Patries

Goedemorgen allemaal! Ik schrijf nu niet heel veel, omdat ik simpelweg zo moe ben. Het schermpje doet na een poosje pijn aan mijn ogen ook. Vandaag wordt weer een dag met "zo goed als niks". Strak moet ik wel even de hond uitlaten (zoon heeft gisteren tot laat gewerkt) en daarna kruip ik waarschijnlijk weer in mijn bed, of misschien op de bank. Een beetje de sport van het weekend volgen, dat vind ik leuk.

Gisteren was ik zo moe dat ik niet meer op het forum ben geweest. In ieder geval ga ik nu een week rust houden (ook op aanraden van de huisarts) en nadenken over hoe ik het in de toekomst ga doen. Overspannenheid voorkomen. Vandaag ga ik proberen toch even iets leuks voor mezelf te doen (al is het alleen maar een bezoekje aan de stad of wat struinen in Ikea). Maar ik ben echt wel moe...

Ik ga zo naar de huisarts.

Vandaag meld ik me ziek. Het kan niet anders, ik heb de hele nacht wakker gelegen met hartkloppingen en een enorme angst. Straks bel ik naar mijn werk, ik zie er zo tegenop. Ik voel me slap, zwak, een loser, maar ik kan niet meer. Ik donderde daarnet ook bijna de trap af, zo wankel sta ik op mijn benen. Ik ben bang om me ziek te melden...

Rosee, het verbaast me ook dat alleen de maatschappelijk werkster ziet hoe het met me gaat. "Je bent al te lang doorgegaan" zegt ze. Mijn "bazen" zien het niet, ondanks dat er bekend is gemaakt dat ik aangegeven heb dat het teveel voor me dreigt te worden. Men blijft continu beroep op me doen, er wordt ook geeist dat ik na mijn werk bij elke vergadering aanschuif. Soms heb ik er twee tegelijkertijd, soms ben ik ingeroosterd op een vergadering en tegelijkertijd moet ik gewoon werken. Dat is nog steeds zo. Zo kan ik het ook niet goed doen... Rupsje merkte eerder op dat je voor je baas een nummer bent....en dat blijft maar door mijn hoofd spoken, zo voel ik het ook. Een baas geeft niets om je...enkele uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Ik voel me een instrument dat het dreigt te begeven. Het wordt vervolgd, ik houd jullie op de hoogte. Zo lief dat jullie met me meeleven, heel erg bedankt daarvoor. Het steunt me enorm!

Tja, ik heb inmiddels een abo op de psych . Ik heb het leven altijd moeilijk gevonden.Maar daar praat ik niet graag over, ik gedraag me meestal vrolijk en enthousiast. Ik wil niet dat mensen me raar vinden, als kind heb ik daar erg onder geleden, ik was toch wat anders. Ooit was ik een perfectionist, maar dat heb ik losgelaten. De wereld is verre van perfect en ikzelf kom er nog geen fractie bij in de buurt. Het is vooral dat ik met mensen werk, mensen zijn afhankelijk van me. En ik wil ze niet in de steek laten...

Op den duur wordt het wel een burn-out zo, maar het is het nog niet. Ooit had ik een burn-out en toen kon ik amper meer lopen. Het was dramatisch, want mijn kinderen waren nog heel klein. Nu ben ik vooral doodop en buiten mijn werk om heb ik amper nog energie. Straks moet ik nog even naar de stembus, maar alleen daar al zie ik als een berg tegenop. Bah, ik voel mezelf zo suf. Is het normaal om een rooster te hebben waarin je amper een pauze hebt en tussen 8.00 en 17.00 uur continu bezig bent? Is het zwakheid van mij dat ik het werk dat is blijven liggen in de avond niet meer kan behappen? Ik voel me zo'n loser...

Ik denk dat ik zou zeggen: "Meld je ziek!"

Lief Sober, dank je wel!

Let wel: ik houd enorm van mijn werk, maar het is nooit af, nooit....en het stapelt zich op...

