Ex verslaafde maar nog altijd problemen

[Pokemon]

Jarenlang zwaar verslaafd geweest aan Xanax. 40mg per dag was geen uitzondering. Na rock bottom te hebben bereikt cold turkey afgekickt. Hierbij behoorlijk risico gelopen want delirium tremens, 10 dagen achter elkaar gehallucineerd. Epileptische aanvallen, alles.

En dan voor het eerst in jaren nuchter de werkelijkheid bekijken. Ik heb er nog steeds moeite mee, en het is al een hele poos geleden (jaren). Want ik lijk een normaal leven nu te leiden met een huis en een baan, maar het is niet normaal. Ik ben niet normaal.

Ik zoek eigenlijk een beetje herkenning. Het fysieke kon ik wel aan, maar wat doe je als je terugkijkt naar jezelf voor het eerst zonder een waas van verdovende middelen, en je walgt van wat je ziet?

[Gaba]

Hallo Pokemon,

26 november 2014 ben ik gestopt met een krankzinnig hoge dosis Clonazepam. Ik heb dat verhaal hier toen indertijd helemaal opgeschreven. Wat je schrijft over het terugkijken na jaren in een waas te hebben geleefd herken ik maar al te goed. Nuchter de werkelijkheid bekijken is niet makkelijk. Want wat is dan die werkelijkheid? Voor mij is het dat er een fors aantal jaren verloren zijn gegaan. Het gebruik iets van 4 jaar en daarna de afschuwelijke donkere tijd van het afbouwen en stoppen met al het drama dat zich voltrok. De onnavolgbare beslissingen die ik heb genomen en de bizarre dingen die ik uitvoerde. Uiteindelijk ben ik in de laatste afbouwfase veel te snel gegaan. Volgens de Ashton Manual had het beter geweest om in de laatste fase over te stappen op Valium, die stap heb ik overgeslagen want ik werd doodziek van de valium en toen ineens gestopt en daardoor goed te vergelijken met cold turkey. 

Regelmatig heb ik nog mijn confrontatie met die periode. Ik ben vrienden kwijtgeraakt, familieleden die geen contact meer willen etc etc. Materieel heeft het me een vermogen gekost omdat ik nauwelijks kon of durfde te werken als ondernemer. Er zijn momenten geweest waarop ik besloot een boek te gaan schrijven met de titel "verloren dagen". Die verloren dagen bestonden eruit dat ik dagelijks urenlang ziek in m'n bed lag en nachten door het huis spookte maar uiteindelijk kreeg ik geen zin op papier en bleek het met geen pen te beschrijven.

Ik heb toch wel het idee dat cold turkey een dusdanig grote klap op je hele zenuwstelsel geeft, waardoor er iets permanent kapot is. En wat dat iets dan ook is moeten de geleerden nog uitvinden.

Ik ben ook zo'n gewone man met een baan en een huis, ik dronk en drink praktisch geen alcohol, geen drugs, geen psychiatrisch verleden of wat dan ook. Alleen maar forse slaapproblemen van de stress indertijd. Op enkele goede vrienden en mijn ouders na weet niemand van dit verhaal.  Ik schaam me er ook vaak voor.

Je omschrijft dat je walgt van wat je ziet in retroperspectief. Heel herkenbaar. Ik weet ook vaak niet zo goed of ik nu op mezelf boos moet zijn of op de dokter die het voorgeschreven heeft indertijd.  Ik kom daar vaak niet uit.

Ik zou ook niet weten waar ik het mee moet vergelijken, is het vergelijkbaar met afkicken van heroïne? van alcohol?  van GHB? 

Ik merk dat ik de hele periode uit m'n gedachten probeer te blokken. Maar ik kom nog wel regelmatig documenten en e-mails tegen die ik schreef indertijd. Ik kan me die dingen dan nog maar heel vaag herinneren. Ze zijn niet fout of raar maar "ik" heb ze niet geschreven.

Om het maar wat te versimpelen allemaal zeg ik dan tegen mezelf "ik was er wel en ik was er niet in die tijd".

Het blijft toch wel heel erg lastig om het te beschrijven, maar ik denk dat ik wel weet wat je bedoelt.

Ik heb allang geen echte klachten meer, ze zijn uiteindelijk allemaal verdwenen. Wat er nog rest is dat ik nog lang zal moeten werken aan het terugkrijgen van mijn zelfvertrouwen want dat heeft een lelijke klap gehad door dit gedonder.

