Terug want eenzaam

[Sophie84]

Hoi allemaal,

Heel wat jaartjes terug was ik al eens hier. 
2020. In de tussentijd is er enorm veel gebeurd. En als ik niet mega hard onderuit was gegaan, was ik hier nu niet. 

Als zogenaamd functionerend alcoholist was het al moeilijk om hulp te krijgen. Ik functioneerde immers gewoon. Zag er goed uit. Deed alles wat ik moest doen. Mijn partner zag ook niet echt een probleem in de 1,5 fles wijn per dag. Want als hij er niet was, dronk ik niet, zodat ik er altijd kon zijn voor de kids. Ik ging ook nooit raar gedrag vertonen ofzo. Dus het werd mijn geheim dat ik met niemand kon delen. 

Om hulp vragen via de huisarts vond ik doodeng maar heb ik toen wel gedaan. 
Uiteindelijk heb ik wel hulp gehad vanuit verslavingszorg maar heel eerlijk gezegd werkte dat voor geen meter. Ik kreeg hun schema niet in mijn werkschema gepropt en ik weigerde om mezelf langdurig ziek te melden. Dat ging mij echt te ver want dan zou ik moeten gaan liegen tegen een bedrijfsarts. En daar openheid geven kon ik echt niet en zou ik nog steeds niet kunnen.

Dat het weer mis zou gaan was dan ook geen wonder. Maar ik had de energie niet meer om te vechten voor zorg.

Op dit moment ben ik 6 weken geleden gestopt met zowel drinken als roken. Voor mij een record sinds mijn probleem ontstond in 2019. Ik weiger dat mijn kids opgroeien met het idee dat alcohol normaal is. Feit dat m’n oudste met kerst in het krantje alle witte wijnflessen wist te omcirkelen als van “dit wil mama” was het keerpunt.

Vooralsnog voel ik me alleen maar slechter en niet beter. Ik ontwikkel allerlei vage klachten. Maar ik weet dat alles er nu snoeihard uitkomt en ik hier doorheen moet. Alleen vind ik dat dus ontzettend eenzaam.

Want het feit dat ik elke dag doodmoe wakker wordt en blijf tot ik weer naar bed ga. Of het feit dat ik mezelf overwegend mega kut voel en mezelf elke dag afvraag of dit ooit nog wel goedkomt. Ik vind het onwijs heftig. 

En ja, ik weet dat ik het zeker een jaar moet geven. Ik heb therapie. Ik eet gezond. Ik sport. Heb net m’n bloed al laten prikken maar wacht nog op uitslag. Voor mijn gevoel doe ik echt alles wat maar kan. Maar het blijft gewoon klote. Alsof alle joy uit m’n leven is gezogen. Terwijl ik ook echt niet meer moet denken aan wijn bleehhhh. Die behoefte heb ik niet eens meer. Maar waar ik dan wel behoefte aan heb weet ik eigenlijk ook niet.

Ik ben al door aardig wat stormen heen gegaan in m’n leven. Maar deze storm is de eenzaamste ooit. En voor het eerst in m’n leven twijfel ik oprecht of ik me voldoende vast kan houden tot de zon weer gaat schijnen. 

Fijn dat ik in ieder geval hier even mijn verhaal kwijt kan. 

Liefs SJ

[Lonster1]

[lady jane]

ha Sophie, goed dat je je hier komt uiten. Ja stoppen met drank is eenzaam.
je kunt je nergens meer achter verschuilen en weet denk ik ook deep down, dat je nu
echt door moet zetten. dus houd vol. het gaat lonen (doet het waarschijnlijk ook al op sommige vlakken)
en je gaat echt oogsten op een duidelijker vlak dan nu. Wat je jaren lang hebt aangericht kan niet binnen
korte tijd ongedaan gemaakt worden. daarom is het ook zo waardevol uiteindelijk.
Ik had ooit ook echt dat jaar nodig. Fysiek, maar vooral psychisch. Dan maar nu even als prioriteit je kids
als aanleidings motivatie gebruiken. Misschien maakt dat het beter haalbaar. Voor mij was dat wel zo.
En allengs begon ik mezelf ook de moeite waard te vinden en verschoof die motivatie. Voor iedereen
kan en mag het anders werken, als het maar werkt. Ook jij kunt dit. Over het roken kan ik niets zeggen vanuit mezelf.
Maar ik zie om me heen nog steeds hoe moeilijk ook die verslaving is. Dus chapeau dat jij beide aangaat. sterke vrouw
ben je dus. weet dat en onthoud dat.