Hallo allemaal, lief dat jullie reageren. Ik ben nu net thuis, om 7 uur vanochtend was ik de weg al op. Jullie hebben gelijk, dit is bizar! Omdat ik op verschillende afdelingen werk stromen er zoveel mailtjes binnen dat het niet bij te houden is. Ook omdat ik tussendoor helemaal geen ruimte heb om ervoor te gaan zitten. Er blijft zoveel iggen... Als ik geluk heb ben ik tegen 17.00 uur "klaar", vandaag was dat ook zo. En dan zou ik eigenlijk in de avond bezig moeten zijn met die overload aan administratie en mails, maar dat KAN ik niet. Mijn hoofd kan het niet meer behappen. In de auto piekerde ik over de volgende stap: ontslag nemen is te riskant, dan heb ik straks geen inkomen, ik zal tijdelijk te moe zijn om overtuigend te solliciteren. Ik ben verdrietig: ik heb het gevoel dat ik faal, dat anderen het wel zouden kunnen behappen. Maar ik heb geen tijd overdag, ik ben continu bezig...

Ja, het is erg, dat is vaak de realiteit van de arbeidsvloer. Ik ben zelf al twee keer eerder overspannen geweest, maar dat was om een andere reden: toen mijn kinderen nog klein waren had ik geen flexibele back-up wanneer ze ziek werden. Daar ben ik flink op kapot gedraaid, maar dat is alweer een jaar of vijftien geleden. De gevoeligheid voor een burn-out blijf je op een of andere manier met je mee dragen. Dit keer gaat het om teveel werk, het werk is nooit af, echt nooit. Als ik thuis ben besef ik dat er nog heel veel werk is blijven liggen en dat er deadlines zijn. Ik ben echt verschrikkelijk moe.

Ja, ik ben nog steeds aan het werk. Maar ik ben die dag na het weekend meteen naar de maatschappelijk werkster gegaan en die zag direct dat het serieus was. Cliche begon ik ook te huilen terwijl ik dit perse niet wilde. Ik heb haar moeten beloven me meteen ziek te melden als ik me niet goed voel. Maar dat is lastig: ik voel me zo vaak "niet goed", ofwel door slaapgebrek ofwel door overbelasting. Voor mij is dat volslagen normaal: ik heb een brein dat anders werkt dan dat van de meeste mensen : ADD/complexe PTSS en ik heb zuurstoftekort gehad bij mijn geboorte (ik heb echter geen flauw idee in hoeverre dat invloed heeft) en ik verberg dat. Ik wil graag "gewoon" zijn, goed gevonden worden en ook goed functioneren. Ik werk op hbo/academisch niveau, ik heb een academische opleiding. Eigenlijk voel ik me structureel mislukt. Ik balanceer wankel en fragiel door dit leven, maar het valt gelukkig niet op. Er wordt nu naar mijn rooster gekeken, duidelijk is dat ik veel te veel uren werk. Bizar veel. Zodra het echt niet meer gaat meld ik mezelf ziek, ik voel me nu wel vrijer dat ook te doen. Toch is het lastig: ik dupeer zoveel mensen wanneer ik uitval. Natuurlijk ben ik niet onvervangbaar, maar ik wil niemand last bezorgen en dat gebeurt wel wanneer ik niet kan werken.

Extranaut, ik vermoed dat niemand van ons hier "mainstream'" is, we zijn allemaal verslaafden, weet je nog wel? We schrijven hier niets met de bedoeling je af te kraken of voor gek te zetten, we reageren hier omdat we hopen dat je het uiteindelijk gaat redden zonder middelen, zoals je eerder aangaf dat te willen. Ik pleit er wel heel erg voor dat je, als je kinderen hebt, zoals jij en ik, je gezondheid in de gaten dient te houden. Kinderen zijn meestal niet blij met een verloederde mama of papa. Ze zullen ongetwijfeld van je houden, maar ze hebben je liever nuchter en helder. Ze willen hun vrienden ook trots kunnen vertellen dat je iets van je leven maakt. En dat hoeft helemaal niet te zijn vanwege een carriere, die heb ik ook niet. Omdat ik toch wat wankeler in het leven sta is een carriere voor mij niet weggelegd. Maar ik werk wel, gewoon, omdat ik iets voor anderen wil betekenen, omdat ik mijn eigen geld wil verdienen en omdat ik het kan. Een vriend van mij, vijftig jaar, vader van kinderen, heeft soms wel, maar meestal geen werk. Maar hij doet het als vader prima, ondanks dat hij verslaafd is aan van alles en nog wat. Ik vind dat hij beter zou kunnen stoppen, maar hij weet zijn gebruik zo te doseren dat zijn kinderen er (iig weinig) van meekrijgen. Hij heeft als alleenstaande vader alles voor zijn kinderen over, met zijn bijstandsuitkering weet hij het zo te regelen dat de kinderen toch krijgen wat ze nodig hebben. Ze gaan zelfs samen op (budget)vakantie. Hij is er altijd voor hen. Nou doet deze man me voor nog een ander deel aan jou denken Extranaut (jij doet me trouwens aan meerdere vrienden denken): ondanks zijn leeftijd blijft hij tegen de maatschappij aan schoppen. "Maatschappijkritisch" noemt hij zichzelf en ik zeg soms heel tuttig: "Hou op met dat puberale gedoe, dat kan echt niet meer man!" Maar hij blijft zo. Grijze haren en maar afgeven op de "mainstream"....wat dat ook moge zijn. Ach, ieder zijn ding. ;-). Ik denk trouwens dat er maar weinig mensen zijn die zichzelf trots zullen bestempelen als "mainstream". Hoe het ook zij: het gaat om je gezondheid en om je levenskwaliteit. En vooral om die koters voor wie je verantwoordelijk bent!

