-als het vuur gedoofd is...?-
Buitenland en ik hebben geen contact meer. Uitgedoofd? Ik ben opgehouden. Hij ook. Voel ik me daar weer schuldig over. Dat ik iemands tijd heb ingenomen, hoop heb gegeven. Denk erover om ‘officieel’ af te sluiten. Weet het nog niet. Bang is de ondertoon. Bang om afgewezen te worden. Altijd. Altijd.
Ik weet dat mijn oerverslaving die aan liefde is. Dat het verdoven daar is begonnen en begint. Op vele manieren.
Ik kan er meer in berusten, doorheen ademen , zien wat het is. En zijn. Met al die schuldgevoelens die niets toevoegen en die ik weer tracht te laten gaan. Het voelt ook bevrijdend om keuzes te maken en het misschien niet ‘goed’ te doen, maar toch niet schuldig te zijn.
Deze week was er ook een enorm gevoel van rijkdom. Van overvloed. Als gezin waren we op pad. En dat was fijn. Doen we goed.
Rijkdom over de vele contacten die ik heb en die betekenisvol zijn. De dingen die ik kan doen. De mensen die ik kan laten lachen. Er zijn met al je gevoelens, twijfels, dingen en rust. Dat is de rijkdom op zich.
Ik voel me trots dat ik durf te staan waar ik sta nu. Iemand zei dat ik ‘goed in mijn lichaam zat’. Klopt. Er is veel lichaam, maar dat is nu ok genoeg. Ik ben ok genoeg. Not guilty.