Spud stelt zich nog een keer voor op advies van een medelid, wat ik apprecieer

[bumperjim]

Dit is m

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Pyrenese_berghond

[renaldo61]

27 minuten geleden zei bumperjim:

Dit is m

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Pyrenese_berghond

Toen ik nog op de buiten woonde hadden mijn buren zo'n hond. Die jaagde me echt angst aan. 

[Spud]

Gave hond! Kan me voorstellen dat mensen daarvan schrikken als zo´n grote hond ze probeert te vertellen dat ze daar niet mogen lopen.  (verder mogen ze blij zijn dat deze geattendeerd heeft en ze niet gecorrigeerd) En verder snap ik niet zo heel goed waar die toeristen zich dan druk over maken? Ik stel me dan namelijk voor dat je als toerist, al menig bordjes en signalen wat betreft privé terrein geschonden hebt. Een afrastering staat er toch niet voor niks? Dat is voor zover ik weet, een universeel teken dat je het domein van een ander doorgaat. Daar hoef je volgens mij niet eens de bordjes voor te kunnen lezen in een vreemd land waar je taal niet spreekt.

Niet dat ik het ook weleens heb gedaan hoor. Het blijft ook wel leuk en spannend om over zo´n hek te gaan of een waarschuwingsbord te negeren. Ik heb er alleen maar leuke anekdotes aan overgehouden en heb soms op de blaren gezeten. Maar ja, wel met plezier, want boontje komt om zijn loontje en die snap ik heel goed. Ze mogen blij zijn dus, dat je hond niet tot de aanval overgaat (zo vul ik het in ieder geval in)

En verder effe een andere vraag? De Kuvasz en de Pyreneese Berghond worden vaak met elkaar verward, welke had ook alweer de berenklauwen? Er loopt hier namelijk altijd een klein en tenger vrouwtje rond met haar grote hond. En dat vind ik altijd zo een mooi gezicht, hoe ze samen eigenlijk zo een beetje het verkeer regelen als ze besloten hebben dat ze over willen steken. En gewoon samen hun ding doen. Ik zou eens wat tegen ze willen zeggen, hoe ik daar van geniet. Maar omdat ik niet helemaal zeker ben welk ras het is durf ik dat niet. Best stom, want gewoon enthousiast zijn om wat je ziet, mag toch ook, zonder up to date hondenrassen kennis meer? Ergens heb ik dat in mijn dierenverzorgingsopleiding opgeslagen maar komt niet meer naar boven. Al denk ik toch dat het de Kuvasz is, want jij hebt het over een kudde en dan lijkt het me niet handig als je hond achter een hek kan blijven met een berenklauw. 

[renaldo61]

De hond van de buren kan natuurlijk dus ook een Kuvasz geweest zijn. 

[Spud]

Hoi Renaldo61, rot voor je dat Femke is  overleden, zoals ik het een beetje kan begrijpen is ze je in de strijd van 40 jaar alcoholisme ontvallen. Want een dier gaat helaas geen 40 jaar mee. Ik kan uit eigen ervaring zeggen dat het wel heel fijn is om zo een trouw dier naast je te hebben. Rot dat ze gedurende ons pad niet bij ons kunnen blijven.

Ik hoop dat je het wel trekt, en de basis die je met Femke gemaakt hebt doortrekt. Ondanks het gemis. 

[renaldo61]

@SpudIk had zeer goede jaren met Femke. Ik ga eerder 50 jaar verslaafd aan alchohol geweest zijn als 40 jaar. Femke was in mijn woning op misschien het meest belangrijke moment in mijn leven. Het ogenblik dat Femke voor mij veel belangrijker was als de alchohol en ik alles dankzij de hulp van de psychiater kon omdraaien. Nooit meer wilde ik in die situatie belanden dat een nieuwe opname zich opdrong. Nooit meer. Ik hoop dat ik het volhou en niet verleid wordt. 

[Mormel]

Ook ik denk dat een hond helpend kan zijn als je met een verslaving worstelt. Op dit moment is de onze bij mij, nu ligt ze nog vredig te snurken, maar zo meteen zal ze op staan en wilt ze gaan wandelen. Als ze hier is, zit ik 's avonds ook niet langer aan mijn computer want na het avondeten en de avondwandeling vind mevrouw dat het tijd is dat we samen in de zetel gaan liggen en er iets op het grote scherm komt, als ik dan achter mijn computer kruip komt ze naast mij staan en begint ze te janken/blaffen tot ik met haar in de zetel kruip. 
Daar ze oud en ziek is weet ik dat we haar geen jaren meer gaan hebben, maar ik ben vrij zeker dat wanneer de deze overlijdt we vrij snel een nieuwe zullen adopteren uit het asiel. 

[renaldo61]

Dat is herkenbaar voor mij, mijn Femke lag soms wel rustig alleen op de zetel te slapen. Maar dikwijls als ik aan de computer zat wilde ze op mijn schoot liggen. 

