@Descartes33 Ik bedoelde óók te zeggen dat je positie tov je ouders, jouw houding, elke keer kan veranderen. Toen mijn vader nog leefde en ik kinderen kreeg (waarvan ik dacht dat ik die nooit zou krijgen en wat ik ook niet erg vond, want zo mooi was het leven toch niet en vrij zinloos ook) zag ik een totaal andere man. Een lieverik. Mijn jongste en hij waren dol op elkaar.
Toen kon ik beginnen te zien hoe bang hij was. Vroeger ook. Dat er iéts mis zou gaan door de Grote Boze Buitenwereld. Zijn poging daar invloed op uit te oefenen. Ons te behoeden.
Weet je: ik bedoel. Het maakt mijn verleden niet anders (het was overigens geen rotvader hoor), wel kan ik steeds kiezen hoe met de situatie om te gaan.
Ook in zijn laatste periode. Ik kon gewoon lief zijn. Er zijn. Punt. Hoefde niet uit te vechten. Positie te bepalen.
De leeftijd deed dat met mij. Mijn werken aan mezelf. Het krijgen van kinderen. Tijd. Afstand. Oefenen. Etc.
Als ik niet zou denken dat je probeert eruit te komen en er niet van overtuigd zou zijn dat het kán, zou ik dit niet schrijven.