Pokemon, heel veel sterkte.

 

 

 

 

 

 

 

[Cyclad58]

Clonazepam, Xanax, Lorazepam. De 3 lastigste benzo's om af te kicken. 

Ook bij mij was de overstap naar Diazepam niet wenselijk, ben gaan afbouwen op Lorazepam. Eigenlijk heb ik Lorazepam maar anderhalve maand therapeutisch gebruikt (wel 4 mg per dag), daarna mocht ik afbouwen. Dat afbouwen heeft ruim een jaar geduurd. 
Eind november 2017 was ik Lorazepamvrij. Tijdens het afbouwen heb ik doorgewerkt, lange tijd op 75%, vanaf maart 2018 weer 100%.

De klachten verminderen wel, maar wat blijft het een gevecht. 3 weken terug ging het een paar dagen slecht, vervolgens dik 2 weken goed en vanaf afgelopen maandag gaat het weer minder.

Gaba zegt het goed, het centrale zenuwgestel heeft een optater gekregen. Stressvolle dingen die ik voorheen prima kon handelen geven mij nu meteen een terugslag. 

Rust slaat dan om in onrust, voldoende slapen in slapeloosheid, vertrouwen in wanhoop, stabiliteit in zweetaanvallen en spiertrekkingen. Werken wordt dan ook ineens weer een probleem. Dat zijn de waves die enige tijd duren, soms dagen. De windows zijn er ook.

Wat zou ik weer graag de persoon zijn van voor september 2016, maar dat gebeurt niet meer. Acceptatie is zo lastig. Ik weet best dat dat me het meest zal helpen, maar de vechtjas in mij blijft zich op slechte dagen verzetten. Niet helpend, ik weet het. En ja, daar baal ik dan enorm van. 
Het fysieke aspect is inderdaad niet het lastigste. Het mentale aspect wel. En je moet het helemaal zelf oplossen, de tools die de hulpverleners geven zijn voor benzo ontwenning niet altijd even geschikt. Er zijn zelfs hulpverleners die benzo ontwenning ontkennen of bagatelliseren. 
Ik ben nu 60 en ik besef dat ik een omslag moet maken om de laatste stap naar genezing te zetten. Dat is erg moeilijk, maar ik heb geen keus. 

 

 

13 juni 2018 bewerkt door Cyclad58

[Kannietmeer]

lieve allemaal, @Cyclad58@Pokemon@Gaba

 

ik ga even een beetje esoterisch doen, omdat ik denk dat daar voor mij wel een antwoord is. Misschien ook voor jullie. Door benzo-ontwenning heen gaan, of dat nu een lange langzame taper is of een cold turkey, is voor veel mensen traumatisch. Het is onverwachts en iets waar we niet bewust voor hebben gekozen. Als je dit had geweten had je het niet gedaan. Maar zo werkt het niet. We hebben de medicatie geslikt, gebruikt of misbruikt, het maakt in dit geval even niet uit. Het heeft ons beschadigd en gepijnigd en door de hel laten gaan. ( of nog steeds). Maar ik heb de instelling in het leven dat ook uit de moeilijkste dingen, mooie dingen kunnen voortkomen. Meestal zie je die mooie dingen alleen niet die voortkomen uit pijn of negatieve ervaringen , als je geen vrede sluit met wat er is gebeurd. Als je niet accepteert wat er is gebeurd, dan blijf je vast geketend staan aan die negatieve kant van de gebeurtenis.

Wat de reden ook was dat je de medicatie nam, vergeef jezelf dat je toen dacht dat het je zou helpen. Of dat je het nodig had. Ook als je beweegredenen nu niet goed lijken. Of misschien juist. Vergeef jezelf en accepteer dat we in het leven soms dingen leren of moeten leren op een pijnlijke manier. Daarna kan je namelijk groeien. En het leren is groeien. En groeien maakt ons tot een mooier mens. En leren van jezelf te houden, ondanks de fouten en rotzooi in je leven, is belangrijk, omdat je dan beter voor jezelf gaat zorgen. En als je dit doet, zal je zien dat er ook goede dingen waren. Dan ga je anders kijken. Dan ga je waarderen wat je was, en wat je bent en wat je gaat worden.