[Spud]

Herkenbaar!  Maar dan met mijn katten. Ik ben dan ook van mening dat elke diersoort wel voor iemand steun kan zijn. Zelfs, geen huisdier hebben, maar contact maken met de natuur is al helpend. 

Ik kan een heleboel vertellen over mijn katten, maar dan deel ik liever dat half jaar dat ik in een studentenhuis woonde waar ik me helemaal niet thuis voelde. Bekende stad, Eindhoven namelijk, mijn oma woonde zelfs in mijn buurt. Maar toch kon ik daar niet landen, omdat je geen huisdieren mocht hebben, terwijl ik een studentenhuis gewoon was, waar zo een beetje alles binnen kwam. Verschil was misschien, dat we allemaal dierverzorging studeerde dus wel een beetje op 1 lijn zaten. En daar in Eindhoven de mensen wat serieuzer waren en anti huisdieren. 

Ik denk dat daar zo ongeveer mijn alcoholisme is ontstaan. Want daar ben ik bij een studentenvereniging gegaan omdat ik geen aansluiting vond bij mijn huisgenoten en dus niet op mijn kamer wilde zijn. En op die studentenvereniging was het toen heel stoer om heel snel en heel veel te drinken. Dus ik had daar al snel vrienden gemaakt en het was ook wel fijn om totaal verdoofd in mijn kamer te komen, zodat ik niet hoefde te voelen hoe verkeer ik daar eigenlijk zat. Eigenlijk had ik beter gewoon iets mogen zoeken.

Nou ja, met die studentenvereniging kreeg het bestuur de meest merkwaardige cadeaus, zoals vissen, die ze dan door de plee wilde spoelen op het einde van de avond. Dat trok ik dan niet en liep dan in het holst van nacht met mijn dronkenkop naar mijn kamertje met een viskom met guppy´s. Thuis aangekomen lagen ze natuurlijk in coma door al het schudden en ging ik ook in coma liggen. En wat was ik dan blij dat ik ze de volgende middag zag rondzwemmen. Ze gaven me zo een thuis gevoel, dat ik van mijn biergeld een aquarium ben gaan halen met verwarming, en voer en plantjes. Ze waren immers stil dus mijn huisgenoten hoefde het allemaal niet te weten. Het gaf mij een reden om naar mijn kamertje te gaan. Alleen toen ging ik dus met mijn studentenvrienden in mijn kamer indrinken, afdrinken what ever, heel erg storend voor mijn huisgenoten. 

Dus op een dag, waarbij ik voor de zoveelste keer door mijn luidruchtige wekker heen sliep, stond een huisgenoot ineens in zijn boxershort in mijn kamer en was zo boos om die vissen te zien. Dat behalve die vissen, ik ook weg moest, en dat snapte ik. Ik was allang blij dat in ons gevecht die vissen niet tegen de grond zijn gegaan. Want ik kan me voorstellen, dat je als nuchter mens, en al gefrustreerd bent over je huisgenote. Het niet zo prettig is,  dat je zonder pardon, bij je keel gegrepen wordt en buitengezet wordt uit haar kamer. Terwijl je wekelijks spieren traint en ze maar klein is voor jou. Ik kon zijn agressie tegen mijn deur dus ook heel goed begrijpen. Is ego technisch ook niet zo fraai. 

Maar toen stond ik met mijn aquarium dus op straat. Uiteindelijk ben ik toen opgenomen in een kliniek en heb ik mijn vissen in het aquarium kunnen doen van mijn woongroep. En werden de zwerfkatten die er liepen mijn vervanging van thuis. En zo steunde een kiekendief die een duif op zat te eten, in een tuin waar ik me thuis moest voelen, ook een thuis. Dus ja dieren zijn heel belangrijk, voor elk mens wel.

[Spud]

Efkes wennen dat ik hiervoor naar mijn eigen draadje ga en het niet op de ditje en datjes dump en daarmee wellicht weer mensen stoor. Maar eigenlijk is het ook oké, ik vind het gewoon leuk om dingen te delen die ik mooi en bijzonder vind. Maar daar hoeft niet meteen expliciet aandacht aan gegeven te worden of op gereageerd te worden. Omdat het opschrijven, mij al een gevoel geeft dat ik het tenminste gedeeld heb. (ik geloof nu dat ik het beter begin te begrijpen, ruimte maken voor jezelf op een forum  En verschil maken tussen waar je echt aandacht voor wil en wat je plomp verloren gewoon efkes wil delen, dus nogmaals mijn dank voor het advies)