[Claudius]

Heb je geen steun aan je partner? Goed dat je al 6 weken gestopt bent. Je komt er wel. Volhouden, ik denk dat ook je kinderen je hierin zullen steunen. 

[bumperjim]

Come on!!

Ja natuurlijk is de pret (nou ja, relatief) van de alcohol uit je leven nu. Je moet wel zelf je slingers ophangen en nieuwe pret erin brengen. Sport is een goede oplossing, regelmatig doen. Maar ook andere activiteiten ipv elke avond aan de zuip. Je hebt nu tijd over, doe er wat leuks mee.

6 weken is nog niet vreselijk lang. Dat je je moe voelt is misschien normaal. Misschien ook niet. Misschien toch eens bloedanalyses laten doen.

Je bent niet alleen. Hopelijk kan je partner je bijstaan alhoewel ik me kan voorstellen dat die denkt "nou moet ik straks ook" en daarom de zaak bagatelliseert.

Sterkte!!

[Sophie84]

5 uur geleden zei lady jane:

ha Sophie, goed dat je je hier komt uiten. Ja stoppen met drank is eenzaam.
je kunt je nergens meer achter verschuilen en weet denk ik ook deep down, dat je nu
echt door moet zetten. dus houd vol. het gaat lonen (doet het waarschijnlijk ook al op sommige vlakken)
en je gaat echt oogsten op een duidelijker vlak dan nu. Wat je jaren lang hebt aangericht kan niet binnen
korte tijd ongedaan gemaakt worden. daarom is het ook zo waardevol uiteindelijk.
Ik had ooit ook echt dat jaar nodig. Fysiek, maar vooral psychisch. Dan maar nu even als prioriteit je kids
als aanleidings motivatie gebruiken. Misschien maakt dat het beter haalbaar. Voor mij was dat wel zo.
En allengs begon ik mezelf ook de moeite waard te vinden en verschoof die motivatie. Voor iedereen
kan en mag het anders werken, als het maar werkt. Ook jij kunt dit. Over het roken kan ik niets zeggen vanuit mezelf.
Maar ik zie om me heen nog steeds hoe moeilijk ook die verslaving is. Dus chapeau dat jij beide aangaat. sterke vrouw
ben je dus. weet dat en onthoud dat.

Ik ga ook doorzetten. Er is geen alternatief. De enige weg is er dwars doorheen en alles onderweg proberen uit te zitten. En de wijn en sigaretten zelf mis ik echt niet. Scheelt bakken met geld en ik gun mezelf ook heus wat leuks van dat geld. Maar ik hoef gewoon niks. Ik wil vooral met rust gelaten worden. Het liefst kruip ik onder een deken en kom ik daar alleen onderuit om te werken (want dat therapeutische afleiding) tot ik hier doorheen ben. Maar ja, zo werkt het leven niet. 

[Sophie84]

4 uur geleden zei Claudius:

Heb je geen steun aan je partner? Goed dat je al 6 weken gestopt bent. Je komt er wel. Volhouden, ik denk dat ook je kinderen je hierin zullen steunen. 

Mijn partner steunt me wel maar weet zich ook geen raad met de vrouw die ik nu ben. Hij doet alles voor me als ik het vraag. Hij is lief. Koopt bloemen voor me als steun. Nee ik mag echt niet klagen. Maar snappen doet hij het niet en dat kan ik ook niet van hem verlangen. 
De kids zijn nog te klein om dit echt te snappen en werken eerder op m’n zenuwen dan dat ze een steun zijn. Wat niet erg is want daar zijn ze kind voor. Als ik moet huilen krijg ik lieve knuffels “omdat mama niet zo lekker is” en dat is meer dan ik kan wensen. Maar voel me dan ook gelijk schuldig. 
Het liefst vlieg ik voor twee weken naar een zonnig oord. Alleen. Maar ja het leven gaat daarna ook gewoon weer door. 

