!

Vaak in de war.

Van alles kwijt, vergeetachtig ed. En dan is er de paniek! En niet een beetje.

Ze baalt er erg van, het maakt haar ook vaak radeloos. Ze doet namelijk echt haar best om bewust bezig te zijn, maar het lukt niet.

Ze is bang om dement te worden en ze ziet dit als bijna onweerlegbaar bewijs.

Ze lijdt aan depressies en is nu met nieuwe medicatie bezig, dat helpt ook niet echt.

Ze wist trouwens niet dat vergeetachtigheid ook een symptoom van depressie is, dus mogelijk valt het met die dementie nog wel mee.

Nog steeds in gedachten ging ze met al haar tassen naar haar fiets.

Althans dat dacht ze.

Thuis gekomen ontdekte ze toen ze haar fiets wegzette, dat ze de tas met de geitenkaas en de andere lekker dingen miste.

In verwarring ging ze naar buiten...... en u raadt het al.

Waar waren wij?

Juist, in het slot.

Binnen.

Zichtbaar door het raam, maar onbereikbaar.

Sukkeltje, sneu wel.

Uiteindelijk is alles op zijn pootjes terecht gekomen met het nodige kunst en vliegwerk. Ze was wel erg geschrokken maar hield haar koppie er wel bij, dat viel ons weer mee. Wij dachten: die stort ter plekke in elkaar, maar nee........

Ze belde haar vriendin die haar reserve sleutels heeft, die was er niet, kon ook niet komen maar belde haar buurvrouw. Die ging de sleutels ergens buiten verstoppen. Jan snelwandelde er in een recordtempo van 20 min naartoe. Daarna door de buurvrouw met de auto teruggebracht, zo lief..

Sleutel van de box gezocht en gevonden en ons opgehaald.

AH gebeld en wat bleek, de tas was er nog!

Dus die moest ook worden gehaald.

I.p.v. om half zes zeeg ze om half tien op haar bank neer.

Eind goed al goed?

Zucht.

En nu voelt ze zich weer zo belabberd dat ze niet eens kan genieten van de lekkere dingen die ze heeft gekocht.

Geen energie, geen zin, geen moed om zin te maken.

Verschrikkelijk duizelig en bibberig.

Ze heeft het gevoel dat ze elke dag weer opnieuw een enorme berg moet zien te beklimmen, of vanaf – zoveel de dag weer aan moet zien te gaan.

Vandaag is het -15, da’s niet best.

Wij blijven vandaag hangen waar we zijn, vrezen wij.

Ze zal ons denk ik niet gebruiken.

Alles geht vorbei?

Ja het zal wel.

Maar zij voelt dat nu niet.

Zij moet toch altijd maar weer ergens moed vandaan peuren.

Wij wachten maar af.

https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/236x/73/c4/d7/73c4d7b961335c85f201564a2deea227.jpg

5 februari 2017 bewerkt door Jannigje

[rapilos]

Sterkte Jannigje !

Even een wandeling maken buiten, ook al heb je geen zin ?

(Dan niet je sleutels vergeten hoor  )

Zelf knap ik daar toch altijd wel van op

Houdt je taai he 

[huttula]

Dikke knuf ❤

[Kohtje]

jannigje, een golf van sympathie komt over me heen tijdens het lezen van het verhaaltje van je sleutels..

sympathie voor je sleutels, wát een schatjes zijn dat. maar ook sympathie voor jou.

dat eindeloze uitzichtloze waar je je in bevindt, ik weet dat bemoedigende woorden van anderen je hier feitelijk

niet uit (kunnen) halen.

mijn beleving van 'opbeuren' door anderen tijdens diepe dalen (voor mezelf gebruik ik het begrip depressief niet omdat

ik er nooit hulp voor gezocht heb en dus ook nooit gediagnosticeerd ben) voelt meestal als nutteloos en soms zelfs als

irritant en bemoeizuchtig.. maar toch geeft dat sprankje gevoel dat er nog ergens een beetje om me gegeven wordt

me toch net dat beetje licht in de duisternis om het eind van de dag te vinden en halen.

ik weet dus dat ik je met dit bericht niet uit je depressie haal, maar ik kan het niet laten om je toch een

vonkje licht toe te bedelen. uit sympathie. je mag het zelfs liefde noemen. :sun:

[Lika]

Zucht.... Kohtje wat schrijf je toch mooi.

Jannigje, mijn huilerij heb ik vandaag enigszins op gang gekregen ( eindelijk en het helpt) bij een kinderfilm. Ik vergeet het vaak. De bioscoop en met name kinderfilms doen het goed bij mij.

Voor de rest: zo'n rotgevoel. Ik ken het helaas ook zo goed. Gisteravond nog, vanochtend... Ik denk dat de ad de diepte er bij mij uit haalt. Dat gun ik jou ook. Dat hele zware weg. Geduld. Tijd. Je bouwt weer op toch? ❤❤❤❤

[Vasja]

Aaah sterkte Jannigje!

[Jannigje]

Je angst is jammer genoeg zeker niet irreëel..... is het niet een kwestie van  Those Who Mind Don’t Matter, and Those Who Matter Don’t Mind.

Als ik mij verplaatst in jou dan lijkt het mij zo pijnlijk om een toneelstuk te spelen alsof je niet jezelf mag zijn met die depressie die er nu eenmaal is. Dat dat iets is waarvoor je je moet schamen, dat je dit stuk zou moeten afwijzen in jezelf. Echt belangrijke mensen houden toch wel van je en vragen je niet om anders te zijn als dat nu eenmaal is. Dat andere filmpje heb ik zo bij de hand....scheelt weer zoeken  Living with a black dog.

