Patries

Ah jammer Erizo! Ik denk dat je nu weer gewoon gaat stoppen. Soms zit het even niet mee. Ik ben zelf 13 augustus gestopt met drinken, van het roken was ik al een jaar of vier af. Misschien langer al, ik weet het niet meer precies. En sinds drie weken neem ik geen antidepressiva meer. Dat vang ik nu wel tijdelijk op met Sint Janskruid, wat eigenlijk ook een AD is, maar het voelt toch anders. Ook daar wil ik in de toekomst mee stoppen.

Top!!

Ja, dat is erg Jim. Ik bebruik geen social media als Facebook en Instagram, ooit wel, maar ik ben ermee gestopt, lang geleden al. Ik voelde me zo ellendig wanneer ik naar al die zogenaamd perfecte levens keek, het was ook jaloezie hoor, want ik kon nergens aan tippen. Ik ben heel tevreden als ik een nacht normaal heb kunnen slapen, zoals nu.

Het is een soort ratrace waarin je meegesleurd wordt als je niet oppast. Zoveel jonge mensen raken burnout omdat ze zich mislukt voelen als ze niet in alles uitblinken. Door het gebruik van mirtazapine heb ik meer dan tien jaar in de sudderstand geleefd. Dat is weer het andere uiterste natuurlijk, maar ik weet ook dat `leven tot het uiterste` voor mij niet is weggelegd. Kunnen genieten van mooie dingen en dingetjes die op je pad komen is al zoveel waard! Als ik je zo lees Lika dan heb je een rijk en vol leven. Je doet leuke en boeiende dingen die veel mensen niet zouden kunnen en durven! Ik heb er bewondering voor!

En nu bedenk ik me opeens dat ik morgen twee maanden geen alcohol heb gehad. Het is heel gewoon geworden. Soms denk ik er weleens aan, maar dan in de zin van: "dat ik daar maar niet vanaf kwam...bizar!" Zoals je weet had een paar nachten geleden de neiging om mirtazapine, wijn en wietolie naar binnen te werken om te kunnen slapen, maar dat ging niet om de drank, dat was om IETS te hebben om maar knock-out te gaan. Gelukkig....en dat meen ik echt....had ik een benzo. Mijn halve leven al heb ik benzo 's in huis gehad, maar ik gebruik ze slechts heel weinig. Ze vormen geen gewoonte zoals de alcohol wel deed. En de mirtazapine. Nou vind ik dat nog wel een ander verhaal, want ik heb meerdere keren getracht de mirta te minderen, met als doel uiteindelijk te stoppen. Maar het lukte niet, ik werd ontzettend angstig en depressief, zo depri dat ik vaak aan zelfmoord dacht. Niet dat ik van plan was mezelf wat aan te doen, ik heb immers kinderen, maar het leven voelde zo ondraaglijk dat de gedachte continu in mijn hoofd zat. En maar doorbeunen he, met rouge op mijn wangen en een glimlach die ik uit mijn tenen moest halen. Mijn depressie was onzichtbaar voor anderen. En dan begon ik van ellende toch maar weer de voorgeschreven dosis te slikken en dat hielp dan wel, na verloop van tijd. Nou was ik ook een periode in therapie en daar klaagde ik over het onvermijdelijke dissocieren. Dat dat mij zo dwarszat, dat ik zo graag naar buiten wilde breken. Ik had al bedacht dat ik mezelf streng toe moest spreken wanneer ik weer in mijn cloud gezogen werd: "Patries, blijf erbij, blijf in de wereld!!" dacht ik dan uit alle macht, maar veel helpen deed het niet. Tegenspartelen hielp niet, ik trok weg, volkomen krachteloos. Wat ik nu bijzonder ben gaan vinden is dat zowel mijn psychologe als de huisarts nooit de link met de mirtazapine hebben gelegd. Nu ik het niet meer slik is het dissocieren zoveel minder geworden. Depressief en angstig voel ik me nu niet. Zou dat dan toch door de Sint-Janskruid kunnen komen? Ik blijf het voorlopig slikken, maar op den duur zal ik daar natuurlijk ook mee stoppen!

