Lika

Ik woon nu in een druk gebied midden in Amsterdam met smalle stoepen en veel expats en kleine supermarkten. Ik probeer me erg aan de regelste houden (kwetsbare echtgenoot en moeder en sowieso) maar het is bijna ondoenlijk. Slalommen op straat, rare manoeuvres in de winkel. Denk dat wat me bij de nieuw gewenste woonomgeving ook zo aanspreekt de ruimte is. Lopen zonder rare bochten, boodschappen kunnen doen op bijna normale manier. Een verademing. Ik was me er niet bewust van hoeveel last ik er van ondervind totdat ik in de andere omgeving was. Alsof ik weer kon ademen. Gek wat het met je doet.

Goedemorgen trouwens. Huis kijken. Kaboem, kaboem zeggen hart en maag.

Kan me die angst voorstellen @Bor. Het wordt anders Maar toch.... Mijn moeder was maar 1 keer buiten geweest sinds corona en moest nu naar ziekenhuis. Daar bleek onder personeel van de afdeling corona geconstateerd. Dus allerlei maatregelen. Veel te spannend. En toch ben ik eraan gewend geraakt. Net als.oversteken van een drukke weg. Gevaarlijk, maar heel voorzichtig doen, want hoe moet het anders?

@Smaragd Over zelfzorg, rust nemen, loslaten. Ik heb toegelaten dat mijn man mijn moeder thuis bracht uit het ziekenhuis. Ik ben naar mijn toneel gegaan. Mijn uitlaatklep. Dat had ik nodig na deze week. Echt nodig. Moeilijk om niet door te rennen ja. Alles voor de ander. Terwijl ik daar geen leuker mens van word....dus dit was goed zo. Slaap lekker. Morgen het huis kijken. En dan heb ik wel weer even genoeg enerverende dingen meegemaakt....

@Marika,waar ben je?

Dank @Smaragd. Ga mijn hart volgen. @takeiteasyik las het ook..die frustratie..Je zus daar, jij niet. Je onrust daarover. Ik hoop ook dat ik.het mis heb. Je mag en je kunt het echt anders oplossen. Meld je maar hier even.

Goedemorgen. Vandaag hoor ik of moeder naar huis.mag. Denk het wel. Tegenover haar ligt een mevrouw van rond de 70 die refusal slikt. Dat hoor ik steeds. Ze is heel passief. Doet wat met me. Ik vind autorijden nog steeda heel spannend. In het donker 's avonds zeker. Maar ik doe het, want ik kan het. Zo heb ik nu meerdere keren onverwacht moeder kunnen helpen. Vader eerder. Met mijn voorheen normale.patronen had dat niet gekund. Dan had ik niet meer mogen en kunnen rijden. Dan was ik nu ook moe geweest, maar had het niet door. Of was nog zieliger?? Dan had ik geen rust of prettig moment voor mezelf ingelast om.bij te tanken. Uit schuldgevoel. Doorgaan. Dan was ik niet zo bij mijn behoefte rondom het huis gekomen. Had ik doorgedramd of opgegeven. Dan had ik niet opnieuw verbinding met echtgenoot kunnen en durven maken. Omdat ik niet drink kon ik langzaam maar zeker stappen zetten. Openen, eerlijk worden naar mezelf en voelen. Helpend gedrag ontwikkelen. Ontwikkelen is het kernwoord. Hier ontwaakt een heel dankbaar mens.

Totaal moe in bed. Uit eten geweest. Doen we eigenlijk zelden. Was fijn Moeder gaat morgen naar huis. Ik ga lekker slapen nu.

Ik denk dat ik begrijp wat je zegt @Jopie. Ik zie wat van mij is, wat de ander vindt, waarom die dat meent te moeten delen (bezorgdheid, paniek misschien wel, angst voor het onbekende). En ja. De te betrekken wijk kent een hele grote mix aan mensen, nationaliteiten. Ik vind dat persoonlijk heel gaaf een verrijking. Ik verheug me op meerdere manieren daarop. Maar ik zal daar ook niet elke bewoner aardig gaan vinden en zij mij niet. En de kritiek of de ongerustheid raakt op meerdere vlakken. Ik word er boos van , want hé, natuurlijk zoek ik dingen goed uit en doe niet zomaar wat, boos omdat het een oordeel is over een buurt waar zij niets van weten, en bang, straks vinden ze me niet meer lief, onzeker, wat als het echt tegenvalt?, en bezorgd, ik wil niet dat zij zich ongerust voelen. Dat allemaal. Maar nu naar het ziekenhuis voor moeder. Ziekenhuis staat in een plaats waar ik dan weer nooit zou willen wonen. Zo hebben we allemaal wat...

Klopt. Ik heb allerlei mensen geinterviewd op straat. Die wonen er fijn. Bij ons in de straat verhuizen nu ook veel mensen, terwijl het hier toch fijn is. Ben zelf opgegroeid in een flat in een achterstandswijk in wording. Know the drill.... Wij wonen nu in appartement met buren naast en boven. Ik hoor elke stap die de buurman zet. Ja, het blijft een -beredeneerde- gok. Waarom ik dit hier zo uitgebreid deel, is.omdat dit nu juist voor mij zo verslavingsgerelateerd is. Mag het wel wat ik doe/wil? Dat de ander dat dan moet zeggen. Het brengt mij tot aan misselijkheid van onzekerheid. Dáár mag ik wat mee. Uitgelezen kans, zou Jan zeggen. Jottum!! (Nou ja, bijna dan;-) Maar ja. Ik kan dit aan. En ik mag onzeker zijn, bang en soms ook verkeerd kiezen. Dat kan gebeuren. Dat kan. En die onzekere misselijkheid, daar wil.ik dan zo snel mogelijk vanaf. Maar hé. Ik drink niet. En juist onzeker mag ik zijn. Dan komt langzaam de adem terug en verdwijnt de misselijkheid. Het werkt als je eraan werkt....

