Sita, het allermoeilijkste is het lot van je kind. Voor mij is dat mijn kind haar eigen pad te laten gaan. Eigen fouten laten maken en toch zorgen dat zij het mag en kan zeggen, maar zonder het stuur gelijk over te willen nemen. Pfffff.... wat vind ik dat lastig allemaal. Ik zou het liefst haar weg (ook die van de andere hoor, maar die 'gaat' wat lekkerder) willen plaveien met rozen. Alleen bewijs ik haar daarmee geen dienst. Net zoals mij geen dienst is bewezen vanuit alle goede bedoelingen. Ik begrijp kortom je boosheid, onmacht en frustratie. Voor mijzelf put ik kracht uit mijn 'naakte' omgang met het leven. Zonder drank en sigaretten, zonder afleidende, verdovende middelen, het leven aankunnen. Daarmee geef ik mijn kinderen misschien wel één van de beste dingen die ik te bieden heb. Namelijk een voorbeeld van zelf de zaken aangaan en oplossen. Net als jij dus.