En nu hetgeen wat ik toch wel bijzonder vind. Ik was boodschappen doen bij een winkel die ongeveer 6 km verder ligt en waar ik een nauw bospad voor door mag gaan. Wel verharde weg, maar zeg maar 2 auto´s kunnen elkaar niet passeren. En sommige automobilisten zijn zo galant dat ze voor een fietsertje als ik ook plaats maken. (dat op zich vind ik altijd al heel mooi om te ervaren dus ik roep altijd dankjewel en steek mijn duim op) Halverwege dat pad, ik denk nog een kilometer van thuis, trof ik mijn aanloopzwerver aan die langs de kant van de weg zat. En heel duidelijk schrok van die naderende auto, terwijl die auto juist uitweek voor hem. En er overduidelijk rekening mee hielt dat hij in zijn paniek weleens voor deze zijn auto zou gaan rennen. (invulling van mij want, ik krijg er ook altijd de kriebels van als ik die kat dat zie doen) En ik weet van die kat, als hij mij dan ook nog spot dat hij zijn omgevingsbesef helemaal kwijt is. Dus pas toen de auto veilig gepasseerd was, durfde ik iets te zeggen. Nou ik weet niet of die automobilist nog in zijn of haar achteruitkijkspiegel heeft gekeken? Maar plaatsvervangend had ik daar evengoed een berichtje over kunnen plaatsen hier. Want vanaf het moment dat ik Robin riep, draaide hij zich om en leek wel een hondje die meeliep met de fiets. Ik vind dat altijd helemaal geweldig! Maar ook reuze stresserend, dan vergeet die domme grote kat heel zijn omgeving en heeft alleen nog maar oog voor mij en tot overmaat ramp, houd hij niet rechts aan maar gaat dan midden op de weg lopen. En moet ik hem corrigeren en richtlijnen geven. Altijd als zoiets gebeurd, is het ook maar twijfelachtig voor mij of het goed gaat? En vraag ik me soms af, als ik zo gebaren zit te geven aan die kat, of automobilisten misschien denken dat ik ze attendeer op die kat, immers ik geef die kat dezelfde tekens als verkeersagent. En op dat moment ben ik zo bezig met die kat, dat ik zelfs vergeet om dankjewel te roepen tegen de automobilist of mijn duim op te steken. Terwijl ik ze dan toch ook wel dankbaar ben, en het bijzonder vind dat ze hun snelheid aanpassen, want ondanks de overstekende herten, zwijnen en vossen, blijft die weg toch een 70 km weg waar iedereen dus ook graag doorgast. 

Enfin, ik vind het dus bijzonder dat ik zo een band heb met mijn zwerfkat. En te merken, als ik ook op de weg zit, dat automobilisten zich ook inhouden, terwijl er reuze veel mensen zijn die een kat haten. Dat, maar ook, en dat is een stukje invulling van mij, dat ze zich bewuster zijn geworden dat er hier ook meer wilde dieren lopen die spontaan over kunnen steken. Dat omdat ik ze dan verder ook langzaam de weg zie hervatten, terwijl ze daar dus gewoon 70 mogen rijden volgens de borden. 

Als ik nog dagelijkse autorijder geweest zou zijn, had ik dat dingetje met de zwerfkat en iemand anders echt heel bijzonder gevonden. Maar ja als ik in een auto zit, is mijn grootste angst een dier aan te rijden. Helaas wel gebeurd en dat neem ik mezelf nog steeds kwalijk. Een mens ook niet leuk, maar dan kan je nog wat doen, 112 bellen. Gelukkig nooit gebeurt en hoop ik ook nooit mee te maken. En gelukkig waren de dieren die ik aangereden heb ook meteen morsdood. Want ik moet er niet aan denken dat zo een dier dan ligt te creperen en je niks kan doen. Wat katten en honden betreft heb ik die zelf al genoeg gezien en wel opgehaald. Dus ik weet hoe misselijk het kan zijn.

Maar ik wil het leuk houden en effectief merk ik dat de meeste automobilisten in onze straat het rustiger aan doen, en ik zie weldegelijk de kadavers langs de weg verminderen. Dus er is echt wel hoop. 

 

 

[Mormel]

Wat een leuke band heb je met je aanloopzwerver. 
Wat me wel verbaast is dat je op de weg die je beschrijft zeventig mag rijden. Zelf moet ik verschillende van die wegen (net breed genoeg voor een auto en een fietser) nemen naar het werk en ik ben altijd blij wanneer de wagens wat uitwijken in de kant met aarde zodat ik het als fietser niet hoef te doen. Verschil is wel dat deze allemaal wegen zijn waar je maar dertig mag, op één na waar ze vijftig mogen, het zou me iets te akelig worden mochten ze mij daar met zeventig voorbij scheuren. 

Ik vind die wie is wie pijler een van de beste dingen aan dit forum. Op de ditjes en dagjes draad worden berichten of topics snel ondergesneeuwd door de dagpacten en hier vormt het zo toch een beetje een coherent geheel. Eigenlijk denk ik dat de meesten het ook helemaal prima vinden als je hier gewoon je gedachten neerplenst in een bedoeling ze voor jezelf wat te ordenen, zonder dat je daarvoor reactie verwacht. 