Ik denk dat we het goed doen. Om ons heen wordt om de haverklap ingebroken. Waar we nu wonen. Ja. Je kunt daar veilig over straat. Sommige stukken zoek je niet op. Maar dat doe ik hier ook niet. Die plekken weet je snel genoeg....

Yep

Poeh hé, schoonouders zien het totaal niet zitten waar we heen willen verhuizen. We gaan van een hele goede buurt naar een voormalige achterstandswijk waar een ander publiek woont. Ik ben opgegroeid in zo'n soort buurt. Voel me er heel erg thuis. Schoonvader natuurlijk niet. Begrijp ik allemaal. Maar het maakt me gelijk zooooooo onzeker. Ik werd er misselijk van. Doe ik het wel goed? Wat doe.ik mijn gezin aan? Etc. Ben er gelijk gisteravond met ov heen gegaan. Alleen. Om te voelen. Heb ik het zo mis? Maar het voelde weer zo goed. Dit vind ik dus moeilijk. Ik wil goedkeuring krijgen. Van een ander. En die krijg ik niet. Het mooie is dat ik dit nu zie. Ook hun onbegrip. Ik begrijp het. Ik begrijp mezelf. Dinsdag gaan we kijken. Het wordt heel spannend. Ik wil niet pushen, maar kan mijn enthousiasme niet verbergen. Mijn schoonfamilie en ik komen van zulke andere achtergronden. Verschillende klassen.

Lieve @niks, wat beschrijf je je proces heel goed. Ik kwam toen niet verder dan..' ach het gaat nog wel", masr eigenlijk ging het niet. Je kunt dit niet opnieuw doen en ieder lichaam is uniek. Je doet het juist heel erg goed, ook als je gas terugneemt. Je geeft daarmee aan jezelf serieus te nemen. Verantwoordelijkheid te dragen. Dat zijn weer kwaliteiten die in het werk ook van pas kunnen komen. Zal je leidinggevende ook begrijpen hoor. En ja. Proces van loslaten. Thuis ook. Lastig is dat. Stukje bij beetje kan het ook veel vrijheid opleveren.

Goedemorgen. Zin in de dag. Zomaar.

Hoe was jullie trouwdag @Bor Hier slapen nu. Naa moeder geweest. Kinderen hebben gekookt. Zo fijn!

You hangry woman, you. @Reacher

Dit zei je net @Descartes33"Bloemen zijn een goed idee @Rosee. Weer even de goede Descartes uithangen. En nu volhouden." en ik geloof dus echt dat het een kwestie is van even de goede Descartes toelaten. Hij is er gewoon.

Faseren , stap voor stap, maar steeds weer, laten staan die drab!

Tijdenlang gedacht dat iedereen wist hoe je moest leven, behalve ik...

Nog even iets over jezelf accepteren etc. Misschien schreef ik het al eerder. Sorry dan. Weet het niet meer. Maar het verhuisproces leerde me dit. De vrijheid die ik voel bij het gaan verhuizen naar een flat is mede ingegeven door acceptatie van onze leefwijze. Ik werk fulltime, speel toneel en heb mijn moeder en wil een eigen praktijk starten. Dat heeft prioriteit. Daarnaast ben ik rommelig, maar kook wel graag. Feit. Ik houd van schoon, maar breng schoonmaken slecht op. Mijn man wil graag naar buiten. Vogeltjes kijken. Ziet de dingen niet. Heeft andere normen wat schoon betreft. Ik heb me daar altijd tegen verzet. Nu kan ik denken: ok dit is wie wij zijn. Laten we het daarmee doen en het onszelf zo gemakkelijk mogelijk.maken. We gaan geen tuin onderhouden. Een groot huis stoppen we vol met troep. Precies groot genoeg is het credo. Dat kan ik aan.

Dát weet ik dus niet of het kalf al verdronken was. Je zag het niet meer zitten. Je reactie daarop is altijd geweest drinken. Dat dat altijd zo is gegaan, wil niet zeggen dat je dat altijd zult blijven doen. Elk.moment heb je keuzes. En de mens is niet wie hij denkt te zijn. Je bent meer dan dat.

@Descartes33 straf en beloning. Verdienen nu. Nee.... Dingen zijn soms gewoon zo. Gebeuren. Zij heeft dat uitje. Punt. Staat los van jou. Jij.mag dat niet leuk vinden.

Ik heb dezelfde gevoelens bij die woorden... Noem het altijd vrede sluuten met, accepteren, maar eigenlijk is het gewoon houden van ja. Whatever. Me, myself and I hebben het heel okay samen tegenwoordig.

Dank @lady jane. Dit is voor mij zo'n deel van letterlijk in mezelf gaan groeien. Zo voelt het.