 

Ik hoop dat jullie begrijpen wat ik zeg.

liefs, Liz

14 juni 2018 bewerkt door Kannietmeer

[Cyclad58]

8 minuten geleden zei Kannietmeer:

lieve allemaal, @Cyclad58@Pokemon@Gaba

 

ik ga even een beetje esoterisch doen, omdat ik denk dat daar voor mij wel een antwoord is. Misschien ook voor jullie. Door benzo-ontwenning heen gaan, of dat nu een lange langzame taper is of een cold turkey, is voor veel mensen traumatisch. Het is onverwachts en iets waar we niet bewust voor hebben gekozen. Als je dit had geweten had je het niet gedaan. Maar zo werkt het niet. We hebben de medicatie geslikt, gebruikt of misbruikt, het maakt in dit geval even niet uit. Het heeft ons beschadigd en gepijnigd en door de hel laten gaan. ( of nog steeds). Maar ik heb de instelling in het leven dat ook uit de moeilijkste dingen, mooie dingen kunnen voortkomen. Meestal zie je die mooie dingen alleen niet die voortkomen uit pijn of negatieve ervaringen , als je geen vrede sluit met wat er is gebeurd. Als je niet accepteert wat er is gebeurd, dan blijf je vast geketend staan aan die negatieve kant van de gebeurtenis.

Wat de reden ook was dat je de medicatie nam, vergeef jezelf dat je toen dacht dat het je zou helpen. Of dat je het nodig had. Ook als je beweegredenen nu niet goed lijken. Of misschien juist. Vergeef jezelf en accepteer dat we in het leven soms dingen leren of moeten leren op een pijnlijke manier. Daarna kan je namelijk groeien. En het leren is groeien. En groeien maakt ons tot een mooier mens. En leren van jezelf te houden, ondanks de fouten en rotzooi in je leven, is belangrijk, omdat je dan beter voor jezelf gaat zorgen. En als je dit doet, zal je zien dat er ook goede dingen waren. Dan ga je anders kijken. Dan ga je waarderen wat je was, en wat je bent en wat je gaat worden.

 

Ik hoop dat jullie begrijpen wat ik zeg.

liefs, Liz

Ik begrijp zeker wat je zegt, lieve Liz.

Ik probeer het ook echt toe te passen. Dat lukt niet ineens natuurlijk, maar ik weet inmiddels dat weerstand niet helpt. Dat maakt het gevoel niet minder rot. 

Kan alleen maar hopen hier stappen in te maken. Moet dat toch zelf doen. Mooie maar erg lastige challenge! 

[Gaba]

Ha Liz, niet te geloven maar ik zat net een heel verhaal te schrijven over de acceptatie. Ik sluit me volledig bij je aan. Nadat ik simpelweg geaccepteerd had hoe het nu eenmaal was, en me er niet meer tegen verzette, ging het echt met grote stappen vooruit.

[Kannietmeer]

6 minuten geleden zei Gaba:

Ha Liz, niet te geloven maar ik zat net een heel verhaal te schrijven over de acceptatie. Ik sluit me volledig bij je aan. Nadat ik simpelweg geaccepteerd had hoe het nu eenmaal was, en me er niet meer tegen verzette, ging het echt met grote stappen vooruit.

Wauw, wat heerlijk dat je dat moment ook hebt gehad! Dat is zo waardevol namelijk! Echt accepteren, blijkt een enorme key. En dat jij het bevestigt,  maakt me blij, want dat betekent voor mij dat ik mensen de goede richting op duw in dit proces. Ik blijf er op hameren en weet echt dat het zal helpen als het ten volle in daalt.

[Kannietmeer]

14 minuten geleden zei Cyclad58:

Ik begrijp zeker wat je zegt, lieve Liz.

Ik probeer het ook echt toe te passen. Dat lukt niet ineens natuurlijk, maar ik weet inmiddels dat weerstand niet helpt. Dat maakt het gevoel niet minder rot. 

Kan alleen maar hopen hier stappen in te maken. Moet dat toch zelf doen. Mooie maar erg lastige challenge! 

Als je het wel gaat bereiken, dan zal je ervaren wat een zegen het is. Vecht niet tegen jezelf, maar vergeef jezelf voor het anders zijn dan je dacht, accepteer dat je bent zoals je bent en dat het gaat zoals het gaat. Beste huiswerk dat je kan doen!