%s om %s bewerkt door Mormel

[Mormel]

Op 4-10-2025 om 15:03 zei bumperjim:

Je moet eens weten hoe veel geëmmer we elk jaar hebben in Frankrijk als bergtoeristen dwars door de kudde willen lopen en dan door de hond (patou) worden tegengehouden. "Kan u die hond niet bij u houden?" Nee die heb ik juist om u hier weg te jagen 😁

Hier op de berg op slechts een paar km van mijn huis loopt soms een verdwaalde patou rond die hardlopers in hun benen bijt.

De natuur. Niet te managen 🤣🤣🤣

Wat ik me nu al de hele tijd afvraag: was dit bericht om te lachen of heb je echt zo'n Pyrenese berghond en een kudde schappen? Mocht het zo zijn, knap beest. Op vlak van honden heb ik het wel voor de wat grotere rassen, zeker deze die met een bepaald nuttig doel gekweekt zijn. Toen mijn partner een hond wou heb ik eerst de boot afgehouden, maar toen ik toegaf was wel mijn voorwaarde dat de hond groter moest zijn dan mijn kat. Zo'n keffende Chihuahua is niets voor mij en zeker de soorten als een Engelse bulldog of een mopshondje vind ik simpelweg zielig. 

[bumperjim]

2 uur geleden zei Mormel:

Wat ik me nu al de hele tijd afvraag: was dit bericht om te lachen of heb je echt zo'n Pyrenese berghond en een kudde schappen? Mocht het zo zijn, knap beest. Op vlak van honden heb ik het wel voor de wat grotere rassen, zeker deze die met een bepaald nuttig doel gekweekt zijn. Toen mijn partner een hond wou heb ik eerst de boot afgehouden, maar toen ik toegaf was wel mijn voorwaarde dat de hond groter moest zijn dan mijn kat. Zo'n keffende Chihuahua is niets voor mij en zeker de soorten als een Engelse bulldog of een mopshondje vind ik simpelweg zielig. 

Haha nee ik zelf niet maar anderen in de buurt wel.

De mijne is een duitse herder kruising dus idd ook maatje L en niet zielig. 

[Mormel]

36 minuten geleden zei bumperjim:

Haha nee ik zelf niet maar anderen in de buurt wel.

De mijne is een duitse herder kruising dus idd ook maatje L en niet zielig. 

Bedankt voor de verheldering. Onze is een Amstaf terriër en groot knuffelbeest.
Hoop dat Spud niet vindt dat ik haar draadje vervuil. 
 

%s om %s bewerkt door Mormel

[Spud]

Op 15-10-2025 om 18:38 zei Mormel:

Wat een leuke band heb je met je aanloopzwerver. 
Wat me wel verbaast is dat je op de weg die je beschrijft zeventig mag rijden. Zelf moet ik verschillende van die wegen (net breed genoeg voor een auto en een fietser) nemen naar het werk en ik ben altijd blij wanneer de wagens wat uitwijken in de kant met aarde zodat ik het als fietser niet hoef te doen. Verschil is wel dat deze allemaal wegen zijn waar je maar dertig mag, op één na waar ze vijftig mogen, het zou me iets te akelig worden mochten ze mij daar met zeventig voorbij scheuren. 

Ik noem het enge band, want blijft altijd spannend of hij het overleeft als ik hem spot en hem mij. Maar ik vind het ook wel ergens diep in mijn hart heel leuk en fijn. 

Wat betreft die 70 km borden, ik denk dat de gemeente gewoon vergeten is om de borden weg te halen. Vanaf dat pad (zoals ik het noem) kom je op een t splitsing en heb je een soort van geasfalteerde tweebaansweg, waar auto´s elkaar wel goed kunnen passeren. Maar wel effe achter een fietser moeten blijven hangen. Er zijn geen belijningen op de weg maar staat wel een bord dat je opnieuw 70 mag.  Dat is de straat waar ik aan woon, enerzijds huizen, andere zijde bos. En heeft ook wel wat venijnige bochten waarin automobilisten elkaar niet kunnen passeren en je met 70 km per uur het eigenlijk niet redt. Mijn buren verder in de straat hebben dan ook regelmatig een auto door hun  hekwerk, omdat iemand het gewoon niet wist. De buur met de scherpste bocht heeft er sinds een aantal jaren betonblokken neergezet omdat door zijn hekwerk elke maand wel een auto vloog. We geven het als buurt altijd al aan dat dit een gevaarlijke weg en 70 echt niet gezond is, reclameren ook bij de gemeente maar tot op heden is er niks aangedaan. (ik denk dat ze wachten totdat er echt iets misgaat) Want bij die buur met de betonblokken inmiddels, kan je ook te water raken met je auto in het kanaal. 