De laatste twee nachten ben ik redelijk doorgekomen. Ik sliep wel heel onrustig, maar ik pakte toch wat uurtjes slaap. Dus ik hoop dat dat zo kan blijven en helemaal mooi zou het zijn wanneer het zou verbeteren. Echt heel veel slaap heb ik niet nodig, met een uurtje of vijf red ik het wel de volgende dag. Maar geen slaap....ow man, ik voel me dan zo uitgewrongen.. De kans dat ik weer met drank en/of antidepressiva ga beginnen acht ik heel klein. Vooral het stoppen met de mirta heeft een geweldig resultaat: ik leef weer in de wereld in plaats van te suffen in een grauwe wolk. Ik kan weer emoties voelen, nadenken. De grauwsluier is nog niet helemaal opgelost, maar met de dag voel ik me helderder. en naar drank taal ik gewoon niet meer. Slapen, dat is mijn probleem. Niet de alcohol, ook niet de antidepressiva. Ik was ooit depressief, maar dat ben ik niet meer. Het niet-slapen nekt me, niet de depressie. Ik denk het zelf wel in de hand te hebben: me laten gaan doe ik niet. Ik vind het prettig wat benzo's in huis te hebben voor het geval dat ik instort, maar ik gebruik ze minimaal. Zelfs wanneer ik het gevoel heb dat ik er een nodig heb laat ik de pillen in hun strip, ik gebruik ze echt alleen maar wanneer ik volledig instort. En dat laatste....als kind al dreigde ik gek te worden, echt gek en hysterisch door slaapgebrek. Dat probleem is nooit serieus genomen (er zijn zoveel mensen die slecht slapen...), maar mij heeft het zwaar geinvalidiseerd. Kamperen, logeren, de wereld verkennen, dat vooral...lekker doen waar je zin in hebt....ik kon en ik kan het niet vanwege dat slaapprobleem. ik functioneer niet zonder slaap, maar ik moet wel, daarom moet ik mijn energie enorm doseren. Als ik had kunnen slapen zou ik een ander leven hebben gehad. Dan had ik kunnen genieten van het leven, dan had ik een gezonde jongere kunnen zijn, een gezonde volwassene. Dan was ik "vrij" geweest in plaats van "gevangen", gegijzeld door mijn slaapprobleem. Echt heel leuk is mijn leven nooit geweest, ik heb een waardeloze kindertijd, een vreselijke puberteit gehad. Maar ik kon toen niet uitleggen wat er aan de hand was en hoe erg het was. Toen ik ging zuipen werd mijn leven eindelijk een beetje leuker. Omdat ik wat rust kreeg. Zuipen wil ik niet meer, en weer aan de antidepressiva al helemaal niet. En dat gaat ook niet gebeuren. Ik hoop alleen dat ik te helpen ben. Dat niet-slapen is killing!!

Dank je Rosee! Ik ga hier ook zeker mee naar de huisarts, ik ben benieuwd wat hij voor advies gaat geven..

Dank je wel Lady Jane! Ja, rust pakken, daar heb je zeker gelijk in. Maar ik heb een enerverende baan en ik ben ook de heel dag aan het werk door de week. Een ochtenddeel ben ik vrij en dan ga ik vaak naar de sportschool omdat juist dat me helpt te ontspannen. De fakirmat heb ik ook aangeschaft en die hielp me goed voor ik stopte met de AD en ook in de week dat ik net gestopt was. Maar opeens hielp zelfs de mat niet meer... Pammetjes neem ik ook zeker niet elke dag, ik grijp er alleen naar als ik helemaal uitgeput ben, meestal na een nacht of vier niet of amper slapen. Ik wil nooit meer afhankelijk zijn van middelen, maar goed...met dat slaapprobleem van mij weet ik ook niet hoe het helemaal zonder moet. Toen ik een kind was had ik ook geen fijn leven omdat ik niet kon slapen. Net als de laatste tijd had ik elke nacht hartkloppingen en een bonkend hoofd, zo jong als ik was. Ik heb nu gewoon weer wat ik al had voor mijn middelengebruik. Maar dat maakte mijn leven kapot, juist zonder middelen had ik geen leven... Lastig!!

