We zullen doorgaan...."Deel 1: De kennismaking :) "

[Sebastiaan]

Dag allemaal, 

Ik ben Barbabob, man van 46 jaar. Zo'n 5 jaar geleden kwam ik hier wel eens, maar ik bleek toch meer nodig te hebben. Het was toen te "vrijblijvend" voor mij. Maar toen wel zinvolle gesprekken gevoerd hier, die wel degelijk waardevol waren.

Wat hoop ik hier te kunnen halen/brengen? Mijn verhaal doen, steun zoeken en krijgen als dat nodig is, lotgenoten kunnen steunen met alles wat ik meegemaakt & geleerd heb in Verslavingsland. Misschien een Buddy vinden om te steunen. Iets terug te doen voor "ons Verslaafden". En op deze manier actief bezig blijven met mijn verslavingsgevoeligheid. Mijzelf scherp houden. Daarnaast ga ik hoogstwaarschijnlijk de opleiding tot Ervaringsdeskundige binnen de Verslavingszorg doen. :). 

 

Mochten jullie vragen hebben/steun zoeken, ik zal mijn best doen om te ondersteunen :). Ik zal op een later moment wel wat meer schrijven over mijn jeugd, het ontstaan van mijn verslaving, de gevolgen hiervan, de inhoud van de verslavingstherapieen, mijn ervaringen binnen Verslavingszorg. En hoe het nu met mij gaat natuurlijk.

Ik sta nu bijna 3 jaar droog. Dat ging niet zomaar. 

Qua gebruik: vanaf mijn 18e veel te veel gedronken. Lid van een studenten vereniging waar ook veel gedronken werd. Door de jaren heen werd het meer en meer en werd ook duidelijk dat drinken voor mij een duidelijke functie had: verdoving van sociale angsten, meer lef qua meisjes versieren, veel adrenaline rushes door nieuwe riskante dingen die ik deed. Op mijn 29e ging mijn toenmalige vriendin er vandoor met een andere jongen. Ik weet nog goed dat ik toen rationeel besloot: ik ga veel drinken, dan kom ik deze nare periode wel door. Zo gezegd, zo gedaan. 2 flessen wijn per avond. 

Vlak daarna kreeg ik mijn eerste echte baan na mijn studie. Was een hele vervelende werkplek met een hele nare directe baas boven mij. Dit leidde tot sociale angsten op het werk. Ik kon/wist toen niet anders dan dit te verdoven met meer drank 's avonds. Overdag dan paniekaanvallen op het werk, maar ik zag het verband niet. In deze periode ben ik ook verslaafd geraakt aan verdovende medicatie, diazepam en temazepam.

Na jaren van nog zwaarder misbruik, waarbij ik zo'n 1 a 2 maal per jaar een week of meer stopte met drinken (om mijzelf te testen, maar ook om mijn omgeving te laten zien dat ik "prima zonder kon" ging het helemaal mis. Na 4 dagen gestopt te zijn kreeg ik op mijn werk een epileptische aanval. En kwam op de spoed terecht van het ziekenhuis. Half bewusteloos. Ik weet nog dat een arts mij toen vroeg: "Just in case: mocht het nodig zijn u te reanimeren, wilt u dit dan?". Daarop werd ik erg kwaad en riep: "Natuurlijk, man, je bent toch niet gek??!!!". Dit was echt een wake up call voor mij: als het puntje bij het paaltje mocht komen, dan wil ik toch echt niet dood, ook al had ik wel eens nagedacht over zelfmoord als the way out. De hersenscan bevestigde dat het een epileptisch insult was geweest. Ik was volgens mij wel vrij eerlijk over mijn drankgebruik, maar dit verband werd na een week op de intensive care niet gelegd. Ik kan mij nog herinneren dat ik dacht: "Laat dit alsjeblieft gewone eplipsie zijn, geen onttrekkingsaanval. Want: - dan heb ik het niet zelf zo ver laten komen, en - dan hoef ik niet te stoppen met drinken. Alweer zo'n eye-opener. Ook al wouden de neurologen niet bevestigen dat dit een onttrekkingsaanval was, ikzelf wist stiekem wel beter. Eenmaal weer thuis pakte ik het drinken gewoon weer op... Ik wist wel beter natuurlijk, maar kon (wilde?) toen gewoon niet anders. Ik heb toen nog 5 maanden door gedronken. Een liter wodka per dag, ik begon direct 's ochtends al. "Er gewoon niet meer willen zijn". 

Al snel kreeg ik meer uitvalsverschijnselen: geheugen bijna weg, bijna niet meer kunnen lopen, gevoel in sommige ledematen weg. Waanbeelden a la insecten op de muur. Ik ging heel hard en snel achteruit. Kwam niet meer buiten, liet de drank dagelijks bezorgen door een bezorgdienst. In 1 keer viel toen het kwartje, als ik dit niet aanpak, dan ren ik heel hard richting de dood... Wil ik dat? Met in gedachten de opmerking van de arts over het wel of niet reanimeren bij mijn ziekenhuis-opname na mijn epileptische aanval. Ik wilde dus wel leven, maar dan zou ik wel in actie moten komen. Afspraak gemaakt met de huisarts en hem dit huilend voorgelegd. "Help mij! Ik ga hier aan onder door, als ik zo doorga dan overlijd ik vast binnen 1 jaar ofzo". Mijn huisarts zei: "Ehh, Barbabob, je bedoelt dat je er dan over 2 maanden niet meer bent.". Ik schrok mij kapot en heb toen direct maar doorgepakt: Help mij! Ik wil opgenomen worden!". 