Ik denk dat het een gemeente en provincie kwestie is, want mijn straat heeft in een bepaalde gemeente vakantiehuizen langs deze weg staan en de volgende provincie en gemeente 3 bochten verder heeft woonhuizen aan weerszijden van de straat  staan. Daar zie je dan ook ineens een 50 km bord staan en staan er ook flitspalen. 

Qua dierenhulpverlening geeft het ook best grappige verhalen, ik ben geadresseerd in de provincie Limburg. Maar als er een aangereden ree is, die nodig uit zijn lijden verlost moet worden, zou ik in principe moeten meten aan welke kant van de weg deze ligt? Want anders moet ik de politie van Antwerpen verwittigen. Vanuit gemakzucht bel ik nu meteen maar iets in de provincie Antwerpen, omdat vanuit het bos, wat gelegen is in de provincie Antwerpen vaak de verloren gelopen dieren en aangereden dieren van komen. En mijn aanloopzwerver, die geen rekening houdt met welke grens dan ook. Is inmiddels omdat ik hem heb laten castreren en maar meteen ook heb laten chippen toen mijn verantwoordelijkheid. Dus als er iets gebeurt tijdens onze ontmoeting kan ik meteen met hem bij mijn dierenarts in Limburg terecht. En mocht er iets gebeuren met hem tijdens zijn andere uitstappen, houd ik er rekening mee dat ik gebeld kan worden vanuit Limburg, of Antwerpen. Alleen heb ik niet zoveel vertrouwen in chips, vanwege mijn werk als kattenvanger op asielen. En mijn ervaring met aanloop en zwerfkatten, soms willen ze ook nooit meer gevonden worden. Dit is inmiddels mijn 7de kat die zich in de 16 jaar dat ik hier woon zich thuis voelt bij mij en met mij. De eerste 2 zijn uiteindelijk toen ze ziek en oud werden met de noorderzon vertrokken. 1 die echt angstig was voor mensen en mij ook, heeft zich voor mijn ogen dood laten rijden, omdat ik gehaast uit mijn deur kwam lopen en al wel achteruit liep om haar plaats te geven. Maar inmiddels zo teleurgesteld in mensen er toch voor koos om tussen 2 passerende auto´s door proberen te rennen.

En heel lief dat de tegemoetkomende auto toen stopte, maar toen die kat zo stuipstrekkingen aan het maken was op straat heb ik alleen maar kunnen roepen, Afblijven dat is een verwilderde kat! Ze maakt je kapot als je haar pakt! En het is jou schuld niet! Het arme mens bedoelde het gewoon goed, maar ik kon mijn dankbaarheid voor dat gewoon niet echt tonen op dat moment, ik moest die kat gewoon van de straat afhalen. Ze was gewoon meteen goed geraakt, dus weg. Maar ik had het mezelf niet vergeven als die vrouw door pure paniek van deze kat krassen  of bijtwonden opgelopen had. Mijn andere 2 zwerfkatten, werden gewoon heel erg ziek, en 1 liet het me toe om nog met hem naar de dierenarts te gaan. Deze bleek ernstig nierfalen te hebben. En toen werd ik voor de keuze gesteld, behandelen (en dus verplicht in huis nemen) Euthanaseren, zodat hij niet hoeft te lijden. Of gewoon in de natuur dood te laten gaan? Ik was hem toen zo dankbaar dat hij mij het vertrouwen gaf om met hem naar de dierenarts te gaan. Dat ik het behoorlijk grof vond, om hem in te laten slapen. Hij had altijd al aangegeven dat hij niet bij mij in huis wilde wonen, hij had zijn speciale thuis in mijn garage als hij niet op reep was. Dus hem laten behandelen leek me ook geen optie. Ik heb de keuze aan hem gelaten. Hoe moeilijk een lastig ook. Een oud forumlid was hier zelfs toen ik het gewoon liet gebeuren. En die kat, heeft me een hele mooie en ook gruwelijke les meegegeven. 

Want ja hij liep weg en ging een stil plekje opzoeken om te sterven, dacht ik. En ik vond dat best moeilijk, ook al kon hij voorheen ook een half jaar wegblijven. Ergens blijft er in je dan toch een hoop misschien zie ik hem toch nog een keer? En toen was dat ook, want je gunt die gekke zwerfkatten altijd het beste. Ik weet niet waarom, maar na een dag kwam Puck terug in zijn oude en vertrouwde garage om daar rustig dood te gaan. Het meest gruwelijke maar ook het meest mooiste cadeau wat hij mij had kunnen geven. Ik begrijp nu beter waarom dieren een stil plekje opzoeken om te sterven. En mensen ook.

