Ik heb twee jaar geleden voice dialoogje gehad en die bus met die ikken leren kennen. Verhelderend ja. Vandaag een soort beoordelingsgesprek gehad. Super tevreden iedereen, mezelf incluis. Ik zit op een topplek. Goed voor mij nu. Heel fijn.
Toch is het ongelofelijk hoe schijnbaar uit het niets die onzekerheid, moeheid, ontevredenheid, onrust opduikelen. Schijnbaar uit het niets.... Maar er gebeurt natuurlijk wel iets. En dat kan zich dan even uitbreiden, ik had het in de gaten , maar ‘kreeg’ het niet gestopt. En juist dât het gestopt willen krijgen was waarschijnlijk de reden dat het verder ging. Want dan, zo sprak Andy mij vanmorgen toe, ontwikkel je er een relatie mee. Een oordeel, zo je wilt.Gewoon registreren, waarnemen is veel handiger. Maar het lukte even niet. Opeens weer wel. Dan wordt het weer lollig. Alles. Kun je een beetje kijken naar hoe je zelf leeft. Nieuwsgierig naar wat je precies doet. Hartstikke spannend.
Uitrusten en kijken. Is genoeg, blijkbaar.
Het zal vast veel vaker gebeuren, want leven is gewoon hartstikke zwaar en ingewikkeld en moeilijk. Maar we zijn veel sterker dan we denken!