Eigenlijk nog maar met bijna niemand gepraat. Dat moet wel gaan gebeuren. Realiseer ik me ook. Ik heb mezelf veel tijd gegeven, dit zijn inderdaad weggestopte geoelens, ongemakken, eerdere onzekerheden. En misschien wel een weten dat ik niet aandurf. Mijn kop in het zand, geen keuzes maken voelde altijd zoveel makkelijker. Verdoven die handel. Want je gaat niet uit elkaar. Het gras is altijd groener. Etc, maar misschien weet ik gewoon heel zeker dat ik niet meer wil of kan. Of praat ik mezelf dat aan?
Dat ik verliefd durf te worden is voor mij ook waardevol. Niet handig. Ook geen afleiding van, ook geen vlucht. Dat dacht ik. Maar zo voelt het totaal niet. Tijd en kijken naar. Geduld. Dat heb ik nodig.
Er is nog veel werk aan de winkel.