Het is gewoon een naar gezicht om een dierbare van je dood te zien gaan. Dan wil je nog van alle kanten dat dier of die persoon helpen, het comfortabel maken voor degene. Maar dat juist belast jou erg veel, en de stervende ook. Je mag meer door je eigen comfort heen kijken en echt kijken. En dan is het eigenlijk niet zo gruwelijk. Ja voor jou wel, omdat je je niet kan inbeelden dat je je daar comfortabel bij voelt. Maar bij een stervend mens of dier, is juist rustig blijven en niks willen doen om het te veranderen juist het prettigste. Ik ben Puck dus heel dankbaar. Maar ja ik had er nog niet genoeg van geleerd, wat betreft loslaten. Dus na mijn moeders euthanasie, wat gewoon doorgesproken was en gepland en voorbereid, was er nog een zwerfkat die naast me sliep, ook in huis kwam, maar ik nooit mocht aanraken. Macho, die werd ook ziek en oud. Tsja ik weet niet, in de eind tijd van Macho haalde die katten gewoon een mindfuck met me uit.  Ik heb een oog voor zwerfkatten te onderscheiden, maar toen had ik ineens 3 Macho´s lopen. En nee ik was toen niet dronken. Het was echt grappig, dan zat Macho aan de straat en dan liep hij ineens binnen. En wilde wel geaaid worden. Ze leken alle 3 echt op elkaar. Kei grappig!

Ze mankte ook allemaal en hielden hun voorpoot dan naar voren. Dit is dan weer inside grapje, ik hoop dat niemand zich eraan stoort? Maar bij Macho vond ik het soms wel moeilijk om niet te zeggen jij bent Adolf Hitler. Ik ben geen fan van Hitler laat dat duidelijk zijn. 

Maar ja, ik denk dat zijn nazaten van Macho mij gewoon die mindfuck gaven. Dus die kregen de naam al snel Adolf en Hitler. Macho liep ook op zijn eind, en behalve in vlees gerolde medicatie kon ik voor hem niet zoveel doen. Immers na mijn laatste poging om hem te aaien had ik hem beloofd dat nooit meer te proberen. En ik dacht eigenlijk dat hij een stil plekje op zou zoeken om te sterven. En daar was hij volgens mij ook mee bezig,  en toen zat er bij de grens van mijn tuin, naast Macho 1 van die zoons van hem, zoals ik ze wil noemen. En het leek wel of ze het stokje van huiszwerfkat overdroegen op dat moment. Macho is daarna naar mijn kattenren gestrompeld en daar gaan liggen creperen. Ja, volgens mij noemt het zo in de levende mensen taal om aan te moeten zien, ik denk niet dat hij er zelf nog bij was.

Voor het eerst en het laatst heb ik die kat aangeraakt bij leven, en in een mandje op zijn favoriete kant van het bed gelegd. Om dood te laten gaan. Het is echt niet fijn om die doodskreten te horen, ik zal er nooit aan wennen. Maar voelt wel respectvol en goed. Op een gegeven moment weet je wel het verschil tussen een doodsreutel en lastig adem halen. Op alle momenten is het gruwelijk om aan te horen en niks te doen, omdat je intern het gevoel hebt om wel nog wat te moeten te doen. Maar achteraf zeg ik, dankjewel voor deze moeilijke levensles, want het heeft me wel makkelijker gemaakt om mensen liefdevol los te laten. 

En na het overlijden van Macho, kwam Robin Good in mijn leven. Gekke, soms vervelende zwerfkat weer in mijn leven.  En vandaag opnieuw, auto`s passeren ons, ik zie hem, hij mij en hij komt enthousiast weer achter me aan.  Ja dat is echt leuk thuiskomen.

[Spud]

Op 15-10-2025 om 21:28 zei Mormel:

Bedankt voor de verheldering. Onze is een Amstaf terriër en groot knuffelbeest.
Hoop dat Spud niet vindt dat ik haar draadje vervuil. 
 

Natuurlijk niet! Mormel  Leuk die foto van je hond! En @bumperjim wat maakt het uit wat voor hond je hebt, schijnbaar zijn we allemaal wel van de grote honden houden en willen verzorgen. En ja ik ben er met beide benen in getrapt, ik dacht wel dat je zo een hond had, vond het alleen een beetje raar dat je geen foto plaatste van je hond maar zo een rashonden foto. Maar ook daar ben ik met beide voeten ingetrapt en vind ik niet erg. Ik zou het wel leuk vinden als je ook een foto zou willen plaatsen van je echte hond.

[bumperjim]

Nou vooruit dan maar 😁

 

[Mormel]

@bumperjim: knap beest.

@Spud: aan de manier waarop je schrijft denk ik dat wij wat raakvlakken hebben. Corrigeer me gerust, maar ook een beetje de vreemde persoon in je dorp? Blijf in ieder geval schrijven, altijd fijn om te lezen. 

[Spud]

Dankjewel,@Bumperjim! Ik word heel vrolijk van de uitstraling van je hond, op de foto lijkt deze een happy hond met humor. Als ik daar elke ochtend mee wakker zou worden, dan zou ik nooit meer een slechte dag hebben.  Maar ja, ik snap ook wel dat het een foto momentje is dus leuke foto!

