Yana

Wat schrijven jullie toch mooie en lieve dingen, bij sommige zinnen zou ik wel honderd hartjes willen zetten. Heel veel dank daarvoor! Als 'ze' me zouden willen helpen met euthanasie dan zou ik dat misschien wel willen en als mijn lief er niet zou zijn zou ik het zéker willen. Maar dat gaat niet, deze ellende past niet binnen de richtlijnen. Doodgaan lijkt me niet erg, dat doen we toch, vroeger of later. Ik zou daar vrede mee hebben, maar dan wel lekker in een bedje met lieve mensen om me heen. Ik pas ervoor om van het dak te springen, ik zou trouwens niet eens een dak kunnen bereiken op dit moment. In dit huis staan tientallen flessen whisky, soms heb ik wel zin om me eens 'lekker' te verdoven maar gelukkig was ik net goed op pad met al maanden niets te drinken. Ik hou dat zo, want één slokje zou zomaar het begin van nieuwe onmatigheid kunnen worden, sowieso niet handig en zeker niet met alle medicijnen die ik neem. Ik stuur jullie licht en warmte, want dat is er ook altijd. Geniet ervan als je lijf en geest goed functioneren, dat is zoiets geweldigs! Veel liefs ❤️

Toch zijn jullie berichten lichtpuntjes voor me. Dankjewel daarvoor.

Ik ga nog steeds verder achteruit, een stukje lopen gaat nu ook niet meer, ik voel me zo vreselijk ziek, zo uitgeput en heel depressief. Vanmorgen heeft m'n lief voor de verandering in mijn armen gehuild, hij voelt zich zo machteloos. Dit is ook het leven, zo rauw kan het zijn. Er is zoveel lijden op de wereld, nog veel vreselijker dan wat ik nu meemaak, wat is het toch raar allemaal.

Boos is nog niet in me opgekomen, wel wanhopig omdat ik me op veel momenten zo vreselijk ziek voel dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. En ik voel me bang want hoe moet het nu verder? Het grootste deel van ons toch al kleine inkomen komt uit de verhuur van de huisjes en dat zal niet meer gaan. Hoe moet dat überhaupt met het onderhoud van huisjes en tuinen, waar moeten we gaan wonen, waar moeten we van leven? Hellup!!!! Toch gewoon beter worden lijkt me verreweg de beste optie. M'n lief en een van onze huisgenoten zijn nu ook gammel (verkouden, griep of covid?) en ik heb angst dat ik ook dit virus ga oppikken en ik voel me al zo klote.

Gefeliciteerd @renaldo61, dat het maar een mooi jaar voor je mag worden.

De artsen noemen het nu officieel long-covid. De kans op een andere oorzaak vinden ze zo miniem dat daar geen verder onderzoek naar gedaan wordt. Ze zullen vast gelijk hebben, het is ook het meest logisch. 'Het spijt me, maar we kunnen niets voor u doen', is de boodschap dus daar zit ik nou. Ik ook altijd met mijn grote mond. Ik hoor mezelf nog zeggen: "als je ieder moment accepteert zoals het is, heb je nooit een probleem". Dat is nog steeds wel waar maar nu op veel momenten een onmogelijkheid voor me. Maar oké, het is wat het is, niks aan te doen. Ik voel me uitgeput maar de zon schijnt door het raam, ik heb meegezongen met mooie muziek en ik voel kalmte in mijn buik. Er wordt voor me gezorgd dus er is veel om dankbaar voor te zijn.

Ik krijg corona en blijf ziek, het is mij een raadsel waarom je dan zou denken dat het door een vaccinatie komt en niet gewoon door covid zelf.

Wat heerlijk Marij, ik ben ook blij voor je. 'Ik hou van mij' is een fantastisch nummer, bevrijdend om dat luidkeels mee te zingen.

