Spring naar bijdragen

Even voorstellen: ik ben nieuw en heet Jannigje


Jannigje

Aanbevolen berichten

Oh jannigje wat rot. En ja ga hier weer meer schrijven. Maak dit als een verlengstuk van je woonkamer. En laat ons je helpen je wereld weer wat te vergroten. Niet opgeven ! Er is echt een betere wereld dan dit en we kunnen het samen gaan ontdekken! Niet alleen willen doen!

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Ja, kom maar vaker schrijven, alle piepkleine beetjes helpen. Nog een krappe twaalf maanden, dan schrijf ik weer een sinterklaasgedicht voor je:

Ach lief ezeltje, je kon het haast niet meer geloven,

Maar ineens kwam je weer boven.

Rondom februari, maart.

En dan iets met 'staart', ik heb nog even om hem uit te denken.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Jannigje, ik herken wat je schrijft. Het is afschuwelijk. Ik hen jaren geleden best moeten zoeken naar goede medicatie. Toen dat goed ging heb ik me nooit meer zo ellendig gevoeld. Houd vol, houd moed.

Dank je Lika, dat geeft me toch weer wat moed.

Ik ben nu bijna weer van de laatste AD af en ga dan weer met een andere beginnen.

Als ik jou lees denk ik: ja toch weer doen, want stel je voor dat dit aanslaat.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

[quote name="smart" post="1025023" timestamp="1484761552

 

En bedoel je met basisgevoel, je gevoel van eigenwaarde?

Ik gun je toch zo dat je je weer zoals vorig voorjaar kunt voelen!! (het is nog ergens, echt!) :rose:  :rose:  :rose::lips:

Dank je Smart, ik vergeet vaak dat het "nog ergens zit". Als ik middenin het moeras zit, is dat gevoel ver weg. Maar ik ga door met zoeken.

Met basisgevoel bedoel ik niet mijn gevoel van eigenwaarde.

Het woord "humeur" dekt de lading niet echt, ik weet geen goed woord.

Wat ik bedoel is dit:

Voor mij is er een soort nullijn, dat is een redelijk neutraal gevoel, niet somber, niet blij.

Over het algemeen begin ik de dag "onder nul", dus onder die nullijn. In de maand dat ik mij zoveel beter voelde, begon ik de dag neutraal of zelfs boven nul!

Ik wist niet wat me overkwam.

Meestal begin ik helaas ergens tussen -5 en -20 (dat laatste is als ik me echt heel depressief en somber voel, wanhopig vooral ook)

Voordat ik bij de nul ben, moet ik al alle zeilen bijzetten. Vaak lukt me dat wel, ook al kost het veel energie, maar hoe dichter ik bij de -20 kon, hoe moeilijker het wordt.

En dan lukt het me soms gewoon niet meer, dan heb ik de energie en de moed niet meer.

En dan beland ik weer in mijn cocon.

Daarom wil ik zo graag dichter naar die nullijn.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

@Jannigje Wat een herkenning. Dat je verbaasd bent herkent te worden, dat iemand je ziet en opvalt. Daar zitten/zaten bij mij overtuigingen achter van mij ziet nooit iemand, ik val toch niet op, ik ben zo belangrijk niet....doe er niet zo toe. Leuk is dat dan hè, dat je wel gezien wordt en iemand betrokken is bij hoe het gaat en blij is dat je weer beter bent. Die overtuiging die niet blijkt te kloppen, waardoor je zo verbaasd bent.....kijk daar eens kritisch naar. Wat voor overtuigingen maak jij jezelf wijs? Waar ben je in gaan geloven dat je zo verbaasd bent? En is dat functioneel of zit dat jezelf in de weg?

Deze overtuiging en tal van andere ben ik aan het onderzoeken Erik, niet voor de eerste keer overigens.

Het is net alsof zo'n overtuiging elke keer weer de kop opsteek, zeker als ik me psychisch weer minder weerbaar voel.

Als ik denk dat ik die nu wel getackeld, blijkt dat toch niet zo te zijn.

Onzichtbaar en onbelangrijk zijn, is voor mij heel lang een heel duidelijke overtuiging geweest, het was voor mij een gegeven, niet aan te tornen.

Ik weet nog dat ik op kamers ging wonen tijdens mijn studie. In die tijd was ik er a.s.w van overtuigd dat ik geen gezicht had.

Dus hoezo zichtbaar?

Dus ja, ik kan nog stom verbaasd zijn als iemand die mij nauwelijks kent mij plotseling bij mijn naam noemt, mij herkent.

Pijnlijk.

En verdrietig.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Jannigje, ik herken je verhaal over die nullijn heel goed. Ik schreef laatst aan iemand een 'ondertoon' , basistoon. Ik begrijp het. Mijn

' beginwaarde ' is dus nooit meer -20 of -5. Zelfs niet tijdens deze burn out. Ik hoop dat de juiste medicatie je kan helpen. Ik gun het je zo. En om te beginnen : dikke, dikke, knuffel! Ik ben het met je eens. Er dient veel meer geknuffeld te worden. ❤️

Link naar opmerking
Deel via andere websites

De laatste dagen voel ik me labiel, huilerig, koud en nog wat andere ongemakken.

Ik wist dat het "afkicken" van de ad weer niet gemakkelijk zou zijn, maar je voelt het pas echt weer als je er midden in zit.

Dat is nu dus.

Vandaag had ik een telefonisch overleg mer de psychiater: nog een paar dagen deze dosering en dan een week de laagste dosering van dit middel en dan ook vast beginnen met een nieuwe.

Waar begin ik aan?

Retorische vraag.

Ik las net Lika op de dagdraad dat ze "zomaar" met een goed gevoel was opgestaan.

Begin ik weer te huilen.

Zou het?

Zou het nog, ooit?

Ik wil nu zeggen: aub God

Niet eeerlijk hoor, als het niet goed gaat wend ik mij opeens weer tot God, terwijl ik helemaal niet weet of hij/zij wel bestaat.

Nogal selectief dus.

Hoewel ik ook wel eens "dank u" naar boven roep.

Ik ga maar weer thee zetten.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden
×
×
  • Nieuwe aanmaken...