@Mormel, de foto van jou hond maakte me ook vrolijk hoor, maar tsja ik weet niet, bij welke staff of pitbull dan ook, zie ik ook een stukje twijfel en bezorgdheid in de blik. Net alsof ze van binnen ook weten dat ze gediscrimineerd worden en geen foutje mogen maken.  Ik zie dat toch wel als een grote fout van ons mensen hoor, die deze hondenrassen als een verlengstuk van hun ego zagen en er stoer mee wilde doen. En dus hun vechtdrang activeerde en ook op fokte. (ik zeg niet dat jij dat doet voor alle duidelijkheid) Maar ik denk dat ik van deze mening ben, omdat ik het ras op zich heel mooi en lief vind maar heel veel onbegrepen honden die betrokken waren bij een incident de revue heb zien passeren toen ik nog op asielen werkte. Altijd bijt incidenten met een mens, dus dan hadden ze hun kans eigenlijk al verkeken. Als ze eenmaal bijten, blokkeert dat gebit, dus zelfs als de honden zelf zouden denken, nu is het genoeg, ik heb mijn punt gemaakt, dan kan deze met de beste wil van de wereld gewoon niet loslaten. En dat komt omdat ze daarop juist gefokt zijn. En ook voor gebruikt worden.

En wij mensen kunnen op zo een moment niet anders, dan dat geweld bestrijden met met nog meer geweld. We gaan deze honden nog eens met geweld bestrijden, door pepperspray te gebruiken, ze met een breekijzer te slaan en vervolgens hun gebit met hetzelfde martelwerktuig te manipuleren. Terwijl het van oorsprong, lees de oude raskenmerken maar eens na, een echte actieve gezelschapshond was en ook een ware kindervriend. En zoals elke hond beschermde deze zijn roedel, dus beet ook wel eens. Maar toen schoten die kaken niet op slot en kon een baasje ook nog zeggen nu los! Ik vind het jammer, dat de meeste stafs, pitbulls en bulterriër vaak in hun energie laag gehouden worden, in een hok of rustig moeten zijn in de huiskamer. En vrijwel alleen maar uitdaging krijgen als ze ingezet worden om het ego van de baas te verrijken en dus hun teveel aan energie alleen maar kwijt kunnen in agressie. Ik snap die bijt incidenten dus wel, maar geef het hondenras niet de schuld, volgens mij ligt het echt aan de broodfokkers en ondoordachte bazen. Ik weet van iemand, die altijd stafs adopteert uit een asiel, dat haar laatste hond Europees kampioen is geworden, bij infinity (maar zoals ik begrijp, noemt het anders) Dat kampioenschap doet me niks, maar ik vind het gewoon leuk, dat deze dame de soms ADHD energie weet om te zetten in geen gevechten maar haar hond op afstand te kunnen aansturen op een bepaalt parcours zodat deze ook zijn ei kwijt kan qua energie level. Zodat deze niet zijn of haar frustratie en verveling uit hoeft te voeren met agressie. Het zijn gewoon hele leuke en in de kern vrolijke honden, en heel actief. Je verliest het contact met ze, als je ze alleen maar dwingt om rustig in huis te blijven of geen prikkels geeft in hun kooi. Als ze dan ineens wel prikkels krijgen en van low naar high mogen gaan, dat bijten niet anders is dan een beloning voor deze hond, want elke hond wil zijn baasje trouw zijn.

ik heb met verbaasde ogen gekeken naar stafs met een incident verleden, waarbij geslagen is en ook pepperspray is gebruikt. Hoe lief en behandelbaar ze waren bij de dierenarts en voor mij echt soms een knuffeldier waren. Wel hing er altijd een bordje code rood bij hun verblijf, want deze kon nog een keer bijten. En dan vond ik het op het asiel zo stom, omdat voor mijn gevoel die hond dan zo kansloos werd gemaakt. Hoewel ik van de zwerfkatten vangen afdeling was, stelde ik me als vrijwilliger voor het uitlaten van deze hond beschikbaar. Immers de collega`s hadden papieren niet om de dierenarts te assisteren en ik wel. En nope ik had geen papieren voor een goede honden opvoerder, maar ik werd wel altijd ingeschakeld als een code rood hond onderzocht moest worden. 

Ik heb verder geen invloed gehad op hun verdere adoptie. Nooit meer horen hoe een plaatsing is gegaan was lastig. Maar ik hoop dat ze een goede basis meegekregen hebben. Uiteindelijk had ik zoveel meer zwerfkatten te vangen en discussies met die mensen. Dat ik de honden moest loslaten. 