Dankjewel lieverds voor jullie berichten, ik lees ze en ben er blij mee maar reageren lukte me niet. De dalen zijn nog steeds onpeilbaar diep, ik wist niet dat lijden zo erg kon zijn. Soms zit het in m'n hoofd die helemaal troebel wordt, soms in m'n buik waar hevige depressies huizen, soms in m'n hele lijf die dan barst van de stress. Ik breng lange uren huilend door. Aan artsen heb ik tot nu toe eigenlijk helemaal niets, ze weten het niet, lange wachttijden, ik krijg de raarste medicijnen (ook een die bij schizofrenie wordt voorgeschreven @karin123, als ik daar alleen al aan lik begint de hele wereld om me heen te tollen). Mijn eigen diagnose is nu neurologische lyme. Ik lees over symptomen die precies de mijne zijn en dat er mensen zijn die in die situatie zelfmoord plegen, ik snap dat. De afgelopen jaren heb ik 2x een lyme besmetting opgelopen en er zijn nog wat dingen die er op kunnen wijzen. Dat is een rotziekte die moeilijk goed te diagnosticeren is en dan ook nog heel moeilijk te behandelen is. Hopelijk komt het goed voor mij. Liefs ❤️

Heerlijk, jouw nuchterheid. Uitgeput en brainfog, dat zijn duidelijke symptomen bij longcovid die ik ook heb. Maar die aanvallen van extreme stress en misselijke narigheid zie ik nergens beschreven.

Ach, lieve @knakker, wat prachtig. De mensen om me heen voelen zich ook zo machteloos. De hele dag lig ik uitgeput op bed, om 22 uur probeer ik te slapen. Om 2 uur word ik wakker omdat ik in een draaikolk van spanning, duizeligheid en misselijkheid verzuip. Dat gaat maar door, trekt me mee, maakt me radeloos. Zó ziek en ellendig, zó'n allesoverheersend kutgevoel, ik wist niet dat het bestond. Soms trekt het wat weg en dommel ik in om dan 10 minuten later door eenzelfde golf overspoeld te worden. Uren gaat dat door, iets van rust vind ik in de armen van m'n lief die zachte dingen tegen me fluistert. Vaak gaat het vanaf een uur of 9 iets beter, dan heb ik de rest van de dag relatieve rust met nog steeds aanvallen maar minder heftig. Uitgeput breng ik dan de dag verder door op bed. De misselijkheid overheerst deze week, ik ben in die twee maanden nu 10 kilo afgevallen (en ik was al heel slank). Ik vind dit onmenselijk lijden, ik kan het niet aan, ik smeek god en alle andere goden om me in godsnaam te helpen. Morgen weer naar de huisartsenpraktijk in de hoop dat ik ze kan duidelijk maken dat dit echt niet langer gaat. Ik wens jullie een mooie dag, geniet van de kracht in je lieve lijf, het is zo kostbaar.

@karin123 Dankjewel voor je meedenken. Je moet eerst aan een miljard criteria voldoen voordat de huisarts je mag aanmelden bij zo'n expertisecentrum en vervolgens wordt er een miniem aantal patiënten aangenomen (ingeloot). En als je dan 1 van de 'gelukkigen' bent kunnen ze je nog niet genezen. Nee, ik bid dat het bij mij uiteindelijk niet op long-covid uitdraait.

Wees maar niet jaloers, ik schreef dat ik dat 'moet', niet dat het erg goed lukt.

Uitstapjes met een rolstoel en een juridisch loket ben ik nog niet aan toe hoor. Ze zoeken ook door, alleen is het de vraag hoe lang die internist op zich laat wachten. Ik dring aan zo hard ik kan en verder moet ik loslaten, accepteren en zo zachtaardig mogelijk met mezelf dealen. Nee, dat zit gelukkig goed, maar jouw (en jullie) liefdevolle aandacht online is ook belangrijk.

Ik heb nog een baantje in NL wat ik via internet altijd heb kunnen blijven doen, sowieso ben ik met 1 been in NL gebleven en dus ook verzekerd en een huisarts. Ik lees nu meer mensen met long covid waarvan huisartsen geen idee hebben en die totaal geen hulp krijgen. Nou is er ook niet veel hulp voor long covidpatiënten dus hopelijk heb ik dat niet. Ze spreken van longcovid na 3 maanden, ik zit nu op 2 maar het kutte is dat er geen greintje verbetering in zit. Ik ben bang.

Het gaat steeds slechter met me en niemand lijkt me te kunnen helpen. De neuroloog kon niets ontdekken en een van de huisartsen zei gisteren doodleuk dat ze niets voor me kunnen doen. Ik ben soms uren achtereen zó ziek, misselijk, naar en wanhopig dat ik allerlei zelfmoordscenarios bedenk. De nachten zijn hel, ik slaap amper en kan soms dagenlang nauwelijks eten. Er komt nog een afspraak met een internist maar god mag weten wanneer. Er zijn ook oplevingen zoals nu, dan voel ik me redelijk, al ben ik ook dan te uitgeput om een stukje te kunnen wandelen. Ik ga een douche nemen, dat gaat waarschijnlijk nog lukken. Ik zou nu wel even willen dat ik de kroonprinses was, dan zou er een team artsen voor me klaar staan. Maar ik heb lieve mensen om me heen en er zal toch wel een kéér iets veranderen?