14 juni 2018 bewerkt door Kannietmeer

[Kannietmeer]

Op 15-6-2018 om 09:11 zei Dis:

Heel mooi gezegd Liz,

Ik heb een zelfstudie esoterische filosofie gedaan. Niet verwarren met New Age. Wij moderne mensen zijn vaak te materialistischs, wellicht komt daar ook medicijngebruik uit voort. Er moet meteen een oplossing voor een probleem komen, zonder eerst stil te staan bij de oorzaak!

Ja, we zijn niet gewend te accepteren dat er lessen zitten in moeilijke tijden. En dat is deels ook logisch, want ons overlevingssysteem wil gewoon wegblijven van pijn en lijden. Heel normaal. Maar als we gaan beseffen wat het met ons doet als we de pijn accepteren en niet beoordelen, dan is er een groei mogelijk, die rijk en warm en vol liefde is. Dat is mijn ervaring. En in ons koude kikkerland klinkt dat zo ongelooflijk zweverig, maar ik heb alleen maar woorden om over te brengen wat ik ervaar en geleerd heb. En zo klinkt het dan maar.

29 augustus 2018 bewerkt door Kannietmeer

[Pokemon]

Op 12-6-2018 om 21:38 zei Gaba:

Hallo Pokemon,

26 november 2014 ben ik gestopt met een krankzinnig hoge dosis Clonazepam. Ik heb dat verhaal hier toen indertijd helemaal opgeschreven. Wat je schrijft over het terugkijken na jaren in een waas te hebben geleefd herken ik maar al te goed. Nuchter de werkelijkheid bekijken is niet makkelijk. Want wat is dan die werkelijkheid? Voor mij is het dat er een fors aantal jaren verloren zijn gegaan. Het gebruik iets van 4 jaar en daarna de afschuwelijke donkere tijd van het afbouwen en stoppen met al het drama dat zich voltrok. De onnavolgbare beslissingen die ik heb genomen en de bizarre dingen die ik uitvoerde. Uiteindelijk ben ik in de laatste afbouwfase veel te snel gegaan. Volgens de Ashton Manual had het beter geweest om in de laatste fase over te stappen op Valium, die stap heb ik overgeslagen want ik werd doodziek van de valium en toen ineens gestopt en daardoor goed te vergelijken met cold turkey. 

Regelmatig heb ik nog mijn confrontatie met die periode. Ik ben vrienden kwijtgeraakt, familieleden die geen contact meer willen etc etc. Materieel heeft het me een vermogen gekost omdat ik nauwelijks kon of durfde te werken als ondernemer. Er zijn momenten geweest waarop ik besloot een boek te gaan schrijven met de titel "verloren dagen". Die verloren dagen bestonden eruit dat ik dagelijks urenlang ziek in m'n bed lag en nachten door het huis spookte maar uiteindelijk kreeg ik geen zin op papier en bleek het met geen pen te beschrijven.

Ik heb toch wel het idee dat cold turkey een dusdanig grote klap op je hele zenuwstelsel geeft, waardoor er iets permanent kapot is. En wat dat iets dan ook is moeten de geleerden nog uitvinden.

Ik ben ook zo'n gewone man met een baan en een huis, ik dronk en drink praktisch geen alcohol, geen drugs, geen psychiatrisch verleden of wat dan ook. Alleen maar forse slaapproblemen van de stress indertijd. Op enkele goede vrienden en mijn ouders na weet niemand van dit verhaal.  Ik schaam me er ook vaak voor.

Je omschrijft dat je walgt van wat je ziet in retroperspectief. Heel herkenbaar. Ik weet ook vaak niet zo goed of ik nu op mezelf boos moet zijn of op de dokter die het voorgeschreven heeft indertijd.  Ik kom daar vaak niet uit.

Ik zou ook niet weten waar ik het mee moet vergelijken, is het vergelijkbaar met afkicken van heroïne? van alcohol?  van GHB? 

Ik merk dat ik de hele periode uit m'n gedachten probeer te blokken. Maar ik kom nog wel regelmatig documenten en e-mails tegen die ik schreef indertijd. Ik kan me die dingen dan nog maar heel vaag herinneren. Ze zijn niet fout of raar maar "ik" heb ze niet geschreven.