Het is nu drie jaar verder, 3 langdurige opnames gehad (VNN, 3 maanden, de Skuul Texel 6 maanden, Lievegoed Drenthe 3 maanden). Daarna nog 1 jaar psychotherapie bij VNN. En nu alweer 1 jaar op mijzelf met 1x/maand een voortgangsgesprek. en ben nog steeds clean, geen drank meer gehad en geen pillen (wel heb ik nu 2,5 jaar geleden helaas nog 3 dagen op een rij gedronken, een terugval dus. Ik ben toen wel krachtig genoeg geweest om direct weer hulp te vragen bij vrienden en VNN. Klinkt misschien vreemd, maar dit was een eenmalige waardevolle terugval :). ). Het leven blijft lastig, maar dat zal er wel bij horen? Het gaat mij verder beter dan de afgelopen 10 jaar. Daar ben ik enorm dankbaar voor, en natuurlijk ook trots op mijzelf :).

 

Voor nu: bedankt voor het lezen! 

[Zonnig]

Welkom! Indrukwekkend verhaal. Bedankt voor de inspiratie Sebastiaan. Hoop dat je veel aan forum mag hebben. Mij steunt het enorm

[Sebastiaan]

Dank je, Zonnig! Ik zal zo eens even wat meer over jou proberen te lezen hier

[Lika]

Welkom! Leven is lastig, maar wij zijn sterker dan we denken!!

 

[Sebastiaan]

Ja, Lika, dat blijkt! En ook een stuk stoerder dan we ooit gedacht hadden.

 

[Sebastiaan]

Dank je, Cleo. Ik een oude rot dus? ;). Tsja, wel echt een ervaren gebruiker, ervaren stopper en ervaren behandelingsklant :). Ik heb er ruim de tijd voor genomen, haha, zullen we maar zeggen :). Na de afkickopname bij VNN (toen niet bij machte na te denken wat voor mij goede vervolgstappen zouden zijn los van deze noodsprong. Hoewel natuurlijk wel de belangrijkste sprong in mijn leven weet ik nu) werd ik wat helderder van geest en heb besloten alles op alles te zetten om gestopt te blijven. "Nu is het mijn tijd". Ik heb telkens opnieuw moeten kiezen na het aflopen van een behandeling. Niet "wil ik nog meer" maar "wat kan ik nog gebruiken/wat heb ik nog nodig". Telkens heb ik zelf een behandelplan geschreven hahahaha, daar keken de behandelaars wel van op :). Dit voelde zooooooo goed. Kiezen voor je eigen welzijn... En er gewoon echt de tijd voor te nemen. Met in mijn achterhoofd: ik heb 20 jaar gezopen, 2 jaar intensieve behandeling is dan helemaal niet zo veel. En ook: 2 jaar is maar ongeveer 2,5 % van mijn levensduur, das toch wel een kleine investering om meer geluk te vinden.

Dus een Oude Rot, Cleo, ja dat ben ik zeker!

[kruidenthee67]

Welkom hier Sebastiaan.

[lady jane]

ha Sebastiaan,
ontsnapt aan je web
luister maar naar alle andere spinnen
dan zal het beter met je aflopen

[Nietmeer]

Welkom Sebastiaan!

[Sebastiaan]

Haha Jane, goed advies!

[Sebastiaan]

Ja, Knakker, het is ook indrukwekkend. En verdrietig. Het doet mij wel telkens goed als ik hierbij stil sta. Van waar ik kom. Wat het verschil is met nu. En erg trots dat ik sinds 3 jaar her alleen maar goede besluiten heb genomen. Het maakt denk ik niet uit hoeveel iemand drinkt qua verslavingsproblematiek. Het staat ons in de weg. We willen er van af. Qua gezondheid echter MOEST ik er vanaf. Als ik niet gestopt had had ik mij misschien wel langzaam doodgerdronken.... (schrijf ik met vochtige ogen...).

Misschien was het juist makkelijker voor mij om te stoppen dan voor iemand die qua hoeveelheid minder drinkt. Bij mij was het bijna letterlijk "Op lev

[Sebastiaan]

... "Op leven en dood". Er was (en nog steeds IS) geen tussenweg voor mij. Er is geen tussenweg voor mij. Of droog, of hard richting afgrond (via de goot? kapotte lever?). Dat ben ik allemaal voorgebleven. Zij het echt op het nippertje. Op een haartje na... Ik ben NET niet mijn huis kwijtgeraakt. Ik heb NET geen definitieve lever/hersenschade opgelopen. Ik ben NET niet mijn vrienden kwijtgeraakt. Ik ben NET niet mijn baan kwijtgeraakt... Tsja..... Dat maakt elke keuze erg scherp.

Ik heb geen "aanvechtingen", zoals jij dat noemt (drankzucht? Twijfels "Zal ik het wel doen of niet?"). Dat valt me echt enorm mee. Ik wil leven, dus niet dood, en dan is nuchter zijn de enige optie. Deze zomer heb ik op aardig wat terrasjes gezeten, cola of muntthee of Radler 0.0 of alcoholvrij biertje. Dat durfde ik na 3 jaar prima aan (ook al wordt dat binnen de verslavingszorg als een echte no-no gezien).