Sterke Rups!! Je doet het goed!!

Ha, ik zie nu dat ik bij "roken" heb geantwoord! Mmmmm....ik werd onrustig toen ik stopte met roken. Ook wat onzeker. Maar dat stopt hoor!

Ik had veel angst niet te kunnen slapen toen ik met de wijn stopte. Verder niet, het ging bij mij om het slapen. Toen ik minderde met antidepressiva werd ik wel erg angstig. Bij de laatste stoppoging heb ik sint janskruid genomen en dat gaat nog steeds goed. Volhouden hoor Piet, die angst zal echt minder worden.

Zo waar, wat Bumperjim hier zegt! Je geeft een wel heel slecht signaal af: de kneuzen zijn tegen het systeem.

Extranaut, je hebt toch kinderen? Dit kun je niet maken joh! Ik meen me een beeld te kunnen vormen van je vriendengroep, een deel van die van mij denkt en leeft ook zo. Allemaal mensen die vanaf hun studententijd zijn blijven zuipen, blowen en roken. Een van die vrienden heeft een dochtertje dat bij haar moeder woont. Al is hij een schat van een kerel, hij zou niet goed voor haar kunnen zorgen omdat hij verslaafd is. Een periode mocht hij haar helemaal niet zien en daar had hij heel veel verdriet van. Ik heb hem nog aangeraden zijn gebruik te minderen en zijn levensstijl aan te passen en hij doet ook wel zijn best: als het kind er is (hij mag haar nu een dagdeel per twee weken zien) gebruikt hij niets. Maar als ze er niet is gaat hij op de oude voet verder. Ik moet je bekennen dat het mij ook niet lukt om zonder innerlijke problemen mee te draaien in de ratrace, in mijn hart ben ik een outcast, een bohemien, een hsp-geval. Maar ik heb kinderen, ze hebben geen vader die bijdraagt aan hun opvoeding en ik ben gedwongen mee te draaien, ik doe het echt voor hun. Ook ik lijd aan de wereld, aan het "moeten", aan de hardheid van de maatschappij, het kapitalisme, het materialisme, de hierarchie enz. enz. Ik begrijp jou daarin wel. Maar ik heb gekozen voor mijn kinderen (lees ook Lady Jane!!) en daar past een levensstijl met drank en drugs en je daarmee afzetten tegen de heersende orde gewoon niet bij. Let wel: ik ventileer mijn mening en ik stem links, maar ik doe mijn uiterste best van middelen af te blijven en ik werk hard. Voor mijn kinderen. Als ik geen kinderen had gekregen leefde ik mogelijk het leven van mijn vriendengroep, van jou. Misschien liet ik het wat minder ver komen, maar ik was daar wel min of meer in blijven hangen ja. Maar verdomd man, je hebt kinderen...dit kun je echt niet maken...

Mooi gezegd Kohtje. Zo is het ook!

Wat jij schrijft Lady Jane raakt ook wel aan mijn visie, maar dan op het punt dat er een moment kan komen waarin de knop omgaat. Dat kan voor een deel door externe factoren komen, maar daarbij moet je zelf natuurlijk de beslissing nemen. Ik bedoelde vooral te zeggen dat een mens soms die beslissing nog niet KAN nemen, dat eerst die zaken samen moeten komen waardoor hij dat wel kan. Ik denk dat mensen hard zijn voor zichzelf en voor anderen wanneer ze zichzelf of een ander de "slachtofferrol" toe delen. Het is in mijn ogen namelijk geen rol die je inneemt, maar een machteloosheid: op dat moment zijn nog niet al die (ook externe) factoren aanwezig die de doorslag geven nu actie te ondernemen. Je hield al eerder meer van je dochter dan van jezelf, maar toen lukte het nog niet. Er moet ook de ruimte of de drang zijn voor het besef.