Om het maar wat te versimpelen allemaal zeg ik dan tegen mezelf "ik was er wel en ik was er niet in die tijd".

Het blijft toch wel heel erg lastig om het te beschrijven, maar ik denk dat ik wel weet wat je bedoelt.

Ik heb allang geen echte klachten meer, ze zijn uiteindelijk allemaal verdwenen. Wat er nog rest is dat ik nog lang zal moeten werken aan het terugkrijgen van mijn zelfvertrouwen want dat heeft een lelijke klap gehad door dit gedonder.

Pokemon, heel veel sterkte.

 

 

 

 

 

 

 

Hey Gaba,

 

Dankje. Je schrijft waar je het mee zou moeten vergelijken. Alcohol is het eerste dat in me opkomt. Werking is ook vergelijkbaar en het afkicken eveneens. Erge is dat ik met alcohol dus nu ook wel een probleem heb. En dat komt eigenlijk omdat ik weliswaar nog leef, maar ook niet veel meer dan dat. Het is niet alleen psychisch, maar door jarenlang zo verslaafd te zijn raken je hersenen ook beschadigd. Of althans, het beloningscentrum is niet meer je van het. Ik kan mij niet herinneren wanneer ik gelukkig was, ja als ik Xanax nam. En nu dus alcohol. Schaam me rot, maar ja.

Ik ben ook alles kwijtgeraakt. Ik heb zaken gedaan tegen de wet. En echt zeer onethische zaken. Heb overigens veel mailboxen nooit meer geopend, telefoon weggegooid en gaan verhuizen. Nou ja, vluchtgedrag is me niet echt vreemd zullen we maar zeggen.

Zo omschrijf ik het overigens ook, 'ik was er wel en ik was er niet.' Ik begon ook tijdens mijn twintiger jaren en dan zou je juist je karakter moeten ontwikkelen. Ik mis daarin een heleboel. Cognitief niet, maar emotioneel en sociaal des te meer. Ook ben ik enorm cynisch geworden en heb ik een afkeer gekregen van de meeste mensen. Gewoon, omdat ik de slechtste kant van de mens heb gezien. Hoe kun je dat 'onzien'?

Ik heb ook lang spijt gehad van het afkicken. Soms nog. Mijn leven was * maar nu is het ook niet veel soeps. En alle tegenslagen nuchter te verwerken, ik vind het ontzettend moeilijk. Soms denk ik weleens 'was ik maar gewoon in zo'n high toestand doodgereden door iemand'.

 

[Kannietmeer]

@Pokemon Wanneer je nog gebruikt maakt van alcohol, zal je misschien nooit volle genezing ervaren. Ik kan dat niet met zekerheid stellen,( wat weet ik nou helemaal), maar de beschadigde receptoren die door benzo's zijn geraakt worden ook door alcohol geraakt. Mijn herstel op het gebied van ervaren van geluk en vreugde gaat duidelijk ook niet snel. Ik ben blij met alles wat goed gaat, maar dat volle gevoel, totaal blije gevoel.... tja... En dus als ik er dan vanuit ga dat dat mogelijk één van de laatste dingen zijn die herstellen, dan is het jezelf weer verdoven met iets anders niet de goede stap om dat ooit terug te krijgen. Maar dat zal je zelf mogelijk ook al wel bedacht hebben.

Achterstand in groei  zou je mogelijk naar kunnen kijken, door de juiste therapie te gaan doen. Ik geloof aan werken aan jezelf en de koe bij de horens vatten, ook als het moeilijk is. Recht door de storm, al gravend door de stront, kom je er aan de andere kant een stuk beter uit. Makkelijk is het niet, waardevol wel.

Sterkte!

17 juni 2018 bewerkt door Kannietmeer

[Pokemon]

1 uur geleden zei Kannietmeer:

@Pokemon Wanneer je nog gebruikt maakt van alcohol, zal je misschien nooit volle genezing ervaren. Ik kan dat niet met zekerheid stellen,( wat weet ik nou helemaal), maar de beschadigde receptoren die door benzo's zijn geraakt worden ook door alcohol geraakt. Mijn herstel op het gebied van ervaren van geluk en vreugde gaat duidelijk ook niet snel. Ik ben blij met alles wat goed gaat, maar dat volle gevoel, totaal blije gevoel.... tja... En dus als ik er dan vanuit ga dat dat mogelijk één van de laatste dingen zijn die herstellen, dan is het jezelf weer verdoven met iets anders niet de goede stap om dat ooit terug te krijgen. Maar dat zal je zelf mogelijk ook al wel bedacht hebben.