Erik: Those Who Mind Don't Matter: die houding en het gevoel dat daarbij hoort, probeer ik te leren. Wat ik daar o.a. moeilijk in/aan vind is dat er wel degelijk mensen zijn die voor mij belangrijk zijn (inmiddels kan ik beter zeggen:waren) die mij hebben afgewezen en in de steek gelaten, die het contact hebben Verbroken. In ons eigen gezin bijvoorbeeld.

al heel jong heb ik overlevingsstrategieën ontwikkeld: goed mijn best doe, hard werken, niet klagen, niet zeuren, braaf zijn, zorgen dat je niet tot last bent, zo weinig mogelijk opvallen.

En dan, heel misschien zouden ze van me kunnen houden, ik moest dat verdienen, want houden van mij zoals ik ben?

Dat was onmogelijk.

Niet goed genoeg, nooit goed genoeg.

Al vanaf de kleuterschool heb ik geprobeerd zo te doen en te handelen dat ik "het zo goed mogelijk deed".

Ik probeerde te doen wat ik dácht dat men van mij verlangde.

Toen begon het toneelstuk al. Geperfectioneerd door de lange jaren heen.

Langzamerhand begin ik daarin wel te veranderen, maar anders handelen gaat gepaard met enorme angst.

En natuurlijk is het zo dat de mensen die me afwijzen vanwege mijn depressies uiteindelijk niet de goede mensen voor mij zijn.

Ik heb me inderdaad lang geschaamd, zag mijn depressies als mijn tekortkoming. Ik heb heel lang het idee gehad dat ik me moest verantwoorden als het weer slechter gaat. Want " hoe kan dat nou, het ging toch beter met je".

En dan alle adviezen die ik kreeg en niet opvolgde omdat ik het niet op kon brengen of omdat ik er niets mee kon. Ja, als je die dan ook niet opvolgt, dan heb je het ook wel aan jezelf te danken.

Het besef dat depressie niet een tekortkoming van mij is, maar een psychische aandoening c.q. Ziekte maakt wel dat ik anders naar mijzelf kijk.

vandaag heb ik het anders aangepakt. Ik heb verteld dat ik me niet goed voelde, erg duizelig was, en in grote lijnen uitgelegd hoe dat kwam. Daar werd positief op gereageerd en het had zelfs tot gevolg dat een

Aantal mensen over hun eigen dingen begonnen te praten

[Lika]

Wat goed van je Jannigje dat je het anders hebt aangepakt. Fijn dat er goed op werd gereageerd. Ik herken veel in het eerste stukje dat je schrijft. Dat goed willen doen... dikke knuffel!

[Jannigje]

"ik weet dus dat ik je met dit bericht niet uit je depressie haal, maar ik kan het niet laten om je toch een

vonkje licht toe te bedelen. uit sympathie. je mag het zelfs liefde noemen. :sun: :"

Dank je Kohtje: ik neem het vonkje licht graag aan.heel mooi wat je er nog achteraan zet: uit sympathie, je mag het zelfs leidde noemen.

Dat vind ik echt mooi en fijn om te lezen.

Dank je

[huttula]

Mooi mens

[Jannigje]

Dank je Huttula, ik zit nu te snikken achter mijn computer. ❤️

[smart]

ach Jan..... sterkte lief mens!

[Jannigje]

Het voelt nu allemaal zo raar, ik weet dat een groot deel door de nieuwe AD komt, maar ik vind het heel moeilijk om te zien "wat wat is".

wat ben ik, of hoort bij mij en wat komt door die pillen?

dit emotioneel wrak, ben ik dat?

deze door duizelingen en misselijkheid bevangen mens, ben ik dat?

deze sombere, de neiging hebbend de moed op te geven, ben ik dat?

De mens die niet meer wil, ben ik dat?

Deze "ik heb er geen vertrouwen meer in" mens?

 

Nu zie ik " mijn " twee pimpelmeesjes op mijn balkon. Eet maar lekker beestjes.

Gelukkig, dit zie ik, zelfs met ad., dit ben ík wel.

 

ik heb zo de neiging om het bijltje erbij neer te gooien, maar dat kan niet, dat weet ik ook wel. Maar de rek is er uit. Het geloof in verbetering verdwenen, hoort er allemaal bij denk ik, maar het beangstigt mij. Ik ben in therapie om erachter te komen hoe ik beter met mijn depressies om kan gaan. De tijd die ik daarvoor heb, is beperkt. Inmiddels ben ik alweer een maand aan het afbouwen en opbouwen (? Klinkt mij op dit moment nogal ongeloofwaardig in de oren) en de tijd gaat door. Ik kan nu helemaal niet genoeg profijt halen uit die therapie, daar baal ik van, want over 6 weken moet ik het "alleen kunnen".

het is vannacht ook weer in mijn rug geschoten.

Om de medische rubriek af te sluiten: ik heb bericht gekregen uit het AMC dat ik inderdaad een probleem heb met mijn netvlies en dat ik daarvoor behnadeld moet worden met een koude laserbehandeling . Het is de vraag of het probleem verholpen kan worden en of de behandeling in één keer lukt. Ik sta nu op de wachtlijst en ik merk dat ik gespannen en bang ben. Ik mag hopen dat ze het proces in ieder geval tot stilstand kunnen brengen. Ik kan niet zeggen dat ik meer kans op succes had gehad als die oogarts de diagnose niet had gemist, maar het voelt akelig. Ik verwijt mezelf dat ik niet assertiever ben geweest. Maar ja, je moet toch ook op mensen hun proffesionaliteit kunnen vertrouwen.

VERTROUWEN, ik ben het kwijt.

 

 

[Sis]

Ach meis...een heel dikke knuffel van mijn kant. Ik wou dat ik wat voor je kon doen

Ik zou het jou ook zo gunnen om eindelijk de juiste ad te hebben. Heel veel sterkte vandaag