Dank je wel Cleo! Toch die quetiapine maar eens bespreken. Desnoods voor tijdelijk. Ik wil niet meer zo suf zijn als met de mirtazapine. Nu pas realiseer ik me hoe suf ik was en hoe vlak mijn emoties eigenlijk waren. Anderen viel dat niet op, ik kom blijkbaar juist erg helder en levendig over, maar van binnen was ik een soort van bewusteloos.

Hallo mensen, ik lees nu pas wat jullie geschreven hebben! Lief, dank jullie wel daarvoor! Tja...ik ben er weer. Het lukte me niet me uit te schrijven (geen flauw idee hoe ik dat moet doen) en nu ben ik toch wel blij dat ik jullie nog wat kan vragen. Nee, ik ben niet met drinken begonnen, dat wil ik ook beslist niet. Maar toch....bijna had ik naar de fles gegrepen, maar dat had niets met een drang naar alcohol te maken. Het zit zo: omdat het stoppen met alcohol voor mij zo gemakkelijk was besloot ik ook met de antidepressiva (mirtazapine, 15 mg) te stoppen. Ik wilde het gewoon niet meer, die pillen van de huisarts en de afhankelijkheid daarvan, het suffe gevoel en het dissocieren . Dus ik stopte, twee weken geleden. Dat was eigenlijk heel gemakkelijk. Omdat ik van mezelf weet dat ik de neiging kan hebben tot het ontwikkelen van ernstige somberheid en zenuwachtigheid kocht ik bij Kruidvat Sint-Janskruid voor de eerstkomende periode. Ik besef dat dit kruid niet samengaat met andere medicijnen, maar behalve melatonine gebruik ik verder ook niks meer. So far so good, ik slik nu elke dag 2x2 pilletjes Sint-Janskruid. Of dit de neerslachtigheid buiten de deur houdt weet ik natuurlijk niet zeker, maar ik moet zeggen dat ik overdag een stuk helderder ben. Meer dan tien jaar dissocieerde ik me het leven door en met name de laatste week is dat zo'n stuk minder geworden!! Ik vind het heerlijk weer normaal te kunnen denken, dat gedachten geen slechts losse flarden meer zijn, onvermijdelijk onderbroken door watterige nirwana's...Ik ben zo blij dat ik weer emoties kan voelen, dat de wereld om me heen me weer kan raken, kan ontroeren. Zelfs mijn zo laat ontstane enorme verdriet om het verlies van mijn ouders omarm ik met alle liefde...ik mis ze zo verschrikkelijk en ik heb er zo'n spijt van dat ik zo "ver weg" ben geweest in hun laatste jaren.Twee jaar geleden overleden ze kort na elkaar en ik voelde wel rouw, maar ook weer niet echt, niet doorleefd. Dat kan een antidepressivum met je doen. Er is echter inmiddels een enorme MAAR opgedoemd.....ik slaap niet meer. De slapeloosheid na het stoppen met de alcohol is hier niks bij: zodra ik in mijn bed lig raak ik totaal van slag: mijn hart begint te bonken, mijn hoofd klopt als een bezetene, ik raak in een soort van paniek en het lukt me niet, wat ik ook probeer (schaapjes tellen, mantra's herhalen, mezelf prijzen met de behaalde resultaten en mijn zegeningen tellen, kruidenthee zetten enz. enz. ) om rustig te worden. Het rare is dat ik deze lichamelijke en geestelijke malaise overdag totaal niet ervaar en daaruit concludeer ik (wellicht voorbarig?) dat het geen afkickverschijnselen zijn. Afgelopen nacht was verschrikkelijk. Ik besefte dat ik na al die slapeloze nachten nou toch echt weer eens zou moeten slapen, ik trek het gewoon niet meer overdag. Puur op ervaring weet ik me nog te redden op mijn werk, maar als een geprogrammeerde robot met mensen werken heeft verre van mijn voorkeur natuurlijk. Om drie uur in de nacht was ik zo wanhopig dat ik heel sterk de neiging voelde de mirtazapine toch weer te nemen en de pil achterover te slaan met een paar flinke bellen wijn. Ook de wietdruppels had ik al in de aanslag staan. Maar ik deed het niet....ik ben juist zo blij van die alcohol en nu zelfs van de AD af te zijn (okay, even los van het Sint-Janskruid). Omdat het gevoel van onrust en paniek niet te harden was nam ik wel een Temazepam en zo heb ik toch nog een paar uurtjes kunnen slapen. Het was mijn redding voor de komende werkdag. Vanzelfsprekend wil ik ook niet afhankelijk raken van pammetjes, maar ik moest een keuze maken: het ging zo echt niet meer, ik was totaal kapot. Er gaat een slaaponderzoek plaatsvinden, maar dat duurt nog even. Ik wil zo graag op de been blijven, maar zonder slaap gaat dat echt niet lukken... Mijn vraag aan jullie: wie wil zijn of haar licht hier eens over laten schijnen? Zijn er mensen die eventueel nog tips voor me hebben? Ik ben zo bang dat dit probleem me vroeg of laat toch weer de das om gaat doen...