Achterstand in groei  zou je mogelijk naar kunnen kijken, door de juiste therapie te gaan doen. Ik geloof aan werken aan jezelf en de koe bij de horens vatten, ook als het moeilijk is. Recht door de storm, al gravend door de stront, kom je er aan de andere kant een stuk beter uit. Makkelijk is het niet, waardevol wel.

Sterkte!

Ik ben 7 jaar nuchter geweest, die drank is eigenlijk iets van het laatste halfjaar. Met nuchter bedoel ik benzovrij, ik dronk wel af en toe alcohol en soms flink te veel, maar niet problematisch. Ik heb nog eens oxazepam gekregen overigens, maar dat doet bij mij niet zoveel en geeft geen high (Xanax wel).

Therapie heb ik geprobeerd, maar bleek niet echt iets voor mij. Ik geloof ook niet dat het een feit is dat je ergens beter uitkomt. Een basisgevoel als zinloosheid bijvoorbeeld kun je niet gemakkelijk veranderen. Je karakter ook niet. Sterker nog, het geloven in een betere uitkomst is karakterafhankelijk.

[Cyclad58]

3 uur geleden zei Pokemon:

 

Therapie heb ik geprobeerd, maar bleek niet echt iets voor mij. Ik geloof ook niet dat het een feit is dat je ergens beter uitkomt. Een basisgevoel als zinloosheid bijvoorbeeld kun je niet gemakkelijk veranderen. Je karakter ook niet. Sterker nog, het geloven in een betere uitkomst is karakterafhankelijk.

Tja, daar zeg je wat. Laat ik het zo zeggen: ik hoop van harte dat je ongelijk hebt. Ik heb ook heel veel moeite met accepteren dat het niet gaat zoals het naar mijn idee zou moeten zijn. 
Nu ruim een half jaar Lorazepamvrij en de goede en slechte dagen/weken wisselen elkaar nog steeds af. 
Toch ben ik erg geneigd de woorden van Liz @Kannietmeer te omarmen. Ook ik ervaar blijde momenten als het beter gaat, maar het volle geluk en tevredenheid zijn er zeker nog lang niet.
Ik ervaar ook, dat het dan niet helpt om me helemaal te begraven in zelf medelijden en negativiteit. Het ombuigen naar positiviteit is verrekte lastig, maar toch zeker de moeite waard om voor te vechten. Ik ben nu zover dat ik weet wat ik moet denken, denk te weten wat ik moet doen. Dat het nog niet echt veel resultaat oplevert triggert mijn ongeduld. 
Het geloven in een betere uitkomst is wellicht karakterafhankelijk, ja. Het besef, de theoretische wetenschap dat dat toch nodig is heeft niets met je karakter te maken. Het komt niet vanzelf, het is volgens mij geen kwestie van niets doen en we worden wel beter. We moeten er aan werken, hoe dan ook. 
We zijn dikwijls geneigd het goede te vergeten en in het slechte te blijven hangen. Dat is ook mijn valkuil. Dat wil echter niet zeggen dat ik er niets aan doe om die valkuil te omzeilen.

 

 

[mito]

Ik denk dat de grootste valkuil nog wel is wanneer we niets aan het onderliggende probleem doen.

[benzodizzy]

Wat een ellende; ben je eindelijk lichamelijk een beetje op orde, krijg je het geestelijk gedeelte op je netvlies. 

Ook ik ben erg onder de indruk van mezelf zonder verdovende middelen ,diazepam 10 jaar 2x daags 5 mg, alsook MET dit middel. Alsof ik 10 jaar "niet echt wakker was maar ook niet sliep" het gaat me erg aan het hart dat ik zomaar 10 jaar in de prullenbak heb gegooid; de ontwikkeling stond stil zonder dat je in kon grijpen. Het denken, voelen, handelen verliep anders, dat is toch wie je bent en hoe mensen je zien. Het was een schijn persoonlijkheid.

 Natuurlijk moet er gerelativeerd blijven, doch blijft het feit er bestaan, dat  als je de tijd terug kon draaien je niet het middel tot je nam en al zeker niet jaren. De tijd dringt het voelt alsof ik 10 jaar moet goed maken. Gegroet.