Oh echt? Wat lief @Maja! Ja, ik ben in Den Haag maar koffie komen drinken zit er nog niet in. Ik kruip niet meer over de grond van ellende maar ben nog steeds echt ziek en lig eigenlijk alleen maar op bed op soms een klein wandelingetje na.

Ja, dat hoort er allemaal bij. Irritatie, ongeduld en berusting... Ik vind dat je het heel goed doet en je proces heerlijk herkenbaar beschrijft. Hopelijk blijf je hier bij ons zodat we eerdaags je honderdste droge dag met je kunnen vieren. Maar eerst vandaag, lekker helder straks naar bed!

Vanmiddag heb ik in de zon kunnen lopen, wat een zalig weer. Iemand lachte naar me en de lindebomen waren zo stralend geel en de lucht zo blauw. Heerlijk om me even weer zo levend te voelen. ❤️

Het lijkt inderdaad op paniekaanvallen @Smaragdie, voor de zekerheid ben ik daarom bij een psycholoog geweest maar die concludeerde dat ik voor paniek geen aanleg heb en had geen idee waar ze me voor zou moeten behandelen. De huisartsen hebben eigenlijk ook geen idee wat dan wel de oorzaak is. Ik krijg inmiddels wat hormoonsuppletie en volgende week zie ik een neuroloog. Ik denk zelf nog om acupunctuur te proberen, dat lijkt me nou typisch iets om een wanordelijk zenuwstelsel weer in balans te krijgen. Kent iemand soms een goede acupuncturist in Den Haag of omgeving? Ik huil heel veel en dat voelt wel als een grote schoonmaak, misschien kom ik hier uiteindelijk wel diepgereinigd uit. Heel fijn dat er ook hier mensen zijn die aan me denken en meeleven en bidden en hopen... dankjewel ❤️

Dank jullie wel lieverds! Wat een schitterend boeket @karin123 Lieve God, sta me bij alsjeblieft. Ik denk steeds dat het niet zwaarder kan maar de afgelopen nacht... Er is iets heel er mis met m'n zenuwstelsel ofzo. De allesomvattende spanning die m'n lijf te verduren heeft, het is iets onvoorstelbaars, zelfs de oxazepam helpt nauwelijks. Misschien kan ik het gebruiken als een poort naar de ultieme vrijheid? Kan ik daar doorheen door me helemaal over te geven? Of misschien is dat maar geklets. Dit is het moeilijkste ooit in m'n leven, ik bid dat er snel verlichting mag komen.

En Nederlandse artsen zijn een verademing. Ik kan me in het Frans minder goed uitdrukken dus dat is al een handicap maar de artsen waar ik mee te maken had waren ook zo verdomd autoritair en niet communicatief. Overleggen met een patiënt, daar beginnen ze echt niet aan.

Soms voel ik me zo vreselijk dat het niet uit te houden is maar er zijn ook dagen dat het redelijk gaat. Dan lig ik prinsheerlijk op mijn bedje, er zijn boeketten bezorgd, er wordt voor m'n eten gezorgd, er komt af en toe iemand bij me liggen om m'n hand vast te houden... Ja, dan voel ik me echt gezegend. Vriendinnen die ik jaren niet zag, ik hoef maar te appen en ze zijn er voor me. Dat is zó hartverwarmend.

Ja, gelukkig werkt m'n hoofd nog goed en kan ik me ook nog helder uitdrukken. De arts zag ook echt de redelijkheid van mijn argumenten en is zelf heel benieuwd of het gaat werken. Probleem was dat ze de verantwoordelijkheid niet durfde nemen omdat ik qua leeftijd eigenlijk buiten de richtlijnen voor artsen val maar ze heeft zelf een gynaecoloog meegekregen.

't Blijft moeilijk. Ik heb een lijf onder spanning, duizeligheid, een wattenhoofd en misselijkheid. Logisch dat een arts dan denkt aan stress en daar blijft het een beetje bij. Met veel overredingskracht heb ik (lichaamseigen) hormonen kunnen lospeuteren, dus wie weet, als mijn eigen diagnose juist is, dat ik daar iets aan ga hebben. Ik heb een paar keer een stukje gelopen, maar over het algemeen ben ik daar gewoon te ziek voor.