Zelf heb ik altijd moeite met de term "slachtofferrol". Mijn visie is (ik beweer beslist niet dat dit de juiste is hoor!) dat ieder wezen zijn uiterste best doet zichzelf staande te houden en dat het mis gaat (buiten de macht van desbetreffend wezen!) wanneer dat echt niet meer lukt. In mijn beleving geldt dat net zo goed voor de mens, ondanks zijn vermogen rationeel te denken. Aan het rationeel denken zit een grens en bovendien kan het aangetast raken door allerlei inwendige en uitwendige factoren. Iedereen zal begrijpen dat ik de gedachtegang dat het leven voor iedereen maakbaar is en dat wat je ervan maakt afhankelijk is van je keuzen niet volledig volg. Ik geloof (en denk soms ook zelfs te weten) dat iemand volledig vleugellam kan raken en uit een laatste strohalm zichzelf te redden naar vernietigende middelen grijpt, ook al weet hij dat het fout is. Ik zie dat niet als een keuze, maar als een overlevingsdrang. Je kunt het gevoel krijgen dat je niet past op deze wereld, dat het leven verschrikkelijk is, dat je er eigenlijk ook niet hoort te zijn. Je bent er nou eenmaal, je hebt een overlevingsdrang (trouwens ook niet onuitputtelijk) en om het nog enigszins draaglijk te houden ga je "zelfmedicatie" toepassen: drank, drugs, jezelf snijden, jezelf afzonderen, enfin, het kan van alles zijn. Daarmee stoppen wanneer je zo verslaafd bent dat je het machteloos ondergaat kan volgens mij alleen als je op een punt bent gekomen dat je beseft dat deze manier van leven je dood gaat worden en/of dat je daarmee ook geliefden vernietigt. Ik denk dat zo'n moment niet gemanipuleerd kan worden door de persoon zelf, het is een bepaalde fractie waarbinnen allerlei factoren samenkomen die ervoor zorgen dat een persoon deze keuze kan, zelfs moet maken.

Extranaut, ergens hier schreef je dat je het beste uit je leven kon halen als je af en toe wat blowde. Zelf ben ik daar helemaal niet op tegen, ik ken meer mensen die zichzelf zo op de been houden: ze hebben gewoon een maatschappelijk en sociaal leven, maar na hun werk, in het weekend of voor het slapen gaan nemen ze een blowtje om te ontspannen. Zoals anderen een wijntje of pilsje pakken, zoals ik dat mijn hele leven heb gedaan. Als dat niet verder uit de hand loopt kun je prima functioneren.Ik stopte ermee omdat dagelijks wijn gewoon niet gezond is en omdat ik er zelf vanaf wilde, maar het leven had gewoon door kunnen gaan zoals nu als ik door was blijven drinken. Blowen is minder belastend voor het lichaam, en op elke dag een blowtje om te ontspannen kunnen veel mensen uitstekend functioneren. Ik had jou dat ook gegund, maar je schrijft dat dat in Belgie niet kan. "Jammer" dacht ik, "voor Extranaut zou dat toch prima kunnen werken!" Ik speelde zelfs een beetje met de gedachte je prive te benaderen, ik ken heel veel mensen die eigen wiet telen en voor mij is het een kleine moeite je wat te geven zodat je daar een jaartje mee vooruit zou kunnen. Het was een gedachte hoor! Maar nu lees ik dat het bij jou uit de hand is gelopen: dat je (in Belgie! Hoe?) nu juist veel blowt en drinkt. Dan blijkt toch maar hoe verslavend ook blowen kan zijn. Wat jammer dat het nu zo loopt! Je hebt dus wel de gelegenheid om te blowen: kun je niet terug naar de dosis waarop je juist zo goed functioneerde? Of werkt je verslaving daarin tegen?

Ik ben ook een ADD'er. Allemaal heel herkenbaar. Ook wel weer fijn dat je nu steeds meer duidelijk krijgt Marguerite!

Dank je wel Bob! En IJsvogel en Darlene: gefeliciteerd!!