[Sophie84]

1 uur geleden zei bumperjim:

Come on!!

Ja natuurlijk is de pret (nou ja, relatief) van de alcohol uit je leven nu. Je moet wel zelf je slingers ophangen en nieuwe pret erin brengen. Sport is een goede oplossing, regelmatig doen. Maar ook andere activiteiten ipv elke avond aan de zuip. Je hebt nu tijd over, doe er wat leuks mee.

6 weken is nog niet vreselijk lang. Dat je je moe voelt is misschien normaal. Misschien ook niet. Misschien toch eens bloedanalyses laten doen.

Je bent niet alleen. Hopelijk kan je partner je bijstaan alhoewel ik me kan voorstellen dat die denkt "nou moet ik straks ook" en daarom de zaak bagatelliseert.

Sterkte!!

M’n partner dronk al langer niet meer. Dus die heeft daar geen last van. Denk dat hij het daarom ook niet echt snapt. Hij weet totaal niet wat verslaving is. 

Sporten was m’n uitlaatklep inderdaad maar zelfs daar ben ik nu vaak te moe voor. Als ik de een keer in de week red mag ik al blij zijn en ik merk daar duidelijk fysiek een verschil. Dus heb m’n bloed al laten checken en wacht nog op de uitslagen. Ergens hoop ik dat daar iets uitkomt. Dan heb ik weer wat hoop. 

[Claudius]

20 minuten geleden zei Sophie84:

Ik ga ook doorzetten. Er is geen alternatief. De enige weg is er dwars doorheen en alles onderweg proberen uit te zitten. En de wijn en sigaretten zelf mis ik echt niet. Scheelt bakken met geld en ik gun mezelf ook heus wat leuks van dat geld. Maar ik hoef gewoon niks. Ik wil vooral met rust gelaten worden. Het liefst kruip ik onder een deken en kom ik daar alleen onderuit om te werken (want dat therapeutische afleiding) tot ik hier doorheen ben. Maar ja, zo werkt het leven niet. 

Ik wil ook onder een deken kruipen maar inderdaad zo werkt het niet. En ik wil zeker door iedereen met rust gelaten worden. Maar met de hulp van enkele mensen ga ik er stapje voor stapje komen. Jij ook?

[Claudius]

26 minuten geleden zei Sophie84:

Mijn partner steunt me wel maar weet zich ook geen raad met de vrouw die ik nu ben. Hij doet alles voor me als ik het vraag. Hij is lief. Koopt bloemen voor me als steun. Nee ik mag echt niet klagen. Maar snappen doet hij het niet en dat kan ik ook niet van hem verlangen. 
De kids zijn nog te klein om dit echt te snappen en werken eerder op m’n zenuwen dan dat ze een steun zijn. Wat niet erg is want daar zijn ze kind voor. Als ik moet huilen krijg ik lieve knuffels “omdat mama niet zo lekker is” en dat is meer dan ik kan wensen. Maar voel me dan ook gelijk schuldig. 
Het liefst vlieg ik voor twee weken naar een zonnig oord. Alleen. Maar ja het leven gaat daarna ook gewoon weer door. 

Een verslaving is inderdaad moeilijk uit te leggen aan iemand die niet verslaafd is. Ik denk wel dat op zijn minst mijn psychiater me begrijpt. Ze heeft namelijk iets met chocolade. 

[Lonster1]

8 uur geleden zei Sophie84:

En voor het eerst in m’n leven twijfel ik oprecht of ik me voldoende vast kan houden tot de zon weer gaat schijnen. 

Letterlijk genomen gaat binnenkort de zon schijnen en wordt het warmer. Dat zal ons allemaal goed doen. Wat een grauwe grijze en koude zooi, de laatste weken. Sporten is goed, maar wandelen is ook al heel fijn. Misschien is dat iets dat je makkelijker doet?

En misschien moet je je niet vast houden, maar los laten? 

[Yana]

Rustig aan maar Sophie, het mag best een tijdje moeilijk zijn, dat geeft niks. Ontspan en kruip als het kan maar lekker weg onder die deken en geef jezelf een warme knuffel. Je kan het aan, je doet het al. ❤️