Hey lieve mensen, ik heb er even over nagedacht, maar ik heb besloten het forum te verlaten. Gewoon om de reden dat ik niets te strijden heb en daarom ook eigenlijk weinig zinnigs te melden hier. Ik heb niet het gevoel hier nog te horen: ik heb een slaapprobleem, geen alcoholprobleem. Als ik echt verslaafd zou zijn geweest dan was dit traject me niet zo gemakkelijk af gegaan. Ik gebruikte het om te kunnen slapen, niet voor iets anders en uit gewoonte en mijn angst helemaal niet meer te kunnen slapen bleef ik drinken. Inmiddels slaap ik zo goed als voor mij mogelijk is zonder drank en ik taal er totaal niet meer naar. Vannacht.....GAAAAAFFFF....sliep ik voor het eerst sinds decennia acht uur achter elkaar. Nou was ik ook kapot moe van het werk, en ik had het nodig. Ik deel geen strijd met jullie, mijn taak is hier volbracht. Lieve mensen, ik wens iedereen hier heel veel sterkte en succes met de strijd. En ik hoop dat na verloop van tijd niemand meer heeft te dealen met zin in alcohol. Heel erg bedankt voor jullie medeleven, ik heb er heel veel aan gehad. Liefs, Patries

Welkom Erica!

Fieke, misschien een beetje laat, maar: Welkom hier!

Op anderhalve maand zit ik nu. En het gaat nog steeds goed. Ik heb veel vrienden die ook gevoeliger lijken te zijn dan gemiddeld, maar ze zoeken toch juist een bepaald comfort in drank en drugs. Het zijn allemaal intelligente mensen, velen hebben een universitaire- of hbo-opleiding afgerond, maar ze hebben daar niet heel veel mee gedaan, of niet heel veel mee kunnen doen. Ze volgen het nieuws, zijn politiek bewust en soms zelf actief in de politiek. Links denkenden vooral. Veel vegerariers en bio-eters. En daarbij wel flink aan de drank, sigaretten en de wiet.

Welkom Jesper! LadyAmon, ik denk dat jouw berichtje in je eigen topic had moeten staan!

Welkom LadyAmon! Ik hoop dat het gaat lukken. Is het een idee je vriend te vragen mee te doen? Je kunt elkaar ook steunen en stimuleren misschien!

Succes Geenleugensmeer! En welkom hier!

