Een paar jaar terug had ik nooit verwacht dat ik er nu zo voor zou staan. Voor de buitenwereld ging het toen (ook al) goed met me, maar niets was minder waar. Ik was een wandelend lijk, in de zombie stand.
Wat me nog wel verdrietig maakt is de problemen in de familie. Het is helemaal uit elkaar gevallen. Het kost zoveel moeite om elkaar nog eens te zien en als het dan zover is dan is het nooit gezellig meer. Zucht...Ik vind daar wel een modus in, maar neemt niet weg dat het ellendig blijft.