[Spud]

En ja, ik ben ook voor raar aangezien in mijn buurt. Maar na 15 jaar mijn hartje volgen, en te blijven zoals ik ben. Merk ik steeds meer dat ze mij eigenlijk heel graag zien. Ik blijf wel raar voor hen, maar ze hebben ook zoiets, dat ik veilig ben, en tot gesprek in staat. Aan mijn Nederlandse directheid zullen ze nooit wennen. Haha, en ik nooit aan hun Belgische geslotenheid, ik durf er dus nooit heel lang te blijven zitten als er koffie aangeboden wordt bijvoorbeeld. Maar ik ben ook een gewoon een einzelgänger denk ik altijd. Ik ben gewoon altijd een beetje anders geweest dan andere mensen. 

Ik ben in therapie geweest, ik heb een officieel document wat bewijst dat ik voor gek verklaard ben door de maatschappij. Ik heb ook van een jong gehandicapte uitkering mogen genieten. Maar ik voelde me daar met mijn gevoel gewoon niet helemaal thuis. En ook niet gehoord of gezien. Door een boek wat ik las wat over hsp ging, vind ik het nog moeilijk om mezelf daaronder te klasseren, maar ik voel me bij die gedachten wel goed thuis. En krijg ook ondersteuning van die mensen. 

Daardoor durf ik meer in mijn voelsprieten te geloven en daar ook naar te handelen en daar de consequenties ook van te dragen. En mede dankzij de woorden van mijn moeder, die in 29 december 2020 euthanasie kreeg. Dankzij mijn steun. Die me zei, alles wat je probeert is goed, hoe twijfelachtig ook. Het is goed. En daardoor durf ik wel echt heel veel confrontaties aan te gaan. En sta er niet meer zolang bij stil wat dat mogelijk met de ander kan doen. Maar ik heb wel mijn respect behouden wat betreft mijn medemensen. 

Ik heb de uitvaart van mijn moeder misschien echt uitgebuit, om te oefenen in mezelf zijn en mijn gevoel te volgen. Met haar oké. Ja, natuurlijk zijn mensen achteraf boos op mijn moeder dat ze te vroeg doodging voor hen. En ja dan is het toch vanzelfsprekend om mij dat te verwijten, want mijn moeder hoort je niet meer. Ik weet alleen, dat ons mam en ik echt wel geprobeerd hebben om afscheid van haar te nemen toen de euthanasie datum duidelijk was. Dus ik zie het meer vanuit hun falen dan dat ons mam en ik iets misdeden. 

Ik heb mijn ruimte genomen om gewoon ook met mijn rouw bezig te zijn. Het was niet simpel, maar door de laatste woorden van mijn moeder wel makkelijker. Al die mensen hadden ook altijd de strijd en oorlog tussen mij en mijn moeder meegemaakt, dus ergens is het ook wel logisch in combinatie met hoe ik me gedroeg, namelijk plaatsvervangend opgelucht zijn voor mijn moeder. En haar dankbaar zijn voor hoe mooi ze doodging. En in die tijd hadden al heel wat mensen gezegd als je moeder dood is dan gaan wij voor je zorgen. Aardig bedoeld hoor, maar zoals ik nooit mijn vader heb laten vervangen toen mijn moeder nieuwe vriendjes kreeg, vond ik mijn moeder ook onvervangbaar. 

Dus daar was ik behoorlijk defensief in. En heel oprecht, het was een lastige strijd met ons mams euthanasie te realiseren. Dus alles bij elkaar was ik eigenlijk heel trots op mijn moeder, dat ze het doorgezet heeft, omdat ze altijd een leeuwin is geweest die mij en mijn broers beschermde.

Ik denk dat dat haar besluit uiteindelijk moeilijker heeft gemaakt, dus heel sterk van haar dat ze eindelijk voor haar zelf koos ondanks alle zorgen nog voor haar kinderen. Ik ervaar dat als zeer liefdevol, en heel vertrouwen hebben in je kinderen hebben. Want loslaten is op zich al moeilijk, vind ik wel als ik weer een dierbaar mens of dier verlies. Maar zelf doelbewust loslaten en voor jezelf kiezen, onderhand eens. Vind ik heel speciaal. En denk bij mezelf dat is ook best wel krachtig.

Ik heb het in ieder geval als compliment gezien van mijn mam, en daar gedraag ik me ook naar. Ik volg mijn gevoel wat meer, omdat ik nu de veiligheid voel dat ik zonder handje loop, dus nu al mijn keuzes en besluiten helemaal zelf neem, dus ook niemand meer de schuld kan geven. En gewoon de vrijheid heb, om te kunnen denken, oh ja ik ben gewoon een beetje raar en daar gaat een gesprek fout. Nieuw leerpunt, niet meer de twijfel, van had ik wel of niet naar dat advies moeten luisteren? 

Ik heb nu meer het gevoel dat ik leef. Omdat ik me niet meer achter mijn ouders kan verschuilen als je fouten maakt, nu maak ik nog steeds fouten. En krijg ik de ruimte om ze zelf weer op te lossen. Maar dan ook diep van binnen uit mijn hart en helemaal mezelf gebleven. 

 

[karin123]

Mooi Spud, houden zo!