O, sorry dat ik lach, maar dit herken ik ZO. Ik heb dat vandaag ook: ik moet eigenlijk werken, want het is nog niet af, maar sjjeeesssus, het is zondag! Maar dan kom ik morgen op mijn werk en dan dan dan... Maar ik ben MOE van dat werk en het is zondag en ik ben al naar de sportschool geweest. Zucht! Volg de raad van Knakker op, die is goed! Dat ga ik ook doen!

Ach Knakker, is het niet zo dat het goed is dat deze types er allemaal zijn? De carrieretijgers, de tissuesnuiters en alles wat daar tussenin zit? Ze zoeken elkaar vanzelf wel op, je gaat toch om met de mensen bij wie je jezelf het prettigst voelt. En het klopt wat je zegt: iedereen is kwetsbaar. Maar toch zijn er zulke grote verschillen in het gevoel van welbevinden tussen individuen. Ik moet heel erg mijn best doen om me een beetje mens te voelen, om mezelf volwaardig te voelen en er zijn ook mensen die daar veel minder moeite mee hebben. Maar ik toon dat niet, zeker niet in mijn werk. Ik oog enthousiast, opgewekt en sterk. Alles bestaat bij de gratie van het tegenovergestelde. Mensen proberen van nature meestal toch ergens halverwege uit te komen, daar zit je toch het veiligste.

Wat een mooie reacties van je Bob en ook vind ik wat Extranaut nu zegt heel mooi: ik kies voor de liefde. Ik hoop zo dat dat gaat lukken Extranaut! Misschien heb ik gemakkelijk praten, bij mij gaat het heel gemakkelijk. Maar dat had ik niet verwacht, ik had een strijd verwacht met terugvallen en wie weet een verloren strijd. Maar dat is het niet, integendeel. Het is zo gemakkelijk, zo kinderlijk eenvoudig: ik doe alles wat ik eerder ook deed, alleen de alcohol laat ik staan. Zou het iets zijn om een poging te doen het zo te benaderen? Zoals een kind het bekijkt: Je doet niet iets moeilijks, je drinkt alleen geen alcohol meer. Dat kan iedereen toch, duhhhh... Ik was iemand die ELKE dag dronk, ik sloeg nooit een dag over. Ik dronk niet extreem, maar wel matig, ELKE DAG. Jaren en jaren en jaren, er was altijd wijn in huis. Jij drinkt niet elke dag Extranaut, jij kunt het ook laten. Dat heb je op mij alvast voor. Als je nu weer die neiging hebt....kun je dan niet tegen jezelf zeggen: "Ik drink geen alcohol meer, heel gemakkelijk, het is gewoon stom om alcohol te drinken." En dan neem je....kinderlijk eenvoudig....cola, of ijsthee of een reep chocola of helemaal niets. Als je gaat inzien hoe belachelijk eenvoudig dat eigenlijk is zal je dat een gevoel van macht geven, een gevoel van macht over je eigen leven. Je bent helemaal geen slaaf van de alcohol, je denkt dat alleen maar en daarom lijkt het zo moeilijk. Ik heb ZOVEEL jaren gedronken en ik geloofde er heilig in dat ik nooit zonder zou kunnen. Ik wilde het wel, niets liever dan dat, maar ik dacht te weten dat dat niet voor mij was weggelegd. Extranaut, ik probeerde het niet eens. Omdat ik een slaaf was die erin geloofde dat haar leven in handen was van de slavendrijver. Zo lang bleef ik hem trouw terwijl ontsnappen aan deze sukkel zo kinderlijk eenvoudig was.....Had ik dat maar veel eerder beseft. Maar goed: die bullebak ziet mij niet meer terug!

Ja, dat klopt helemaal! Ik weet dan met mijn verstand wel dat niemand van mij verwacht dat ik perfect ben, maar ik voel me dan zo. Er zweemt dan iets van "kon ik dat ook maar...". Bij kwetsbare mensen voel ik me thuis, dan ben ik een van hen. Dan hoor ik erbij. Bij stabiele mensen heb ik dat gevoel niet, ik probeer dan altijd een beetje te verbergen dat ik anders ben. En dat doe ik dagelijks, in mijn werk.