 

 

[mito]

22 uur geleden zei benzodizzy:

Wat een ellende; ben je eindelijk lichamelijk een beetje op orde, krijg je het geestelijk gedeelte op je netvlies. 

Ook ik ben erg onder de indruk van mezelf zonder verdovende middelen ,diazepam 10 jaar 2x daags 5 mg, alsook MET dit middel. Alsof ik 10 jaar "niet echt wakker was maar ook niet sliep" het gaat me erg aan het hart dat ik zomaar 10 jaar in de prullenbak heb gegooid; de ontwikkeling stond stil zonder dat je in kon grijpen. Het denken, voelen, handelen verliep anders, dat is toch wie je bent en hoe mensen je zien. Het was een schijn persoonlijkheid.

 Natuurlijk moet er gerelativeerd blijven, doch blijft het feit er bestaan, dat  als je de tijd terug kon draaien je niet het middel tot je nam en al zeker niet jaren. De tijd dringt het voelt alsof ik 10 jaar moet goed maken. Gegroet.

 

 

Story of my live

[Gaba]

Op 26-6-2018 om 13:13 zei benzodizzy:

Wat een ellende; ben je eindelijk lichamelijk een beetje op orde, krijg je het geestelijk gedeelte op je netvlies. 

Ook ik ben erg onder de indruk van mezelf zonder verdovende middelen ,diazepam 10 jaar 2x daags 5 mg, alsook MET dit middel. Alsof ik 10 jaar "niet echt wakker was maar ook niet sliep" het gaat me erg aan het hart dat ik zomaar 10 jaar in de prullenbak heb gegooid; de ontwikkeling stond stil zonder dat je in kon grijpen. Het denken, voelen, handelen verliep anders, dat is toch wie je bent en hoe mensen je zien. Het was een schijn persoonlijkheid.

 Natuurlijk moet er gerelativeerd blijven, doch blijft het feit er bestaan, dat  als je de tijd terug kon draaien je niet het middel tot je nam en al zeker niet jaren. De tijd dringt het voelt alsof ik 10 jaar moet goed maken. Gegroet.

 

 

Benzodizzy, ik ben flink onder de indruk van wat je schrijft. Ik heb ook het gevoel dat er jaren zijn verloren. Het is alsof ik een stuk film kwijt ben. Maar het is wel zo dat je het pas kunt ervaren als je gestopt bent met de troep. En ik zal ook de laatste zijn om te zeggen dat je na de stop ineens het ultieme geluk zult vinden. Maar de kwaliteit van leven gaat wel stukken vooruit. Het beleven van de dingen -goed en slecht- wordt in ieder geval intenser. Het verwerken is een ander ding. Flauw en afgezaagd om te stellen maar het is een soort rouwproces. En ook in dat proces is acceptatie meestal de sleutel. 

 

[Weegschaal81]

Op 14-6-2018 om 21:16 zei Kannietmeer:

lieve allemaal, @Cyclad58@Pokemon@Gaba

 

ik ga even een beetje esoterisch doen, omdat ik denk dat daar voor mij wel een antwoord is. Misschien ook voor jullie. Door benzo-ontwenning heen gaan, of dat nu een lange langzame taper is of een cold turkey, is voor veel mensen traumatisch. Het is onverwachts en iets waar we niet bewust voor hebben gekozen. Als je dit had geweten had je het niet gedaan. Maar zo werkt het niet. We hebben de medicatie geslikt, gebruikt of misbruikt, het maakt in dit geval even niet uit. Het heeft ons beschadigd en gepijnigd en door de hel laten gaan. ( of nog steeds). Maar ik heb de instelling in het leven dat ook uit de moeilijkste dingen, mooie dingen kunnen voortkomen. Meestal zie je die mooie dingen alleen niet die voortkomen uit pijn of negatieve ervaringen , als je geen vrede sluit met wat er is gebeurd. Als je niet accepteert wat er is gebeurd, dan blijf je vast geketend staan aan die negatieve kant van de gebeurtenis.

Wat de reden ook was dat je de medicatie nam, vergeef jezelf dat je toen dacht dat het je zou helpen. Of dat je het nodig had. Ook als je beweegredenen nu niet goed lijken. Of misschien juist. Vergeef jezelf en accepteer dat we in het leven soms dingen leren of moeten leren op een pijnlijke manier. Daarna kan je namelijk groeien. En het leren is groeien. En groeien maakt ons tot een mooier mens. En leren van jezelf te houden, ondanks de fouten en rotzooi in je leven, is belangrijk, omdat je dan beter voor jezelf gaat zorgen. En als je dit doet, zal je zien dat er ook goede dingen waren. Dan ga je anders kijken. Dan ga je waarderen wat je was, en wat je bent en wat je gaat worden.

 

Ik hoop dat jullie begrijpen wat ik zeg.

liefs, Liz

Wat ontzettend mooi geschreven! @Kannietmeer

[Kannietmeer]

1 uur geleden zei Weegschaal81:

Wat ontzettend mooi geschreven! @Kannietmeer

dank je wel

[benzodizzy]

Hebben jullie ook opdringerige herinneringen van de tijd voor je benzo gebruik? Ik krijg elke dag wel wat "geladen" beelden van vroeger voor me. Er zitten zoveel soorten gevoelens achter die herinneringen, niet normaal. Alle emoties worden er zo'n beetje bij betrokken. Het maakt me melancholisch gestemd. Het lijkt dat mijn aandacht wordt verdeeld tussen 3 realiteiten: periode voor de benzos, met en zonder de benzos. Dat mijn hoofd nog niet uit elkaar is gespat is een wonder.

[Kannietmeer]

Op 22-8-2018 om 20:09 zei benzodizzy:

Hebben jullie ook opdringerige herinneringen van de tijd voor je benzo gebruik? Ik krijg elke dag wel wat "geladen" beelden van vroeger voor me. Er zitten zoveel soorten gevoelens achter die herinneringen, niet normaal. Alle emoties worden er zo'n beetje bij betrokken. Het maakt me melancholisch gestemd. Het lijkt dat mijn aandacht wordt verdeeld tussen 3 realiteiten: periode voor de benzos, met en zonder de benzos. Dat mijn hoofd nog niet uit elkaar is gespat is een wonder.

Hi  BD,

Het is veel voorkomend dat mensen dit ervaren. Soms door dromen in de nacht, soms door opdringerige herinneringen die je emoties ook heftig kunnen beïnvloeden. En mensen kunnen er helemaal dol van worden. Maar het gaat over. Het verdwijnt weer zoals het ook zomaar gekomen is. Hoe heftiger je verleden, hoe moeilijker denk ik om er mee om te gaan.

[Pokemon]

Op 22-8-2018 om 20:09 zei benzodizzy:

Hebben jullie ook opdringerige herinneringen van de tijd voor je benzo gebruik? Ik krijg elke dag wel wat "geladen" beelden van vroeger voor me. Er zitten zoveel soorten gevoelens achter die herinneringen, niet normaal. Alle emoties worden er zo'n beetje bij betrokken. Het maakt me melancholisch gestemd. Het lijkt dat mijn aandacht wordt verdeeld tussen 3 realiteiten: periode voor de benzos, met en zonder de benzos. Dat mijn hoofd nog niet uit elkaar is gespat is een wonder.

Dit is wel echt een ontzettend late reactie, maar ja. Dit herken ik heel erg. Ik word zo weer teruggeworpen in een bepaalde ervaring als er iets gebeurt. Ik ben de laatste die het slachtoffer wil uithangen, maar ik denk wel dat het een trauma is (officieel). Ik heb ook zaken die mij altijd eraan herinneren of ik wil of niet, namelijk littekens, tatoeages..dat laatste is dan simpeler te verwijderen dan het eerste. En de constante angst dat iemand 'me ontdekt'. Soms ongelooflijk verdriet of agressie, en ik houd dat altijd achter mijn facade maar thuis ben ik dan gewoon uitgeput. Zeker in deze tijd waarin sociaal doen wenselijk is willen mensen constant iets van je weten. Ik wil juist niets delen, uit zelfbescherming. Ik heb ook geen social media ofzo, met name omdat ik bang ben dat iemand me uit die tijd herkent. Die weet wat je hebt gedaan. Soms meer dan ik nog weet, want ik ben hele perioden kwijt.

[LarsH]

Hallo,

Hier een medelotgenoot. Zijn de meeste er goed uitgekomen na een paar jaar?

 

groet