Ja Cleo, precies, een spelbreker. Zo voel ik me ook vaak. Als het "gezellig" wordt ga ik weg (dat deed ik eerder ook al) want dan vind ik er niks meer aan. Ik schrik dan ook van het veranderen van het gedrag van de mensen. Eerst kan ik nog leuk met ze praten en lachen, maar als ze echt teut en stoned raken dan lukt het communiceren niet meer en ik voel me dan eenzaam in het gezelschap. En wat je schrijft over dat "slechter" voelen, dat heb ik ook. Op een of andere manier "minder". Ik voel me dan een loser. Maar als ik het objectief bekijk dan vind ik kwetsbare mensen veel aangenamer en echter. Misschien komt dat inderdaad ook omdat ik zelf ook fragiel in het leven sta.

Welkom Splanie! Ik heb je verhaal gelezen en ik zie wat overeenkomsten. Jij bent er gelukkig vroeger bij dat ik. Heel veel succes met stoppen!

Mijn vrienden houden altijd heel veel rekening met wat iemand lekker vindt. Als ik kom wordt er vaak taart in huis gehaald. Of ijsthee. Tja, sommigen maken het heel bont met drank, drugs en roken. Het zijn de oudere jongeren uit de jaren 80, ze leiden nog het leven van een student. En ik ben best vaak betuttelend, ook toen ik nog dronk was ik dat. Ik ben ook bezorgd vanwege hun levensstijl, veel draait om gezelligheid met drank, wiet en sigaretten. Nu ze ouder worden merk ik dat het eigenlijk niet meer kan, het is nu helemaal niet meer verantwoord. Maar ze luisteren amper naar me. Ze zijn hartstikke eigenwijs en ondanks hoge bloeddrukken, hartritmestoornissen, gerochel, geel oogwit en een liesbreuk van het hoesten weigeren ze deze levensstijl op te geven. Sommigen gaan nog elk weekend naar de nachtcafe's, festivals of naar feesten. Dit geldt niet voor al mijn vrienden hoor, maar de meesten leven nogal bohemien. Ze hechten waarde aan astrologie en enneagrammen. "Patries is een 1" zeggen ze. Een 1 is in de enneagrammenwereld een type dat gestructureerd, plichtsgetrouw en streverig is. Daar klopt helemaal niks van, want ik ben juist iemand die vrijheidslievend, "gek" en overgevoelig is en ik heb moeite me staande te houden in de ratrace. Maar ik heb kinderen en ik ben degene die voor brood op de plank dient te zorgen. Het is de tegenstelling tussen hun leven en dat van mij denk ik die hen doet denken dat ik een 1 ben. Nou heb ik ook vrienden die wat matiger zijn hoor. Maar het zijn wel allemaal kwetsbare mensen, net zoals ik.

Het is vooral dat ik vind dat ik nu een soort plicht of voorbeeldfunctie heb. Ik drink niet meer, en voor anderen is het ook niet gezond. Zoiets. Maar ik weet ook dat mensen vaak eerder vertrekken wanneer er geen alcohol wordt geschonken. Men vindt het toch gezellig om te drinken. Voor mezelf ben ik niet bang. Ik heb gewoon geen zin in alcohol omdat ik het heerlijk vind er niet meer van afhankelijk te zijn. Ook weet ik dat ik niet zal zwichten wanneer iemand mij over wil halen. Toen ik nog wel dronk probeerde men mij ook weleens over te halen om bijvoorbeeld voor het eten of tijdens een feestje wat te drinken maar dat sloeg ik gewoon af. Het was voor mij vooral een middel om in slaap te kunnen vallen en meer dan die glazen voor het slapen gaan wilde ik niet drinken. Van die "slaapmutsjes" wilde ik ook graag af, het knaagde aan me dat ik die nodig had.